Miłość jest bliżej niż myślisz, Część X; Pierwsze kłótnie

Nazajutrz po kłótni Sylwią, akurat wypadał dyżur Oskara w szpitalu. Jak zawsze całkowicie skupiał się na swojej pracy- można powiedzieć, że miał rzadko spotykaną zdolność do oddzielania sfery prywatnej od uprawianej profesji-, ale gdy tylko nadarzała mu się wolna chwili podczas przerw między pacjentami czuł wściekłość na wspomnienie rozmowy w pizzerii. Nie lubił wywiadów, nie cierpiał jak ktoś kogo poznawał pytał: ile, co lub kiedy. Bo żeby poznać człowieka trzeba zaczynać od słów: jaki lub jak. Pytać o ulubione momenty życia oraz o te które sprawiają smutek; o najbardziej szaloną rzecz lub skryte marzenie. Nie o pracę, miejsce zamieszkania lub liczbę rodzeństwa. To były tylko dane: dane które mógł zdradzić ktokolwiek z otoczenia osoby nas interesującej. Tym bardziej nie potrafił zrozumieć czemu Sylwia która doskonale wydawała się zdawać sobie z tego sprawę nagle dała się podpuścić Darii i ponieść kobiecej ciekawości.

Przynajmniej tak sobie to tłumaczył, bo jakaś cząstką własnej podświadomości zdawał sobie również sprawę, że jego zachowanie i złość były irracjonalne. I że to on, a nie Sylwia zachował się jak osioł.

Ale potem gdy wrócił do domu i porządnie się wyspał no i- co tu udawać- zatęsknił za Kukulską- dał sobie z tym spokój. To znaczy z rozmyślaniem. Czas złagodził jego emocje i pozwolił spojrzeć na całość z dystansu: Sylwia nie miała pojęcia jaki ból mu sprawi budząc dawno uśpione emocje i miała prawo chcieć czegoś się o nim dowiedzieć. W końcu niby od kogo miała to zrobić? Koniec końców wolał by to on zaspokajał jej ciekawość a nie któreś z rodzeństwa Drwęckich.

W związku z tym kolejnego dnia z niecierpliwością wyczekiwał końca pracy Kukulskiej by móc się z nią zobaczyć. Nie przewidział tylko, że ona z kolei będzie czuła się urażona choć i zaskoczona gdy zjawił się pod budynkiem i czekał na nią na parkingu.

- Co tu robisz? Przecież nie byliśmy na dzisiaj umówieni.

- Przyszedłem przywitać się z Piotrkiem, trochę się za nim stęskniłem.- Odparł jej Lenarczyk. Sylwia spojrzała na niego z irytacją dobrze wiedząc, że żartuje. Przez dłuższą chwilę nic nie mówiła. Bo i nie wiedziała co miałaby niby powiedzieć. Nie znała jeszcze intencji Oskara, nie wiedziała jaki jest powód jego wizyty. No i co tu ukrywając: czekała na przeprosiny. Ale się ich nie doczekała.- To co, wsiadasz czy wolisz tłuc się autobusem?- Spytał przerywając dłużącą się już ciszę. Ale zamiast spodziewanej odpowiedzi „tak” lub „nie” usłyszał lekko urażone:

- Jeżdżę tramwajem a nie autobusem.

- Jaka to różnica?

- Znaczna.- Odparła mu, ale posłusznie wsiadła do jego auta. Nadal nie wiedziała jak ma odnosić się do niego po wczorajszej kłótni, bo on najwyraźniej postanowił udawać, że nic się nie stało. Może ona też powinna?- Jesteś na mnie zła?- Spytał wprost gdy wyjechali z parkingu.

- Nie, po prostu nie rozumiem. Czasami mówisz o przerażających rzeczach z takim spokojem jakbyś mówił o pogodzie. To nie jest całkiem normalne.

- Taki już jestem.- Wzruszył ramionami postanawiając się darować sobie jej ostatnią uwagę. Między Bogiem a prawdą sam czasami się zastanawiał czy wszystko z nim w porządku

- Ale ja nie potrafię tego pojąć. Odnoszę wtedy wrażenie, że traktujesz mnie jak małą naiwną dziewczynkę która o niczym nie ma pojęcia. A potem czerpiesz satysfakcję z faktu, iż możesz się ze mnie ponabijać.

- Na pewno nie: zdecydowanie w łóżku nie traktuję cię jak małej dziewczynki.

- Oskar, mówię poważnie.

- Ja też.- Odparł jej, a ona głośno westchnęła.

- Chyba będziemy musieli porzucić ten temat bo nic rozsądnego nie wyniknie nam z tej rozmowy, prawda?

- Zawsze wiedziałem, że jesteś bystra.- Mrugnął udając brawurę podczas gdy tak naprawdę tchórzył. Wciąż bał się rozmawiać o Adrianie, tego że otworzy jakąś niewidzialną przegródkę w swoim sercu której znów przez wiele miesięcy nie będzie potrafił zamknąć.

- A więc dobrze, niech będzie po twojemu. Koniec wypytywania skoro chcesz pozostać taki tajemniczy.

- Darię też miałaś na myśli?

- Tak, wystarczy mi świadomość, że nie jesteś psychopatą czy mordercą. Bo nie jesteś, prawda?

- Tak myślę. Ale pozytywnie przechodziłem wszystkie badania lekarskie, więc chyba się liczy.

- Oskar… jesteś niemożliwym żartownisiem.

- To komplement?

- Sam się domyśl. Aha, i chcę tylko jeszcze dodać, że nie chciałam cię w tamtej pizzerii wypytywać; nie to było moim zamiarem.

- Więc po co…?

- Bo chciałam cię zrozumieć. To wszystko.- Odpowiedziała, a on poczuł że uśmiech zamiera mu na ustach. Miał ochotę zapytać ją dlaczego, ale powstrzymał się od tego. Nie chciał drążyć tego tematu, choć jednocześnie tego pragnął. I nie miał pojęcia dlaczego, a ten fakt sam w sobie wydawał się być niepokojący. Bo nie chciał by patrzyła głębiej.

- Dobrze, więc co ty na to byśmy zjedli spóźniony obiad albo wczesną kolację?

- U ciebie?

- U mnie raczej nic nie ma, więc myślałem o restauracji.

- Zawsze jadasz na mieście?

- Zwykle wystarcza mi szpitalna stołówka, choć nie mają tam niestety rarytasów.

- Przecież mogę coś ugotować u siebie. Skoczymy tylko do sklepu i…

- O nie, zapraszam cię: mam gest i powinnaś to docenić. Poza tym musisz uważać, bo jeszcze się przyzwyczaję. I jak nic będziesz mnie miała na głowie do końca życia. – Beztroska atmosfera powoli między nimi wracała, choć Sylwia nie mogła przestać się dziwić nad tym jak bardzo nawet pozorny romans jest skomplikowany. To miało być tylko łóżko, a jeśli i rozmowa to na błahe tematy. A oni zawsze jakimś cudem się sprzeczali albo kłócili. Może to dlatego, że u niego nocowała i wykonywali też inne czynności? Albo zamiast od razu przechodzić do rzeczy gotowali, robili zakupy, oglądali film lub też jak w ostatnim przypadku gdy ją odwiedził sprzątali? Uzmysłowiła sobie, że gdyby spotykała się z kimś innym niż Lenarczyk, to pewnie tak by to wyglądało. Ale z drugiej strony, nie było aż tak zabawnie. I nie wyczekiwałaby następnego spotkania aż z takim podekscytowaniem. Teraz, jedząc spaghetti i patrząc na Oskara zaczęła zastanawiać się jak wcześniej mogła nie dostrzec jego urody. Chociaż nie, nie mogłaby go nazwać przystojnym; miał na to zbyt wystającą brodę i zbyt szerokie usta, choć zauważyć to mogła dopiero gdy bliżej mu się przyjrzała. Ale oczy zwracały uwagę: patrzyły bacznie, z dużym skupieniem, natężeniem i…czujnością? Nie, to też nie było właściwe słowo. Po prostu gdy patrzył wprost na nią jakby była wyjątkowa i cała się rozpływała czując jakieś dziwne ssanie w żołądku. Po dłuższym zastanowieniu doszła też do wniosku, że zarost bardzo mu pasuje. Oskar wydawał się być dzięki temu bardziej męski, no i niewątpliwie nadawał mu jakiegoś pierwotnego uroku. I to ciało…zazwyczaj ubierał się w dość luźne koszule, więc nie sądziła że jego brzuch jest tak dobrze umięśniony. Nie tak jak u napakowanych facetów codziennie chadzających na siłownię, ale delikatnie i jakby...prowokująco? Nie potrafiła zrozumieć jak do tej pory mogła być na to ślepa. Przecież znała go już prawie pięć lat, a nigdy nawet nie czuła się zakłopotana w jego obecności; no prawie nigdy. Bo na pewno nie wtedy gdy ją całował. Wtedy czuła się zbita z tropu, ale jego magnetyzm jeszcze nie działał na nią tak mono. Czyżby więc chodziło o dotyk? Czy to on sprawiał, że platoniczne relacje po prostu znikały?

- Jaskółka, możesz przestać się tak na mnie gapić? Nie mogę jeść.- Przerwał jej oględziny swoim komentarzem.

- Przepraszam.- Zaśmiała się.- Po prostu obserwowałam twoją twarz.- Lenarczyk uniósł brwi do góry i obdarzył ją delikatnym uśmiechem.

- I jak wypadła inspekcja?

- Nawet nieźle. Co prawda nie jesteś przystojny, ale…

- Co? Nie uważasz mnie za przystojnego? Łamiesz mi serce.

- Nie pozwoliłeś mi dokończyć. Chciałam powiedzieć, że choć brak ci klasycznej urody to masz w sobie jakiś magnetyzm, który czyni cię atrakcyjnym.

- Czy to nie to samo?

- Nie. Można być atrakcyjnym nie będąc przystojnym, a nie każdy przystojny facet jest atrakcyjny.

- Więc reasumując: lepiej być atrakcyjnym?

- Oczywiście. Tak więc jak widzisz powiedziałam ci właśnie komplement.

- Bardzo naciągany.- W odpowiedzi wzięła do ust kolejny kęs posiłku.

- Ale komplement.- Obstawała.

- Dobrze, w takim razie dziękuję.- Uśmiechnął się zastanawiając się nad jej uwagą. Atrakcyjny choć nie przystojny…co to w ogóle znaczy?

- Poza tym jest jeszcze jedna różnica między tymi pojęciami.

- Jaka?

- Atrakcyjność jest subiektywna. To kwestią gustu.- Słysząc to spojrzał na nią z rozbawieniem odkładając na moment widelec.

- Czyli ci się podobam?-Spytał z pewną figlarnością.

- Oskar, gdybyś mi się nie podobał nie nawiązałabym z tobą romansu.- Odpowiedziała pobłażliwie z uśmiechem.

- A skoro już jesteśmy przy tym temacie…to z kim wygrałem rywalizację?

- To znaczy?

- To znaczy jacy byli inni kandydaci: Piotrek, ja i kto jeszcze?

- Dobrze wiesz, ze Piotra nigdy nie brałam pod uwagę. Chciałam poznać kogoś nowego: nawet to zrobiłam z pomocą internetowego portalu, ale nic z tego nie wyszło. No i gdybym była naprawdę zdesperowana i nie przeszkadzałby mi romans biurowy to miałabym innego, jak się wyraziłeś, kandydata. Ma na imię Franek.

- Pracuje z tobą tak jak Cebula?

- Cebulski.- Sprostowała.- Tak, zajmuje się głównie działaniem w terenie, ale ze względu na swoją dyspozycyjność też czasami pracuję w ten sposób. No i podczas jednego z takich wyjazdów się poznaliśmy. Ale…

- Czekaj, czekaj: niech zgadnę: ma półtora metra, czterdzieści lat, ogromny brzuch i pryszcze na twarzy?

- Wręcz przeciwnie: jest wysoki i szczupły; ma ładnie wyważone proporcje twarzy i szczery uśmiech. Ale to zwykły żigolo. Oczywiście do nawiązania romansu całkiem odpowiedni i na pewno by się zgodził, bo parę razy nawet ze mną flirtował, ale nie chciałam iść do łóżka z kimś kto swoją wartość mierzy ilością lasek z którymi się przespał. Tacy faceci leczą w ten sposób swoje kompleks lub uciekają przed problemami.

- Ciekawa teoria. Szkoda tylko, że w przypadku…zresztą nieważne.- Słysząc to zmarszczyła  z konsternacji brwi.

- Ważne, dokończ.

- Mówiłem, że to nic.

- Nie znoszę jak ktoś przerywa swoją wypowiedź w środku mówionego zdania a potem kończy je mówiąc że to nieważne. Po co w takim razie je zaczyna? To czysta prowokacja mająca na celu domagania się przez słuchacza dokończenia go.

- W moim przypadku nie. Wynika raczej z obietnicy nie mówienia o Maćku.

- Och, w takim razie okej…zaraz, gdy mówiłam o tym żigolo…sądzisz, że Drwęcki to żigolak?- Gdy wrócił do jedzenia kontynuowała:- Przecież są z Ingą już ponad trzy lata, prawie cztery.

- Bo tak wypada. W końcu ma już trzydzieści lat, powinien się ustatkować; tak to właśnie przebiega wśród bogaczy kultywujących wielkopańskie zwyczaje.

- Mylisz się; Maciek taki nie jest. To, że na studiach miał wiele dziewcząt i często je zmieniał nie znaczy, że nie dojrzał i nie stać go na wierność.

- No tak, zapomniałem już jaki jest idealny, ale przez ten zakaz mówienia o nim nie miałaś okazji mi o tym przypominać dostatecznie często.

- Sarkazm tu nie jest potrzebny.

- Chyba jest, bo inaczej powiem parę słów prawdy na temat twojego cielęcego zauroczenia.

- Ależ proszę bardzo: nie krępuj się. I moja  miłość do niego nie jest żadnym cielęcym zauroczeniem. Więc przestań traktować mnie jak nieopierzoną nastolatkę która zakochała się w przystojnej buzi znanego piosenkarza muzyki pop.

- O proszę, a więc Maciuś jest przystojny, a ja tylko atrakcyjny?

- Tak, choć z każdą minutą twoja atrakcyjność traci na wartości.- Miał ochotę po prostu wyjść tak jak ona zrobiła to przedwczoraj. Naprawdę nie rozumiał po co wpakował się w tę kabałę z romantyczną dziewicą (a raczej byłą dziewicą) usychającą z miłości do jakiegoś faceta który nigdy jej nie odwzajemni. Romans z Olgą przebiegał mu przecież bezproblemowo; z Sylwią wręcz przeciwnie. Tyle, że Olga nie potrafiła wykrzesać z niego aż tak wielu emocji. I przede wszystkim nie działała na niego tak jak Kukulska. Tylko siłą woli zmusił się do zadania pytania zamiast od razu wstać od stolika:

- Skończyłaś już jeść? Chciałbym poprosić rachunek.- Widział, że jeszcze nie dokończyła nawet połowy posiłku, ale miał to gdzieś.

- Nie.- Warknęła ostentacyjnie potęgując jego wściekłość gdy zawołała kelnerkę zamawiając jeszcze jakiś czekoladowy deser. Patrzył na nią z trudem panując nad furią, gdy nagle zorientował się, że ze złości zacisnął usta w wąską kreskę tak jak  zwykle robiła to ona. Uświadomienie sobie tego faktu bardzo go rozbawiło. – Co cię tak śmieszy?

- Ty.- Nie mógł powstrzymać śmiechu gdy zauważył, że tym razem to jej usta zacisnęły się w ten sam sposób w dobrze mu znanym irytującym geście.

- Naprawdę masz huśtawki nastrojów. Jeszcze chwilę temu wyglądałeś jak chciałbyś mnie rozszarpać, a teraz się śmiejesz?

- Mówiłaś, że jestem szalony prawda?

- Tak, ale…-Pokręciła z dezorientacji głową dając sobie spokój z próbą zrozumienia czegokolwiek. Potem podniosła na niego wzrok.- Ale ja nie. Nadal jestem w nastroju w którym mogłabym zrobić ci krzywdę. Może wtedy przestałbyś traktować mnie w ten sposób.

- A więc dobra, umowa stoi. Ale dopiero gdy stąd wyjdziemy. Dobrze?- Nie mogła się na niego gniewać i to zirytowało ją jeszcze bardziej. Ona taka nie była. Lubiła porządek, jasno określone zasady, reguły. On wręcz przeciwnie: cały był jednym wielkim chaosem, a rozmowy z nim przypominały powklejane na chybił trafił zdania z różnych stron książki. Czy dlatego tak ją pociągał: bo nie mogła go zrozumieć? W końcu dwa bieguny magnesów się przyciągają…

Jadąc samochodem wciąż jeszcze próbowała zachować jako taką konsekwencję; dlatego uparcie milczała. Czekała na zwykłe wyrażenie skruchy przez Oskara- w końcu  darowała mu wcześniejszy brak przeprosin za to co stało się w pizzerii- ale tym razem nie zamierzała bagatelizować problemu. Za jakiś czas doszłoby do absurdalnej sytuacji w której to ona przepraszałaby go iż za wcześniej przyszła na spotkanie nawet jeśli to on by się spóźnił. I wkurzyła się na niego jeszcze bardziej gdy zrozumiała że najwyraźniej nie doczeka się słowa przepraszam. Dlatego postanowiła milczeć dając mu znak, że jest zła choć wydawało się że jemu całkowicie to nie przeszkadza. Trzymała się dzielnie, ale gdy dojechali wreszcie do jego mieszkania nie wytrzymała:
- Nie stać cię nawet na przeprosiny?
- Jakie znowu przeprosiny?

- Za to jak zachowałeś się w restauracji!

- A jak niby się zachowałem? To ty kazałaś mi wspomnieć  o Maćku choć tego nie chciałem.

- Wcale nie. Nie pozwoliłam ci tego robić.

- Jak to nie? A kto ciągnął mnie za język?

- Nie ciągnęłam cię za język!

- Okej, nie drążmy tematu. Masz ochotę na coś do picia?

- Nie! Wcale nie mam ochoty na nic do picia!- Krzyknęła za nim, gdy zaczął iść do kuchni. Potem zrobiła to samo co on.- Powiedziałam, że nie mam ochoty!- Warknęła nie mogąc zrozumieć jak można przerywać kłótnię w pół zdania.

- Ale ja mam.- Odpowiedział jej z niemal stoickim spokojem nalewając sobie do szklanki trochę koli. Upił duży łyk.- Na pewno nie chcesz?

- Znów mnie tak traktujesz.

- A ty znów paplesz.

- Ja? Ja paplam? Wcale nie paplam;  nawet nie jestem gadatliwa! I przestań się ze mnie śmiać! Jesteś niewychowanym prostakiem i nie mam pojęcia co ja tutaj robię!

- A ciebie chyba trzeba uciszyć, bo przeczuwam że zaraz nadciągnie prawdziwa furia.

- Słucham?!- W kilku szybkich susłach znalazł się przy niej i opadł na jej wargi. Sylwia czuła na ustach smak koli której nie znosiła, ale nie dlatego próbowała go odepchnąć.

- No, wiedziałem, że to świetny pomysł byś przestała gadać.

- Jeszcze raz powiesz coś takiego, a…- Ponownie się nad nią nachylił z trudem panując nad rozbawieniem. Miał szczęście, że znajdowali się blisko ściany; dlatego dość łatwo udało mu się przygwoździć tam jej dłonie do czasu aż się nie uspokoiła. Mimo to nie przerwał pocałunku, który stał się teraz niemal delikatny. Ich usta dotykały się dużo wolniej choć głębiej. A potem Kukulska wolnymi już dłońmi objęła Oskara za szyję mocniej przyciągając do siebie i swojego ciała.

Sam nie wiedział jak to się stało, że już chwilę później całowali się jak opętani zdejmując swoją garderobę i niezgrabnie kierując się pośród całego tego rozgardiaszu do sypiali. A potem kochali namiętnie i z taką pasją jak nigdy wcześniej.

Sylwia też nie mogła tego zrozumieć: jej wściekłość osiągnęła taki poziom, że była pewna że gdy tylko będzie miała okazję to zabije go gołymi rękoma. Na dodatek gdy przyznał, że tylko za pomocą pocałunku może uciszyć jej paplanie. To sprawiło, że osiągnęła prawdziwe apogeum złości. Ale potem stało się coś dziwnego: wściekłość została zamieniona na pożądanie i namiętność. I wybuchła w niej zupełnie nieznaną falą.

Nigdy dotąd nie doświadczyła tak wielu skrajnych emocji, nigdy dotąd nie uważała się za osobę która w ogóle jest do tego zdolna. Przecież była rozsądna…a raczej za taką się uważała. Przy Oskarze traciła głowę. Dosłownie. Nawet teraz leżąc obok niego w łóżku i słysząc wśród panującej ciszy oddech nie mogła wykrzesać z siebie chociaż cienia urazy. Nie, gdy doświadczyła tak fantastycznego przeżycia. Nie miała pojęcia jak powinna się teraz zachować.

- Jaskółka, wszystko dobrze?

- Raczej tak. A u ciebie?- Ze swojej pozycji (czyli głowie leżącej obok jego ramienia) zdołała kątem oka dostrzec jego uśmiech.

- Też. Przepraszam, chyba trochę straciłem kontrolę.- Jej, ona przeżyła najbardziej satysfakcjonujący seks w życiu a on ją przepraszał?

- Nie, nie szkodzi. To znaczy…to było trochę szalone, ale podobało mi się.- Gdy się roześmiał dodała niepewnym głosem.- Nie powinno?

- Jaskółka, błagam nie rozbrajaj mnie.

- Wcale nie to było moim zamiarem.

- Wiem. I dlatego jeszcze bardziej potęgujesz ten efekt.- Dłonią i przedramieniem podniósł lekko jej głowę a potem umościł ją na swojej piersi. Cmoknął w czoło.- I bardzo cieszę się, że ci się podobało.

- Tak, ale nigdy więcej nie uciszaj mnie w ten sposób. To technika na raz. Wolałabym, żebyś mnie już nie wkurzał. Zawsze prowokujesz kłótnię.

- Ja?

- Tak ty.

- Wiesz co? Chyba musielibyśmy nie rozmawiać by to osiągnąć. Jesteśmy zbyt różni.

- Może to jest myśl. Wtedy pozostaje więcej czasu na…hm, inne przyjemności.

- Przyjemności powiadasz?- Wymruczał gładząc jej ramiona docierając aż do piersi. Gdy to zrobił przełknęła głośno ślinę. – Takie jak ta?

- Między innymi.- Odpowiedziała z trudem czując jak jego dłonie delikatnie ją pieszczą. Nie mogąc wytrzymać w bezruchu uniosła się lekko nie mając pojęcia czy chce się odsunąć przy przysunąć do jego dłoni.

- I ta?- Jego dłoń zeszła niżej, aż do jej brzucha a potem ud. Tym razem cicho jęknęła.

- Boże, tak.- Roześmiał się pochylając głowę i całując jej szyję. Jego zarost drażnił jej skórę wzmagając jeszcze rozkoszne wrażenia. Jej ciało znów zaczynało wpadać w pewną znaną już ociężałość. A potem w coraz większą i większą gdy zręczne palce Oskara pieściły ją w tamtym miejscu. Z wrażenia nie mogła złapać tchu. Nawet nie zauważyła gdy palce zostały zamienione na coś innego. Coś co zdecydowanie bardziej jej się podobało. Ostatnim przebłyskiem świadomości pomyślała tylko, że dość szybko udało mu się pozbierać; w końcu kilka minut wcześniej się kochali a teraz Lenarczyk był gotowy zrobić to ponownie. Ale nie zamierzała protestować; o nie. Wciąż za każdym razem zatracała się w jego dotyku i pieszczotach.

Z trudem, bo nie potrafiła zmusić powiek do otwarcia odnalazła ustami jego usta. Lubiła go całować gdy dochodził; czuła się tak jakby jego jęki wnikały w nią; poza tym sama przeżywała wszystko dużo gwałtowniej i mocniej. Dodatkowo dzięki temu mógł znaleźć się bliżej niej, a ona uwielbiała to wrażenie kiedy ich ciała stykały się ze sobą w każdym miejscu. A szczególnie wrażliwe po pieszczotach piersi. Jego włoski na klatce piersiowej pocierając o tę część jej ciała potęgowały efekt bardziej ją uwrażliwiając na przeżywaną rozkosz.

Chciało jej się śmiać na myśl o tym jak jeszcze dwa tygodnie temu wstydziła się przed nim swojej nagości. Bo teraz czuła tylko wypływającą z jej ciała moc pławiąc się  w pożądaniu widocznym w jego oczach. I pomyśleć, że czekała z tym tyle lat. Choć może to dobrze? Jeszcze zostałaby jakąś nimfomanką albo kimś jeszcze gorszym. Albo nie trafiła na Oskara, ale egoistycznego dupka który tylko by jej to obrzydził.

Godzinę później, Kukulska z trudem dowlekła się do swojego mieszkania, choć Lenarczyk upierał się, że ją odwiedzie. Ale było ledwie po dwudziestej, więc o tej porze roku mogła bezpiecznie wrócić autobusem. I delektować się w myślach tym co się dziś wydarzyło. Albo wyczekując kolejnego spotkania po którym rumieniła się jeszcze bardziej.

Zaczęło się od zwykłej rozmowy, w której okazało się, że oboje lubią przygody kinowego Eltona Koleina, detektywa amatora i poszukiwacza skarbów, który w kolejnych częściach filmowych zmagań miał masę nielogicznych perypetii. Oboje śmiali się wspominając te najbardziej absurdalne, choć jednocześnie śmieszne i w jakiś sposób ciekawe. Teraz, od tygodnia kina zapełniały się, bo na ekrany trafiła piąta już część perypetii Koleina. Sylwia, sama nie pamiętała kto z nich (ona czy Oskar) rzuciła myśl by wybrać się na seans. Niestety, z powodu wykupionych biletów musieli zapisać się dopiero na 21.30 i to w drugim kinie (w pierwszym który odwiedzili biletów już dawno nie było). Ale chęć zobaczenia filmu była silniejsza. A raczej tak im się wydawało, bo po dobrych dziesięciu minutach początkowej akcji i wybuchach śmiechu Kukulskiej zaczęli kpić z jednej ze scenek. Nachylali się przy tym bardzo blisko siebie; Oskar nawet trzymał rękę na jej udzie, która z czasem dotarła do jego zbiegu. Potem gdy Sylwia ją odepchnęła skierowała się w inne rejony jej ciała sprawiając, że film zszedł na dalszy plan. Spodobała jej się ta gra więc się do niej przyłączyła: droczyła się z  Oskarem obdarzając go śmiałymi jak na nią pieszczotami, ocierała się stopą o jego nogę, drażniła jego skórę dmuchając w kark. Szybko jednak zrozumiała, że to jej nie wystarcza; była podniecona i spragniona nieskrępowanego dotyku Lenarczyka, a nie ograniczonego towarzyszącymi im ludźmi i mrokiem w kinowej sali.

- Chodźmy stąd.- Szepnął jej do ucha zanim nie złapał jej za rękę prawie zmuszając do biegu. Zaraz za drzwiami namiętnie pocałował. Sylwia odwzajemniła pocałunek, ale szybko przypomniała sobie gdzie są; w takim miejscu z pewnością było wiele kamer które teraz ich nagrywały.

- Nie, wyjdźmy na zewnątrz. Mam gdzieś Eltona Koleina, a ty?

- Ja też.- Roześmiał się.

Dwie minuty później byli już na zewnątrz; nawet dość chłodne kwietniowe powietrze nie stłumiło ich pożądania; wsiadłszy do znajdującego się na parkingu  samochodu zaczęli całować się jakby to był jedyny sposób na utrzymanie się przy życiu. Następnie pieścić i dotykać z jeszcze większą śmiałością i gwałtownością. Ich ciepłe oddechy niemal parowały w zmarzniętym samochodzie, ale nie zważali na to. A potem rozpinając i zdejmując tylko to co niezbędne zaczęli się dziko kochać na tylnym siedzeniu auta. Jednocześnie, jakby zachowując resztki świadomości, tłumili nawzajem swoje własne jęki i głośne westchnienia pocałunkami.

Po wszystkim, spoceni, zmęczeni i wciąż ciasno spleceni ze sobą powoli wracali do rzeczywistości.

 - Jej Jaskółka, nie sądziłem że dasz się namówić na coś więcej niż niewinne pieszczoty.- Powiedział Oskar zsuwając się z Sylwii.

- Ja też nie. Boże, nadal nie mogę uwierzyć że to zrobiliśmy.- Roześmiała się co go zaskoczyło. Prawdę mówiąc spodziewał się raczej żalu poniewczasie i wyrzutów sumienia; ona zachowywała się jakby była zachwycona tym co się stało. Potem z roztrzepanymi włosami uniosła się na dłoniach i spytała go:

- Robiłeś to już kiedyś?

- Tutaj, na tym parkingu? Nie.

- Miałam raczej na myśli takie wariacje gdzieś. gdzie wszyscy mogą cię zobaczyć. W miejscu publicznym.- Roześmiał się.

- Wiem, droczyłem się tylko z tobą. Prawdę mówiąc to nie; wydawało mi się to być…niewłaściwe. Nie jestem z tych facetów którzy muszą to zrobić w toalecie, parku czy samochodzie żeby zaliczyć jakiś test męskości.

- Więc dlaczego teraz…?
- Nie wiem. Po prostu nie mogłem się powstrzymać.- Ta odpowiedź sprawiła jej radość. Poczuła się najbardziej pożądaną i wartą pożądania kobietą na świecie. Nawet zimno i poczucie przyzwoitości nie zmąciło jej radości. Ale Oskar zauważył gęsią skórkę na ramionach i brzuchu Sylwii, więc okrył ją swoją skórzaną kurtką. Choć widok jej gołej klatki piersiowej był niezwykle przyjemny to w tej chwili nie powinien być aż tak egoistyczny. W końcu było dość zimno.

- Mnie też wydawało się to być okropne. Zawsze brzydziło mnie takie zachowanie innych par, a teraz sama postąpiłam podobnie.

- Przecież nikt nas nie widział.  Dochodzi już dziesiąta, poza tym jest środek seansu.- W jednej chwili uśmiech znikł z jej ust.

- Boże, mam nadzieję.

- Aż tak cię to krępuje? Nie fakt, że uprawialiśmy seks w samochodzie? Bardzo zalatuje mi to hipokryzją.

- Daj spokój, skoro zło już się stało trzeba dbać o pozory: nadrzędna zasada ukrywania winy.- Wyrecytowała. Potem się uśmiechnęła.- Wiesz, nawet w najśmielszych myślach nie sądziłam, że znajdę się kiedyś w takiej sytuacji. Nie tak wyobrażałam sobie nasz romans.

- A jak?

- Nie wiem.- Wzruszyła ramionami, ale gdy ten ruch spowodował opuszczenie się skórzanej kurtki Lenarczyka szybko otuliła się nią szczelniej. Teraz zrobiło jej się nieco zbyt zimno.- Chyba z mniejszą spontanicznością, bez śmiechu i zabawy. Zawsze sądziłam, że seks to coś niezwykle wzniosłego, wymagającego powagi, dokładnego zaplanowania każdego ruchu. A ja uwielbiam całą tę naszą brawurę łącznie z kłótniami, docinkami i śmiechem w łóżku.

- Bo zazwyczaj jest taki jak mówiłaś, choć w twoich ustach cały opis brzmiał niezwykle zimno i beznamiętnie. Ale między nami…jest inaczej.

- Dlaczego?

- Właściwie nie mam pojęcia. Może wiąże się to z samą tobą?- Gdy spojrzała na niego pytająco wyjaśnił:- Nawet nie wiesz jak często rozbrajasz mnie niekiedy swoimi pytaniami lub wprost rozczulasz. A najlepsze jest to, że to nie jest żadna wyuczona formułka tylko autentyczna ciekawość. Choćby to pytanie o to jak wygląda romans. Żadna ze znanych mi kobiet nigdy by mnie o to nie spytała bojąc się odpowiedzi.

- No cóż, gdybyś jeszcze się tego nie domyślił raczej nie miałam w tej kwestii żadnego doświadczenia, więc moje pytania czy spostrzeżenia rzeczywiście muszą wydawać ci się zabawne.

- Nie śmieję się wtedy z ciebie ani twojego niedoświadczenia. Wiesz o tym, prawda?

- Tak, bez obaw. Chyba się do tego przyzwyczaiłam. To nawet ułatwia mi sprawę; śmiech mnie rozluźnia. Z kimś innym wstydziłabym się robić to co robiłam z tobą na tylnym siedzeniu auta. Poza tym wracając do twojego pytania o moje wyobrażenie na temat naszego romansu...to skoro już przy tym jesteśmy to prawdę mówiąc nie wierzyłam, że w ogóle do niego dojdzie.

- Dlaczego?

- Bałam się, że mi odmówisz. Bo niby pozujesz na zimnego drania, ale jednak masz twardy kręgosłup moralny i kierujesz się w życiu własnym kodeksem i regułami.

- Bez przesady: gdy prosi mnie o to piękna, młoda kobieta się zgadzam. A co do tego zimnego drania, to trochę nim jestem.

- Wcale nie.

- Ależ tak. Już dawno przekonałem się, kobiety lubią drani i to dlatego tak ja i inni mężczyźni na niego pozuję.

- Tylko te głupie i puste kobiety.

- A ja myślę, że nie. Nie zakochują się w takich Piotrkach: odpowiedzialnych, statecznych, może trochę nudnych  i tchórzliwych, ale jednak solidnych. A potem dziwią się, że taki drań od nich odchodzi łamiąc serce. Przecież wchodząc w ogień można spodziewać się oparzenia, prawda?

- Uważasz więc, że to kobiety prowokują całe te błędne koło?

- A tak nie jest? Zobacz: pewna pani ma męża, który ją kocha, zarabia na ich utrzymanie, jest troskliwy, wybiera ją zamiast wyjście z kolegami na mecz.  I najpierw jej się to podoba, ale co potem? Potem zaczyna ja nudzić ta przewidywalność; nawiązuje wiec romans z jakimś nieodpowiedzialnym facetem. Jego niechlujność uważa za atrakcyjną a tępy wyraz twarzy za podniecający. Nie liczy się to, że jest nierobem, leniem i ma ją gdzieś; ona liczy że ją pokocha. A potem frajer wykorzystuje ją aż się nudzi i kopie w tyłek a ona uświadamia sobie, że jednak kochała męża który jednak jej już nie chce; a jeśli chce to po jakimś czasie sytuacja się powtarza.

- To…nie wiem co powiedzieć. Nie miałam pojęcia, że jesteś cynikiem.

- Nie, po prostu realistą; zresztą tak jak ty. Nie uważasz, że mam choć trochę racji?

- Być może, ale tak jak powiedziałam wcześniej ta teoria obejmuje tylko kobiety puste i głupie. Nie chcę generalizować, ale zwykle kierujemy się uczuciami, a żeby zbudować jakąś emocjonalną więź potrzebny jest czas i jako taka monogamia. I w konsekwencji to my wychodzimy na tym gorzej.

- Ale ty już nie marzysz o księciu na białym koniu.

- Raczej nie; doszłam do wniosku że ci którzy jeszcze byli wolni szybko zostali już zajęci. Poza tym z tobą mi przyjemniej. Wątpię czy książę z bajki robiłby ze mną takie rzeczy w aucie na parkingu przed kinem.- Posłała mu przekorny uśmiech. – Chociaż teraz z chęcią wróciłabym do domu. Zrobiło się już bardzo zimno. Czuję jakbym zamarzała. Nie musiałeś mnie rozbierać.- Dodała z wyrzutem.

- Ale lubię to robić. Czasami przypominam sobie wtedy jaka byłaś zażenowana za pierwszym razem.

- Jesteś okropny. Twój pierwszy raz pewnie był idealny, co?

- Nie, ale przede wszystkim bardzo krótki.- Nie zdążył powstrzymać szybszego języka.

- Jak bardzo?- Zainteresowała się.
- Nieważne.

- Dwie minuty? Trzy, pięć?

- I tak ci nie powiem.- Roześmiała się gdy cmoknął ją w usta, a potem przesiadł się na miejsce kierowcy. Ona postanowiła zająć się ubiorem. Gdy zakładała stanik, zauważyła że w lusterku na nią zerka, więc nie omieszkała go ochrzanić. Co prawda było już dość późno, ale to nie znaczy że na drogach nie trzeba uważać. Nawet jeśli pochlebiało jej jego zainteresowanie.

Gdy znaleźli się na miejscu pożegnali się umawiając na następne spotkanie. Kukulska przeżyła rozczarowanie, gdy okazało się, że Oskar przez następne dwa dni będzie miał nocne dyżury prze co będą się rozmijać.

- W takim razie widzimy się dopiero w weekend?

- Niestety, to też odpada.

- Gdybyś nie powiedział tego z takim rozczarowaniem pomyślałabym, że naprawdę masz mnie już dość.

- Nie, po prostu już jakiś czas temu obiecałem kolegom, że wybiorę się z nimi na motoparalotię. Gdyby dało się to jakoś połączyć o z chęcią bym to zrobił, a tak? Będą mi suszyć głowę dotąd aż się nie ugnę. Chociaż…może się tam ze mną wybierzesz?

- Gdzie? Na paralotnię? Nie ma mowy, boję się wieszać prania na balkonie mieszkając na drugim piętrze, a co dopiero jeszcze wyżej.

- Szkoda.

- Czekaj, to nie znaczy że tam z tobą nie pojadę. Po prostu na ciebie popatrzę z dołu. Bo ty będziesz leciał, prawda?

- Tak. Świetnie, w takim razie jesteśmy umówieni.- Po raz ostatni wycisnął na jej ustach gorący pocałunek po czym z wielkim trudem pożegnał. Miał ochotę spędzić z nią całą noc, ale dobrze wiedział że nie powinien tego robić. W końcu oboje pracowali, a poza tym on podchodził do swojej profesji i wykonywanych badań bardzo sumiennie. Niestety od jakiegoś czasu to Jaskółka zajmowała w jego myślach pierwsze miejsce tak, że czasami czas spędzony w szpitalu bardzo mu się dłużył. Musi nad tym zapanować, postanowił. W końcu musi zająć się badaniami do pracy dyplomowej. Zostanie bardzo dobrym specjalistą zawsze było jego marzeniem.

Kukulska wróciła do mieszkania nie martwiąc się Darią; w końcu wiedziała już o jej romansie z Oskarem, więc nie było powodu ukrywać, że łączy ich niewinna znajomość. Bo w żadnym wypadku nie można jej było tak określić. Westchnęła głęboko zaciągając się męskim zapachem Lenarczyka. Dopiero teraz uświadomiła sobie, że nie oddała mu skórzanej kurtki ale nie żałowała. Może to trochę głupia myśl, ale uznała że w ten sposób jakaś część jego pozostanie razem z nią. Zwłaszcza w nocy. Tyle, że spanie w kurtce uznała za nieco dziwnie. Zamiast tego więc położyła ją na krześle koło łóżka. W ten sposób czuła woń perfum Oskara i uniknęła żenującego epizodu którym było spanie w jego garderobie. Z sennym uśmiechem zadowolenia, usnęła.

Ale dwa dni później, wcale nie było jej do śmiechu. Zwłaszcza gdy w kasku na głowie siedziała w jakimś dziwnym pojeździe do którego doczepiony był balon. Za każdym razem gdy zerkała do tyłu i go widziała żołądek podchodził jej do gardła. Wolała jednak robić to niż patrzeć w przód na roześmianego Oskara.

- Po kiego licho dałam się w to wciągnąć?- Powiedziała na głos nie wiadomo do kogo. Bo na pewno nie do Sylwka i Kamila sprawdzających jeszcze raz cały sprzęt, których zdążyła poznać już wcześniej jako kolegów Lenarczyka.

- Po prostu chciałaś zasmakować adrenaliny.- Pomimo iż nie mówiła głośno, Oskar ja usłyszał. Spojrzała na niego oskarżycielskim wzrokiem.

- Bo znowu mnie sprowokowałeś. Boże, przecież tam na górze zacznę krzyczeć jak najęta. Albo jeszcze posikam się ze strachu.- Jedyną odpowiedzią był śmiech Oskara.

- Dobra, wszystko gotowe.- Oznajmił im Kamil.- Możesz już startować, Osa. Masz bardzo odważną dziewczynę. Moja Lenka nawet nie chce słyszeć o czymś takim.- Ja też nie, pomyślała Sylwia. Boże, niech czas przyspieszy o pół godziny.

- Okej, dzięki. Słyszysz Sylwia? Możemy ruszać. Hej, ale otwórz oczy: w ten sposób zniszczysz sobie całą frajdę z lotu.

- Zabiję cię. Przysięgam, że kiedyś to zrobię.

- Spokojnie, będzie dobrze. Ukończyłem wzorowo kurs.

- Serio?

- A ty co myślałaś: że wpuścili mnie tu z grzeczności?

- Na pewno nic nam się nie stanie?

- Na pewno. Zaręczam ci.

- Czemu jakoś ci nie wierzę?

- Bo zawsze wolisz widzieć wszystko w ciemnych barwach. No już, koniec zwlekania: moi koledzy pomyślą że stchórzyłaś.

- Bo chyba stchórzyłam.

- Za późno: trzymaj się.- Gdy włączył silnik głośno jęknęła. A potem, aż do momentu gdy stracili grunt niemal boleśnie zaciskała powieki. Gdy je na chwilę otworzyła krzyk uwiązł jej w gardle. Bała się. Cholernie się bała, ale jednocześnie było coś niesłychanie pociągającego w tym strachu. Oskar miał rację: adrenalina zaczęła działać.

Mimo tego faktu, nie znaczyło to, że cały lot sprawił dziewczynie przyjemność o nie; przy bardziej gwałtownych zarzuceniach z powodu wiatru czy niespodziewanym podrywie piszczała słysząc wokół siebie tylko szum. Mocno też zaciskała dłonie na zabezpieczeniach, bojąc się że mogą puścić. W końcu co z tego, że ten cały Kamil i Sylwek sprawdzili sprzęt? Przecież wypadki się zdarzają. Przed oczami stanęła jej wizja swojego spadającego ciała roztrzaskującego się na skałach…tyle że tu nie było skał. Były za to jakieś domy. I pola. Dlatego zamiast o rozczłonkowanych ciałach na skałkach zaczęła myśleć o biednym rolniku któremu spadnie na pole. Albo co gorsza jeszcze na niego samego. Uspokoiła się nieco gdy zaczęło jej się wydawać, że zbliża się koniec ich podniebnej przejażdżki. Zaraz potem znów zdenerwowała uświadamiając sobie, że lądowanie może być po stokroć gorsze. Na tę myśl poczuła skurcz w żołądku. No tak, jeszcze tylko tego brakowało by puściła pawia.

A potem zaczęli to robić (to znaczy lądować). A Sylwia zaczęła się w myślach modlić. Boże, żeby to wszystko się już skończyło. Żeby przeżyła bez szwanku. I Oskar też. Chociaż nie, pomyślała gniewnie. Niech ten podżegacz się obije. Niech spadnie na ten swój tyłek i trochę go sobie stłucze. To go oduczy prowokowanie jej do jazdy na motoparalotni.

Pomimo jej przerażenia, sam moment powrotu na grunt nie był aż tak okropny. Trochę co prawda nimi za trzęsło, ale nie było żadnej wywrotki której się obawiała. Ale nawet gdy z ulgą stwierdziła, że już po wszystkim jeszcze przez jakiś czas siedziała na miejscu szybko oddychając aż zadowolony z siebie Lenarczyk podszedł do niej (bo w tym czasie już wyszedł ze swojej kabiny):

- Wow, fantastyczne lądowanie co? Nigdy nie udało mi się zrobić tego tak płynnie.

- Płynnie? Całe plecy i żebra mam poobijane. Nie liczę nawet strat moralnych.

- Aż tak strasznie?

- Tak.- Skłamała.- Wyciągnij mnie stąd.

- A gdzie twoja żądza przygód?- Spytał spełniając jej polecenie.- Jeszcze niedawno bardzo podobała ci się nasza spontaniczność.

- Ta mi się nie podoba. Było mi niedobrze. I w sumie nadal jest.

- Już dobrze: jak widzisz zgodnie z twoimi obawami nie wydaliłaś nawet żadnych płynów ustrojowych. A teraz zdejmij kask.- Kilkadziesiąt sekund później z ulgą objęła go za szyję i pozwoliła się wziąć na ręce. Tyle, że zaraz potem poczuła rewolucję w swoim brzuchu.

- Postaw mnie.

- Co?

- Postaw mnie, natychmiast.- Choć Oskar był zaskoczony, to spełnił jej polecenie. A potem patrzył jak biegnie gdzieś przed siebie zatrzymując się koło drzewa i pochyla by…Zaczął się śmiać. Po prostu nie mógł się powstrzymać. Zaraz jednak poczuł wyrzuty sumienia. Nie powinien namawiać takiej nowicjuszki jak ona do takiego sportu. Dlaczego podszedł do niej lekko dotykając pleców.

- Już lepiej?- Spytał Kukulską w czasie gdy wstrząsały nią ostatnie torsje. Potem przymknęła oczy.- Pochyl się. To złagodzi objaw rewolucji żołądka. Wiesz, że początkowo też tak miałem? Chłopaki mieli ze mnie niemiłosierny ubaw śmiejąc się, że mam objaw choroby powietrznej.- Oskar delikatnie złapał ją za kark, a drugą dłonią objął w tali. Starał się nie zwracać uwagi na nieprzyjemny zapach.

- Odejdź. Strasznie śmierdzę.- Wystękała z trudem gdy tylko zorientowała się, że wymioty się skończyły.

- Nie przeczę, ale muszę ci pomóc. Obejmij mnie za ramię. Chłopaki powinni zjawić się tu za kilka minut samochodem. Teraz musimy na nich poczekać. Usiądziemy w motoparalotni.

- O nie, dziękuję.- Zaprotestowała. Nawet wtedy poczuła swój niemiły oddech.- Masz może gumę?

- Niestety nie.

- Może miętówki?

- Też nie.- Jęknęła po raz kolejny.

- Więc jestem skazana na ten smród.

- Ja też, nie zapominaj o tym.- Nie miała siły mu się odkuć. Wciąż lekko bolała ją głowa i nadal czuła się niezbyt pewnie. Pozwoliła więc Oskarowi na to by posadził ją sobie na swoich kolanach i okrył własną kurtką, którą oddała mu tego samego dnia. Nie współczuła mu siedzenia na mokrej ziemi (bo nie zgodziła się na siedzenie w maszynie) ani konieczności znoszenia jej niemiłego zapachu. W końcu to była jego wina.

Z wielką ulgą powitała przyjazd kolegów Lenarczyka, choć trochę sobie z niej dobrodusznie pokpiwali jednocześnie gratulując odwagi. Ona czuła się jednak dość żałośnie wracając z nim do miasta samochodem. A Oskar miał jeszcze czelność dość niezgrabnie ją pocieszać:

- Spójrz na to z tej strony: mogło być przecież gorzej. Mogłaś zwymiotować w powietrzu.- Sama wizja tego jak i brudnego ciała przyprawiła ją o kolejny skurcz.

- Lepiej mnie już nie pocieszaj, bo kolejna porcja wymiocin może wylądować na twojej tapicerce.- Tak naprawdę brawurą maskowała potworne zażenowanie. Nawet nie chciała sobie wyobrażać co on sobie teraz o niej myśli.

Dopiero półtorej godziny byli w jego mieszkaniu z powodu korków; na szczęście dwa kwadranse po jeździe Oskar zatrzymał się przy sklepie kupując Kukulskiej upragnioną gumę do żucia. W ten sposób poczuła się choć trochę lepiej. Mimo to gdy dojechali do jego mieszkania, zaprotestowała.

- Wracam do siebie, muszę odpocząć po tych wrażeniach a przede wszystkim wziąć gorącą kąpiel.

- Możesz wziąć ją u mnie.

- To nie potrzebne, naprawdę.

- Potrzebne. To ja jestem winny twojego stanu i muszę choć trochę się zrehabilitować. Nie pożałujesz.- Nieco przekonana przystała na jego propozycję, której potem nie żałowała. Bo Oskar dość poważnie podszedł do swoje roli opieki nad nią. Co najmniej tak jakby była obłożnie chora. Dlatego po gorącym prysznicu, ubrana w gruby szlafrok, z włosami rozsypanymi dookoła ramion odmówiła położenia się do łóżka.

- Oskar, nie jestem chora. To tylko chwilowa niedyspozycja.

- I co z tego? Ale jesteś w szlafroku, przeziębisz się.

- Co jest w tej miseczce? Ugotowałeś mi zupę?

- Powiedzmy.- Roześmiała się.

- No nie wierzę. Kiedy? Nie oszukujesz?- Widząc, że uciekł spojrzeniem spojrzała do talerza.- Zupka chińska?- Spytała z niedowierzaniem.

- No co, nie mam niczego lepszego na ciepło. Zwłaszcza tak na szybko.

- Chcesz mnie otruć?

- Nie, ty też karmiłaś mnie pomidorową gdy byłem chory, pamiętasz?

- Ale nie z torebki. Daj mi pół godziny a zrobię coś smacznego i zdrowego.

- Nie, masz się położyć do łóżka, już mówiłem.

- Nic mi nie jest.

- Ale wciąż jesteś blada jak ściana.- Uśmiechnęła się.

- Zawsze jestem blada, taką już mam cerę. Nawet latem bardzo trudno mi się opalić. To wrażenie wzmagają jeszcze czarne włosy.

- Ale bledsza niż zazwyczaj.- Upierał się.

- To z wrażenia, teraz czuję się już całkiem dobrze. Chodźmy do tej kuchni.

Skończyło się na tym, że obydwoje przygotowali całkiem smaczne warzywa z makaronem wspominając dzisiejsze popołudnie i ich lot. Sylwia pytała Oskara o to w jaki sposób zainteresował się motolotniarstwem, skąd zna Sylwestra i Kamila i czy naprawdę bycie w powietrzu nie budzi w nim żadnego strachu. On z kolei był ciekaw jej wrażeń (poza oczywistymi końcowymi, które okazały się być bardzo nieprzyjemne). A potem, choć Sylwia chciała wrócić do siebie do domu Lenarczyk zaprotestował:

- Przecież możesz spać u mnie. Mówiłaś ostatnio, że już nie musimy uważać na Darię.

- No tak, ale…

- Ale?

- Ale po tym wszystkim odeszła mi ochota na…”no wiesz co”.

- A kto tu mówi o „wiesz czym”? Obejrzymy jakiś fajny film, chyba nawet kiedyś polecił mi go Sylwek, a potem położymy się do łóżka.

- Serio?

- A ty co myślałaś, że zamierzam kochać się z tobą po takich wrażeniach i twojej chorobie? Nadal mam w pamięci twój obraz gdy pochylasz się nad tamtym drzewem. –Choć udawał, że chodzi o zniesmaczenie, Sylwia wiedziała, że tak naprawdę czuje się trochę winny jej stanu. W końcu sam namówił ją na lot.

- Chyba nasz romans okazuje się być coraz bardziej nieudany, prawda?

- Wręcz przeciwnie: okazuje się być całkowicie nieprzewidywalny. No to co, gotowa na porcję silnych wrażeń?

- A jeśli powiem, że mam ochotę na coś lekkiego?

- Błagam, tylko nie komedia romantyczna.- Jęknął.

- Niekoniecznie, ale w tej chwili nie mam ochoty na zbytnie wysilanie swojego mózgu.

- Dobrze, może coś znajdę.

- A właściwie co masz do komedii romantycznych?

- Serio pytasz? Jaskółka naprawdę z przerażeniem odkrywam w tobie coraz więcej kobiecych cech.

- Już to kiedyś mówiłeś. Dobrze, więc wybierz western albo jakąś obyczajówkę.- A potem gdy film się skończył porozmawiali jeszcze wymieniając jakieś uwagi dotyczące fabuły i położyli się do łóżka. Sylwia objęła Oskara wtulając się w jego ramię czerpiąc z tego prawdziwą przyjemność. Wbrew wcześniejszym oporom cieszyła się gdy oponował przeciw jej odejściu. Bo teraz było jej bardzo dobrze. Zdawała sobie sprawę, że nie powinna aż tak głęboko tego odczuwać; było coś żałosnego w czerpaniu przyjemności z bliskości ze swoich kochankiem. Zwłaszcza gdy uświadomiła sobie, że właściwie dawno do nikogo się nie przytulała. A nawet wtedy mogła mówić o swojej mamie czy braciach. Przytulanie się do młodego, męskiego ciała było o niebo przyjemniejsze. Zwłaszcza ciała które dało (i wciąż dawało) jej w przeszłości wiele przyjemności.