Miłość jest bliżej niż myślisz, Część VII.: Romans

Witam wszystkich i zapraszam do czytania kolejnej części. Aha, i wiem że wcześniej w jednym z komentarzy zapowiedziałam, iż następny fragment może się pojawić w sobotę (czyli wczoraj), ale po prostu się nie wyrobiłam. Dlatego tym którzy są na mnie źli lub mają pretensje przypominam, że jeszcze zanim rozpoczęłam to opowiadanie zastrzegłam sobie tygodniową częstotliwość wstawiania kolejnych rozdziałów, których deadline przypada w niedzielę. W związku z tym możecie mi złorzeczyć dopiero po tym terminie; jeśli zamieszczam część wcześniej (np. w piątek) to wynika po prostu z nadprogramowego czasu a nie tego, że następna będzie najpóźniej w kolejny piątek. Ale jeśli ktoś odbiera to inaczej to spokojnie mogę czekać do niedzieli i o stałej porze zamieszczać kolejne części jak w szwajcarskim zegarku. To tak na marginesie. 

Pozdrawiam :-)

I tak minęło kolejny tydzień, a po nim następny. Sylwia zaczęła realizować swój plan: plan poznania mężczyzny z którym w końcu połączy ją coś więcej- była na to zdecydowana nawet ze świadomością, iż planowany związek może zakończyć się porażką. Ale po prostu musiała to zrobić by uczynić krok naprzód, by odciąć się ostatecznie od Drwęckiego i w końcu zrobić coś by o nim zapomnieć, bo powtarzanie sobie tego w duchu od dawna przestało już wystarczać. Dlatego zgodnie ze starym porzekadłem, że to nie słowa ale właśnie czyny świadczą o nas chciała wreszcie zacząć robić coś dla siebie a nie postępować tak, by być gotową w każdej chwili: bo a nóż może właśnie akurat w tej sekundzie Maciek zrozumie że kocha ją nad życie? Żałosna, choć boleśnie prawdziwa myśl. Ale koniec z tym, postanowiła. Dość życia mrzonkami, dość bujania w obłokach i dość…bycia dziewicą.

Początkowo zamierzała poprosić Darię o zaaranżowanie jej spotkania z którymś ze swoich znajomych (w końcu na krótki romans chyba uda jej się kogoś znaleźć?), ale po głębszym namyśle z tego zrezygnowała. Drwęcka mogłaby wygadać się bratu, a tego nie chciała. Brakowałoby tylko tego, by sądził, że to przez niego z desperacji zamierza wpakować się w ramiona kogoś zupełnie obcego. Albo- Boże broń- tylko po to by mu udowodnić, że już się z niego wyleczyła. Nawet jeżeli to była niestety prawda.

Okazało się to być jeszcze trudniejsze niż sądziła. Choć spotkała się na kawie z byłym kolegą z gimnazjum, który okazał się być kawalerem i podczas mitingu wyznał, że kiedyś trochę się w niej podkochiwał (oczywiście wiedziała, że to jawne kłamstwo), to nie mogła sobie wyobrazić by poszła z nim do łóżka. Tak samo jak z poznanym w internetowym portalu Olafem. W końcu mógł wcale nie mieć trzydziestu dwóch lat i nie być kawalerem architektem, ale obleśnym staruchem z dorosłymi dziećmi i grubą żoną. Ale gdy w końcu zmusiła się do odwagi i przyszła na miejsce spotkania okazało się, że jej obawy były bezpodstawne. Rzeczywiście, mimo imienia (Sylwia uważała je za nieco wydziwione) był dość przystojny i atrakcyjny a także miał „szerokie horyzonty myślowe”, jak sam się wyraził. To było właściwie nieco aroganckie stwierdzenie którym poczęstował ją na samym początku: potem opowiadając o sobie nie chwalił się, nie miał skłonności do megalomanii czy wyolbrzymiania faktów (poznała po jego ubraniach, komórce i rolexie na nadgarstku, że nie jest żadnym leszczem.). Po namyśle doszła do wniosku, że z kimś takim mogłaby się związać na stałe. Może i na razie jego poczucie humoru było dość powściągliwe, to po kurzych łapkach w kącikach oczu dostrzegła, że lubi się śmiać. No i często się uśmiechał podczas ich spotkania. Ale mimo to…

Mimo to nie był Maćkiem.

Nie załamywała się jednak: nawet podczas wpłaty za czynsz za ostatni miesiąc, gdy odwiedziła mieszkanie Oskara, postanowiła być miłosierna i wybaczyła mu jego niedawne zachowanie (to znaczy tamten absurdalny pocałunek) już po kilku minutach. Bo choć nie przyznałaby się do tego nawet przed samą sobą, to brakowało jej kogoś kto mógłby wykpić jej żałosne pomysły. Oto do czego doszła, pomyślała. By tęsknić za sarkazmem, śmiechem i wykpieniem. To najlepiej świadczyło o jej emocjonalnej samotności. W końcu nawet Sebastian zdawał się kogoś poznać: chyba musiała to być wyjątkowa dziewczyna bo gdy tylko o niej wspominała uśmiechał się swoim dziwnym uśmieszkiem.  No i stwierdził, że koniec z luźnymi związkami. Kukulska postanowiła na razie w to nie wnikać: może jeśli nie będzie się wtrącać to coś z tego wyjdzie? Bardzo chciałaby by jej brat zakochał się tak naprawdę.

I w końcu, po kolejnych nieudanych dwóch tygodniach, gdy już miała się poddać i przyznać, że nawet nie potrafi znaleźć jakiegokolwiek faceta do nawiązania niezobowiązującego romansu, znalazła idealne rozwiązanie żałując, że nie wpadła na nie wcześniej. Ale jako że nigdy niczego nie poddawała przypadkowi i ufała tylko własnemu rozsądkowi, to wolała wszystko zaplanować z niezwykłą skrupulatnością.

Zaczęła od wizyty u ginekologa i rozpoczęciu terapii hormonalnej by nie zajść w ciążę. Może i chciała trochę zaszaleć, ale nie od razu zniszczyć sobie życie (nie żeby uważała dziecko za niszczenie sobie życia, po prostu chodziło jej o ten konkretny przypadek: nie zamierzała skończyć jako samotna matka z partnerem którego ani ona nie kochała, ani on jej). Tyle, że Sylwię spotkał mały pech. Ginekolog  z którym była umówiona, tuż przed jej wizytą wyprowadzał z gabinetu nie kogo innego jak Maćka. A przecież specjalnie wybrała inną placówkę niż tę w której pracował.

Miała ochotę zapaść się pod ziemię.

Po pierwsze: wciąż go kochała.

Po drugie: do ginekologa chodzi się w konkretnym celu: najczęściej albo się jest w ciąży, albo chce się jej zapobiec i on jako lekarz musiał o tym wiedzieć (a przynajmniej w tamtej chwili tak jej się wydawało).

Po trzecie było ją stać tylko na krótkie bąknięcie: cześć, podczas gdy on starał się rozmawiać z nią dość naturalnie i po przyjacielsku (choć musiałaby być idiotką by nie wyczuć jego zakłopotania) Mówił jej więc o tym, że odwiedzał przyjaciela ojca (czyli właśnie owego ginekologa, z którym za kilka minut miała umówioną wizytę) przekazując mu jakąś wiadomość od ojca jeszcze bardziej ją kompromitując.

Przyjaciel ojca…a więc z pewnością jeśliby tylko Drwęcki o to poprosił uzyskałby informacje o celu jej przybycia tutaj. W końcu ginekologa guzik obchodziłoby zastosowanie klauzuli tajności w tak błahej sprawie jak jej antykoncepcja. Ta myśl jednak nie spowodowała w niej jeszcze większego zażenowania tak jak się spodziewała, a wręcz przeciwnie: zażegnała je. Niech Maciek dowie się po co odwiedza ginekologa. Niech zrozumie, że już o nim zapomniała i spotkała faceta z których chce wreszcie przestać być dziewczynką. A może jednak wcale go to nie obchodzi i nawet nie zamierza o nic pytać? Przecież sama urwała ich znajomość swoim miłosnym wyznaniem…

W końcu, po prawie dwóch minutach (choć Kukulskiej zdawało się to być dziesięciokrotnie dłuższe) niemiłej dla obu stron rozmowy doktor wezwał ją do swojego gabinetu dając receptę na najlepszy w jej przypadku środek. A ona nawet nie pożegnała się z Maciejem…

Maciek widział, że Sylwia jest bardzo zdenerwowana; dla niego ta sytuacja też nie była łatwa. W końcu nie codziennie dziewczyna którą uważa się za przyjaciółkę wyznaje ci miłość.

Właściwie do tej pory nie miał pojęcia jak ma rozwiązać ten problem. Przez ostatnie kilka tygodni, wciąż rozmyślał o tym na nowo, nie mogąc dojść do zadowalających wniosków. Z tego wszystkiego nawet Inga zaczęła zauważać, że coś jest nie tak. Tłumaczył się przemęczeniem, ale gdy tylko zamykał oczy widział twarz Kukulskiej gdy z oczami pełnymi łez wyznawała mu miłość. I te duże, wyraziste oczy wciąż go prześladowały. Poza tym tęsknił za nią. Samotne oglądanie horrorów bez kogoś kogo mógłby straszyć nie wydawało mu się już takie zabawne, tak jak jedzenie kupionych ciast. Raz nawet poprosił Ingę by mu coś upiekła, ale ona ze śmiechem odparła, że nie zamierza go otruć bo nie ma pojęcia o gotowaniu. Potem, jakby sama zrozumiała że to problem wymyśliła sobie zapisanie się na kurs gotowania. Zawsze chciała być perfekcyjna w swojej roli. Dlatego jako żona nie mogłoby być inaczej, wiedział to. Znów na myśl o małżeństwie poczuł lekką panikę, ale ją powstrzymał. A przede wszystkim na myśl o obietnicy jaką złożył narzeczonej: po ślubie będzie pracował w prywatnej klinice ojca. Na razie jednak nie chciał o tym myśleć.

Sylwia, będąc już w środku pokoju lekarskiego, po niezbędnych badaniach  nawet nie pytała ginekologa o szczegóły; uznała że wyczyta wszystko na ulotce dołączonej do środków antykoncepcyjnych. I  tak czuła się wystarczająco poniżona faktem, że lekarz wiedział iż w wieku dwudziestu siedmiu lat jest dziewicą. Co było z drugiej strony zabawne: wszyscy powtarzają, że dziewczyna powinna się szanować i nie sypiać z kim popadnie Ale jednocześnie w określonym wieku to już jest przegięcie. Swoją drogą ciekawe dlaczego. Postanowiła się w to wgłębiać; po prostu przez następny miesiąc brała po pigułce chcąc mieć pewność, że zminimalizuje ryzyko niechcianej ciąży. A potem była gotowa na swój pierwszy romans.

Czuła się niemal tak podekscytowana jakby miała brać ślub co było absurdalnym porównaniem jej sytuacji. Bo przecież zamierzała zrobić coś wręcz przeciwnego.

***

Gdy nadszedł dzień płacenia czynszu Sylwia udała się do mieszkania Oskara z pieniędzmi. Choć Daria wyzbyła się swojej niechęci wobec Lenarczyka, to jednak wolała by takie sprawy załatwiała za nią przyjaciółka. Jej samej też to odpowiadało, w końcu do tej pory udało jej się polubić Oskara. A zwłaszcza teraz gdy miała do zrealizowania swój  własny plan.

- Powiedz mi…- Zaczęła pytająco po kilkunastu minutach od wejścia gdy wręczyła mu zaległe pieniądze a on zaparzył jej herbatę.- Kiedy mówiłeś o tych luźnych związkach to twierdziłeś, że obowiązuje wierność między partnerami?

- Dlaczego pytasz?- Spytał ją jakby od niechcenia wciąż zatopiony w czytaniu jakichś dokumentów na swoim biurku. Wiedziała, że to nie był odpowiedni moment, ale musiała porozmawiać z nim dzisiaj, bo potem może nie zebrać się na odwagę. Poza tym może będzie jej łatwiej gdy nie będzie musiała patrzeć mu w oczy?

- Z ciekawości. Zastanawiam się jak to mogło wyglądać w praktyce. Więc?

- Więc, co?- Mrugnął jakby zdezorientowany a ona zadała sobie pytanie czy on w ogóle jej słucha.

- Więc istnieje czy nie?- Wyjaśniła. Oskar chyba zrozumiał o co jej chodziło- a raczej wystarczająco się na tym skupił-, bo odparł:

- Istnieje. Tyle, że zastrzega się koniec układu w każdej chwili w przypadku poznania kogoś innego no i w ogóle możliwość poznawania innych osób odmiennej płci i nazywania się singlem. Więc jak widzisz, nie musisz suszyć głowy swojemu bratu, to nie jest jakiś niemoralny układ. Poza tym nie zapominaj, że Sebek ma tylko niecałe dwadzieścia pięć lat, więc musi się trochę wyszaleć i lepiej żeby postępował uczciwie z dziewczynami z którymi się spotyka niż je zwodził, prawda?- Nietrafnie odgadł jej motywy sądząc, że znów zamierza wtrącać się w życie jego przyjaciela.

- O nie. – Zaprzeczyła.-Tu nie chodzi o mojego brata, poza tym on chyba się zakochał, a przynajmniej zauroczył i skończył z Ewą…

- …to super, bo już myślałem że znów zaczniesz…

-…myślałam raczej o sobie.

-…żądać ode mnie bym przekonał go że to…Co ty powiedziałaś?- Spytał odruchowo odkładając na bok czytany właśnie formularz.

- No…o możliwości zaaranżowania takie układu.- Oskar patrzył na nią przez dobrą chwilę zastanawiając się czy żartuje czy mówi poważnie. Ale wszystko wskazywało, że jednak nie żartuje. Poza tym prima aprilis będzie dopiero za tydzień.

- Upadłaś na głowę?!- Spytał ją retorycznie całkiem już skupiony na tej rozmowie porzucając właśnie robione wyliczenia.

- Wcale nie.- Odparła lekko urażona. – I nie rozumiem dlaczego aż tak to cię zaskoczyło. Czy to nie ty wiele razy kazałeś mi zapomnieć o Maćku?

- Tak, ale na pewno nie w taki sposób.

- Więc niby w jaki?
- No nie wiem, poznając kogoś…zakochując się jeszcze raz.

- Chyba już nie potrafię.- Oskar ugryzł się w język, bo już chciał powiedzieć, że skoro gloryfikuje swoją idealną miłość do Drwęckiego, pielęgnując ją w swoim sercu to nie dziwota, że tak jest. Nie chciał jednak jej zezłościć, choć sam był zły a nawet wściekły.- A poza tym to nie interesuje mnie stały związek.

- Na Boga, Jaskółka, ciebie nie interesuje stały związek? Przecież ty jesteś jeszcze emocjonalnie dziewczynką. Marzysz o księciu z bajki który od razu poprowadzi cię do ołtarza. Możesz sobie pozwać na wyzwoloną i kobietę akceptującą „liberalne związki”, ale ja i tak wiem, że tak naprawdę to tylko fasada.

- Jak śmiesz tak do mnie mówić?!  Małą dziewczynką przestałam być już dawno temu, kiedy zamiast jak inne nastolatki bawić się i szaleć musiałam niańczyć i gotować dwójce młodszego rodzeństwa, bo rodzice późno wracali z pracy.  Nie mówiąc już o późniejszym alkoholizmie ojca. A potem na studiach ciężko na siebie pracowałam nierzadko nadal wysyłając pieniądze do rodziny. Wiesz jak wyglądały moje pierwsze dwa lata? Siedziałam na zmianę w książkach i w pracy, a podczas wakacji czepiałam się każdej fuchy. Więc nie mów mi, że emocjonalnie jestem małą dziewczynką. Bo gdy inni myśleli tylko o zabawie i o tym jak upić się do upadłego na imprezie ja myślałam o tym jak przetrwać.

- Dobrze wiesz, że nie o to mi chodziło.- Odparł jej już spokojniej.- Miałem na myśli twoje uczucia. Kiedyś zapomnisz o Drwęckim i na samą myśl o tym co chciałaś zrobić poczujesz się głupio.

- Mam dwadzieścia siedem lat. Ile jeszcze mam czekać?- Dobre pytanie, pomyślał. Potem usłyszał jak ciężko westchnęła.- Zresztą nieważne, i tak mój wybór kandydata okazał się totalną klapą.

- Chyba nie myślałaś o Cebuli, co?

- Masz na myśli Piotrka? Jasne, że nie.

- Więc kogo?

- I tak go nie znasz.- Skłamała.

- Więc możesz mi chyba podać jego nazwisko?

- Raczej nie.- Odpowiedziała mu.- Skoro już załatwiliśmy sprawę czynszu to chyba już wyjdę.- Szukając kolejnego kandydata, dodała w myślach.

- Niczego nie ustaliliśmy. Mam powiedzieć Sebastianowi o twoim pomyśle? On cię powstrzyma?

- Ani się waż.- Syknęła.- Bo tylko zawstydzisz i mnie, i jego. A ja i tak to zrobię, bo już podjęłam taką decyzję.

- Naprawdę jesteś na to aż tak zdecydowana?

- Nie wpadłam na to dzisiaj, jak sobie myślisz. Myślałam nad tym od ponad miesiąca.

- Rzeczywiście kawał czasu.- Skomentował to.

- Czemu aż tak cię to złości co?

- Bo wiem, że potem będziesz żałować. I z pewnością na kandydata wybrałaś sobie jakiegoś żałosnego dupka.

- Też zaczynam tak myśleć.

- Więc widzisz…- Ucieszył się.- …jak poroniony jest ten cały pomysł.

- O ile się nie mylę sam go stosowałeś w praktyce z powodzeniem i nie sądziłeś wtedy że jest poroniony jak się wyraziłeś.

- A ja o ile się nie mylę, sądzę, że ty już tak uważałaś. Zrobiłaś nawet o to Sebastianowi awanturę.

- Skąd wiesz?

- Bo mi powiedział. A raczej ostrzegł, że możesz mnie odwiedzić w bojowym nastroju, więc mogę się spodziewać ziania ogniem.

- Nie wiem po co ci w ogóle o tym mówiłam skoro z tego kpisz.

- Ja za to się cieszę.

- Jezu, twoja hipokryzja osiągnęła poziom twojego ego.- Żachnęła się.

- Nie. Po prostu…

- Co: po prostu?

- No…po prostu luźny związek jest tylko dla mężczyzn, nie dla kobiet.

- Więc tak naprawdę twoja Olga była Olkiem a Ewa Sebastiana Eugeniuszem?

- Nie o to mi chodzi, raczej o to, że…

- Och na pewno.- Odparła nieźle zirytowana nie dając mu dokończyć.- Cześć.

- Nie możesz teraz wyjść. Niczego jeszcze nie ustaliliśmy! – Warknął.

- Bo nie musimy. Więc wracaj do tych swoich dokumentów.- Odwarknęła mu. Potem, gdy mierzyli się wzrokiem wzięła głęboki oddech. Nie tak to sobie wyobrażała. Sądziła, że Oskar podejdzie do całej sprawy ironicznie i trochę z dystansem. Ba, lękała się trochę tego że mógłby jej odmówić, w końcu od jego powrotu z Niemczech minęło już parę miesięcy i może kogoś już znalazł? Alb o w ogóle nie będzie chciał się z nią związać? A tu na samym starcie okazuje się, że ośmiela się jej zabraniać zapoczątkowania luźnego damsko-męskiego układu? Co najmniej jakby był jej starszym bratem albo nawet ojcem.

- Nie zrobię tego, dopóki nie powiesz mi a raczej nie przysięgniesz, że tego nie zrobisz.

- Czego?

- Tego co zamierzałaś zrobić.

- Oskar, do cholery nie zamierzam ci niczego przysięgać!

- Więc będziesz musiała albo kijem wybiję ci ten pomysł z głowy.

- Słucham?

- Mówię poważnie. Nie pozwolę być…

- Ty nie pozwolisz?- Żachnęła się.- Niby jakim prawem?

- Prawem zapobieżenia katastrofie.

- Nawet jeśli masz rację i faktycznie tak to  się skończy to nic ci do tego.

- Wręcz przeciwnie.

- Wkurzasz mnie coraz bardziej.

- I kto to mówi? Przez ciebie nabawię się rozstroju psychicznego.

- Na własną potrzebę. A teraz daj mi już przejść.

- Nie, póki nie zrezygnujesz, już mówiłem.

- Oskar, nie jestem twoją młodszą siostrzyczką.

- Uwierz mi, że w tej chwili doskonale zdaję sobie z tego sprawę.- Ona prawdę mówiąc też, bo dopiero teraz zorientowała się Lenarczyk postąpił jeszcze o krok czy dwa w jej stronę. Poczuła wewnątrz ciała napięcie. Bo w jego oczach ujrzała zapowiedź tego co miało się zaraz stać.

Zapowiedź pocałunku.

I rzeczywiście, Oskar pochylił się nad nią lekko odchylając jej głowę w bok by móc mocniej przywrzeć do niej wargami. Całował ją zachłannie, jakby z lekką złością ale jej to nie przeszkadzało. Prawdę mówiąc to musiała przyznać, że była zadowolona. Jego pocałunki zawsze trochę ją dezorientowały, ale choć do tej pory nigdy nie przyznała się do tego przed samą sobą sprawiały przyjemność (no, może oprócz pierwszych dwóch). Zwłaszcza ten sprawił, że upewniła się tylko w swoich emocjach: tak, Oskar był idealną osobą do tego by nawiązać z nim bliższą relację, nawet jeśli tymczasową. W końcu, odsunął się od niej choć wciąż ich twarze niemal stykały się ze sobą. Z tej odległości patrząc mu w oczy zauważyła, że nie są po prostu piwne. Na zewnątrz ocieniała je jaśniejsza aureolka, której przy normalnej odległości nawet nie było widać. Poza tym wciąż wydawało jej się, że czuje ukucie zarostu na swojej twarzy.

- Chyba właśnie złamałem swoją obietnicę. –Szepnął.

- Jaką?- Spytała drżącym z emocji głosem.

- Poprzednim razem obiecałem nigdy więcej tego nie robić.- Odpowiedział cicho.

- Dlaczego więc to zrobiłeś?
- Nie wiem.- Odpowiedział i przez moment wyglądał na kompletnie zdezorientowanego. Szybko jednak odzyskał panowanie nad sobą.- Sylwia, jeśli naprawdę zależy ci na takim układzie to musisz wybrać sobie to tego odpowiednią osobę, kogoś komu ufasz i kto choć trochę pociąga cię w ten sposób.  Kogoś takiego jak…

-…ty?- Dokończyła. Przełknął gwałtownie ślinę. Wcześniej w ogóle ten pomysł nie wpadł mu do głowy, ale teraz…

- Tak, właśnie tak. Bo, bo jeśli brakuje ci pocałunków i pieszczot to ja mogę się na to zaofiarować.  Do tej pory nie radziliśmy sobie najgorzej, prawda? No i mamy już jakąś praktykę,- Jej, czuł się jak jakiś żałosny kretyn wypowiadając te słowa. Nie radziliśmy sobie najgorzej, rzeczywiście. Świetny pomysł odwiedzenia jej od nawiązania przez nią romansu. I jeszcze ta oferta własnej kandydatury jakby startował w jakimś castingu. Nie wspominając o tym, że byłby jedną z ostatnich osób, którą Jaskółka wybrałaby na kochanka. Ale o dziwo zamiast wyśmiania i natychmiastowej odmowy usłyszał jej głos mówiący:

- Naprawdę? Chciałbyś nawiązać ze mną taki układ?- Przez moment patrzył na nią jak człowiek nie do końca wiedzący co ona właśnie powiedziała. Nie do końca o to mu chodziło, ale… – Oskar?- Pospieszała go. W końcu udało mu się otrząsnąć.

- Masz na myśli, hm…luźny związek? Między nami?

- Tak.- Przytaknęła starając się powściągnąć śmiech. Och, jak łatwo było manipulować mężczyznami: z Oskarem nie było inaczej. Wystarczyła tylko lekka gierka by przekonać go do tego, że to jego pomysł. Dlatego zadowolona z siebie kontynuowała:- Sądzę, że dla nas obojga tak byłoby najlepiej, prawda? Mamy świadomość swoich charakterów wad i zalet, lubimy się i choć czasami ciągniemy się za łby to mimo wszystko znamy od wielu lat. No i już wcześniej się całowaliśmy i sądzę, że nie było aż tak źle.

- Nie było?- Zażartował.

- Nie.- Roześmiała się.- Jeszcze mały trening i jestem pewna, że nabierzesz wprawy.- Przyłączył się do jej śmiechu wciąż nie mogąc uwierzyć w to co słyszy. W końcu uświadomił sobie coś innego:

- Ten mężczyzna, którego wcześniej wybrałaś sobie na kandydata i o którym mówiłaś to…ja?

- Oczywiście, że tak. A ty serio myślałeś o Cebulskim?

- Przy tobie nauczyłem się nie zakładać niczego z góry.- Zauważyła, że już miał zamiar pocałować ją ponownie, ale w ostatniej chwili zrezygnował. Ze zmarszczonymi brwiami spytał:- Skoro od początku miałaś mnie na myśli to znaczy, że nazwałaś mnie dupkiem?

- Ty nazwałeś mnie emocjonalną dziewczynką…- Przypomniała.- …a mimo to się nie obraziłam.

- Nie obrażam się. Czuję się urażony.- Pomimo swoich słów, w końcu zrobił to co wcześniej zamierzał. Wpił się w jej usta, drażniąc je swoim językiem. Ulga jaka na niego spłynęła gdy wyznała mu, że od początku zamierzała zapomnieć się z nim była bardzo duża. Sam nie rozumiał w końcu dlaczego. To znaczy rozumiał: dałby sobie uciąć rękę, że Sylwia nigdy w swoim życiu nie była z mężczyzną, co niejako wynikało też z jej wcześniejszych słów. A oni do nawiązania romansu woleli raczej doświadczone kobiety a nie niewinne dziewice. On prawdę mówiąc też. Tyle, że wolał także Sylwię choć do tej pory nie przyznałby się do tego nawet we własnych myślach.

- To niewiarygodne jak punkt widzenia zmienia się od punktu siedzenia nie sądzisz?- Spytała retorycznie chwilę potem gdy odsunął od jej ust swoje wargi.- Jeszcze chwilę temu nie wiedząc z kim chcę zawrzeć luźny związek stanowczo się temu sprzeciwiałeś mówiąc, że powiesz o moim pomyśle Sebastianowi.

- Tak, ale…- Nie dokończył, bo uświadomił sobie bardzo ważną rzecz. Sylwia nie była po prostu jakąś dziewczyną. Nawet nie chodziło o to, że praktycznie stała się dla niego kimś w rodzaju przyjaciółki. Wiązało się to z faktem, że kumplował się z jej bratem. I jak niby miałby tak po prostu skorzystać z jej propozycji nawet gdy bardzo tego chciał?

Spojrzał na nią; jej oczy błyszczały gdy na niego patrzyła, a w usta były mocno zaczerwienione. Na dodatek przejechała po nich językiem…Nie, musiał się nad tym zastanowić. Powinien odmówić na samym początku, ale teraz nie był w stanie. Może za jakiś czas jego umysł zrozumie jak wielką głupotę chciał popełnić. Tylko, że teraz…nie zrozumiał.

Bo gdy grzecznie wyprosił Kukulską (mówiąc, że jest teraz dość zajęty) by móc przemyśleć sobie (a raczej wybić z głowy) jej pomysł na spokojnie, ale nawet wieczorem czy dzień później jego umysł podsyłał mu raczej potwierdzającą odpowiedź tego co powinien zrobić.

W końcu po pierwsze: Sylwia sama tego chciała;

Po drugie- znała go i ufała;

Po trzecie- lubiła jego pocałunki.

Po czwarte to chciała zapomnieć o Maćku więc jeśli nie z nim to zrobiłaby to z kimś innych kto nie mógłby mieć tylu skrupułów co on.

A po piąte- on też tego chciał.

Właściwie to go dziwiło: Sylwia nie należała do kobiet które mu się podobały, a raczej- by wyrazić się bardziej precyzyjnie- interesowały w ten sposób, bo przecież ich wcześniejsze pocałunki były właściwie próbą przekomarzania się. Przynajmniej tak wydawało mu się do tej pory. Bo Kukulska była bowiem dość niziutka, przeciętnej budowy ciała tak samo jak i twarzy. Ale w jakiś sposób, gdy się uśmiechała lub z wściekłością wyrzucała z siebie słowa jej usta zwracały uwagę. A gdy już zaciskała je w wąską kreskę po prostu przepadał marząc tylko o tym by ją z pomocą pocałunku ją odegnać. A oczy…gdy patrzyła na niego z sympatią i niejakim zadowoleniem po tym jak skończyli się całować dostrzegł jakie są duże i wyraziste. I przede wszystkim z jakim wewnętrznym błyskiem na niego spoglądają.

Może więc była to wina jej charakteru: była zadziorna, czasami jędzowata i irytująca z tymi swoimi pedantycznymi uwagami. Ale także lojalna wobec przyjaciół, szczera i gotowa dla rodziny na wiele wyrzeczeń.  I nawet ta jej żelazna konsekwencja pięcia się do celu go nie raziła. Zwykle kobiety chcące robić karierę wydawały mu się niedostępne i chłodne oraz powściągliwe, ale choć Sylwia po części taka była, to jednak dawało się wyczuć, że pod tym lodem potrafi być naprawdę gorąca. W końcu skoro na zwykłą kłótnię reagowała z prawdziwą pasją i furią to pewnie tak samo byłoby i w łóżku…

Bił się ze swoimi myślami jeszcze bardzo długo. Miał szczęście, że Sylwia nie żądała od niego żadnych deklaracji od razu (a może zrobiła to nieświadomie?), bo wtedy chyba by odmówił. Co innego niezobowiązujący pocałunek, a co innego zgoda na romans. Tyle, że…i tak w końcu wyraził na niego (czyli romans) zgodę. Zanim doszło do spotkania uzgodnili jasne zasady, a przede wszystkim jedną nadrzędną: Sebastian nie może się o tym dowiedzieć. Lenarczyk i tak czuł się winny wobec przyjaciela tego, co zamierzał robić z jego siostrą, ale nie było to silniejsze od chęci zdobycia Sylwii. Kukulska z kolei upewniła się, że on z nikim się nie spotyka. I w następny sobotni weekend umówili się na przypieczętowanie układu.

Dziewczyna nigdy nie sądziła, że będzie aż tak podekscytowana: już z samego rana wykąpała się, poczyniła niezbędne zabiegi pielęgnacyjne takie jak depilacja nóg czy nabalsamowanie całego ciała. Potem, stanęła naga przed lustrem próbując spojrzeć na siebie obiektywnym wzrokiem.

Szerokie biodra, troszkę wypukły brzuch, stosunkowo krótkie nogi…Dlaczego do cholery nigdy nie uprawiała żadnego sportu? Do tej pory traktowała swoje ciało jak coś co służy do utrzymania głowy w której jest mózg, pozwala się przemieszczać chwytać dłońmi niektóre przedmioty albo komunikować z innymi ludźmi. Nigdy nie zastanawiała się nad tym jak może ją odebrać jej potencjalny kochanek, a choć kochała Maćka od wielu lat nigdy nie myślała co on mógłby pomyśleć o jej ciele. Uznałby ją za grubą? A może zniesmaczyłby się widokiem cellulitu? Albo bladej karnacji? A co z Oskarem? Jeśli wcale nie zdoła wzbudzić w nim pożądania? Jeśli po prostu wydaje mu się śmieszna? Boże, a jeśli tak w istocie jest? Jeśli zgodził się na to wszystko z litości? Jeśli na jej widok nie będzie w stanie…Podobno mężczyzną niewiele trzeba by być gotowym, ale co jeśli „jej” niewiele nie wystarczy? Nie, takie negatywne myślenie było głupim pomysłem. Tak samo jak obserwowanie swojego nagiego odbicia w lustrze. Przecież podjęła już decyzję i nawet jakby chciała to nie mogłaby jej zmienić nie narażając się na kpiny Lenarczyka i żartobliwe oskarżenia o tchórzostwo; znała go na tyle by doskonale o tym wiedzieć. Nie pozostało jej więc nic innego jak wzięcie się w garść. No i po co te wątpliwości? Przecież sama tego chciała i właściwie sama zaproponowała mu ten układ. To ona panowała więc nad sytuacją, prawda? Ta myśl spowodowała, że momentalnie się uspokoiła, ale szybko pojawił się kolejny problem dotyczący ubrania i wyboru bielizny. Nie chciała by Oskar żartował z niej mówiąc, że się wystroiła lub wręcz przeciwnie. Dlatego postawiła na wypośrodkowaną wersję: założyła nową bieliznę, ale zakryła ją zwyczajnymi ciuchami, których dawno nie nosiła. Już od dobrych kilku miesięcy jej główną garderobę stanowiły eleganckie żakiety i garsonki stosowne do pracy. Ale przez to wyglądała w luźnej koszuli i dżinsach dość niepoważnie. Mimo to nie przebrała się. Kto by pomyślał, że perspektywa spotkania z Oskarem aż tak wytrąci  ją z równowagi.

Na dodatek gdy w końcu do niego przyszła wydawało jej się, że na nim to co planują zrobić nie wywarło żadnego wrażenia. Przywitał ją tak jak dawniej, a potem spytał czy ma ochotę na coś do picia. Gdy odmówiła, oznajmił że ma fajny film który mogliby obejrzeć. Ona, trochę zdezorientowana udawała że to świetny pomysł, ale w połowie seansu nie była już dłużej w stanie tego robić. Doszła do takiego poziomu zdenerwowania, że ledwo powstrzymała się przed dawnym nawykiem obgryzania skórek od paznokci co napawało ją niesmakiem. W końcu nie przyszła tu po to by oglądać film. A przynajmniej nie tylko.

- Oskar, długo jeszcze to będzie trwać?
- Co, film? Jakieś pół godziny. Teraz dopiero najciekawszy moment.- Odparł jej nie przestając wlepiać oczu w telewizor.- Serio? Miał większą ochotę na zorientowanie się czy psychopata zabije wszystkich bohaterów niż się z nią przespać? Czy było z nią aż tak źle że postanowił się wycofać? Może więc ona też nie powinna o tym wspominać? Ta, może by i tak zrobiła gdyby jego ignorancja nie wprawiła ją w irytację.

- Nie mówię o filmie.- Powiedziała niezbyt przyjaznym tonem. To sprawiło, że w końcu na nią spojrzał.

- Więc o czym?

- O tym, że mieliśmy….o celu mojej wizyty.

- To znaczy?

- Och, nie strugaj idioty.- Jej, naprawdę czuła że jeszcze trochę i zacznie być bardzo zła. Szczególnie widząc jak z trudem Oskar panuje nad swoim rozbawieniem, więc pomimo głupich pytań musiał wiedzieć o czym mówią.

- Nie robię tego. Po prostu pomagam ci się odprężyć i sprawdzam czy to ty nie zmieniłaś zdania.- Gdy to mówił przysunął się w jej stronę na kanapie patrząc prosto w oczy. Z tego powodu trochę zgubiła wątek.

- Odnośnie czego?- Spytała patrząc jak pochyla się nad nią coraz bardziej. W końcu lewą dłonią odsunął jej włosy do tyłu i szepnął do ucha:

- Odnośnie czekania na księcia z bajki. A może powinienem był powiedzieć: lekarza z bajki?- Sylwia słysząc to poczuła wściekłość i szybko odsunęła się od Oskara z zamiarem odejścia. Mogła przecież przewidzieć, że będzie kpił z niej i jej uczucia do Maćka, nie mógłby się powstrzymać przed takim tryumfem. Nie udało jej się jednak tego zrobić, bo gwałtownie przyciągnął ją do siebie z powrotem nie zwracając uwagi na jej złość. Chociaż nie, Sylwii wydawało się że prawie się nią delektuje. Na dodatek jego ruch sprawił, że teraz praktycznie leżała na sofie.

- Puść mnie. Jesteś błaznem i kretynem do kwadratu!

- Z którym zamierzasz stracić swój wianek.

- Jaki wianek? Urwałeś się ze średniowiecza? I wcale już nie zamierzam. Poszukam sobie kogoś innego.

- Raczej nie.- Prawą dłonią objął jej twarz gładząc ją aż od skroni po szyję. Poczuła dreszcz gdy dotknął małej żyłki tam gdzie znajdował się puls sama nie wiedząc dlaczego. Bo już za chwilę miała do tego powód: ta sama dłoń zsunęła się jeszcze niżej aż do jej dekoltu i piersi. Sylwia wzdrygnęła się zdziwiona własnym odczuciem, które wprawiło w drżenie jej ciało.

- Przecież nic ci nie zrobię, nie musisz się tak bać.- Roześmiał się. Nie wyprowadziła go z błędu mówiąc, że jej reakcja nie była podyktowana strachem. Ale to gwałtowne uczucie gorąca wytrąciło ją z tropu. No bo jakby nie było ktoś inny niż ona po raz pierwszy dotykał tej części jej ciała.

- Więc mnie nie dotykaj. Masz…masz się ze mną tylko przespać.- Sama wiedziała, że mówi głupoty, ale nie potrafiła zdzierżyć jego zachowania. To było tak głupie jak proszenie dziecka o sprawdzenie błędów w swoim wypracowaniu bez jego czytania przez rodzica. I tak samo niemożliwe. Tyle, że gdy informowała go o chęci nawiązania takiego związku był poważny i tak też ją całował. A teraz wydawało jej się, że to wszystko go bawi, że dotyka ją tylko po to by wzbudzić w niej złość. Wiedziała jednocześnie, że Lenarczyk nie robi tego po to by ją poniżyć, o to by go nie podejrzewała. Po prostu czerpał przyjemność z faktu, że tym razem to on mógł być górą bo ona nie do końca miała pojęcie o tym co między nimi zajdzie. A przynajmniej nie miała pojęcia w praktyce. Tak więc wychodziło na to, że choć lubi rządzić tym razem po prostu nie może tego robić, a jego to najwyraźniej nieźle śmieszyło czemu dał wyraz odpowiadając jej:

- A jak niby mam to zrobić bez dotykania cię? Może i jesteś dziewicą, ale na pewno zdajesz sobie sprawę z tego, że nasze ciała muszę się…

- Doskonale wiem na czym polega akt.- Wycedziła wiedząc, że tylko jeszcze bardziej się pogrąża. Akt…nie mogła użyć innego słowa które brzmiało by mniej chłodno i staroświecko?! Dlatego by choć trochę zminimalizować skutki swojego nierozważnego języka brnęła dalej:.- Więc wiem, że facetom przychodzi to znacznie szybciej niż kobietom nawet bez jakiegoś zbędnego…obmacywania.

- Co przychodzi szybciej?

- No …to.

- Nadal nie wiem o czym mówisz.

- No…pożądanie.- Wypaliła w końcu czując się głupio że zażenowanie sprawiło, iż nawet nie była w stanie wymówić tego słowa od razu.

- Hm, to zależy.- Udał, że się nad tym zastanawia decydując się nie prowokować jej bardziej. Bo domyślał się, że mając na myśli „pożądanie” chodziło jej o gotowość faceta do kochania się. Ale nie mógł powstrzymać się przed dodaniem:- Ja na przykład nie umiem tak na zawołanie. Musi być trochę, jak się wcześniej wyraziłaś, zbędnego obmacywania.

- Przestań.  Przecież każdy facet na widok chętnej kobiety która mu się podoba ma…erekcję.- Wypowiadając ostatnie słowo znów miała problem by je wymówić, ale po krótkiej pauzie udało jej się zrobić. Potem zmusiła się do spojrzenia w oczy Oskara, gdy wciąż się nie odzywał. Mimo oznajmującego tonu patrzyła na niego pytająco czekając na jego odpowiedź.

- To prawda.- Odrzekł w końcu wciąż starając się być poważny.

- Więc?

- Więc co?- Odparł jej pytaniem a choć teraz nawet się nie uśmiechał to jego głos zdradzał jak bardzo bawi go ich rozmowa i sytuacja w której się znaleźli. W końcu zrozumiała, że nic z tego nie będzie. Ciężko westchnęła.

- Jesteś beznadziejny. Próbujesz mi wmówić, że jednak mnie nie chcesz?

- Wcale nie. Po prostu jeszcze na mnie nie działasz. Może jak choć trochę się rozbierzesz i pokarzesz swój dekolt albo nogi to kto wie? Ale ty ubrałaś się dziś jak zakonnica.- Droczył się z nią. Naturalnie pociągała go (choć wciąż uważał to za istny ewenement) nawet jeśli na początku uważał ją za totalną złośnicę. Oczywiście wciąż ją za taką uważał, ale poza tym doceniał jej dowcip, zasady moralne (jakkolwiek głupio to zabrzmi w takim momencie) i chart ducha oraz zdrowy rozsądek…nawet to że w swojej torebce nosiła aspirynę i plaster a przyprawy układała alfabetycznie.

I choćby ta kwestia utrata dziewictwa: po prostu postanowiła sobie, że chce się z nim przespać i zamierzała to zrobić skrupulatnie wszystko planując. Oskarowi to nie przeszkadzało, a przynajmniej tak sobie mówił, bo od paru chwil z jakiegoś powodu zaczęło. Starał się jednak nad tym nie zastanawiać. Bo odpowiedź mogłaby mu się nie spodobać. Zdecydowanie. Skrupuły czy wyrzuty sumienia nie były mu teraz potrzebne i powinien je zepchnąć daleko w kąt. W końcu miał przed sobą piękną, zadziorną kobietę która nigdy nie pozwoliła dotykać się żadnemu facetowi. I na dodatek chciała się z nim przestać bez żadnych konsekwencji. Musiałby być idiotą by z tego nie skorzystać, a  tak nie było- choć ona sądziła inaczej co wyraziła nawet słowami:

- Zabiję cię.- Syknęła.- Kiedyś utnę ci głowę siekierą, idioto.

- Jeśli mógłbym coś doradzić to lepsza byłaby piła. – Gdy spojrzała na niego pytająco dodał:- Rana szarpana to zdecydowanie większy ból niż kłuta albo chociażby cięta. Wiesz, jak tryby zaczną wwiercać się w gładką skórę szyi i ją szarpać…- Widząc, że się wzdrygnęła prawie parsknął śmiechem. Na dodatek jego język zaczął wędrować po tej części jej ciała. Biorąc oddech wciągnął nozdrzami jej zapach. Spodobał mu się. Z pewnością pochodził z szamponu lub płynu do kąpieli i choć bardzo delikatny to zadziałał na niego dużo mocniej niż drogie wykwintne perfumy.

- Albo zamiast głowy utnę ci coś innego.- Nie traciła niczego ze swojej zawziętości.

- Tylko najwcześniej jutro bo inaczej z twoich dzisiejszych planów nici. Chyba, że wolisz nekrofilię. No i nie jestem pewny czy to w ogóle miałoby rację bytu.- Tym razem odchylił jej głowę do tyłu jednocześnie zyskując lepszy dostęp do skrawka gołej skóry. Kto by pomyślał, że coś takiego może faceta podniecić bardziej niż widok gołych piersi czy nóg co wcześniej sugerował?

- Ślinisz mnie.- Znów niemal parsknął w jej szyję nie przestając wodzić po niej językiem w geście przekory.- Nie możesz od razu przejść do rzeczy?

- Jestem bardzo powolny. Baardzo.

- Kpisz ze mnie w duchu, prawda?

- Wcale nie.

- Wcale tak. Przecież widzę, że…- Urwała patrząc na jego spodnie. A konkretnie ich górną część. Sam nie wiedział czemu to spojrzenie sprawiło, że zapragnął jej jeszcze bardziej. Na dodatek była wyraźnie zawstydzona, bo nawet nie dokończyła zdania. Cała ta jej brawura i pozorna beztroska były tylko fasadą. Sylwia była potwornie zdenerwowana. Z tego powodu zamierzał odpuścić sobie już żarty, ale zaraz zrozumiał że mogą mu się jeszcze przydać. W końcu musiał ją jakąś rozluźnić, a wbrew jej życzeniu nie zamierzał postąpić jak egoistyczny samiec po prostu pozbawiając ją dziewictwa. Chciał by doświadczyła choć trochę przyjemności nawet za pierwszym razem. Dlatego spytał wymownym tonem:

- Tak? I co widzisz?

- Dobrze wiesz co.

- Raczej nie: może tego nie widać, ale mam strasznie słaby wzrok i tylko z powodu próżności nie noszę okularów korekcyjnych…

- Dupek.

- Wiesz, chyba czas wreszcie zatkać ci usta.- Odezwał się po czym z jej szyi wrócił wargami do twarzy obrysowując nimi jej dolną wargę jakby ucząc się jej kształtu. Potem to samo zrobił z górną. Dopiero wtedy pocałował ją naprawdę: zdecydowanie dotykając i pieszcząc językiem wnętrze jej ust.

Lubił ją całować; co prawda ich pierwszy pocałunek nie był spowodowany pragnieniem a chęcią otworzenia jej oczu to mimo wszystko coś poczuł. Potem jeszcze robili to kilkakrotnie z różnych mniej lub bardziej błahych powodów takich jak chociażby próba jej sprowokowania, ale po tym jak go ostatnio prawie nie spoliczkowała nie zamierzał robić tego więcej bez jej zgody. Teraz więc w pełni z tego korzystał. Drażnił jej język swoim odpowiednimi ruchami badając wnętrze jej ust. Szybko załapała rytm. Tak, już umiała się całować choć nie wiedział czy powinien się z tego cieszyć. Wcześniejsze niezdarne ruchy jej języka go podniecały, ale wspólny taniec ich języków razem niemal upajał.

Sylwia prawdę mówiąc czuła się jak pijana. Nie cierpiała gdy Oskar mówił do niej protekcjonalnym tonem jak do małej dziewczynki zwłaszcza w sytuacji gdy właśnie uprawiali seks (a przynajmniej mieli to zrobić). Czuła się wtedy jak idiotka, bo w obecnych czasach nawet szesnastolatka miała większe pojęcie o seksie niż ona: kobieta ponad dziesięć lat starsza. Jego dłoń na jej piersi też nie za bardzo jej się spodobała; wrażenie było dziwnie przyjemne a raczej niepokojące, ale…Ale gdy ją całował to co innego. Boże, mogłaby całować się z nim i całować…Nie miała pojęcia dlaczego tak się działo. Przecież denerwował ją i irytował kpiąc z jego braku doświadczenia; nie znosiła go takiego bo zbyt przypominał to jak traktował ją na początku, ale mimo to w ich pocałunku zupełnie wylatywało jej to z głowy. Może to dlatego, że miała zamknięte oczy i nie widziała jego twarzy? Prawdopodobnie. Ale jednocześnie jakaś jej część wiedziała, że całuje ją właśnie Oskar a nie na przykład Maciek.

Maciej…

Wraz z tą myślą szybko odsunęła się od Lenarczyka mocno zdyszana i zaczerwieniona. Na moment zbita z tropu spojrzała mu w oczy żałując tego co chciała zrobić. Cholera, czy naprawdę jest w stanie spalić za sobą wszystkie mosty i przespać się z Lenarczykiem? Albo jakimkolwiek facetem?

- Co się stało?- Spytał ją jakby…ze zrozumieniem? Tyle, że ona nie chciała zrozumienia. Chciała zatracenia, zapomnienia o Drwęckim który wciąż pozostawał poza jej zasięgiem i nigdy nie będzie jej. Chciała poczuć co to znaczy być kobietą. Chciała zrozumieć o co chodzi w tym całym seksie i przestać być ponad dwudziestosześcioletnią dziewicą bo wydawało jej się to być coraz bardziej żałosne. Tyle, że czemu z Oskarem? Może to wcale nie jest dobry pomysł? W końcu stał się jej przyjacielem i na dodatek wynajmowała od niego mieszkanie, więc gdy ten układ między nimi nie wypali to…- Sylwia? Wszystko, okej?

- Nie wiem…- Zaczęła chcąc powiedzieć, że może powinni przerwać, ale nie zdobyła się na odwagę. Dlatego powtórzyła bezradnie kręcąc głową:- Nie wiem.

- Chcesz przerwać i wyjść? Obiecuję, że nie powiem na ten temat ani słowa i nigdy już nie wrócimy do tego tematu pozostając przyjaciółmi.- Jego pytanie i ostatnie zdanie ją rozwścieczyło, choć paradoksalnie właśnie o tym przed chwilą przecież myślała. Tylko czy on naprawdę musiał udawać teraz wyrozumiałego? Czy nie mógł po prostu zachować się jak zupełnie nieznany facet i tylko jej wykorzystać? Sprawić by przestała myśleć i zastanawiać, tak by nie miała innego wyjścia niż poddanie się mu? Przecież podała mu się prawie na tacy! Jaki facet by tego nie wykorzystał pytając czy chce przerwać?

- A co, jestem aż taka brzydka, że nie możesz się nawet zmusić do przespania ze mną?- No, w końcu jego oczy przestały być poważne. Nawet się uśmiechnął. To ją odprężyło. Tak, w końcu to zrobi. A raczej zrobią. Bo może to nawet lepiej, że tak żartują? Dzięki temu przynajmniej nie czuje się taka przerażona.

- Hm., jeśli pozwolisz mi na zbędne obmacywanie to może dam radę.- Zdołała się nawet uśmiechnąć.

- Tylko jeśli będziesz mnie całował w usta.- Zastrzegła.

- Robi się. Choć jestem pewien, że na innych częściach ciała też będzie ci się podobać.- Przestali rozmawiać, a zaczęli działać. Choć Kukulska obawiała się, że Oskar znów zacznie się wygłupiać to jednak nic takiego się nie stało. Wciąż ją całował prawie na niej leżąc, wciąż gładził jej ramiona nawet nie zahaczając o piersi, więc najwyraźniej mylnie zrozumiał że to nie sprawia jej przyjemności i wcale tego nie chce. I w końcu udało jej się odprężyć. Przymknęła oczy zdając sobie sprawę, że jest coś dziwnie nęcącego w tym tańcu ich języków i splecionych ze sobą ciałach. Że jego ciężar może być bardzo przyjemny i wywoływać w jej ciele wibracje. Potem sama nawet nie zdając sobie z tego sprawy zaczęła gładzić go po plecach. Gdy to sobie uświadomiła przestała, bo przecież sama nie chciała by w pewien sposób jej dotykał. No i czuła się wtedy bardzo niezdarnie i wiedziała, że on też musi ją w ten sposób postrzegać. Ale bardzo jej się to spodobało.

- Co ty na to byśmy przenieśli się do mojej sypialni?- Spytał ją na moment odsuwając się od niej. Przez dobrą chwilę nie mogła wydobyć z siebie głosu. Skinęła więc tylko głową.- Więc mnie obejmij.- Ledwie to powiedział a już podnosił ją z kanapy niosąc ją na rękach. To nasunęło jej skojarzenie z jedną komedią romantyczną. Zawsze chciała by jakiś facet zrobił to dla niej, a teraz proszę: jest niesiona na rękach przez swojego pierwszego kochanka.

- Co cię tak rozbawiło?- Spytał ją Oskar kładąc delikatnie na łóżku już w swoim pokoju. Pokręciła głową.

- Nic. – Zaprzeczyła.

- A ja myślę, że jednak coś.- Mrugnął całując jej szyję. Bardzo chciała by zrobił to jeszcze raz, ale wolała go o nic nie prosić. W końcu mógłby ją wyśmiać. Ta myśl trochę ją rozbawiła: bo choć chciała spędzić z nim noc to nadal bardzo się krępowała.– Więc?

- Hm?

- Z czego się śmiałaś?

- Z niczego, już mówiłam.

- Za kłamstwo będziesz musiała oddać mi fanta.

- Fanta?
- Aha. Twoją śliczną koszulę.- Ach, więc w końcu przejdą do…rzeczy. Przygryzła na moment dolną wargę.

- A możesz najpierw zgasić tu światło?

- Wstydzisz się?

- A nawet jeśli to co?- Spytała butnie gotowa znieść jego żarty na temat swojej pruderyjności. Bo na samą myśl o tym by oglądał ją nagą w pełnym świetle czuła jak pieką ją policzki. Jednocześnie wiedziała, że to głupie: w końcu to ona wyszła z inicjatywą romansu, więc jeśli powiedziało się A to powinno się powiedzieć i B. Ale o dziwo Oskar jej nie wyśmiał.

- Więc je zgaszę.- Odparł tylko. Uznał, że za pierwszym razem może obyć się bez światła. Poza tym jeszcze nie było aż tak ciemno, więc doskonale widział Sylwię choć nie tak wyraźnie jakby chciał. Tyle, że dzięki temu poczuł na nią jeszcze większą ochotę. Poza tym jest jeszcze dotyk…a raczej przede wszystkim dotyk. Na co komu było więc światło?

- Mogę sama rozpiąć guziki?- Jej, była okropnie spięta. Z tego powodu zaczął nawet wątpić czy uda im się coś zdziałać. Widocznie dziewice były bardzo skromne. Tyle, że w skromności Sylwii było coś niesłychanie rozczulającego i podniecającego zarazem. No i rozkosznie zabawnego. Zwłaszcza ta obawa w jej oczach przemieszana z ekscytacją oraz rodzącymi się iskierkami pożądania o których z pewnością nie miała zielonego pojęcia.

- Jasne.- Odpowiedział na jej pytanie patrząc jak rozpina guziki koszuli jeden po drugim. Zastanawiał się czy wie jak działa na niego obserwowanie tej jej powolności, choć dla niej pewnie była to skrupulatność. Po jakimś czasie, w słabym świetle okna mógł dostrzec jej gołą skórę i koronkowy stanik. Nie potrafił jednak rozróżnić koloru, poza tym że nie mógł być zbyt ciemny. Może kremowy? Albo cielisty? Miał ochotę go z niej zdjąć, bo to co krył wyglądało bardzo zachęcająco. Okazało się, że skromnisia Sylwia miała „wiele” do ukrycia.

W końcu udało jej się pozbyć do końca górnej części odzienia,(choć nadal nie pozbyła się swojego biustonosza). On też postanowił to zrobić. Miał nadzieję, że dzięki temu Kukulska poczuje się bardziej pewnie.

Był wobec niej bardzo cierpliwy. Gdy tylko wyczuwał jej wahanie nie posuwał się dalej starając się odpędzić jej spięcie pieszczotami i pocałunkami. Pozwolił jej nawet zostać w bieliźnie choć sam rozebrał się już do naga. Cieszył go jednak fakt, że przestała być taka bierna. Dotykała jego ramion i pleców, wplatała dłonie w kark, przyciągała mocniej jakby uważała że znajdują się jeszcze nie dość blisko siebie. Może było to żałośnie mało, ale na niego działało dużo bardziej niż wprawny dotyk innych partnerek z przeszłości, bo robiła to właśnie ona. Rozczulała go swoimi cichymi westchnieniami i gęsią skórką na całym ciele a także faktem, że właściwie tylko tak nędznymi pieszczotami jakie jej zaserwował wyglądała na gotową do uprawiania miłości. Na dodatek ten fakt wyraźnie ją zmieszał; zwłaszcza gdy sprawdził to swoimi palcami. Zdecydował więc, że czas przystąpić do dzieła. Schylił się więc by sięgnąć z szuflady prezerwatywę.

- Oskar?

- Tak?

- Co robisz?

- Nic takiego. Po prostu zabezpieczam nas.- Odpowiedział jej wyciągając małą paczuszkę.

- Nie musisz. Ja…ja to zrobiłam. Biorę pigułki.

- Od kiedy?

- Od przeszło miesiąca.- Wrócił do niej z uśmieszkiem na swojej twarzy co zdołała dostrzec pomimo ciemności.

- A więc jednak doskonale wszystko zaplanowałaś.

- Wątpiłeś?

- Prawdę mówiąc znając ciebie, to nie. Wolałem jednak niczego nie pozostawiać przypadkowi. Ale skoro tak, to… chyba nie pozostało nam nic innego jak dokończyć to co planowaliśmy, prawda?- Przełknęła szybko ślinę. Wiedziała, że pierwszy raz może nie być najbardziej przyjemny bo wiązał się z bólem. Tyle, że z czasem błona dziewicza stawała się coraz cieńsza, więc skoro miała już prawie dwadzieścia siedem lat to właściwie nie powinna doświadczyć żadnego…

- Cholera.-  Gdy w końcu się z nią połączył poczuła w środku takie pieczenie, że nawet nie mogła tego z niczym porównać. Lekki ból, tak? Czuła jakby coś rozrywało ją od środka. Albo jakby w jej brzuch włożono nóż. Mocno zacisnęła usta by nie krzyknąć i silniej objęła Oskara choć nawet nie zdawała sobie z tego sprawy.

- Wszystko dobrze?- Spytał ją lekko zaniepokojony.

- Właśnie pozbywam się cnoty a ty mnie pytasz czy wszystko dobrze?! Boli jak…jak cholera.- W innych okolicznościach pewnie i by się roześmiał, ale teraz z trudem nad sobą panował. Nie chciał by cierpiała jeszcze bardziej.

- Spróbuj się rozluźnić.- Zasugerował.- Jesteś bardzo spięta.

- Ty też byś był gdy coś takiego wbijało się w twoje ciało.- Mówiła zirytowanym tonem który zaczął go bawić.

- Proszę, nie rozśmieszaj mnie bo nie wytrzymam.

- O tak, śmiej się proszę gdy ja umieram.- Nie mogąc się powstrzymać parsknął śmiechem tuż przy jej szyi. Potem, by zapobiec potokowi gniewnych słów, pocałował ją. To sprawiało, że już po chwili się rozluźniała. Zatracała się w jego pocałunkach i miał nadzieję, że teraz też to zrobi. Inaczej będzie zmuszony postąpić bardzo samolubnie albo wycofać się całkowicie. Obie opcje uznawał za wyjątkowo bolesne dla swojego ego.

Na szczęście Kukulska się rozluźniła. Nadal kurczowo wplatała dłonie w jego włosy tak, że niemal go za nie ciągnęła, ale tam na dole przestała się przed nim zamykać. Dzięki temu mógł wsunąć się głębiej. Zdawało mu się, że nawet tego nie zauważyła. Z trudem skupiał się na powolnych ruchach i pocałunku choć przychodziło mu to z trudem. Nigdy nie spał z dziewczyną która nigdy do tej pory tego nie robiła, więc trudno mu było ocenić czy Sylwia nadal odczuwa ból czy może już nie. I przede wszystkim czy powinno tak być. Niby w teorii zdawał sobie sprawę, że pierwszy raz dla kobiety bywał bolesny, ale praktyka to co innego. Ugryzienie komara też bolało ale bez porównania do złamania dolnej kończyny, choć znajdowali się i tacy którzy byli zdania, że to nic takiego. Nie miał więc pojęcia co ona właściwie czuje. Wolał jednak nie ryzykować pytania o to, bo mogłoby się to okazać zgubne w skutkach. Dla niego oczywiście. Zamiast tego zadał inne:

- Już lepiej?- Otworzyła oczy wpatrując się w jego twarz, a potem z pewną dozą wahania odparła:

- Tak. Teraz czuję się trochę…dziwnie.

- Dziwnie?- Powtórzył. Potem się uśmiechnął.- No cóż, umiesz zgasić nawet najbardziej wytrawnego kochanka.

- Za którego ty oczywiście się uważasz, prawda?

- Teraz już nie. Naprawdę nie jest ani trochę lepiej czy tylko się ze mną droczysz?

- Będę musiała cię rozczarować, bo nie. Ale przynajmniej nie czuję już takiego bólu.

- Jesteś dość…hm, mała, więc to rzeczywiście musi być dla ciebie niełatwe.

- I jest. Chyba wolałabym być tam…większa.

- Ale wtedy nie sprawiałabyś mi takiej przyjemności.

- Mam gdzieś twoją przyjemność.- Jęknęła gdy niemal w całości się z niej wysunął a potem wsunął z powrotem jeszcze głębiej. Była trochę rozstrojona. Nie miała pojęcia czy to co teraz poczuła to był ból czy przyjemność. A może i jedno i drugie?

- Boże, jesteś taka rozbrajająca.- Sylwia nie miała pojęcia co w jej egoistycznym wyzwaniu było rozbrajającego, ale nie zdążyła mu tego powiedzieć, bo pocałował ją niemal z agresywną drapieżnością co bardzo jej się spodobało. Na dodatek jego prawa dłoń błądziła gdzieś w okolicach jej brzucha wywołując zupełnie nowe doznania. Lewa posuwała się wyżej dotykając szyi, ramienia i klatki piersiowej. W końcu jego usta powoli zsunęły się z jej warg pieszcząc te rejony które wcześniej dotykała ręka w więc szyję a potem jedną z piersi. Nie przestawał jednak wciąż się w niej poruszać co uświadamiała sobie końcówką świadomości. A potem wydał jakiś dziwny odgłos opadając na jej klatkę piersiową. Dopiero po kilku minutach zrozumiała, że nie ma na sobie stanika. I co więcej nawet nie pamięta kiedy on go z niej ściągnął, bo Sylwia była pewna, że ona czegoś takiego nie zrobiła. Już chciała go skarcić, ale czuła instynktownie, że byłoby to co najmniej śmieszne w takim momencie. Poza tym nie mogła zaprzeczyć, że jego szorstki zarost wywoływał na jej klatce piersiowej rozkoszne wrażenia. Nie mówiąc o wcześniejszych pocałunkach czy dotykaniu przez niego tej części jej ciała.

Wysunął się z niej dopiero po kilku kolejnych minutach, jednocześnie kładąc się obok niej na łóżku. Słyszała tylko jego przyspieszony oddech, więc nie miała pojęcia co myśli a przede wszystkim co ona powinna zrobić. Cholera, czemu w teorii to wszystko wydawało się być mniej krępujące? Teraz po prostu chciała zapaść się pod ziemię. Tym bardziej czując się tak nieświeżo.

- I jak się czujesz, Jaskółka?- Odezwał się do niej po jakimś czasie co bardzo ją ucieszyło. Wszystko było lepsze niż ta pełna krępacji cisza. Nawet rozmawianie o tym co właśnie zrobili.

- Chyba…chyba dobrze.- Odparła mu.- A ty?
- Znakomicie.- Zaśmiał się. Potem poczuła jego dłoń na swoim policzku choć nie miała pojęcia jak mógł aż tak dobrze widzieć w ciemności .Chyba, że na przykład zamierzał trafić w jej włosy lub inne miejsce i zrobił to przypadkiem. Ale w to wątpiła. – Bardzo cię boli?

- Teraz już nie. Chociaż wcześniej…- Matko, może jednak rozmowa  wcale nie była dobrym pomysłem. Bo bardzo dziwnie było jej o tym mówić.

- Nie przejmuj się, następnym razem będzie lepiej.- Lepiej? Sylwia nie miała pojęcia czy zgodzi się na następny raz, bo gdy Oskar poszedł do łazienki wziąć prysznic (chciał ustąpić jej pierwszeństwa, ale ona wolała w tym czasie się ubrać w samotności i iść do domu) skutki tego co zrobiła zaczęła odczuwać dużo boleśniej. Gdy Lenarczyk odwracał jej uwagę pieszczotami lub pocałunkami było to znośne, ale teraz dyskomfort między nogami dawał jej się we znaki. No i wstyd. Boże, naprawdę czuła zażenowanie na myśl o tym jak dotykała Oskara i jak on dotykał ją. - Co ty robisz?- Właśnie gdy kończyła zapinać buty, Oskar wyszedł z łazienki zapalając w sypialni światło. Przez moment po prostu na niego patrzyła. Miał na sobie tylko biały ręcznik, który zasłaniał go ledwo do kolan. Ciemne włosy na jego głowie układały się falami, a obciążone wodą wydawały się jej być niemal czarne. A jego klatka piersiowa…hm, musiał nieźle ćwiczyć, bo wątpiła by wyhodował sobie taki brzuszek jako lekarz. Na dodatek zajęła się obserwowaniem maleńkiej kropelki wody która w najlepsze spływała mu po piersi, dotarła do pępka a potem poleciała jeszcze niżej w kierunku... Jej, chciała by biały materiał bawełny ręcznika opadł tak żeby stanął przed nią całkiem nagi. Wcześniej z powodu własnego zażenowania nie zdążyła się mu dobrze przyjrzeć…Boże czy ona naprawdę jeszcze pół godziny temu się z nim przespała? I na dodatek chciała widzieć bez ubrania? Chyba jej odbiło.- Sylwia, pytałem co robisz. Chyba nie chcesz wrócić teraz do domu?

- Taki właśnie miałam zamiar.- Odpowiedziała szczerze z trudem odwracając od niego wzrok. Była pewna, że jej myśli odbijają się w jej oczach. Teraz cieszyła się, że on nie widział jej nago w pełnym świetle. Przy nim wyglądała...może nie groteskowo, ale na pewno dużo gorzej i śmieszniej.

- Wiesz która godzina?

- Tak, wiem. Po północy. Ale znajdę jakiś nocny autobus.

- I sądzisz, że ci na to pozwolę?

- Oskar, daj spokój. Taki miałam plan od samego początku. Tylko nie sądziłam, że tobie zachce się oglądać film i to…to co robiliśmy potem zajmie tyle czasu. Muszę przecież wrócić do siebie.

- Dlaczego?

- Bo nie mam bielizny na zmianę. Ani ubrań. Muszę się wykąpać i umyć zęby.

- Przecież możesz to zrobić u mnie. I mam nawet zapasową szczoteczkę.

- Ale na pewno nie dasz mi damskich ciuchów.

- Nie, ale mogę ci dać jakąś moją koszulkę.- Przez moment miała szczerą ochotę ulec tylko po to by poczuć na sobie jego rzecz. Szybko jednak otrzeźwiała zdając sobie sprawę z własnej głupoty. Najpierw wzięcie jej na ręce a teraz paradowanie w męskiej koszulce uznała za przyjemne? Przecież to były czysto filmowe gesty rodem z komedii romantycznej. Musiała być nieźle poroniona by coś takiego przyszło jej do głowy. W końcu realnie rzecz biorąc z Oskarem nie łączyło ją żadne uczucie miłosne i związek.

- Nie trzeba.- Uśmiechnęła się czując się niepewnie pod wpływem jego spojrzenia. Zwłaszcza gdy zaczął zbliżać się w jej kierunku.

- W takim razie chociaż cię odwiozę. Nie będziesz samotnie wracać komunikacją miejską.- Odruchowo zamierzała zaprotestować, ale nie zrobiła tego uświadomiwszy sobie, że właściwie to dobre rozwiązanie. Skinęła głową.

- Dobrze.

I tak, niecałe piętnaście minut później gdy Oskar z powrotem się ubrał byli gotowi do drogi. W trakcie tej podróży milczeli, Sylwia była na to zbyt zażenowana a Oskar niepewny. Trochę tego nie rozumiał, ale nie mógł się wyzbyć tego uczucia. W końcu dla niego to nie był pierwszy raz. No chyba, że jeśli chodzi o dziewice. A może właśnie to mu przeszkadzało? Wyrzuty sumienia, że kochał się z niedoświadczoną dziewczyną bez zobowiązań choć nie powinien?

Dopiero u celu podróży udało mu się sklecić kilka słów pożegnania. Nawet pocałował Sylwię: właściwie był to szybki całus, ale mimo wszystko w usta.

Musiałby być durniem by nie zauważyć, że między nimi wszystko się zmieniło. Jeszcze kilka dni temu mógł bez obaw nazwać to co ich łączy czymś bardzo zbliżonym do przyjaźni. Teraz, wspólnie spędzona noc sprawiła, że już  nie mogli do tego wrócić. Czas pokarze czy będą tego żałować czy nie.

Wchodząc do mieszkania, Kukulska z ulgą zorientowała się, że Daria postanowiła spędzić weekend u chłopaka więc spokojnie bez obawy że ją obudzi może wziąć prysznic. Nawet ciepła woda ją drażniła i z trudem powstrzymywała się od grymasów. Czy to naprawdę powinno aż tak boleć? We wszelkiego rodzaju romansach czy filmach to wszystko było takie piękne i cudowne, a nikt nie mówił o bólu czy nawet cierpieniu. Z chęcią zapytałaby o to przyjaciółkę, ale to wiązałoby się z koniecznością zdradzenia kto był tym szczęśliwcem (albo pechowcem) który miał możliwość po raz pierwszy się z nią przespać. A na razie wolała zachować to przed Drwęcka w tajemnicy tak długo jak tylko się da. Chyba by umarła gdyby powiedziała o tym swojemu bratu.

Maciek…

Oprócz krótkiej chwili na początku gry wstępnej z Oskarem w ogóle się nad tym nie zastanawiała. Pewnie dlatego zrobiła to teraz leżąc w łóżku.

Właściwie nie wiedziała co właściwie powinna teraz myśleć. Oczywiście czuła ukucie żalu, czuła w jakimś stopniu, że sprzeniewierzyła się swoim zasadom, że wyleczenie się z kogoś kogo się kocha za pomocą kogoś innego nie jest najlepszym rozwiązaniem. Ale ona miała już dwadzieścia siedem lat i powoli zaczęła się przychylać ku teorii Lenarczyka: wieczna i jedyna miłość nie istnieje.

Jeszcze przez jakieś kilka dni odczuwała pewien dyskomfort choć nie aż tak bolesny jak w niedzielę. To było tak, jakby… po prostu miała świadomość istnienia tej części ciała o której zazwyczaj nie myślała. Ale w każdym bądź razie nic nie bolało. Z Oskarem się w żaden sposób nie kontaktowała: nie wiedziała właściwie nawet co mogłaby mu napisać. Wszystko w porządku? A może wręcz przeciwnie? Dlatego wolała na razie grać na czas. Nie wiedziała czy powinna kontynuować swój romans, choć początkowo tego chciała. Może coś było z nią nie tak? Może nie potrafiła czerpać z seksu satysfakcji i dlatego to tak wciąż bolało? Albo była oziębła? A może to dlatego, że nie kochała Lenarczyka? Nie miała zielonego pojęcia.

Niestety w piątkowe popołudnie została zmuszona do podjęcia decyzji, gdy w drzwiach mieszkania zauważyła nie kogo innego jak właśnie Oskara. W pierwszej chwili miała irracjonalną chęć zatrzaśnięcia mu drzwi przed nosem. Boże, czuła się tak głupio i niezręcznie. Nawet jeden rzut oka na niego wystarczył by przed oczami stanął jej obraz jego w samym ręczniku na biodrach. Albo tego jak gładził jej brzuch, uda, dotykał pośladek, piersi; tego jak ją wypełniał. Jak mogą teraz normalnie rozmawiać tak jak dawniej? Przecież to niemożliwe.

- Wpuścisz mnie w końcu czy mam tak stać na tej wycieraczce?- Z natłoku myśli wyrwał ją jego rozbawiony głos. To ją trochę otrzeźwiło; potrząsnęła głową.

- Tak, jasne. Wchodź. Po prostu jestem trochę zaskoczona. Nie spodziewałam się ciebie.

- Tak właśnie myślałem. Jesteś sama?

- Nie, Daria jest u siebie w pokoju.

- Może więc pójdziemy do twojego pokoju?- Zaproponował już z poważną miną, więc nie mogła podejrzewać go o jakiekolwiek „brudne” myśli. Ale mimo to zaprotestowała.

- Chodźmy lepiej do kuchni. Napijemy się herbaty, bo mam na nią straszną ochotę. Właściwie miałam ją sobie teraz zaparzyć. Ty też się napijesz, co? W końcu na dworze jest dość zimno. Z pewnością zmarzłeś.- Wiedziała, że znów plecie trzy po trzy, ale zawsze gdy się denerwowała mówiła zupełne bzdury. Tak jakby wydawało jej się, że ten kto mówi więcej wydaje się być pewnym siebie bo tylko nieśmiali płonią się i kiwają głowami. Teoria tak samo do dupy jak ta mówiąca o tym, że gdy dwie osoby się kłócą ta ma rację która głośniej krzyczy.

- Dobrze, z chęcią się napiję.- Odparł jej normalnym tonem głosu, ale w jego oczach dostrzegła iskierki humoru. Zaraz potem pożałowała że na niego spojrzała. Przecież te oczy patrzyły prosto w jej gdy się kochali kilka dni temu.

- Świetnie.- Skomentowała z fałszywym uśmiechem na swoich wargach. Nie ma jak to robić z siebie kretynkę.

Przez kilka minut Kukulska krzątała się po kuchni nastawiając czajnik, zaparzając herbatę, sprzątając ze stołu, wsypując do cukierniczki cukier, podając łyżeczki. Potem kroiła ciasto, wyjęła talerzyki i widelce. Oskar obserwował ją bez słowa zastanawiając jak długo będzie się tak jeszcze zachowywać. W końcu nie wytrzymał:

- Może w końcu usiądziesz? Naprawdę nie mam ochoty na ciasto, nawet twoje.

- W takim razie może coś innego? Mam chyba jeszcze jakieś wafelki i czekoladę…

- Sylwia, spojrzysz na mnie wreszcie?- Niechętnie to zrobiła znów doświadczając wizji tego jakim widziała go po raz ostatni. I musiała na moment przymknąć oczy.- Co się dzieje? Czemu jesteś aż tak zdenerwowana?- Czemu? Czy on kpił czy co? Pytał dlaczego? I po kiego licho wstawał z krzesła na którym właśnie siedział i ustał opierając się o kredens koło niej?- Żałujesz, tego co się stało między nami?- Spytał wprost.

- Nie, chyba nie.

- Więc? Chciałabyś abym stąd wyszedł?

- Prawdę mówiąc to tak.

- Dlaczego?

- Bo…bo mimo wszystko to był zły pomysł byśmy to zrobili. Teraz…teraz w naszych relacjach jest dość niezręcznie nie sądzisz?

- Nie.- Odpowiedział szczerze. Ale mogła się przecież tego spodziewać: jego nic nie wytrącało z równowagi. No, może prawie nic.- Przecież przed tamtą sobotnią nocą byliśmy przyjaciółmi.

- Tak, ale…teraz wszystko się zmieniło.- Westchnęła z irytacją widząc że on wciąż na nią patrzy. Czy tak jak ona wracał myślami do tego jak wyglądała nago? Miała nadzieję, że nie. - I nie patrz tak na mnie.

- Jak?

- Tak jak to robisz. Sprawiasz, że myślę o tym…o tym co się między nimi stało.

- To właściwie dobrze. – Mrugnął.- Przyszedłem, bo w żaden sposób się do mnie nie odezwałaś. Zastanawiałem się czy wszystko w porządku.

- Tak, już wcześniej ci to przecież mówiłam.

- A wszystkie powiedzmy, hm…niemiłe skutki tamtej nocy minęły?

- Możemy o tym nie rozmawiać? Wolałabym o tym zapomnieć.

- Więc jednak nie zamierzasz kontynuować naszego romansu?
- Chyba raczej nie.- Słysząc odrazę słyszalną w jej głosie roześmiał się.

- A więc aż tak bardzo bolało?
- Żartujesz? Przez kilka dni w środku bardzo mnie piekło.- Warknęła. – Więc przestań się śmiać.

- Co cię piekło, Kukułka?- Zamiast odpowiedzi Oskara, Sylwia usłyszała głos Darii, która potem przywitała się z Lenarczykiem dając jej dość czasu na wymyślenie kłamliwej wymówki:

- Gardło.- Wyjaśniała starając się nie zwracać uwagi na uśmieszek Oskara.

- Hm, widocznie jeszcze się nie wykurowałaś. W końcu dwa tygodnie temu nieźle się przeziębiłaś.

- Pewnie tak.- Przytaknęła blado czując się paskudnie. Szczególnie gdy wtrącił się Lenarczyk:

- Tak, takie przeziębienia bardzo nadwyrężają. A szczególnie te pierwsze…w sezonie.- Kukulska była pewna, że jest już cała czerwona, ale nijak nie mogła na to wpłynąć. I co miało znaczyć to w sezonie? Aż taki pewny swego, że znowu pozwoli mu się z sobą przespać? Wyraźnie sobie z jej żartował, a ona chciała tylko by Daria szybko nalała sobie ten przeklęty sok i wyszła z kuchni. Na szczęście już po chwili to zrobiła.

- Więc wracając do naszej rozmowy o bolącym hm…gardle. Mogę tylko powiedzieć, że starałem się jak mogłem byś odczuwała to najmniej.- Powiedział do Sylwii gość gdy zostali w kuchni sami.

- Przestań błaznować z tym gardłem.- Warknęła.- A poza tym jeśli naprawdę tak się starałeś to widocznie twoja technika jest do niczego.- Parsknął śmiechem co ją kompletnie zaskoczyło. Przecież chciała go zezłościć a nie rozbawić.

- Zapewniam cię, że następnym razem będzie lepiej.

- Śmiem w to wątpić.

- Oj Sylwia, Sylwia. Przecież musiałaś wiedzieć, że pierwszy raz nie jest łatwy.

- Jasne, ale nie aż tak. W filmach jest tylko mnóstwo kwiatów, pocałunki, wino, muzyka, romantyczna kolacja…Tylko jakoś nikt nie mówi o tym przeklętym bólu przez który przez kilka dni z trudem mogłam wysiedzieć na miejscu w pracy, a i tak nie było to łatwe. I przestań się do cholery ze mnie nabijać: ile razy mam to jeszcze powtarzać?!

- Przepraszam, ale po prostu nie jestem w stanie. Mówisz o tym w taki sposób…- Nie dokończył znów ulegając wybuchowi śmiechu.

- Cudownie, że chociaż ty możesz się teraz świetnie bawić moim kosztem.

- Wcale tego nie robię.- Odpowiedział jej łapiąc ją za rękę gdy chciała odejść. Stanowczo choć nie brutalnie przyciągnął ją do siebie. Potem delikatnie pocałował. Gdy zauważył, że się odpręża pogłębił pocałunek nawet nie zdając sobie sprawy jak bardzo za nim tęsknił. A raczej za nią. I tym co się między nimi stało. To było tak jakby…zwykła mleczna czekolada okazała się być truflem. Dla niego właśnie Sylwia wydawała się być takim truflem. Nachylił się nad nią jeszcze bardziej przestając myśleć o czymkolwiek innym. Nie rozumiał jak do tej pory mógł powstrzymywać się od uciszania jej w ten sposób. Bardzo przyjemny zresztą.

- Przestań, Daria nas zobaczy.- Syknęła gdy tylko się od niego odsunęła. Jej oczy błyszczały a usta były zaczerwienione. Zapragnął kochać się z nią znowu. Tyle, że ona nie była jeszcze pewna czy tego chce. Więc musiał ją przekonać by zmieniła zdanie.

- I co z tego?

- To z tego, że jej o niczym nie powiedziałam.

- Jestem zaskoczony. Czy nie jest twoją najlepszą przyjaciółką?

- Jest, ale jest też siostrą Maćka.- Rozbawienie minęło mu w jednej chwili. Twarz zrobiła się całkiem poważna.

- A ty nie chcesz by twój wyśniony ukochany dowiedział się, że sypiasz z innym. A może ze mną?
- To nie tak. Poza tym i tak już pewnie  o tym wie.- Przypomniała sobie jak spotkali się pod gabinetem ginekologa.- Tylko nie pytaj skąd.

- Więc dlaczego to przed nią ukrywasz?

- Serio pytasz? Czemu ukrywam fakt, że zdecydowałam się na niezobowiązujący romans z gościem, gdy nigdy wcześniej się z nikim nie spotykałam? Przecież Daria z miejsca by mnie od tego odwiodła, zwłaszcza z tobą. Poza tym to nie jest coś czym można się chwalić. Ja jestem racjonalistką, a tego co robię w najmniejszym stopniu nie można uznać za racjonalne.

- Ale na tym polega pieprzyk i dreszcz emocji, prawda?- Spytał udobruchany decydując się nie zdradzić jej tajemnicy. Poza tym uznał, że to rzeczywiście dobry pomysł. Zwłaszcza po tym co było między nim a Darią w przeszłości. Jaskółce mogłoby się to nie spodobać.

- Dla ciebie może tak.

- A dla ciebie nie? Naprawdę chcesz zrezygnować tylko po jednym razie? Obiecuję ci, że następnym razem będzie dużo lepiej.

- Tego nie możesz wiedzieć.

- Owszem, mogę. - Musnął ustami jej włosy zauważając jak szybko przełknęła ślinę.

- Nnnnie wiem.- Jąknęła.

- Ale ja wiem.- Tym razem jego wargi opadły na jej policzek, a potem usta. Całowali się w najlepsze  nie myśląc o tym gdzie się znajdują i kim są. Lecz i tym razem Sylwia pierwsza wróciła do rzeczywistości.

- Więc? Wpadniesz do mnie jutro?

- Jutro?- Powtórzyła nieco zdezorientowana.

- Tak. Udowodnię ci, że tym razem seks będzie dla ciebie dużo przyjemniejszy. Już ja się o to postaram.

- Nie sądzę, przecież już…- Nie dokończyła, bo znów jej na to nie pozwolił. Wplotła mu tylko dłonie we włosy zapominając o całym świecie. Gdzieś tam w jej podświadomości błąkała się myśl, że Daria w każdej chwili może wejść do kuchni, ale zepchnęła ją na dalszy tor.

- Więc? Mam to uznać za odpowiedź twierdzącą?

- Oskar.- Jęknęła czując jego usta na swojej szyi. Jeszcze bardziej ją odchyliła by mógł bez przeszkód ją pieścić.

- Tak, Sylwia? Chciałaś powiedzieć, że się zgadzasz?

- Tak, to znaczy nie...

- Nie?- Gwałtownie odsunął od niej swoją głowę prowokująco patrząc na jej usta, ale nie mając zamiaru zrobić nic więcej. Był taki irytujący.

- No to, w takim razie…dobrze. O której?- Zgodziła się, a on posłał jej szeroki uśmiech czując się bardzo zadowolony z siebie. Potem w nagrodę pocałował po raz kolejny; tym razem mocniej ale krócej.

- Kończę pracę o szesna…to znaczy siedemnastej- Skłamał wpadając na świetny pomysł, który sama mu podsunęła.-  Więc możemy umówić się na szóstą. Co ty na to?

- Tak wcześniej?

- Tak.- Roześmiał się domyślając się, że wciąż ma obawy by kochać się w świetle.- Mam po ciebie przyjechać?

- Nie, poradzę sobie.- Odparła.- Ale pamiętaj, że po sobocie zastrzegam sobie możliwość zakończenia naszego układu.

- Oczywiście.- Powiedział. A potem mrugnął jej do ucha.- Ale obawiam się, że mnie nie doceniasz. Nasza przyszła noc będzie najlepszą w twoim życiu.

- Nie chwal dnia przed zachodem słońca.- Odpowiedziała mu jeszcze zanim odszedł. Potem zagryzła dolną wargę zastanawiając się czy dobrze zrobiła. Przecież nie chciała po raz drugi się na to narażać: jak dla niej seks był przereklamowany- a przynajmniej dla płci żeńskiej. Teraz przynajmniej rozumiała te wszystkie kobiety wymawiające się od obowiązków małżeńskich bólem głowy czy migreną. Ona też by tak robiła. Czemu więc pakowała się w to po raz kolejny? Tyle, że pocałunki Oskara wytrąciły ją z równowagi sprawiając przyjemność. Czemu tak nie mogło być z pozostałą częścią? Przecież w głębi siebie wiedziała, że to nie wina Oskara choć właśnie tak mu sugerowała. Pamiętała jak starał się być wobec niej delikatny, jak wciąż po każdym ruchu pytał czy nic jej nie boli, jak pieszczotami pozwalał jej zapomnieć o ich stykających się ciałach…Tyle, że to nie wystarczyło.  Może więc była z tych którym to nie sprawiało przyjemności? Ale przecież zanim stwierdzi to kategorycznie może spróbować jeszcze raz, prawda? Tak więc spotka się z nim całkowicie rozwiewając swoje przypuszczenia.