Maskarada część I

Witajcie moje drogie czytelniczki. Zapraszam was do przeczytania kolejnego opowiadania mojego autorstwa. Również będzie króciutkie, wiec zamieszczę max 3-4 części. Jesli chodzi o coś dłuższego to celowo z tym zwlekam, bo chyba z powodu prywatnych zawirowań mam ostatnio pomysły na same nieco melodramatyczne historie, tzn. ze szczęśliwym zakończeniem, ale mnóstwem problemów i nieporozumień miedzy głównymi bohaterami. Dlatego też postanowiłam na razie dać sobie na wstrzymanie.


- Pani Basiu, naprawdę muszę już iść. Wpadnę jutro.

- Już Beatko? Przecież możesz jeszcze zostać chwilkę. Do śniadania jeszcze pół godziny.- Starsza kobieta była wyraźnie rozczarowana. Uśmiechnęłam się do niej pokrzepiającą.

- Przecież o dziesiątej zaczynam pracę pamięta pani?- Przypomniałam jej łagodnie. Miała już prawie 70 lat i czasami zapominała o takich rzeczach.

- No tak. Ale przyjdziesz później?

- Jasne, że tak. Na tą obiecaną partyjkę szachów.- Ze szczerym żalem pożegnałam się z panią Barbarą i opuściłam jej pokój. Potem wychodząc z budynku zakładu pożegnałam się z Aśką, recepcjonistką która tam pracowała. W wyjściu minęłam jeszcze panią Grażynę, którą była dobrą wróżką tego zakładu spokojnej starości. A przede wszystkich sponsorką.

- Jak pani Barwicka?- Spytała mnie mając na myśli panią Basię.

- Nie najgorzej. Chyba w ogóle nie zdaje sobie sprawy z niebezpieczeństwa zabiegu.

- Biedaczka. Cieszę się, że przyszłaś do niej tak rano. Jestem ci wielce zobowiązana.

- Przecież to była dla mnie przyjemność.- Odpowiedziałam jej. Szczerze ją lubiłam. Może i była bogata, ale nie udzielała się charytatywnie bo tak wypadało. Naprawdę była bardzo empatyczna i rozumiała problemy ludzi starszych. Na przykład takich jak pani Barbara z chorobą Alzheimera.

Dlatego dla wszystkich było dziwne, że właśnie owa chora siedemdziesięcioletnia staruszka pamięta akurat mnie. Oczywiście nie zawsze, ale nawet jeśli to jej się zdarzało w moim towarzystwie szybko się odprężała. I nawet nie przeszkadzało mi, że zamiast nazywać mnie Eweliną nadawała imię swojej zmarłej już córki, Beaty. Po prostu było mi jej bardzo żal, bo nie miała już na świecie nikogo. Tak jak i ja.

Jako wolontariuszka zgłosiłam się do ośrodka kilka miesięcy temu; do tej pory odwiedzałam tu tylko swoją babcię, która właśnie wtedy zmarła. Jako, że moi rodzice dość późno zdecydowali się na dziecko byłam jedynaczką i straciłam ich już w wieku 19 lat. Byłam wówczas dorosła, ale bardzo ciężko było mi się odnaleźć u progu dorosłego życia. Wtedy to właśnie mama taty służyła mi dużą pomocą. Choć przebywała w ośrodku spokojnej starości to dzieliła się ze mną pieniędzmi (choć sama miała niewielką emeryturę, którą w większości przeznaczała na opłatę za ośrodek) dzięki którym mogłam wynająć pokój i rozpocząć studia. Potem z kasy ze stypendium jakoś udało mi się wiązać koniec z końcem. Ale nigdy nie zapomniałam kto mi wtedy pomógł.

To właśnie 6 lat temu zaczęła się moja przygoda z ośrodkiem. Odwiedzałam w nim babcię regularnie poznając jej przyjaciół i spędzając z nimi wiele czasu. Sprawiało mi to ogromną przyjemność: doszło do tego, że zamiast wypadu z kumplami do kręgielni wolałam zagrać na zapałki w pokera z panem Andrzejem czy porozmawiać z panią Basią. Aż do śmierci mojej babci. Ciężko było mi się z nią pogodzić, ale jej przyjaciele byli mi dużą podporą. A gdy pani Grażyna spytała czy nie chciałabym zostać oficjalną wolontariuszką zgodziłam się. Nie byłam specjalnie świętoszkowata, o nie. Gdybym znalazła 100zł na ulicy na pewno nie rozglądałabym się za właścicielem a staruszki u której wynajmowałam pokój nie znosiłam tak bardzo że musiałam się zmusić do tego by mówić jej dzień dobry z czystego konformizmu. Nie lubiłam tej części siebie, ale mój instynkt przetrwania był silniejszy. Nigdy więc nie robiłam niczego co mi się nie opłacało. Udzielanie się charytatywnie było jedynym wyjątkiem od tej reguły. Ale nie mogłam inaczej, bo uwielbiałam wizyty w ośrodku i mieszkających tam ludzi. Z mojej strony nie był to więc żaden obowiązek ale przyjemność.

Wybiłam się z tych przyjemnych myśli o ośrodku gdy tylko wsiadłam do autobusu. Teraz powinnam iść na staż. I to na nim się skupić. Przed weekendem udało nam się z całą grupą stażystów wybłagać od menadżera kilka ciekawych i tajnych informacji o firmie byśmy lepiej mogli zapoznać się z jej specyfiką. A ja zamiast je przeczytać w weekend pracowałam a teraz bujałam głową w chmurach.

Staż rozpoczęłam już dwa tygodnie temu i byłam z niego zadowolona jak diabli. Serio, komuś takiemu jak ja czyli bez koligacji czy pieniędzy nie mogła się trafić lepsza oferta jak w jednej z największych firm outsourcingowych w Polsce. I to płatna. W dodatku mieściła się na rzut beretem od biurowca, w którym sprzątałam dorabiając sobie w weekendy, więc w każdy piątek gdy musiałam iść na popołudniową zmianę 10 minut autobusem wystarczyło mi by dojechać na miejsce.

To, że staż był płatny nie znaczyło, że mogłam porzucić pracę, bo po pierwsze 1000 zł nie było dużymi pieniędzmi jeśli się chciało utrzymać w dużym mieście a po drugie to pieniędzy nigdy mi nie zbywało więc- co wiązało się z trzecim powodem- miałam niemal maniakalny nawyk oszczędzania. Wiedziałam, że po śmierci babci nie pomoże mi nikt. Wolałam więc dmuchać na zimne.

- Siemka, Ewela. Już myślałam że się spóźnisz.- Przywitała się ze mną jedna z koleżanek z uczelni, Kamila. Nie byłyśmy specjalnymi przyjaciółkami, zwłaszcza że dla Kamy byłam raczej za drętwa a ona dla mnie zbyt trzpiotowata, ale z racji tego iż studiowałyśmy na tym samym roku wśród siódemki stażystów trzymałyśmy się razem.

- Byłam w ośrodku.

- Z samego rana? Jezu, mi ciężko jest się zwlec z łóżka żeby dotrzeć tu na dziesiątą a ty jeszcze katujesz się spotkaniami ze staruszkami.

- Musiałam. Pani Basia miała zabieg na…

-…oszczędź mi szczegółów.- Roześmiała się błyszcząc swoimi olśniewającymi zębami. Nie dość, że były śnieżnobiałe to jeszcze idealnie proste, bo niecałe trzy miesiące temu Kamila zdjęła noszony od 3 lat aparat. Wciąż łapałam się na tym że gapię się w  jej szczękę niemal z zazdrością. Oczywiście mnie nigdy nie będzie stać by wybulić na aparat trzech patyków. - Chodźmy już do holu. Zaraz zaczynamy.

- Okej. A ten nieskromny dekolcik ma olśnić Rafała?- Miałam na myśli naszego menadżera.- Liczysz, że ujmie ci trochę obowiązków?

- Też. Ale myślałam o kimś innym.- Odpowiedziała z błyskiem w oku.

Zazwyczaj to właśnie w holu spotykaliśmy się z naszym kierownikiem, który potem rozdzielał dla nas pracę i zaczynaliśmy wykonywanie swoich obowiązków. Miałam nadzieję, że w nowym tygodniu będą trochę ambitniejsze. Bądź co bądź skończyłam studia a to nie jest wymagane do obsługi kserokopiarki czy drukarki.

- Cześć Daria, Ola, Jasiek, Artur…- Moja towarzyszka zaczęła witać się z obecnymi już stażystami. Przy tym ostatnim wymownie zawiesiła głos. Jej, a więc i ona dała się nabrać na małpi urok tego kretyna.

- Cześć- Odezwał się Zbyszek patrząc z cielęcym zachwytem na Kamę. Zrobiło mi się go żal, bo nie miał u niej szans: nieco zbyt szczupły, niemal ze szczurzą twarzą którą potęgował jeszcze efekt dużych okularów i trądzikiem na policzkach nie nadawał się do określenia mianem przystojnego. Nawet przy dobrych chęciach.

- Cześć Zbychu.- Odpowiedziałam mu, by trochę złagodzić efekt ignorancji ze strony swojego obiektu westchnień. Uśmiechnął się do mnie trochę smutno po raz ostatni rzucając tęskne spojrzenie na Kamilę i podszedł do mnie.

- Zdaje się, że chyba przerzucił się na następną.

- Arturek? Tak, zauważyłam.- Z niechęcią spojrzałam na wdzięczącego się do mojej koleżanki chłopaka. Niemal zebrało mi się na wymioty. Jak już wcześniej mówiłam staż w firmie był spełnieniem moich marzeń, ale Artur go niszczył. Był zwyczajnym obibokiem i leniem, który sądził że swoim wdziękiem  i urokiem osobistym zmusi wszystkich do wykonywania jego części pracy. Przez ostatnie dwa tygodnie tak owinął sobie wokół palca Olkę i Darię, że jego staż polegał głównie na piciu kawy i gadaniu przez komórkę z kumplami. Najgorsze było to, że do tej pory mu się to udawało, bo dziewczyny wszystko za niego robiły.- Kama musi uważać, żeby Daria nie wydrapała jej oczu.- Zauważyłam widząc jak tamta zerka na nią ze złością. Widocznie zdawała sobie  sprawę, że Kamila jest z nich dwóch ładniejsza.

- Przydałoby mu się żeby ktoś zmasakrował mu tą piękną buźkę. Jak on może pogrywać tak z obiema dziewczynami?

- Obiema? Raczej setkami.- Wyolbrzymiłam przewracając oczami.- W piątek widziałam jak podjechała pod niego jakaś laska. Mam tylko nadzieję, że Kama nie będzie taka głupia i nie będzie pracować za niego tak jak Daria. Przecież on robi to tylko po to.

- Czy ja wiem…podobno to syn jakiejś szychy.- To było coś nowego.

- Jakiej szychy?- Spytałam go ściszając głos.

- Nie wiem.- Zbyszek wzruszył ramionami.- Któregoś dyrektorka, ale nie wiem jakiego działu. Poza tym to tylko plotka.

- Hm…to by tłumaczyło jego pewność siebie i to, że dostał się na staż. Bo na pewno nie posłużył się swoim intelektem.- Rozmyślałam na głos, ale zaraz o tym zapomniałam, bo zjawił się  Rafał, nasz przełożony. I zaczęliśmy pracę.

Dziś, zostaliśmy zaznajomieni z głównym systemem księgowości a potem Rafał pozwolił nam nawet „pobawić się” trochę na symulatorze. Tłumaczył nam wiele zawiłości i niuansów analizy wskaźnikowej, ale nie od strony teoretycznej którą znaliśmy z uczelni, ale praktycznej. Dzięki temu wiele zrozumiałam i się nauczyłam. Cieszyłam się, że tutaj nie jesteśmy traktowani olewczo, ale zwierzchnicy naprawdę się nami interesują. Przez ten czas obserwowałam też Artura w kontekście tego co powiedział mi Zbyszek. Ale nie zauważyłam by menadżer traktował go jakoś szczególnie: wręcz przeciwnie nie zwracał na niego szczególnej uwagi. Może więc tę plotkę o synalku szychy rozpuścił sam Artur by bez przeszkód mógł się lenić?

Frajdę z pracy w młodym zespole niszczył mi tylko owy laluś. Dzieliłam biurko z Kamilą, więc bądź co bądź gdy Arturek teraz z niej zaczął robić swojego kozła ofiarnego byłam tego świadkiem. Starałam się nawet uświadomić koleżance, że ten idiota tylko ją wykorzystuje, ale ona zupełnie to ignorowała sprawiając, że czułam się jak kwoka. W końcu, pod koniec tygodnia gdy zauważyłam, że prosi ją o to by naniosła na raport poprawki które uważa za słuszne które to on miał zrobić nie wytrzymałam. Ostro ją opieprzyłam.

- Co ty wyrabiasz? Chcesz bujać się z tym całą sobotę? On miał to zrobić dziś!

- Ale nie zdążył.- Kama jak zwykle zignorowała moją uwagę.- I dlatego poprosił mnie o pomoc.

- Poprosił? Raczej zlecił.- Prychnęłam wyrywając jej z ręki skoroszyt. Szybko przejrzałam kartki i było tak jak się spodziewałam.- Przecież on nawet nie zaczął.

- Jej, o co ci chodzi Ewela? Zazdrosna jesteś czy co?

- Słucham?!- Aż mnie zatkało. -Ja niby miałabym być zazdrosna o kogoś takiego?! Jeszcze mnie nie pogrzało.

- Jasne, powinnam się tego domyśleć już wcześniej. Przecież podchodząc do naszego biurka nawet nie zwracał na ciebie uwagi. Ale prawdę mówiąc w tym sweterku wyglądasz na dziesięć lat starszą.

- Boże, Kama zamknij się już!- Nie wytrzymałam.- Nie cierpię tego lenia, nie znoszę go. Po prostu chciałam ci uświadomić, że ten obibok cię wykorzystuje ale skoro tego nie widzisz to twój problem. Męcz się sama.

Z ulgą się pożegnałyśmy gdy musiałam wsiąść do swojego autobusu. Zaraz miałam zacząć pracę, a czułam się tak jakby z mojego mózgu buchała z wściekłości para. Zazdrosna, też coś.

Chyba to właśnie z tego powodu, wchodząc do biurowca ze wzrokiem utkwionym w podłoże niemal na kogoś wpadłam. Podnosząc wzrok zauważyłam, że tym kimś był ubrany w garnitur młody mężczyzna. Pierwsze co rzuciło mi się w oczy to jego dość bujna czupryna: zapewne był to efekt celowy, bo dzięki temu jego i tak przystojna twarz wydawała się niemal zabójcza. Westchnęłam głośno po tym jak wybąkałam ciche przepraszam. Gdyby to była jedna z komedii romantycznych Przystojniak uśmiechnąłby się do mnie, oznajmił że nic się nie stało i zagaił miłą pogawędką. Zamiast tego po prostu odszedł nawet nie patrząc mi w twarz tak jakbym nie była warta uwagi. Nie, byłam niesprawiedliwa. Po prostu wyraźnie się spieszył. Poza tym jakoś daleko było mi do urody Jessicy Alby. Na dodatek w tym sweterku…Czyżby Kama miała trochę racji? Naprawdę ubieram się tak by się postarzyć? Odruchowo pogładziłam rękaw swojego dzianinowego stroju. Uwielbiałam go, bo specjalnie dla mnie wydziergała go na drutach pani Katarzyna, jednak z mieszkanek ośrodka spokojnej starości. I nic mnie nie obchodziło, że był może troszkę nieforemny. Drugi egzemplarz wyszedł jej znacznie lepiej a trzeci sweterek był naprawdę uroczy. Jak mogłabym w nich nie chodzić? I to tylko po to by olśnić jakiegoś bogatego prezesika małej firmy mieszczącej się w tym budynku. Ta, już to widzę jak pała gorącym uczuciem do własnej sprzątaczki. Ponownie westchnąwszy przyspieszyłam kroku by ze schowku wziąć znajomą partię środków czystości i wpisać się w grafik. Może i nieźle tu płacili, ale minuta spóźnienia stanowiła równowartość piętnastu minut pracy!

Wieczorem, całkiem padnięta marzyłam tylko o tym by położyć się do łóżka, ale zadzwoniła do mnie jeszcze Kamila pytając o interpretację pewnego wskaźnika. Wiedziałam, że to dla Artura, więc celowo lekko ją zdeformowałam. Myśl o tym, że wielki- syn- jakiegoś-szychy wyjdzie na debila poprawiła mi humor.

Kolejny tydzień stażu, minął mi znacznie lepiej, bo Arturek czytając pracę Kamili nieźle się zirytował. Bo oprócz interpretacji wskaźnika w sobotę, zadzwoniła do mnie również w niedzielę pytając o kilka innych rzeczy które naturalnie zmyśliłam. I tak ubawiłam się po pachy, ale znacznie lepiej byłoby gdyby ten leniuch oddał raport z poprawkami nie czytając ich. Ale zrobiłby z siebie idiotę! A tak, zwrócił się znów do Darii, która udobruchana dokonała poprawek, a Kamilę olewał. Może i była na mnie trochę wściekła, ale ja byłam z siebie zadowolona. Może teraz mi nie podziękuje, ale za jakiś czas zda sobie sprawę że zrobiłam jej przysługę. Na razie jednak piekliła się, że zrobiłam z niej jakąś kretynkę. Umyślnie milczałam. Jeszcze wymsknęłoby się, że i tak nie jest zbyt  bystra i dostała się na ten staż tylko dzięki mnie bo wspaniałomyślnie pozwalałam jej zrzynać od siebie na teście wstępnym. Tak więc ogólnie rzecz biorąc było znośnie: udawało mi się ignorować Artura i miałam spokój bo nie podchodził do stolika Kamili (a więc i mojego)

 Tyle, że w następnym tygodniu sytuacja się zmieniła: podzielono nas na dwie grupy zgodnie z osiągnięciami. Każda z grup miała wykonać projekt reklamowy: niby głupia rzecz, ale biorąc pod uwagę marketingowy punkt widzenia nie taki prosty. Tutaj liczyła się każda rzecz: interpretacja kolorystyki, znaczków, rozmieszczenie, gra słów na hasło reklamowe. Rafał motywował nas mówiąc, że dobry pomysł może być wykorzystany jako interfejs strony internetowej nad którą pracuje i podpisany naszym nazwiskiem. Mogłoby to stanowić niezłą okazję do wykazania się firmie jako dobry pracownik. Tyle, że trafiłam do grupy z Arturem. Miałam do pomocy jeszcze Zbyszka, ale nas było troje a tamtych czwórka. Mieli zdecydowaną przewagę, bo Arturka nawet nie można było liczyć jako osobę.

Tak jak sądziłam nieźle się namęczyliśmy ze Zbyszkiem, a Artur pisząc SMS-y na swoim niewątpliwie drogim smartfonie tylko od czasu do czasu wtrącał jakieś mało znaczące uwagi. Na koniec, gdy Rafał przyszedł ocenić naszą pracę i wyróżnił naszą grupę, choć zastrzegł że pomysł choć błyskotliwy nie jest zbyt oryginalny, skwitował z uśmieszkiem, że co roku ta praca jest zlecana stażystom i jeszcze do tej pory żadnej z nich nie uznano za odpowiednią do wykorzystania na stronie internetowej. Miałam ochotę mu przywalić. Serio. Miałam gdzieś czyim był synem. Tutaj był praktykantem takim samym jak ja czy Kamila. Nie omieszkałam mu o tym powiedzieć.

- Ale o co ci chodzi zielony sweterku? Przecież pracuję.

- Pracujesz? Przez cały czas gapiłeś się w swoją komórkę. Wisiało mi to dopóki nie dotyczyło mnie: ale dziś pracowaliśmy w zespole i przez to to ja ze Zbyszkiem musiałam wykonać twoją pracę.

- Jej, zachowujesz się tak jakby to był jakiś ważny projekt. Dali nam to dla zabicia czasu.

- Dla zabicia czasu czy nie, ja traktuję ten staż poważnie. Nie chcę przez ciebie wylecieć.

- A co, masz zamiar potem tu rekrutować?- Zaśmiał się.

- A żebyś wiedział.

- Uważaj sweterku. Uważaj.

- Grozisz mi?

- Nie, tylko ostrzegam.- W odpowiedzi prychnęłam odchodząc. Zbyszek słysząc naszą rozmowę pokręcił głową.

- Niepotrzebnie tak go opieprzyłaś. Tylko cię wykpił.

- Może, ale miałam już dość jego bezkarności. Niech wie, że przynajmniej na jedną osobę płci żeńskiej jego urok nie działa.

- Znam już ten jego uśmieszek. Wywinie ci jakiś numer.

- Niech spróbuje. Gdy tylko każe mi coś za siebie zrobić ze słodkim uśmiechem mu odmówię. Ja się nie nabiorę na ten żałosny image playboya.

- Nawet wobec synka dyrektora do spraw kadr?

- A więc to prawda z tą szychą?

- Tak. I mówię ci: Artur jest nietykalny.- To słowo jeszcze bardziej mnie rozzłościło. Nietykalny…co to w ogóle znaczy? Nepotyzm nie sięga tak daleko. Byłam gotowa donieść na niego nawet do Rafała jeśli zajdzie taka potrzeba.

- Zobaczymy.

Po pracy odwiedziłam ośrodek pomagając robić zakupy kucharce, a potem spotkałam się z kilkoma podopiecznymi. Żywa rozmowa ze staruszkami dobrze mi zrobiła. Na dodatek zostałam zaproszona na sobotnią imprezę urodzinową pana Andrzeja. Oczywiście impreza to za duże słowo, ale w takim miejscu jak ośrodek starości było bardzo pożądane. Mimo, iż w sobotę pracowałam sprzątając biurowce do osiemnastej obiecałam zaraz po niej przyjść. Miałam nadzieję, że tym razem autobus powrotny mi się nie spóźni.

Kolejnego dnia stażu przeżyłam duży szok, gdy Artur podszedł do mojego biurka. Początkowo nawet nie zareagowałam sądząc, że chce czegoś od Kamili, ale gdy spojrzał na mnie i powiedział:

- Sweterku, trzeba to skserować. 150 razy każdą partię.- Zrozumiałam że mówi do mnie. Mimo, iż nie miałam dziś na sobie sweterka ale golf. Najwyraźniej nadał mi taką ksywkę.

- Słucham?

- No każdą z tych dziesięciu kartek 150 razy.- Powtórzył jakby uważał mnie za niedorozwiniętą. Ale mnie chodziło o coś innego.

- Przecież ty to miałeś zrobić. Ja miałam sprawdzić faktury.

- Ale chyba już skończyłaś ja mam coś do załatwienia.- Uśmiechnęłam się w duchu. A więc Zbyszek miał racje. Najwyraźniej ubodły go moje wczorajsze słowa i teraz chce mi się odkuć próbując manipulować mną za pomocą swojego uroku. Nic bardziej mylnego, kochaniutki pomyślałam.

- Będziesz to więc musiał załatwić po pracy.- Wzruszyłam ramionami wracając do sprawdzania pracy. Ale on tak łatwo nie rezygnował.

- Sweterku, nie bądź taka.- Posłał mi swój olśniewający uśmiech.

- Poproś kogoś innego. Kama ma przerwę.- Wskazałam na naburmuszoną Kamilę, która była najwyraźniej wściekła za tydzień ignorancji. Artur nie był chyba aż takim idiotą, bo też to zauważył. Niemal wiedziałam jakim torem biegły jego myśli gdy rozglądał się po sali: Olkę z Darią już wykorzystał więc na pewno nie zrobią tego za niego, a Zbyszek tym bardziej. Zostałam więc tylko ja. Ale na mnie z kolei jego urok nie działał.

- To naprawdę ważna sprawa. Zachorowała moja mała kuzynka i…- Cholera, dobry był. Patrzył mi się tylko góra pięć sekund w oczy a już wyczuł, że na taki tekst mogłabym polecieć i sam jego urok nie wystarczy. Ale nie byłam głupia.

- Więc chyba nie pomożesz jej telefonem?

- Ale mogę ją rozweselić.

- A może ja do niej zadzwonię? Dzieci zazwyczaj mnie lubią.- Widziałam w jego oczach iskierki złości, bo naszej konwersacji zaczęli przysłuchiwać się pozostali. Więc nie dość, że nie udało mu się osiągnąć celu to jeszcze wszystko wskazywało na to, że zostanie przeze mnie wykpiony. Nachylił się więc w moją stronę tak, że aż poczułam zapach jego wody kolońskiej. Była bardzo ładna, ale i tak cofnęłam głowę gdy naruszył moją prywatną przestrzeń.

- Możemy porozmawiać w bardziej, hm…kameralnym miejscu? Na przykład w szatni.

- Jestem zajęta.

- To nie jest propozycja.- Niemal wysyczał. Zrozumiałam, że naprawdę go rozwścieczyłam i odruchowo wstałam spełniając jego polecenie. Poza tym wreszcie będę miała okazję powiedzieć mu wszystko co leżało mi na wątrobie.

Gdy znaleźliśmy się w szatni, Artur nie od razu się odezwał. Patrzył się tylko na mnie przyszpilając wzrokiem oparty o szafki z lekko ugiętymi w kolanach nogami. Mimowolnie pomyślałam, że był przystojny. Mogłam złośliwie sądzić, że te pełne usta są nieco zniewieściałe, tak jak wysokie kości policzkowe czy ocienione długimi rzęsami zielone oczy. Do tego lekko opalona skóra, ale nie tak by sprawiało to nienaturalne wrażenie oraz markowe ubrania oraz nonszalancki styl bycia. Ale prawda była taka, że choć miał spaczony charakter przykuwał wzrok. Co zgadzałoby się z teorią, że nie można mieć wszystkiego. On miał kasę i wygląd więc równoważyć musiał to jego zgniły charakterek.

- Jeśli masz zamiar mnie tym zakłopotać to nie trudź się.- Uniósł delikatnie brwi słysząc moje słowa, ale nadal milczał.- Słuchaj, nie mam zbytnio czasu, więc jeśli mógłbyś się pospieszyć to…

-…nie przepadasz za mną, co?- Przerwał mi pytaniem. Spojrzałam na niego baczniej.

- Jej, prawdziwy z ciebie detektyw. Po czym to poznałeś?- Zaironizowałam.

- Sądzisz, że jesteś zabawna?

- A ty sądzisz, że jesteś taki sprytny? Nie będziesz mnie wykorzystywać tak jak Darii, Olki czy Kamili. Na mnie twoja buźka nie robi żadnego wrażenia.

- Gdybym chciał zrobiłabyś co tylko zechcę, sweterku.

- Boże, nie dość że niegrzeczny to jeszcze pełen tupetu. Ależ spaczony charakter.

- Słuchaj, jak się już wyraziłaś straciliśmy już dość czasu. Zrobisz co będę chciał czy tego chcesz czy nie.- Tym razem jego słowa brzmiały poważniej, a z twarzy znikł uśmiech.

- Wow, teraz to brzmisz jak jakiś psychopata.

- Przestań mnie już denerwować.- Warknął.- Wiesz kim jestem?

- O, i w końcu dochodzimy do sedna sprawy.- Uśmiechnęłam się, bo był taki przewidywalny.- Tak, wiem kim jesteś.- Wyraźnie go zaskoczyłam.

- A mimo to ośmielasz się tak do mnie mówić?- Jej, on naprawdę był zaskoczony. Co najmniej jakby był synem prezydenta a nie jednego z dyrektorów.

- Wyobraź sobie, że tak. Jakoś nie wierzę w nepotyzm. Poza tym teraz jesteś stażystą takim samym jak ja nieważne czyim jesteś synem.

- A więc jesteś naiwną idealistką.

- Wręcz przeciwnie. Ale nie znoszę takich aroganckich dupków jak ty.

- Mocne słowa, sweterku.- Skrzywił się.- Cóż, jestem miłosierny więc dam ci ostatnią szansę na rehabilitację ignorując to co teraz powiedziałaś. Zostawię papiery na twoim biurku. Masz jeszcze godzinę do końca. Ja się urywam.

- I tak tego nie wydrukuje!- Krzyknęłam za nim, bo już odwrócił się na pięcie i zaczął odchodzić. A ja byłam wściekła tak jak jeszcze nigdy nie byłam. Sądzi, że zrobię coś dla niego? Niedoczekanie.

Nazajutrz czekała na mnie niemiła niespodzianka. Dostałam lekki opieprz za to, że nie skserowałam papierów, bo Artur powiedział, że to ja obiecałam mu się tym zająć. Najgorsze jest to, że gdy zaczęłam się tłumaczyć nikt nie stanął po mojej stronie. I moja wściekłość na Arturka osiągnęła apogeum. Nawet Zbyszek stchórzył! Dlatego gdy podszedł do mnie po wyjściu Rafała nie zareagowałam. Nie reagowałam też na jego przeprosiny do czasu aż usłyszałam coś co mnie zmroziło:

- …bo to syn prezesa.

- Co?- Nie mogłam się powstrzymać. Widząc moje zainteresowanie kontynuował:

- No Artur. Nie żaden syn dyrektora kadr. To dlatego nikt nie chciał mu podpaść.

- Skąd wiesz?

- Sam nam powiedział. Uśmiał się gdy Olka mu wyznała, że myśleliśmy że jest synem dyrektora.

- To by wyjaśniało czemu dziewczyny znów wokół niego biegają. Ale dla mnie i tak nie ma znaczenia. Jest praktykantem tak czy inaczej.

- Ewela, nie rozumiesz? Rafał jest dla niego nikim: gdy Arturek tylko zechce może każdego z nas zwolnić. Nie zauważyłaś jego miny gdy mówiłaś mu, że skserowanie miał zrobić Artur? Widział, że mówisz prawdę ale stchórzył tak jak i ja. Poza tym przepraszam jeszcze raz, że cię nie broniłem ale na każde miejsce było tutaj dwudziestu kandydatów. Chcę przetrwać tutaj te trzy miesiące.

- Ja też. Ale nie za cenę godności.

- Jakiej godności? Kazał ci tylko skserować trochę kartek. Dziesięć minut roboty.

- Ale chodzi o fakt, rozumiesz? Nikt mnie nie będzie wykorzystywał.

- Przecież chciałaś tu pracować po stażu, pamiętasz? Co zrobisz gdy on będzie twoim przełożonym?

A co, masz zamiar potem tu rekrutować?

- A żebyś wiedział.

- Uważaj sweterku. Uważaj.

- Grozisz mi?

- Nie, tylko ostrzegam.

W jednej chwili mój świat legł w gruzach. Dosłownie. Zdałam sobie sprawę, że nigdy nie zostanę tu zatrudniona a dotrwanie do reszty stażu będzie prawdziwą męką. A to wszystko przez jednego rozpieszczonego typka.

- Nie, nie dam mu wygrać.- Wstąpiła we mnie wojowniczka.- Dam z siebie wszystko i nikt nie będzie miał podstaw by mnie zwolnić czy być ze mnie niezadowolonym.

Jak powiedziałam tak zrobiłam, choć ciągłe czatowanie i stan mobilizacji był dla mnie męką. A Arturek nic nie robił. Zupełnie nic. Aż do piątku: wtedy kazał mi zrobić za siebie prezentację. Naturalnie się nie zgodziłam: w sobotę miałam przecież urodziny pana Andrzeja. Nie mogłam ich opuścić, a w niedzielę pracowałam do osiemnastej. Potem miałam jedyny prawdziwie wolny wieczór w tygodniu. Zazwyczaj wtedy robiłam pranie, prasowałam, sprzątałam…Było mi ciężko, ale wolontariat w domu starości mi pomagał. Stanowił jedyną rozrywkę w moim życiu od dobrego roku. Tylko dzięki temu jakoś udawało mi się czasami nie załamać.

Dlatego po pracy, gdy wychodziliśmy z budynku postanowiłam tym razem wyjaśnić wszystko Arturowi na spokojnie.

- Posłuchaj, nie mam czasu w ten weekend. Jestem zajęta.

- Hm właśnie widzę.- Kpiąco uniósł brwi jak to miał w zwyczaju wymownie patrząc na torebkę ozdobną którą trzymałam w dłoni. Szybkim ruchem wyjął z niej kartkę.- Wszystkiego dobrego z okazji czterdziestych urodzin. Na zawsze pozostaniesz w moim sercu. O, to dlatego ubierasz się tak staro. Chcesz się po prostu dopasować do swojego czterdziestoletniego narzeczonego.

- Oddawaj to.- Syknęłam niedowierzając że mógł być tak wredny.- Nie masz prawa ruszać moich rzeczy.

- O, już nie jesteś taka milutka.

- Artur, mówię serio. Nie dam rady.

- Ja też nie. Do poniedziałku.- Dodał tylko: ciao i odszedł. A ja stałam jak kołek przez kilka sekund czując piecznie pod powiekami. Chciało mi się płakać z bezsilności. Takich typków było na pęczki: bogatych rozpieszczonych dupków którzy nie liczyli się z nikim ani z niczym. Bo przecież Artur robił to z czystej złośliwości. Mógł przecież zlecić to komuś innemu i mu zapłacić. Albo zrobić to samemu, bo nie był taki głupi jak mi się na początku wydawało. Ale nie, on wolał mnie pognębić. Właściwie to nie bolało mnie to, że ktoś taki mną pomiatał. Bolało mnie to, że ja nigdy nie będę mogła tego zrobić. Że zawsze pozostanę biedną sierotą która o tak olewczym podejściu do życia może tylko zamarzyć. Bo w czasie gdy inni studenci imprezowali ja musiałam ostro zakuwać by dostać stypendium i mieć za co się utrzymać w dodatku z wielkim trudem i licząc każdy grosz. A taki Artur dostawał wszystko podane na tacy.

W złym nastroju dowlokłam się do autokaru a potem pracy. Sprzątałam dość mechanicznie, a gdy myłam okna znów obudziła się we mnie złość. Chce bym tańczyła jak mi zagra, dupek? O nie, nie zrobię tego. Wykonam tę prezentację ale tak żeby go skompromitować choć jednocześnie dobrze. Tak, to jest metoda. Zadowolona z siebie włączyłam odkurzać i zaczęłam nim manewrować po pokoju jednocześnie mówiąc do siebie co zrobię z Arturem. A raczej co zrobiłabym gdybym tylko mogła.

- Posiekam cię na kawałki, dupku. A potem każdą z tych cząsteczek podpalę. Albo nie, będę cię najpierw torturować: obedrę cię ze skóry i zrobię sobie z niej torebkę. Następnie…

- Mam nadzieję, że to nie do mnie?!- Słysząc czyjś głos momentalnie zamarłam. Dopiero potem pomyślałam o tym by się odwrócić i wyłączyć odkurzać.

- Przepraszam, myślałam że jestem sama i…- Urwałam uświadamiając sobie, że w drzwiach stoi ten sam Przystojniak na którego wpadłam kilkanaście dni wcześniej. Jej, ale musiałam zrobić z siebie idiotkę.- To nie było oczywiście do pana. Ale mimo wszystko przepraszam.- Motałam się. A wtedy on zrobił coś, czego się zupełnie nie spodziewałam.

Uśmiechnął się.

Tak po prostu.

Słuchając pokrętnych wyjaśnień roztrzepanej sprzątaczki. Czułam jak na policzki wpełza mi rumieniec. Chciałam by wyszedł, ale on wciąż tak stał. Dopiero po chwili chrząknął potrząsając lekko głową.

- Wróciłem po projekt, który zostawiłem wychodząc.

- Ach tak.- Bąknęłam wciąż zażenowana.- A więc proszę go wziąć.- Po co to dodałam?! Przecież to było w końcu jego biuro! Jej, mógł mieć około trzydziestu lat a już był kimś ważnym. Znów poczułam się jak nic nie warty śmieć. Przecież to była Polska a nie Ameryka. Tutaj pracując uczciwie do zasranej emerytury nie można się było dorobić albo było to bardzo ciężkie. A ten tutaj był kimś. Udając, że ścieram jakąś plamę tempo wpatrywałam się w podłogę.

- A tak nawiasem mówiąc…o kim mówiłaś bo bardzo mnie to ciekawi.- Byłam zszokowana jeszcze bardziej. Odezwał się do mnie. Odezwał się do mnie by zagaić rozmowę! Sam z siebie, bo do niczego go nie zmuszałam. Zrobił to, bo chciał. Chciał rozmawiać ze sprzątaczką! Mimowolnie coś ciepłego napłynęło do mojego serca. Widywałam go już kilkakrotnie jak wychodził lub jechał windą, ale on nigdy nie zwrócił na mnie uwagi. A teraz?- Jeśli to oczywiście nie sekret.- Dodał, a ja dopiero teraz zrozumiałam że przed dłuższą chwilę milczałam jak niema.

- Nie, oczywiście. Po prostu…- Odruchowo przygładziłam włosy dłonią.- Po prostu mam nieszczęście być na stażu w grupie z pewnym chłopakiem którego nie znoszę i muszę wykonywać za niego jego obowiązki, choć nie mam na to ani czasu ani chęci. A on sądzi, że…- Odruchowo zareagowałam tak jak to zwykle robiłam gdy  byłam zdenerwowana: zaczęłam gadać, gadać i gadać. W końcu sama zorientowałam się, że raczej bawię niż ciekawię Przystojniaka, więc zamilkłam w pół zdania. Potem znów spaliłam buraka. – Przepraszam, paplam głupoty. Lepiej już wrócę do pracy.

- Nie. Przykro mi, naprawdę. Choć opowiadałaś o tym w zabawny sposób. A więc skończyłaś studia?

- A co w tym dziwnego?- Oburzyłam się.- Sądzisz, że sprzątaczka musi być po podstawówce i nie potrafi sklecić porządnego zdania?- Po fakcie zauważyłam, że zwróciłam się do niego na ty. Mimo to patrzyłam mu butnie w twarz: w końcu przecież był niewiele starszy ode mnie. Poza tym on też mówił mi na „ty”. To wszystko przez Artura, bo ten tutaj nic mi nie zrobił a ja na niego napadam.

- Masz rację, przepraszam.- Że co?- Chyba nigdy nie zastanawiałem się nad tym kto sprawia, że moje biuro jest codziennie czyste.

- Ja pracuję tu tylko w weekendy.- Znów nie powiedziałam tego co potrzeba. Przymknęłam na moment oczy by się pozbierać.- To znaczy…może wrócę później. Nie będę panu przeszkadzać.

- Nie, to ja nie będę ci…pani już przeszkadzał. Zaraz wychodzę. Do widzenia.

- Do widzenia.- Z trudem powstrzymałam się by go ponownie nie przeprosić. A on gdy wychodził odwrócił się i otworzył usta jakby chciał coś jeszcze powiedzieć. Tyle, że wtedy zadzwonił jego telefon. I wyszedł, a ja niczym ostatnia naiwna zastanawiałam się co też chciał jeszcze dodać.

W sobotę wstąpiłam do pana Andrzeja tylko na godzinę przez co był rozczarowany. Ale bardzo ucieszył go mój prezent: zwłaszcza kupiona kartka. Był przecież dobrze po sześćdziesiątce, a ja specjalnie kupiłam mu kartę dla czterdziestolatka. Śmiał się pokazując ją wszystkim mieszkańcom domu mówiąc jaki to z niego jeszcze młody facet.

Po powrocie zabrałam się za robienie prezentacji za tego lenia Arturka, którą ukończyłam po pracy w biurowcu w niedzielę. Trochę bałam się, że spotkam tam Przystojniaka ale na szczęście tak nie było. (albo na nieszczęście?) Ale w końcu trudno się dziwić: zapewne nie musiał pracować w weekendy.

Kolejny tydzień pracy przywitałam niewyspana i zmęczona, bo jeszcze rano robiłam pranie. A to wszystko zawdzięczałam dupkowi Arturowi. Mówiłam kiedyś że nepotyzm nie istnieje? Otóż istnieje. Nawet bardzo. Mogłam napsuć Arturowi trochę krwi robiąc całą oprawę w bardzo kobiecym stylu, ale to wszystko na co się odważyłam. I tak gdy ją oddawałam trochę obawiałam się, że tylko go tym rozzłoszczę. Ale jego to tylko rozbawiło. Śmiał jeszcze mi podziękować palant. Niemal trzęsłam się ze złości gdy powiedział, że w następnym zadaniu też mu pomogę.

- Nigdy nic za ciebie nie zrobię dotarło? Mogą mnie nawet wyrzucić.

- Nie wywołuj wilka z lasu.

- Ani ty. Nie chcesz mnie rozwścieczyć.

- Wow, a jak się zdenerwujesz zmieniasz się w wilka sweterku?

- Nie, w lwa. I nie nazywaj mnie sweterkiem!

- A jak mam cię nazywać?- W końcu to do mnie dotarło.

- Nawet nie wiesz jak mam na imię co?

- Jasne, że wiem. Po prostu zapomniałem.

- Jezu…- nie wytrzymałam. Naprawdę był płytki i powierzchowny. W innej sytuacji zachciałoby mi się śmiać. A tak byłam tylko totalnie zaskoczona.

- Oj, chyba nie czujesz się aż tak rozczarowana co? Ej, bo ty się chyba we mnie nie zabujałaś co?- Widząc jego lekki szok miałam szczerą ochotę skłamać. Ale z drugiej strony nie chciałam by uważam mnie za zakochaną w sobie kretynkę.

- Jasne, że nie bałwanie. Twoje ego jest wyższe niż wieża Eiffla. Tylko to trochę żałosne, nie sądzisz? Pracujemy tu razem od miesiąca i przedstawiano nas sobie. Na dodatek codziennie kilkakrotnie ktoś wołał mnie po imieniu.

- Czujesz się urażona?

- Teraz już nie. Poza tym zbaczasz z tematu. Chciałam tylko powiedzieć byś radził sobie sam. Albo poszedł do Darii czy Oli. Nawet Kamili jeśli wolisz. One z pewnością są bardziej chętne niż ja.

- Ale ty jesteś najlepsza.

- To komplement?

- Właściwie to tak. Także, jak widzisz nie mogę zrezygnować z twoich usług.

- Będziesz musiał. Nie zrobię niczego więcej, rozumiesz? Prezentacja to pierwsze i ostatnie co…- Mówiłam do siebie, bo on niegrzecznie mnie olał. Wróciłam więc na swoje stanowisko do pracy. Humor miałam jednak zepsuty do końca dnia.

W piątek znów przyszłam do biurowca sprzątać gabinet na jedenastym piętrze (między innymi), czyli ten należący do Przystojniaka. Zdziwiłam się gdy zamiast pustego pokoju zastałam w nim dwóch ubranych w garnitury mężczyzn. Zamierzałam się dyskretnie wycofać, ale jeden z nich odwrócił się.

- Już kończymy. Da nam pani chwileczkę?- Rozpoznałam głos Przystojniaka. Nie odezwawszy się ani słowem dyskretnie wycofałam się na korytarz. Nie zamknęłam przy tym drzwi przez które weszłam, więc słyszałam część rozmowy. Przystojniak tłumaczył jakiemuś facetowi na czym ma polegać powiększenie ganku i jak to wpłynie na stabilność konstrukcji. A więc był architektem, pomyślałam. Kilka minut później mężczyzna opuścił pokój. Zastanawiałam się czy wejść, ale Przystojniak rozwiązał mój dylemat gdy chwilę później również wyszedł na korytarz. Zwrócił się do mnie mówiąc, że już mogę tutaj posprzątać. Jednak wszedł zaraz za mną.

- Muszę jeszcze sprzątnąć mapy.- Wyjaśnił.- Za kilka minut nie będę panu przeszkadzać.

- Dobrze. To znaczy może pan zostać jak długo chce.- Znów czułam, że mówię nie to co potrzeba, ale nie mogłam nic na to poradzić. W jego towarzystwie robiłam z siebie niezłą idiotkę.

- Z chęcią bym został ale niestety mam jeszcze kupę roboty.- Uśmiechnął się.- Klienci czasami potrafią być bardzo wymagający w kwestii terminów.

- Pewnie tak.- Mrugnęłam. Bo skąd niby miałam to wiedzieć? Ja nigdy nie będę mogła pozwolić sobie na taki luksus by mieć jakichkolwiek klientów. Wolno zaczęłam wyciągać środki czystości zerkając na niego spod oka. Ale on na szczęście z uwagą zwijał mapy.

- I co, posiekała go pani?

- Słucham?

- Tego chłopaka ze stażu. A…no tak, zdaje mi się, że miała go pani obedrzeć ze skóry.

- Och…- Tylko na tyle było mnie stać. A więc pamiętał co powiedziałam mu tydzień temu? Tę moją bzdurną paplaninę? Czy to coś znaczyło?

- No więc?- Nie patrzył na mnie, ale czułam że słucha mnie z uwagą choć pochylał się nad mapami. Odruchowo odparłam szczerze:

- Po prostu nie spodziewałam się, że wtedy pan mnie…to znaczy, że pan pamięta.

- Chyba się pani miga.- Skwitował. Flirtował ze mną?

- Nieee. Po prostu nadal pozostawiłam go w skórze. Obawiam się, że jestem tchórzem.

- Nie sądzę. Jeszcze da mu pani popalić.

- Chciałabym, ale to syn właściciela firmy. Nieszczególnie za mną przepada.

- U, rzeczywiście kiepsko.

- Jeszcze jak. W weekend musiałam zrobić jego prezentację. Najgorsze jest to, że robi to wszystko by mi dopiec. Zdaje się, że niepotrzebnie go drażniłam mówiąc mu jakim jest dup…to znaczy nienajlepszym człowiekiem.

- Chyba rozumiem. Jeśli potraktowała go pani tak jak mnie tydzień temu rzeczywiście może czuć się urażony.

- Byłam aż tak niegrzeczna? Przepraszam.

- Nie szkodzi. Szczerze mówiąc to ja niepotrzebnie panią drażniłem śmiejąc się z jej opowieści.

- Nie, to moja wina. Zawsze za dużo mówię. To moja największa wada pośród setki innych.- Westchnęłam.- Nawet teraz pan się spieszy a ja pana zatrzymuje.

- Właściwie to miło mi się z panią rozmawia. Poza tym czas chyba skończyć z tym tytułowaniem się, bo pewnie jeszcze nie raz się spotkamy. Zwłaszcza przez najbliższy miesiąc gdy będę siedział w biurze do późna. Mam na imię Mariusz.- Zbliżył się do mnie podając dłoń.

- Ewelina.- Odpowiedziałam.- Bardzo mi miło.- Gdy nasze dłonie się zetknęły poczułam coś szczególnego. Jakąś iskrę, ciepło wokół serce, lekki prąd przechodzący moje palce. Zazwyczaj gdy ktoś o tym mówił uważałam to za niemożliwe, ale teraz zmieniłam zdanie. Zaczęłam nawet wierzyć w przeznaczenie. Albo miłość od pierwszego wejrzenia…chociaż nie, aż tak mnie nie pogięło. Ale zauroczenie na pewno.

- Mnie również. – Odparł. Przez chwilę patrzył w moją twarz, a ja żałowałam że nie jestem jakąś olśniewającą pięknością. Sądziłam, że pogodziłam się ze swoim dość przeciętnym wyglądem, ale w tej chwili czułam coś innego. Chciałam choć trochę przypominać jakąś hollywoodzką gwiazdę. Wiedziałam, że ktoś taki jak Mariusz nigdy nie zwróci uwagi na kogoś takiego jak ja. Jeśli ze mną rozmawiał to tylko z nudów, dla zabicia czasu lub grzeczności. Nie, przecież powiedział że go bawię. Więc to była przyczyna. Szybko ze świata marzeń wróciłam do rzeczywistości. Bo to nie była żadna bajka. A ja nie byłam Kopciuszkiem tylko ciężko zarabiającą na siebie dziewczyną po studiach bez jakichkolwiek szans na zmiany tego stanu. A przynajmniej w najbliższym czasie.

- Przepraszam pa…to znaczy ciebie, ale muszę wracać do pracy. I tak mam kilka minut opóźnienia.

- To moja wina. W takim razie dłużej cię nie zatrzymuje…Ewelino. Do zobaczenia następnym razem.

- Do widzenia.- Żałowałam, że go przepłoszyłam choć jednocześnie wiedziałam że postąpiłam dobrze. Naprawdę mi się spodobał, ale podsycanie czegoś co nie miało szansy się ziścić było bardzo głupie. Zwłaszcza dla takiej realistki jak ja.

Po weekendzie nie wykonałam zadania o które prosił mnie Artur, więc spodziewałam się że będzie zły. Ale nie że aż tak zły. Musiał przeprosić Rafała za kłopot mówiąc, że zgubił raport. A potem, po szesnastej gdy wychodziliśmy wyżył się na mnie. Choć spieszyłam się na autobus zatrzymał mnie niemal siłą wlekąc na parking. Usiłowałam protestować, ale miałam jeszcze kilka minut czasu więc postanowiłam raz na zawsze rozstrzygnąć całą tę irracjonalną sytuację.

Wcale nie zaskoczył mnie wybuch Artura, więc słuchałam go raczej z przymrużeniem oka. Zaskoczył mnie tylko fakt, że przerwał w pół zdania patrząc na coś co znajdowało się za moimi plecami. Zaciekawiona odwróciłam się w tamtą stronę i zauważyłam panią Grażynę, główną sponsorkę ośrodka spokojnej starości w którym byłam wolontariuszką. Co tu mogła robić? I przede wszystkim czemu jej widok zrobił na Arturze aż takie wrażenie?

- Arturze? Co tu robisz? Skończyłeś już pracę?

- Tak, przed chwilą skończyliśmy.- Odparł jej chłopak patrząc na mnie wilkiem. Uśmiechnęłam się do niej nadal nie rozumiejąc jej związku z Arturem.

- Ojej, Ewelinka z tobą pracuje?

- Tak.

- Och, jaki ten świat mały. Czemu mi nie powiedziałaś, że odbywasz staż w firmie mojego męża?- Męża? To znaczy, że Artur był jej…synem?!

- Mamo, znasz ją?

- Oczywiście, jest w wolontariacie. Pomaga w ośrodku. Tak się cieszę, że was widzę. Razem.- Uścisnęła i ucałowała w policzek najpierw Artura a potem mnie.- Naprawdę mnie zaskoczyłeś synku. Gdy oznajmiłeś mi, że masz nową dziewczynę i zapraszasz ją do nas do domu sądziłam, że znów sprowadzisz jakąś niezbyt inteligentną młodą kobietę a tu taka niespodzianka. Ale Ewelina to naprawdę wartościowa osoba.

- Ale chyba zaszła pomyłka. Ja nie jestem…- Zaczęłam, ale mój prześladowca mi przerwał.

-…Wiem. Ale nie miałem pojęcia, że się znacie mamo. Ale skoro wszystko już jasne to chyba nie musimy przyjeżdżać na kolację co?

- Wręcz przeciwnie. Tym bardziej zapraszam was na nią. Ale ojciec będzie zaskoczony. Naprawdę zrobiłeś mi miłą niespodziankę, bardzo miłą. Ewelina jest dla ciebie odpowiednią dziewczyną.- Totalnie zaskoczona nie byłam w stanie wydobyć z siebie słowa dopóki pani Grażyna nie odeszła. Wciąż zastanawiałam się czy to ja coś źle zrozumiałam czy oni naprawdę sądzili, że…

- Co to miało być?- Spytałam.

- Jak to co? Nic.

- Dobra: zresztą nieważne. Ja się zmywam.

- Czekaj.

- Co znowu?

- Czemu nie powiedziałaś że znasz mamę?

- Bo nie miałam pojęcia kim jest. I że jesteś jej synem. Jesteś pewny, że nie podmienili cię w szpitalu? Bo ona jest uczciwa, miła i empatyczna  a ty…

-…lepiej nie kończ.- Ciężko westchnął przeczesując palcami włosy. Zastanawiałam się co też mogło go aż tak zdenerwować i to głównie dlatego jeszcze nie odeszłam. Ale gdy dodał:- Obawiam się, że musimy porozmawiać.- Powinnam była odejść. Serio. Może gdybym to zrobiła i go nie wysłuchała wszystko mogłoby potoczyć się inaczej.