Zranione uczucie część 4

- Oczywiście, że cię nie unikam.- Odparłam na zadane mi przez Darka pytanie.

Najpierw Kuba śmiał mi to zarzucać a teraz on?- Nikogo nie unikam.- Powtórzyłam bardziej stanowczo chyba chcąc przekonać samą siebie. Dariusz odpowiedział mi żałosną  parodią uśmiechu,

- Daj już spokój, Baśka. Przecież właściwie od twojego przyjazdu ze sobą nie rozmawialiśmy.

- Nawet jeśli to prawda to na pewno nie z powodu o którym wspomniałeś.

- Czyżby?- Spytał lekko bełkotliwie. A ja dopiero teraz zauważyłam obok fotela w którym siedział butelkę po alkoholu. Prawdopodobnie pustą.- Siadaj, zrobimy to teraz.- Poklepał miejsce obok siebie na drugim fotelu.

- Nie mam teraz czasu. Muszę pomóc w przygotowaniach.- Zmyśliłam na poczekaniu.

- Pomóc.- Roześmiał się.- Cała ta szopka jest doprawdy żałosna, nie sądzisz?

- Darek,- Odezwałam się tonem czterdziestoletniej nauczycielki- Sądzę, że za dużo wypiłeś. Poczekaj tu, przyprowadzę kogoś i zaniesiemy cię do łóżka.

- Nie jestem pijany.- Syknął- Owszem, trochę wstawiony ale umysł mam sprawny. I doskonale wiem co mam na myśli. I ty także. To ona zorganizowała całe te zaproszenie gości. I niby po co? Jakby to komuś było potrzebne.

- Edyta z pewnością się starała.- Odrzekłam starając się go nie rozwścieczyć. Jednak mi się nie udało.

- Boże, chociaż ty skończ już z tą hipokryzją. Mam już tego dość.- Złapał się za głowę a potem ukrył twarz w dłoniach. Zrobiło mi się go żal.

- Przykro mi, że masz jakiś problem.- Powiedziałam nie chcąc go zawstydzać i zrobiłam pierwszy krok do tyłu cofając się rakiem. Już miałam zrobić kolejny gdy niespodziewanie Darek rozprostował dłonie i usiadł na fotelu całkiem prosto jakby wcale nie był pijany.

- Mam jakiś problem?- Powtórzył. I znów usłyszałam ten przerażający śmiech. Cyniczny, rozgoryczony, jakby bez nadziei.- Całe moje życie jest jednym wielkim problemem.- Powiedział. Potem dodał:- Pewnie cieszy cię mój widok, co? W końcu dostałem za swoje.

- Nie.- Szepnęłam tylko decydując się tak jak on grać w otwarte karty. Koniec z hipokryzją, przypomniałam sobie słowa Szymańskiego.- To co się kiedyś wydarzyło jest już nieważne. Nie można żyć przeszłością.

- Ale ja bym chciał. Tak cholernie chciałbym cofnąć czas...znów być tym beztroskim nastolatkiem bez żadnych obowiązków.

- A któż by nie chciał?- Spytałam retorycznie.- Ja też czasami chciałabym żeby tamta sytuacja się nie wydarzyła, ale niestety ona jest już zapisana na kartach historii. A gdy ty się z tym pogodzisz też będzie ci łatwiej.

- Nic się nie zmieniłaś, wiesz? Zawsze ta sama, empatyczna nawet wobec osoby która zniszczyła ci życie.

- Ty nie zniszczyłeś mi życia.

- Doprawdy? Więc w takim razie mogę cię skreślić z moich wyrzutów sumienia?- Zakpił.

- To dlatego tu jesteś i...piłeś? Przeszłość cię dręczy?

- Dręczy mnie przeszłość, przyszłość, teraźniejszość. A przede wszystkim moja żona.

 - Widzę, że wam się  nie układa.- Przyznałam ostrożnie obserwując jego reakcję- Ale przecież wszystko można jeszcze naprawić.

- Och, daj spokój. Znasz ją lepiej ode mnie i od razu przejrzałaś jej sztuczki. Pamiętam naszą ostatnią rozmowę i pluję sobie w brodę, że cię nie  posłuchałem. Naprawdę myślałem, że ty to wszystko zaaranżowałaś. A ja głupi dałem się nabrać, że choć trochę jej na mnie zależy. Ale jej zależało tylko na moich pieniądzach i pozycji.

- Darek, ja nie sądzę aby tak było. Przecież nawet zanim jeszcze wyjechałam wydawaliście się być w sobie zakochani.

- Zakochani? Łączył nas tylko seks.- Słysząc to zaczerwieniłam się. Zauważył to- Daj spokój, przecież możemy mówić otwarcie. Chociaż jeśli mam już być szczery to wcale dobrze się z nią dogadywałem. Ty zawsze byłaś zbyt wielką idealistką by zrozumieć mój punkt widzenia. Chociaż te twoje rojenia były niezwykle urocze.- Pewnie w jego zamierzeniu miał to być komplement, ale dla mnie wcale nim nie był. No bo to raczej żałosne, że byłam beznadziejną romantyczką. Okej, fajnie czyta się historię Ani z Zielonego Wzgórza; fajnie ogląda się Brzydulę Betty widząc jak wciąż robi z siebie idiotkę...No ale bez kitu czy ktoś z was tak naprawdę chciałby nimi być w prawdziwym życiu i nie znając happy endu?

- Nawet jeśli...-Zaczęłam-...to przecież z jakiegoś powodu cztery lata temu ją poślubiłeś.- Prawdę mówiąc nie wiem dlaczego broniłam Edyty.

- Owszem. Była w ciąży. Tylko wiesz co ci jeszcze powiem skoro pierzemy te wszystkie brudy? Po ślubie okazało się, że ją wymyśliła. I z wielką satysfakcją poinformowała mnie, że tak naprawdę nie poroniła.- Gwałtownie przełknęłam ślinę.- Zaskoczona? Mnie już nic nie zdziwi.

- Więc dlatego się z nią ożeniłeś?

- A myślałaś przez cały ten czas, że z wielkiej miłości?- Wstał z fotela i zaczął chodzić po bibliotece nerwowym krokiem. Potem wyjął z kieszeni papierosa i zapalił. Zdziwiło mnie to. W przeszłości tego nie robił.- Prawdę mówiąc to ty się trochę do tego przyczyniłaś.

- Ja?

- Tak.- Zaciągnął się dymem.- Miałem wobec ciebie wyrzuty sumienia. Gdy dowiedziałem się, że Edyta jest w ciąży, oczywiście wyimaginowanej, ale wtedy o tym nie wiedziałem, uznałem, że jej też nie mogę zniszczyć życia tak jak tobie pozwalając wychowywać nieślubne dziecko. A poza tym nawet jeśli sam bym nie podjął tej decyzji mój ojciec z pewnością zmusiłby mnie do tego. I tak po twoim wyjeździe diametralnie zmienił do mnie stosunek. A co by zrobił twój ojciec na wieść o tym, że skompromitowałem jego drugą córkę? Chyba by mnie zabił. Także jak widzisz nie kierowały mną szlachetne pobudki, ale czysta kalkulacja.- Uśmiechnął się smutno.

- Ale mimo wszystko jesteście razem. Może warto spróbować....

- Spróbować? Myślisz, że nie próbowałem? Że nie starałem się jej zrozumieć?- Ponownie zaciągnął się papierosem.- To jak groch o ścianę. Przyznaję nie jestem najlepszym mężem i nigdy nie byłem ale na Boga to nie ja prowadzam się z coraz to nowymi kochankami. I nie rób takiej miny, z pewnością zdążyłaś się już zorientować że teraz jej pupilkiem jest Suchodzki. Specjalnie się z tym nie kryje.- Przypomniałam sobie poranek z Adrianem gdy pokazał mi te dwie postacie rozmawiające ze sobą. I się obejmujące. Darek miał rację. Mimo wszystko odezwałam się ponownie:

- Więc chcesz to teraz wszystko skończyć?

- Nie widzę innego wyjścia. Właściwie to zaraz po chrzcie chciałem złożyć pozew o separację.

- A co z Gosią? Przecież macie razem dziecko. Ona ma dopiero pół roku.

- To nie jest moje dziecko!- Wybuchnął. Spojrzałam na niego zaskoczona.- Naprawdę się tego nie domyśliłaś?

- Jak to nie twoje dziecko? Przecież ona ma twoje oczy, owal twarzy, uśmiech...

- Zwykła zbieżność, zapewniam cię.

- Ale...- Kontynuowałam, choć nie byłam zbyt pewna siebie- ...to znaczy, że...że nie ma żadnej możliwości żeby była twoim dzieckiem? Nie sypiacie już ze sobą?

- Nie, to akurat układa nam się świetnie. A przynajmniej układało, bo odkąd dowiedziałem się o ciąży to wcale jej nie tknąłem. Z radością oznajmiła mi, że nie jestem ojcem. Potem na myśl o wzięciu jej w objęcia wzdragałem się ze wstrętu. Basia, ona sypia nawet z pracownikami firmy. A ja jak głupi zastanawiam się potem kto miał w łóżku moją żonę.- To czego się dowiedziałam było nawet straszniejsze od tego co podejrzewałam. Widząc zrezygnowaną postawę Darka, jego opuszczone ramiona i głowę podeszłam do niego ostrożnie od tyłu (bo stał odwrócony do mnie plecami) i dotknęłam jego ramienia.

- Bardzo mi przykro. Nie wiem co jeszcze mogę powiedzieć. Prawdę mówiąc sądziłam, że jesteście szczęśliwi. To dlatego nie przyjechałam na wasz ślub. Sądziłam, że oboje będziecie ze mnie kpić.- Darek wolno odwrócił się  w moją stronę. Oczy miał jakieś błyszczące; prawdopodobnie od alkoholu (a może mi się tak tylko wydawało?) a usta delikatnie wygięte w ironicznym uśmiechu.

- Naprawdę nie nienawidzisz mnie za to co ci zrobiłem?

- A co takiego mi zrobiłeś? Po tym co się stało obydwojga nas zmuszano do małżeństwa w wyniku głupiej pomyłki, choć byliśmy tylko parą przyjaciół. O ile sobie przypominasz ja też nie chciałam za ciebie wyjść.

- Ale musiałaś wyjechać. A poza tym to...żałuję że tego nie zrobiłem.

- Czego?

- Że się z tobą nie ożeniłem. Z pewnością byłbym dużo szczęśliwszy niż teraz. Ty byś mnie przynajmniej nie zdradziła.

- Darek...- Zdążyłam jeszcze wypowiedzieć jego imię zanim usiłował mnie pocałować. Z łatwością odchyliłam głowę do tyłu unikając jego warg i alkoholowego oddechu, więc jego usta natrafiły tylko na mój policzek. Chyba był bardziej pijany niż sądziłam.- Jesteś zalany i to wcale nie jest dobry pomysł.- Gdy wciągałam nosem powietrze oprócz niemiłej woni oparów alkoholu, poczułam coś jeszcze. Spojrzałam na podłogę i szybko przydeptałam tlący się jeszcze niedopałek papierosa, którym już zajmował się puszysty dywan. To sprawiło, że Darek mnie puścił. I chyba zdał sobie sprawę z gafy jaką popełnił.

- Basia, ja...

-  Przepraszam, chyba powinnam już iść. - Przerwałam mu. W końcu nie było sensu rozmawiać; nie, gdy był w takim stanie.- Poproszę panią Lidkę żeby do ciebie przyszła. Pomoże ci dojść do sypialni.- Z ulgą wyszłam z biblioteki. Po tym co usłyszałam i co zaszło między mną a Szymańskim... cholera.

Gdy dotarłam do  pokoju nawet nie pomyślałam o tym, że nie wzięłam z biblioteki żadnej książki na odgonienie nudy. Bo ona mi już nie doskwierała. W duchu przetrawiałam to czego się dowiedziałam. Ale nie mogłam, bo to było wprost nie do uwierzenia. Okej, wiem że Edyta zorganizowała wszystko abym nie wyszła za Jakuba by mnie zniszczyć. Ale udawana ciąża aby podstępem wziąć ślub była czymś dużo gorszym. To iście telenowelowa intryga! Nie mogłam w to uwierzyć.

Na kolacji byłam jakaś nieobecna. Darka oczywiście nie było. Obserwowałam więc Edytę: śmiejącą się i rozmawiającą z gośćmi. Czy ona naprawdę była taka okrutna? W pewnej chwili zauważyłam, że swoje uśmiechy w dużej mierze wymienia z Jakubem Bająkowskim. Skłamałabym gdybym powiedziała, że było mi to obojętne, ale teraz chciałam skupić się tylko na niej. Nie potrzebne były mi teraz rozterki mojego serca. W końcu za dwa dni wyjadę. I całkowicie wyleczę się z Jakuba.

Znowu.

Przez snem znów stawały mi ich roześmiane twarze. Edyta z pewnością robiła to wszystko na mój użytek. Nie wierzyłam, że mogłoby być przypadkowe. W pewnej chwili zastygłam. A co jeśli nie tylko ona? Jeśli Kuba też ze mnie kpi i razem śmieją się ze mnie w kułak zwłaszcza z tamtego pocałunku w kuchni? (O ile zwykłe zetknięcie warg można nazwać pocałunkiem). A ja jeszcze bardziej ich bawię unikając go jakbym go kochała...Nie, czas wreszcie spać. I zapomnieć o tym co już było.

Kolejnego dnia, tuż przed śniadaniem ktoś zapukał do moich drzwi. Gdy otworzyłam okazało się, że to Darek.

- Cześć, przepraszam że tak rano, ale miałem nadzieję że jesteś już gotowa do śniadania. I jak widać się nie pomyliłem. Możemy chwilę pogadać?

- Tak, jasne.- Odparłam żałując już w chwili gdy wypowiadałam te słowa. Po cholerę zaprosiłam go do swojego pokoju? I to o ósmej rano?! A co jeśli się myliłam i wcale nie uważał swojego pocałunku za błąd? Mimo wszystko zachowując pozory zamknęłam pospiesznie drzwi a potem odwróciłam się w jego stronę. Nie spuszczał ze mnie wzroku.

- Chciałem cię przeprosić.- Usłyszałam.- Byłem pijany i wiem, że mnie to nie usprawiedliwia. Nie wiem czemu to zrobiłem.

- Nie szkodzi- Odparłam z ulgą doskonale wiedząc, że ma na myśli nasz pocałunek.- Rozumiem.

- Czuję się trochę żałośnie ze świadomością że tak się przed tobą zbłaźniłem.

- Nie masz powodu, bo wcale się przede mną nie zbłaźniłeś.

- Mam raczej na myśli naszą rozmowę.

- Tym bardziej. Miałeś rację: wszyscy udajemy szczęśliwych ukrywając to co nas boli i tak naprawdę jest istotne. Otworzyłeś mi oczy. Dziękuję.

- To ja dziękuję. Twoja przyjaźń zawsze wiele dla mnie znaczyła. Nie łudzę się oczywiście, że teraz tak się stanie, ale...- Urwał słysząc pukanie do drzwi.

- To pewnie Adrian- Odparłam z irytacją.- Ten dzieciak nie daje mi spokoju.

- Zadurzył się w tobie.

- Jasne. Najpewniej to z powodu faktu, iż jestem jedyną osobą noszącą spódniczkę w jego kategorii wiekowej. A przynajmniej zbliżonej. Zaraz go spłoszę.- odpowiedziałam. Lekko uchyliłam drzwi.

- Cześć. Muszę z tobą pogadać.

- Kuba? Co ty tu robisz?

- To ważne. Mogę wejść?

- Chyba nie.- Odpowiedział za mnie Darek, który niepostrzeżenie zjawił się u mojego boku- Basia jest teraz zajęta.- Widząc jak mierzą się wzrokiem nie mogłam wydusić z siebie słowa. Co to wszystko miało znaczyć?

- No cóż, nie wiedziałem że ktoś u ciebie jest.- Pierwszy odzyskał równowagę

Bająkowski.- W takim razie spotkamy się na śniadaniu.

- Tak.- przytaknął Szymański.

- Co to miało być? Czemu mu się pokazałeś?- Ofuknęłam go zaraz po zamknięciu drzwi.

- Bo znowu coś kombinuje. Zauważyłem jak cię obserwuje.

- Bzdura.- Stwierdziłam.- A nawet jeśli to nic ci do tego? Chcesz plotek? Co jeśli powie komuś o twojej obecności tutaj o tak wczesnej porze?

- Zaręczam się, że na pewno nie powie nic Edycie. Po twoim wyjeździe są wielkimi przyjaciółmi.- Ostatnie słowo wymówił znacząco.

- Coś ich łączy?

- Wcale by mnie to nie zdziwiło.- Zdusiłam gorzkie uczucie rozczarowania. A więc znów dałam się nabrać sztuczkom byłego narzeczonego. Chociaż w zasadzie jakim niby sztuczkom? W końcu jego pocałunek był tylko...pocałunkiem. Takim samym błędem jak ten do którego o mało nie doszło wczorajszego wieczora w bibliotece z Darkiem.

- Myślę, że powinieneś już iść. Zaraz będzie śniadanie.

- Wszystko w porządku? Masz niewyraźną minę.

- Tak, w porządku.- uśmiechnęłam się z przymusem.

Śniadanie wlokło mi się niemiłosiernie. Przez ten czas starałam się zachować przytomność umysłu rozmawiając z macochą i tatą, ale prawdę mówiąc z trudem mogłam się skupić. Miałam ochotę wyjechać  z Mławy. Żałowałam, że tu wróciłam. Nawet jeśli tylko na tydzień.

Z racji tego, że pogoda była nie najlepsza postanowiłam się przespacerować w nadziei, że nikogo nie spotkam. Zgodnie z moimi przewidywaniami ogród był pusty. Z tym, że po pół godzinie przenikliwy wiatr mnie też dał się we znaki. Wróciłam do domu wciąż bijąc się z myślami. Po co mi to było? Przecież to są ich problemy i tylko Edyta z Darkiem mogą je rozwiązać. I jeszcze ta dwulicowość Kuby...A właściwie: jaka znowu dwulicowość? To ja znów wygłupiłam się mając daremną nadzieję, że jednak kiedyś mnie kochał. I że teraz coś jeszcze zostało z tego uczucia. Wbrew sobie zapukałam do gabinetu. Cały czas powtarzałam w myślach, że nie muszę tego robić ale i tak nie mogłam się powstrzymać. Po wzięciu głębokiego wdechu weszłam.

-  Kuba, poczekaj na chwilę na zewnątrz.- Usłyszałam.

- To nie on, to ja, Basia. Możemy pogadać?- Edyta była odwrócona plecami do drzwi i lekko pochylona. Zamknęłam za sobą drzwi.

- Nie pozwoliłam ci wejść. - Odezwała się nieswoim głosem. - Wyjdź stąd. Nie mam ochoty teraz znosić twojego widoku.- Moje skrupuły ulotniły się w mgnieniu oka. Z uspokojonym sumieniem zamierzałam spełnić jej polecenie. (bo przecież próbowałam z nią porozmawiać, prawda?). Poza tym skoro spodziewała się swojego nowego kochanka...Już nawet otworzyłam drzwi, ale w pewnej chwili przystanęłam słysząc odgłos podejrzanie zbliżony do...

- Płaczesz?- Podeszłam bliżej zauważyłam, że wyciera oczy chusteczką, choć nadal stała odwrócona do mnie tyłem.

- Kazałam ci się wynosić, ogłuchłaś? A może tak wielką radość sprawia ci mój widok?- Miała trochę racji, ale taktownie nie przyznałam się do tego.

- Co się stało?

- A co cię to obchodzi?- Warknęła.- Poza tym doskonale już wiesz, więc nie musisz bawić się ze mną  w kotka i myszkę.

- Wcale tego nie robię.- Zamilkłam na chwilę zastanawiając się o co może chodzić. W końcu mnie olśniło.

- Rozmawiałaś z Darkiem?

- Bingo.- Klasnęła w dłonie w końcu odwracając się do mnie twarzą. Wyglądała okropnie. Rozmazany tusz wokół oczu, ślady po startej szmince, rozlany puder. A przede wszystkim ta rezygnacja w oczach. Zawsze chciałam ją taką widzieć. Poniżoną jak ja pięć lat temu. Pozbawioną nadziei, nieszczęśliwą, załamaną. Czemu więc stojąc teraz w tym miejscu czułam tylko współczucie i litość?

- Co ci powiedział?

- Ty mi powiedz. Jak wczoraj zauważyłam znów jesteście bardzo dobrymi przyjaciółmi, co?- Przypomniałam sobie jak wychodząc z biblioteki mignęła mi jakaś postać.

- Tak.- Przyznałam.- Wczoraj szczerze z nim porozmawiałam. I dziś to samo postanowiłam zrobić z tobą. Najwyższy czas skończyć wreszcie to co zaczęliśmy ponad 5 lat temu.

–       Chcesz szczerze porozmawiać?- Spytała z niedowierzaniem. Skinęłam głową- Więc proszę: zgnój mnie. Pogrąż mnie jeszcze bardziej. Spieprzyłam swoje małżeństwo, zresztą twoje też, manipulowałam naszymi rodzicami, tobą...No już, wykrzycz jaka ze mnie suka! Czemu milczysz?! Nawet na to cię nie stać?- Zaśmiała się- Po tym wszystkim co zrobiłam i co o mnie wiesz?

- To właśnie chcesz usłyszeć?

- To powinnam usłyszeć! No dalej, śmiało.- Prowokowała mnie coraz bardziej podnosząc głos.- A może nawet tego nie jestem warta.- Spytała  potem cicho. A właściwie oznajmiła.

- Czemu powiedziałaś mu, że Gosia nie jest jego córką?- zapytałam ją kompletnie zbijając z tropu. I o to mi chodziło. W jej oczach pojawiło się szczere zaskoczenie. Szybko się jednak opanowała.

- Bo nie jest.- Odparła twardo. Potem jednak dodała z rezygnacją.- Skąd wiesz, że jednak jest?

- Nie mam oczy.

- Darek też i jakoś mimo to nie potrafi rozpoznać w Gosi swojego dziecka.

- Dziwisz mu się jeśli jako żona wmawiałaś mu co innego?

- No tak, kryształowa Basia tak pewnie by zrobiła.

- Nie rozmawiamy teraz o mnie. Czemu tak się niszczysz? Skoro nie chcesz z nim być trzeba było już dawno się rozstać. Jestem pewna, że w sądzie wywalczyłabyś niezłą sumkę.

- Bo lubię go dręczyć. Jest takim samym słabym idiotą jak ty.

- Wiesz, na początku, to znaczy tuż po moim balu zaręczynowym po twojej prowokacji myślałam, że zrobiłaś to by mnie pognębić. Jednak potem zrozumiałam, że nie to było twoim głównym celem.

- Jasne, że to.- prychnęła pogardliwie. W odpowiedzi uśmiechnęłam się do niej kontynuując.

- Nie chciałaś też zniszczyć naszej rodziny. Wbrew temu co można o tobie powiedzieć nie jesteś głupia i nie gryzłabyś własnego ogona. Uświadomiłam sobie to dopiero teraz. A właściwie ty mi to uświadomiłaś.

- Co?

- Ty go kochasz. I zaaranżowałaś tę sytuację w piwnicy, bo bałaś się, że ja też coś do niego czuję. I że on też może coś do mnie poczuć.

- Kogo? Jakuba? Myślisz, że to dlatego ci go odbiłam? Jesteś szalona.

- Nie mówię o Bająkowskim. Mam na myśli Darka.

- Śmieszne.- skomentowała to tylko, ale zauważyłam że pod warstwą rozmazanego makijażu zbladła.

- Nie zaprzeczaj. Dość już tego udawania.

- I co teraz? Powiesz mu? I myślisz, że ci uwierzy? I po moich wszystkich kochankach? Naprawdę myślisz, że kocham Darka?- Plątała się raz zaprzeczając, to raz nieświadomie się wydając.

- Dlaczego myślisz, że mu o tym powiem? Ty mu o tym powiesz.

- Nie zamierzam. A poza tym to...

- ...tak wiem: to nieprawda- Dokończyłam ironicznie.- Skończ już z tym. Nie rozumiem tylko dlaczego go zdradzałaś. Jeśli chciałaś żeby był zazdrosny to obrałaś złą taktykę. Darek tylko się od ciebie oddalił.

- A co ty wiesz? On nigdy nie chciał się ze mną ożenić. Zrobił to tylko z poczucia obowiązku, niczego więcej.

- Więc czemu nie mogłaś zdobyć go normalnymi sposobami? Czemu musiałaś kłamać i manipulować, wymyślać urojone ciąże?- Edyta przez chwilę milczała. Nie mogłam pozbyć się uczucia niepokoju. W końcu zrozumiałam zanim się odezwała.

- Ja naprawdę byłam z nim w ciąży. I naprawdę poroniłam. A poza tym to nigdy go nie zdradziłam. A przynajmniej przez pierwsze dwa i pół roku małżeństwa. Stwarzałam tylko takie pozory by się na nim odegrać; flirtowałam i robiłam prowokujące uwagi, ale nic więcej. Ale jestem kobietą i potrzebowałam czuć, że jestem dla kogoś ważna. Możesz mnie potępiać i myśleć wszystko co najgorsze, ale gdybym choć trochę obchodziła swojego męża to nigdy nie doszłoby do tego romansu. Poza tym był krótki i to był mój jedyny wyskok. W przeciwieństwie do mojego męża.

- A Artur Suchodzki?
- On?- Prychnęła.- Wiem, że chciałby; nie raz już mi to powtarzał, ale nie mam ochoty wdawać się w romans tylko po to by odegrać się na niewiernym mężu. Wcześniej zrobiłam to z samotności, ale teraz...teraz mam Gosię.
 - Boże...-przypomniałam sobie tamten poranek gdy obudził mnie Adrian aby pokazać moją siostrę z Suchodzkim. Z daleka może i wyglądało na to, że łączy ich romans, ale teraz po zastanowieniu doszłam do wniosku, że przecież oni tylko rozmawiali. I objęli się na koniec spotkania całkiem niewinnie!- Dziewczyno więc czemu kłamałaś? Przecież to dlatego on cię znienawidził. Na początku cię kochał.

- Kochał?- zakpiła.- I to dlatego przygruchał sobie jakąś dziewczynkę nawet przed naszym ślubem?

- Co ty mówisz?

- A co, wielki przyjaciel ci nie powiedział? To on pierwszy zaczął! Wiesz jak się czułam? Wiesz?- W jej oczach znów stanęły łzy.- Tak, masz rację, zakochałam się. Zakochałam się w nim już wtedy gdy zaczęłaś chodzić do liceum. Ale on zawsze miał mnie za głupią smarkulę, która wykorzystuje naiwność starszej siostrzyczki. I zawsze stawał po twojej stronie.

- No to jak to się stało, że nagle zaczęliście się potajemnie spotykać?- W myślach stanęła mi scena w piwnicy. Nie mogłam sobie przypomnieć dokładnie słów jakie wypowiedział wtedy Szymański, ale jego zachowanie pamiętałam doskonale. I do czego miało prowadzić?

- Specjalnie poszłam na jeden z meczy w kosza. Byłam wtedy z jakimś jego kolegą z klasy; nawet nie pamiętam teraz jego imienia. Udało mi się wówczas zwrócić jego uwagę, choć nie w ten sposób jaki chciałam. Potraktował mnie niczym chwilową panienkę.

- Kiedy się spotykaliście?

- Najczęściej w niedzielę, w trakcie mszy.- Przypomniałam sobie jak często urywała się podczas kazania.- No i w środy po tym twoim czytaniu przedszkolakom.- roześmiała się- Jak teraz tak na to patrzę to naprawdę byłam idiotką. Robił wszystko żebyś się o tym nie dowiedziała.- W duchu przyznałam jej rację. Pamiętam, że Darek nie miał jakiegoś przełomowego momentu w postrzeganiu Edyty: dalej przy każdej okazji mówił mi, że ona mnie tylko wykorzystuje. Ale jednocześnie nie przeszkadzało mu to się z nią spotykać. Hipokryta.

- W jakich okolicznościach braliście ślub?

- Przecież wiesz: byłam w drugim miesiącu ciąży. Jego ojciec się wściekł i zmusił go do tego. Powiedział, że drugiej Kwiatkowskiej nie zhańbi czy coś takiego. A ja czułam się jakbym wygrała gwiazdę z nieba. W swojej naiwności miałam nadzieję, że mnie pokocha. Głupia byłam, co?- Mrugnęłam tylko coś niewyraźnie niezdolna wymówić nawet słowa. Jakoś ciężko było mi połączyć to co wiedziałam o mojej siostrze z tym co mówiła mi teraz. A przede wszystkim, że jednak ma serce.- Żałosne, co? Ale jakoś dziwnie mam gdzieś to, że poznałaś prawdę. Możesz się nawet ze mnie nabijać.

- Jakoś nie mam na to ochoty.- Odparłam. Potem usiadłam na krześle po drugiej stronie biurka, naprzeciw siostry- Wręcz przeciwnie, przykro mi.

- Nie chcę twojej litości!- Syknęła wstając.- Nawet nie wiesz jak cię nienawidzę!

- Dlaczego?- Spytałam cicho.- Przecież zawsze byłam dla ciebie miła: od początku gdy pojawiłaś się w moim domu odprowadzałam cię wszędzie i starałam się abyś się zaadoptowała. Pozwalałam ci się nawet bawić moją ulubioną lalką. Dlaczego mnie znienawidziłaś?

- Dlaczego?- Prychnęła- Zawsze miałaś wszystko: kochana, słodka, czarująca Basia. Zawsze gotowa pomóc innym, zawsze najlepsza córka i uczennica. Zero jakichkolwiek wyskoków czy nałogów; nawet moja matka pokochała cię bardziej ode mnie.

- I to wszystko dlatego? Bo po prostu mi zazdrościłaś?

- Po prostu? Nie wiesz jak to jest, bo nigdy tego nie doświadczyłaś. Gdy tylko ktoś  na ciebie spojrzał od razu z miejsca zaczął cię lubił. Ja musiałam udawać i ciągle się uśmiechać, bo inaczej nikt nie uznałby mnie za uroczą choć byłam ładniejsza i sprytniejsza. Dlatego chciałam ci dokopać. Nawet nie wiesz jaka byłam z siebie zadowolona jak wykonywałaś za mnie prace domowe albo brałaś na siebie winę za zbity wazon mojej matki, który bardzo lubiła. Ale ty nawet się nie zająknęłaś; przeciwnie bez szemrania i nawet jakiegokolwiek poczucia niesprawiedliwości brałaś na siebie winę. Miarka przebrała się dopiero wówczas, gdy ojciec wpadł na pomysł twojego ślubu z Jakubem uważając go za świetnego kandydata. Znalazł sobie idealnego zięcia: przystojnego, bogatego i z świetnymi perspektywami dla swojej biologicznej córeczki. Na początku starałam się wmówić sobie, że dobrze się stanie; że wreszcie się ciebie pozbędę. Ale potem nie mogłam ścierpieć twojego szczęścia. Ja umierałam z miłości do Darka, a ty miałaś swojego ukochanego Jakuba. Pomyślałam sobie wtedy: czemu los tak się na mnie uwziął a tobie sprzyja? I dlatego zaaranżowałam tamtą schadzkę w piwnicy. Ale znów nie wyszło tak jak chciałam.- Zrobiła krótką pauzę- Ojciec wysłał cię do Gdyni, a Jakub tak naprawdę cię nie kochał, więc właściwie wyświadczyłam ci przysługę.

- Przysługę?- Poczułam na nią prawdziwą wściekłość: minione wydarzenia odżyły w mojej pamięci przypominając ból i cierpienie jakie przeszłam.- Szargałaś mi opinię i pozbawiłaś ojca wtedy gdy najbardziej go potrzebowałam.

- Jeśli chodzi o  ojca to wysyłał ci masę pieniędzy, codziennie rozmawiał z ciotką i wciąż wpatrywał w twoje zdjęcie stojące na jego biurku. Stale cię obserwował ciesząc się ze zdanych egzaminów czy wyników. Jak widzisz dzięki mnie jeszcze bardziej cię docenił. A twój kochaś ożenił się w niecały rok po zaręczynach, więc przekonałaś się ile warta była jego miłość.

- To nie był wcale mój kochaś. Nie kochałam go.

- Jasne, a bukiecik, który podarował ci na zaręczyny suszyłaś dlatego że lubisz kwiaty.- Zakpiła.- Widziałam ile razy go oglądałaś z bezmyślnym uśmiechem gdy sądziłaś, ze nikt cię nie widzi.- Skurcz w gardle nie pozwolił mi znów zaprzeczyć. I skłamać.- Gdy to widziałam niemal zgrzytałam ze złości.

- Ale to ci nie wystarczyło, co? Musiałaś sprowadzić mnie po pięciu latach aby dręczyć dwuznacznymi aluzjami.

- Tak. Sądziłam, że obecność byłego trochę napsuje ci krwi. I mi się udało. Mam oddać ci twój ususzony bukiecik? Nadal go nie wyrzuciłam...a przynajmniej tak mi się wydaje.

- Nic mnie to nie obchodzi.

- Czyżby?- Obie mierzyłyśmy się wzrokiem.

- Przepraszam, drzwi były otwarte.- usłyszałyśmy głos Jakuba.- Przyjdę później.

- Ależ nie. Wchodź- Z cynicznym uśmieszkiem powiedziała Edyta. Dlaczego

nie mogłam zamknąć tych drzwi?!- Właśnie o tobie rozmawiałyśmy- W panice zastanawiałam się ile zdążył usłyszeć.- I o tym, że Basia nadal cię kocha.

- Nie mam zamiaru uczestniczyć w twojej gierce, Edyta. Mnie w to nie mieszaj- odparłam patrząc w oczy siostrze i zerkając przelotnie na zdezorientowanego Jakuba. Miałam nadzieję, że zabrzmiało to godnie. I że Kuba jej nie uwierzył.

- Ależ to nie jest żadna gierka.- Odparła mi siostra.- Przecież chciałaś wreszcie skończyć z hipokryzją i wyjaśnić co się stało 5 lat temu.

- Ale tylko między nami.- Syknęłam.

- Dlaczego? W końcu on też jest w to zamieszany. I chyba czas żeby poznał wreszcie prawdę.

- Jaką znowu prawdę?

- Na temat tego wydarzyło się w tamtej piwnicy i twoich relacji z Darkiem. Z pewnością jesteś ciekaw.

- Nie rozumiem o co chodzi.- Powiedział Bająkowski gdy znów mierzyłam się wzrokiem z siostrą.

- Więc zrozumiesz. Basia ci nie powiedziała, prawda?- Jakub przeniósł wzrok z Edyty na mnie. Ona kontynuowała- To ja zaaranżowałam tamtą sytuację. To ze mną miał spotkać się Darek.

- Dość- Zastopowałam ją.- To już nie ma znaczenia.

- A doskonale empatyczna starsza siostra znów mnie broni.- Zakpiła Edyta.- Widzisz z kim mogłeś się ożenić?

- Nie mam zamiaru dłużej tego słuchać.- Odpowiedziałam i nie zważając na nic wyszłam. To było stanowczo zbyt wiele: to że Edyta otwarcie przyznała się do tak wielu manipulacji i otwarcie wyznała, że mnie nienawidzi sprawiło, że miałam ochotę nad sobą płakać.

„ Nawet nie wiesz jaka byłam z siebie zadowolona jak wykonywałaś za mnie prace domowe albo brałaś na siebie winę za zbity wazon mojej matki, który bardzo lubiła.” Chciałam szczerości, to ją uzyskałam. Nie powinnam teraz żałować. Tyle, że podejrzewać coś albo nawet być w głębi siebie o czymś głęboko przekonanym nijak się ma do usłyszenia tak okrutnych słów od praktycznie najbliższej ci osoby.

- O, Basia dobrze że jesteś- Przed piętrem spotkałam Martę.- Chciałam z tobą porozmawiać.

- Przykro mi, ale teraz nie mogę.

- Ale ja chciałam cię tylko przeprosić. I zapytać...

- Marta naprawdę nie mogę. Za godzinę mam pociąg.

- Wyjeżdżasz już? Przecież chrzest jest jutro.

- Tak, wyjeżdżam.- Odparłam i nie czekając na jej odpowiedź wbiegłam na górę.

Gdy wreszcie dotarłam do swojego pokoju od razu zamknęłam drzwi na klucz. W złości rzuciłam walizkę na łóżko i zaczęłam wyjmować ciuchy z szafy. Po raz kolejny pomyślałam o tym, że żałuję swojego przyjazdu. Na co mi to było? Dowiedziałam się, że moja siostra mnie nienawidzi, bo jest o mnie zazdrosna, a były narzeczony ma mnie głęboko gdzieś. No, była tylko jedna korzyść bo pogodziłam się przynajmniej z ojcem i dowiedziałam się, że nigdy mnie nie opuścił. Jednak nie równoważyło to wszystkich minusów.

Po kilku minutach ktoś zapukał do moich drzwi. Na chwilę przerwałam pracę aby nie dochodziły stąd żadne dźwięki.

- Basia, jesteś tam?- Usłyszałam głos macochy.- Otwórz.- Zagryzłam dolną wargę w poczuciu irytacji. Niechętnie odkręciłam zamek, choć najchętniej udałabym że mnie tu nie ma.- No, pomyślałby kto że robisz tu jakiś szemrane interesy, że tak się zamyka...O matko, co robi ta walizka na łóżku?

- Wyjeżdżam.- Odparłam tylko.

- Co? Pakujesz się już? Przecież chrzest jest dopiero jutro. No i przyjęcie...Sądziłam, że wrócisz do Gdyni dopiero w poniedziałek.- Przez chwilę korciło mnie żeby skłamać i mieć święty spokój, ale nie mogłam.

- Nie, wracam już dzisiaj. Najbliższym pociągiem.

- Ale, ale co się stało?

- Nic. Po prostu. Nigdy nie powinno mnie tu być.

- Przecież nie możesz opuścić chrzcin swojej siostrzenicy. Masz być chrzestną matką!

- Ona nie jest moją siostrzenicą tak jak Edyta nie jest moją siostrą!- Wrzasnęłam. Grażyna spojrzała na mnie z niepokojem i zdziwieniem.

- Dlaczego tak mówisz?

- Bo to prawda.- Wybuchłam.- Ona mnie nienawidzi i dobrze o tym wiesz.

- Jak to cię nienawidzi? Basia, dobrze się czujesz? Przecież jesteście najlepszymi przyjaciółkami, zawsze dobrze się dogadywałyście. Pokłóciłyście się dzisiaj?

- Grażyna, ja...ja naprawdę nie chcę teraz o tym mówić.

- Ale musisz, bo inaczej stąd nie wyjdę.

- Powiedziałam ci.- Ze złością wrzuciłam do walizki kolejną bluzkę.

- Nie, niczego nie wyjaśniłaś. Nie pozwolę ci wyjechać bez słowa. Jeśli mi nie chcesz powiedzieć to pójdę do ojca.

- Nie, to nie będzie potrzebne.

- Więc w tej chwili schowaj tą walizkę i wszystko mi powiedz.- Spojrzałam na macochę ze złością, która zaraz mi minęła. Przecież ona nie była niczemu winna.

- Przepraszam, chyba muszę się przespacerować.- Bez dalszego słowa wyszłam.

Zignorowałam wołanie Grażyny. Szybkim krokiem skierowałam się do ogrodu mając nadzieję wytchnienia.

Żałowałam, że nie mam przy sobie telefonu, bo miałam ochotę porozmawiać z ciocią. Na odległość wydawało mi się to prostsze.

Dotarłszy do ogrodu przycupnęłam na najodleglejszym zakątku tuż przy żywopłocie. Usiadłam na trawie obejmując ramionami kolana. Przymknęłam oczy rozkoszując się błogą ciszą.

Nie wiem jak długo trwałam w tej pozycji: może kilkanaście minut albo dwie godziny. Grunt, że pozwoliło mi się to uspokoić i spojrzeć na wszystko z dystansu. Grażyna miała rację: wyjazd niczego tu nie da. Nie mogłam być tchórzem. W dodatku fakt, że Edyta była suką nie upoważniał mnie do zawiedzenia jej małej niewinnej córeczki do której zdążyłam się już przywiązać.

- Tak myślałem, że cię tu znajdę.- Usłyszałam w pewnym momencie dobrze znany mi męski głos. O dziwo nie byłam tym bardzo zaskoczona.

- No cóż, nie powiem żebym na ciebie czekała, ale też się nie chowałam.- Odparłam Jakubowi. Spodziewałam się, że prędzej czy później będzie chciał pogadać. Może nawet dlatego podświadomie się tu skryłam.

- Mogę się dosiąść?- Zrobiłam nieokreślony ruch dłonią, który zinterpretował jako zgodę. Przez chwilę siedzieliśmy tak w milczeniu.- Ładnie tu. Tak spokojnie.

- Yhm.- Przyznałam tylko.

- Jak pewnie wiesz, Edyta wszystko mi powiedziała, to znaczy o tym że zorganizowała tamto spotkanie w piwnicy. Czemu nikomu o tym nie powiedziałaś?- Początkowo chciałam po prostu bez słowa odejść. Nie chciałam rozmawiać z nim o przeszłości, nie byłam w stanie. Jednak zaraz przypomniałam sobie o szczerości, której chciałam. I hipokryzji. Dlatego po dłuższej przerwie odparłam:

- Moja siostra sądzi, że jak zwykle zachowywałam się empatycznie biorąc winę na siebie. Ale prawda jest taka, że nie wiem. Po prostu po wszystkim byłam jak w jakimś transie i chyba nie do końca zdawałam sobie sprawę z tego co się stało.

- Nie powiedziałaś mi o tym w ostatniej wiadomości- A więc jednak ją odsłuchał, pomyślałam smutno.

- A to by coś zmieniło? I tak nie zamierzałeś się ze mną nie kontaktować.- Chyba wyczuł w moim tonie rozgoryczenie.

- Naprawdę sądziłem, że romansowałaś z Dariuszem. Wiedziałem, że przyjaźniliście się od dawna i jeśli go kochasz to nie jest żadne przelotne uczucie. Dziwisz mi się więc, że nie chciałem potem mieć z tobą do czynienia? Co ty byś zrobiła na moim miejscu?

- Przede wszystkim to mimo wszystko porozmawiała i wysłuchała.

- Teraz tak mówisz. Gdyby rzeczywiście sytuacja się odwróciła to...

- Wiesz co?- Edyta miała rację: czas na szczerość. - Daruj sobie te wyjaśnienia.

Obydwoje wiemy, że nigdy ci na mnie nie zależało, a związałeś się ze mną tylko dlatego, że pasowało to do twojego wizerunku przyszłego polityka i po prostu chciałeś na tym skorzystać. Nie udawajmy więc teraz jakiegoś wielkiego melodramatu miłosnego niczym Romeo i Julia bo to trochę uwłaczające nie sądzisz?

- A ty co: powiesz że mnie kochałaś?- Kuba spojrzał na mnie intensywnie. Starałam się nie ulec temu spojrzeniu i nie spuszczałam z niego wzroku.- A może...- zawahał się,- Powiedz, to co mówiła Edyta jest prawdą? Rzeczywiście ususzyłaś kwiaty z bukietu, który ci dałem na zaręczyny?

- Tak, ale wbrew temu co myślisz to nie był jakiś melodramatyczny gest jako wyraz mojej miłości.- Skłamałam.- Po prostu mi się podobały.

- Właśnie.- Wydawało mi się, że odetchnął z ulgą.- Więc nie rozumiem czemu to mnie obarczasz za wszystko winą. Tobie też to było na rękę, zyskiwałaś dzięki temu odpowiedniego męża i pomogłaś ojcu. Tak więc nie mów o wszystkim jakbym to ja był tym złym. Tobą też nie kierowały szlachetne pobudki. Ja przynajmniej cię lubiłem.

- Lubiłeś...- Prychnęłam.

- Tak, lubiłem.- Powtórzył jakby nie było nic złego w fakcie, że tylko na takie uczucia było go stać wobec przyszłej żony. Jakby to było normalne. Do cholery przecież przygodni kochankowie czują do siebie chociaż pożądanie! A on wyznaje, że mnie lubił? Serio? W czasie gdy ja dumałam nad tym wszystkim on kontynuował nie zdając sobie sprawy, że kolejnymi słowami potęguje moją złość.:- Dobrze się rozumieliśmy, byłaś słodka i dowcipna. No i inteligentna.

- I kiedy niby zdołałeś to odkryć? Gdy uśmiechałam się do ciebie jak głupia z zażenowania nie mogąc wykrztusić ani słowa czy wtedy gdy paplałam jak najęta chcąc zapełnić ciszę podczas naszych nielicznych randek?- Spytałam sarkastycznie.

- O co ci chodzi?

- O nic.- Syknęłam już nieźle wkurzona.- Albo nie, to nieprawda. Chcesz wiedzieć o co mi chodzi? O to, że te pięć lat temu mnie nie interesował stan twojego konta, fakt że pomogę ojcu w karierze czy prestiż. Skłamałam: chciałam wyjść za ciebie, bo cię kochałam. Diabli wiedzą czemu, ale naprawdę zadurzyłam się w tobie jak głupia. Do tej pory pamiętam jak wyczekiwałam twoich wizyt i spotkań zastanawiając się gdzie mnie wtedy zabierzesz. Jaka podekscytowana byłam przed każdym twoim telefonem którym raczyłeś mnie co tydzień i niemal bezustannie nosiłam przy sobie komórkę by tego nie przegapić. I mimo że dzwoniłeś dokładnie o tej samej porze w każdą niedzielę to ja i tak nie przestawałam mieć nadziei, że może zatęsknisz za mną w środę czy w czwartek. A gdy tak się nie działo wmawiałam sobie, że po prostu jesteś zajęty. Nie mówiąc już o SMS-ach których nigdy nie było. Boże, wtedy wmawiałam sobie że to takie trywialne: wymienianie krótkich wiadomości o niczym w każdej wolnej chwili. A ty przecież wkraczałeś w poważny świat polityki i nie miałeś na to czasu...Widzisz, nawet wtedy usprawiedliwiałam twój brak oddania.- Roześmiałam się patrząc mu prosto w oczy.- I teraz nareszcie nie wstydzę się tego wyznać. I tak, ususzyłam te głupie kwiatki, postawiłam na szafie naprzeciw łóżka, bym gdy tylko wstanę z łóżka je widziała. I aby przypominały mi ciebie. -Wstałam trochę niezgrabnie, ale nie miało to dla mnie żadnego znaczenia. Po raz pierwszy czułam się wolna i wyzwolona od przeszłości. I silna.

- Zaczekaj.- Jakub niespodziewanie złapał mnie za rękę, przez co niezgrabnie klapnęłam tyłkiem na trawę.

- Mistrzem delikatności to ty nie jesteś. Wystarczyło tylko poprosić.- Mrugnęłam.

- To co powiedziałaś przed chwilą...- Mówił jakimś zamyślonym tonem.-...mówiłaś prawdę?

- Nie, zmyśliłam na poczekaniu. Dobre prawda?- Rzuciłam z szerokim uśmiechem, ale widząc jego minę zrozumiałam, że nie załapał. W końcu nigdy nie miał poczucia humoru. Jeszcze jedna cecha wśród milionów które nas dzieliły. Dlatego dodałam: Żartuję: to co wyznałam przed chwilą było całkowicie szczere i prawdziwe.

- Wow.- Mrugnął tylko jakby z żachnięciem? Parsknięciem? A więc to go rozbawiło? I odkąd on używa słowa: „wow”? Myślałam, że rycerze z epoki wiktoriańskiej nie używają modnych słów, makaronizmów czy kolokwializmów. Nie, no dobra: teraz byłam złośliwa. Chyba by jeszcze bardziej się dobić powiedziałam:

- Śmiało teraz możesz się ze mnie do woli nabijać. Teraz mi to wisi.

- Nie zamierzam się z ciebie nabijać. Po prostu jestem szczerze zaskoczony, naprawdę. Nigdy nie podejrzewałem… nie sądziłem, że...gdybym wiedział to...

- Błagam, tylko mi nie mów, że byś się ze mną ożenił.- Przerwałam mu widzieć jak ciężko sklecić mu jakieś zdanie.- W sumie dobrze się stało. Uniknęliśmy życiowego błędu. Coś jeszcze czy mogę już iść?- Nie chciałam ryzykować ponownego zetknięcia się tyłka z twardą glebą.

- Nie, to znaczy tak.- Potrząsnął głową- Basia, ja...ja nie wiem co jeszcze powiedzieć.- No tak, oratorem też nigdy nie był najlepszym. Tym bardziej zadziwiający był fakt, że przecież jako tłumacz i prawnik pracował głosem. Ale pewnie ojciec załatwił mu stanowisko.

- Świetnie. I fajnie, że wszystko sobie wyjaśniliśmy.- Wstałam i przez chwilę trzepałam sobie spodnie.

- Basia, przepraszam. Nie chciałem, żeby to wszystko tak wyszło. Pięć lat temu ja...

- Daj spokój, już dawno mi przeszło. Chyba nie sądziłeś, że dalej się w tobie durzę? W końcu minęło już kilka ładnych lat.- Zaśmiałam się trochę sztucznie. Wiedziałam, że mi nie uwierzył. Uznałam, że czas już iść zanim do reszty się skompromituję.- Na razie.

- Ja...muszę...- Odwróciłam się do niego z pytającym wyrazem twarzy. Przez chwilę sądziłam...miałam nadzieję, że...ale on tylko potrząsnął głową. A ja po prostu odeszłam.