Maskarada część III

Chyba zakochuję się w tobie, Ewelina.

Te kilka słów były jak poezja dla moich uszu, jak najpiękniejsze ziszczone marzenie, jak nierealny sen. Nieustannie odtwarzałam je w myślach a także pocałunek który po nich nastąpił.

Zakochiwał się we mnie.

We mnie.

Zwykłej Ewelinie Grodzkiej, sierocie która nie miała niczego. I akceptował. Ani przez chwilę w jego obecności nigdy nie dał mi odczuć że jestem od niego gorsza. A więc to było poważne. Od dziś oficjalnie stanowiliśmy parę. Nie  żeby mi to powiedział, ale takie rzeczy po prostu się wie, prawda? I przychodzą całkiem samoistnie.

Zaskoczyło mnie przede wszystkim to, że od tamtego wieczoru wszystko między nami stało się bardziej intensywne, a Mariusz był wobec mnie troskliwy. Niemal każdego wieczoru dzwonił do mnie pytając o to jak minął mi dzień, czy za nim tęskniłam, co robiłam. Robił to nawet wówczas gdy spotykaliśmy się tego samego dnia. A robiliśmy to tak często jak często się dało; dzięki temu poznawaliśmy się coraz lepiej.

Wiedziałam, że Mariusz nie znosi tuńczyka.

Ja przepadałam za kurczakiem i sałatką z marchewką oraz zielonym groszkiem.

Słuchałam polskiego rocka on wolał starsze rock and roll’owe klimaty i jazz.

On uwielbiał jasne i porządne pomieszczenia.

Ja gdybym tylko mogła własne ściany w pokoju pomalowałabym sama na żywe pastelowe kolory.

W wolnym czasie lubił spacerować, grać w szachy lub też zaszyć się gdzieś z dobrą książką przy lampce wina. Ja natomiast miałam bardziej przyziemne  rozrywki takie jak: oglądanie bzdurnych programów w telewizji, serfowanie po internecie, granie w pokera z panem Andrzejem czy też słuchanie muzyki.

Czasami też lubiłam oderwać się od rzeczywistości i dokazywać jak dziecko, Mariusz wolał mniej dynamiczną rozrywkę. Choćby teatr, który dzięki niemu polubiłam. Choć spektakl na który mnie zaprosił bardzo mi się podobał zastrzegłam, że nie znoszę muzyki klasycznej więc na żadne operetki nigdy nie dam się wyciągnąć. On ze śmiechem odparł, że też za nimi nie przepada. Cieszyłam się, że przynajmniej to nas łączyło.

Oczywiście oprócz odmiennych zainteresowań mieliśmy również wspólne: lekko filozoficzne rozmowy czy dyskusje na bieżące tematy, podróże (choć ja znałam pewne miejsca tylko z teorii, on naprawdę trochę zwiedzał świat w rzeczywistości) oraz (niektóre) książki. Przeżyłam wielki szok, gdy tak jak ja czytał Sandora Marai i choć nie był nim zachwycony tak jak ja przyznawał, że miał ciekawe spostrzeżenia na temat  świata i sposób prowadzenia narracji.

Z biegiem czasu nasza znajomość nabierała tempa: zdałam sobie sprawę gdy Mariusz zaprosił mnie do swojego mieszkania (które nawiasem mówiąc miało nieziemską aranżację), bo od jakiegoś czasu spotykaliśmy się tylko u mnie (niestety spotkania musiały kończyć się przed dziesiątą bo inaczej staruszka u której wynajmowałam pokój bez pardonu wchodziła do pokoju i go wypraszała; choć z drugiej strony może i tak było lepiej- czasami Mariusz wyglądał tak pociągająco, że miałam szczerą ochotę go uwieść). Na dodatek zaproponował, że chce odwiedzić ośrodek starości, w którym udzielam się jako wolontariuszka. Mówił nawet, że jedna z jego ciotek udziela się w nim i dość hojnie wspiera. Nie drążyłam więcej tego tematu, bo zorientowałam się że przecież nie mogę zaprosić go do ośrodka. Od kilku tygodni przyjeżdżałam tam z Arturem, a mieszkańcy uważali mnie za jego dziewczynę. Nie mogłam tak po prostu zjawić się teraz z Mariuszem. Poza tym była jeszcze pani Grażyna. Co powiedziałabym gdyby zobaczyła mnie z innym facetem?

Zrozumiałam, że oszukana znajomość z Arturem stworzyła o wiele więcej komplikacji: nie pozwalałam Mariuszowi przyjeżdżać po siebie zaraz po skończeniu stażu bo bałam się że ktoś ze stażystów wygada mu się na temat mojej znajomości z Chojnackim. Już od dobrych dwóch tygodni inni przestali wierzyć w moje zapewnienia, że nic nas nie łączy. Ja więc przestałam zaprzeczać. I tak zostały mi jeszcze niecałe dwa tygodnie do końca. Ten problem można było więc łatwo rozwiązać. Ale pozostałe? Nie, musiałam porozmawiać z Arturem o zakończeniu tego układu. I tak miał skończyć się dużo wcześniej niż początkowo chciałam. To wszystko przestało wydawać mi się zabawne, ale wyjątkowo dziecinne i głupie niczym w szekspirowskiej komedii. No bo ile ja miałam lat żeby bawić się w takie maskarady? Piętnaście? Dwadzieścia? Byłam dorosłą kobietą, która pod wpływem impulsu zgodziła się na coś, czego konsekwencji nie przewidziała. Dlatego jak najszybciej musiałam naprawić całą tę niedorzeczną kabałę w którą się wplątałam.

Nie spodziewałam się tylko jednego: sprzeciwu. Artur nie rozumiał w czym widzę problem; na dodatek nieustannie irytował nieustającymi żartami o moim chłopaku parkingowym. Ostatnio posunął się nawet do insynuacji, że chyba się go wstydzę skoro nie pozwalam mu nawet po siebie przyjechać albo że nie ma własnego samochodu. Wściekłam się wtedy na niego: może i zmienił się w ostatnim czasie, ale pod pewnymi względami pozostał takim samym rozpieszczonym dupkiem jak dawniej. Jakby nie rozumiał, że robię to właśnie przez niego. W końcu, po długiej i burzliwej dyskusji doszliśmy do konsensusu:

- Okej, zgadzam się.- Oznajmił mi, a ja odetchnęłam z ulgą. A przynajmniej puki nie dodał:- Ale pod jednym warunkiem.

- Jakim?

- Poczekaj do soboty. Mama urządza przyjęciu urodzinowe: chce byśmy zjawili się tam jako para. Potem…po nim porozmawiamy o naszym układzie.

- Świetnie. Pamiętaj tylko, że zgodnie z twoją sugestią to ja mogę wybrać przyczynę rozstania.

- Tak wiem. Może jednak nie będzie to konieczne.

- A co? Liczysz, że mi jakąś podsuniesz?- Artur nie podjął zaczepki. Ostatnio w ogóle rzadko na nie odpowiadał. Zachowywał się inaczej: czasami zadawał dziwne pytania, był przesadnie miły innym razem kpił gdy spieszyłam się na randkę z Mariuszem. Chyba irytował go fakt, że mam mało czasu na nasze spotkania i udawanie przed jego rodzicami pary przez swój związek. Ale w końcu ja o to nie zabiegałam. To był tylko jego pomysł. Na dodatek ja byłam przecież gotowa go zakończyć w każdej chwili. I tak zdobyłam już dość pieniędzy by wyjść na prostą, a o nic więcej mi przecież nie chodziło gdy godziłam się na ten układ. Poza tym z czasem zaczęłam sobie uświadamiać jego niewłaściwość. W końcu nie powinnam brać pieniędzy od Artura. Jasne, od prawie dwóch tygodni tego nie robiłam, ale gdybym była w porządku oddałabym mu je wszystkie. Tyle, że niestety większość już wydałam. No i nie mogłam zapominać o tych drobnych prezencikach: chociażby tamtej sukienki kupionej mi przed drugą randką z Mariuszem. A kosztowała przecież niemało, bo ponad dwieście złotych…Nie, nie mogłam tego dłużej ciągnąć. Może nie czułabym się jeszcze z tym aż tak źle, gdyby Artur nie stał się moim przyjacielem. Gdyby wciąż pozostał tym aroganckim rozpieszczonym dupkiem, który własnym urokiem próbował wymigiwać się od pracy podczas stażu. Ale on okazywał się być całkiem niezłym facetem. Może nieco próżnym i czasami płytkim; może nieznającym wartości pieniądza, ale doszłam do wniosku, że to raczej kwestia wychowywania się w bogatej rodzinie niż jakichś charakterologicznych aspektów. No i umiał mnie rozbawić. A uwierzcie mi na słowo, że niewielu ludzi to umiało.

W końcu nadszedł ten dzień, w którym wszystko miało się między nami ostatecznie wyjaśnić: dzień urodzin pani Chojnackiej. Przedtem jednak musiałam iść do pracy; zastrzegłam jednak wcześniej kierownikowi, że będę musiała urwać się godzinę wcześniej z powodu sprawy rodzinnej. Dlatego nawet nie spotkałam się w biurze z Mariuszem tylko wysłałam mu wiadomość, że muszę załatwić jakieś osobiste sprawy. Miałam nadzieję, że nie będzie dopytywał się jakie i tak też się stało. I tak zdecydowałam się kiedyś powiedzieć mu o moim głupim sposobie zdobycia pieniędzy jaką było udawanie dziewczyny innego faceta, ale na pewno nie teraz. Może gdy będziemy już po ślubie. Albo będę starą i pomarszczoną staruszką bujającą na kolanach nasze wspólne wnuki. Tak, wtedy będzie dobrze. Teraz tylko bym wszystko schrzaniła, myślałam podczas mycia okien. Takie bujanie w obłokach nie było jednak wskazane, bo w pewnym momencie zdałam sobie sprawę, że zamiast je myć zostawiam na nich przeraźliwe smugi. Widocznie ten kto powiedział, że do pracy sprzątaczki nadaje się każda głupia nie miał na myśl mnie. Ech, i jeszcze potem ta impreza u Chojnackich. Po kiego licho się na nią godziłam? Jak mogłam udawać świetną i zgodną parę z Arturem a potem tak jak gdyby nigdy nic go rzucić? Ładnie to wykombinował padalec jeden. A jak mnie wystawił? Jak po mnie nie przyjedzie? Albo wręcz przeciwnie: przyjedzie pod biuro i przypadkiem spotkam wtedy Mariusza?  Albo zobaczy nas jeden ze znajomych mojego chłopaka i mu o tym doniesie? W końcu skoro ci wszyscy faceci w garniturkach którzy mają biura w tym wieżowcu co on wynajmują  je od dawna no to muszą się między sobą znać, prawda? A przynajmniej niektórzy. Jej już sama nie znałam powodu swoich nerwów. Chociaż z perspektywy czasu mogę stwierdzić, że być może już wtedy przeczuwałam że stanie się coś złego.

Po końcu zmiany, podjechał po mnie Chojnacki: bez żadnych spóźnień, bez scen  i spotkania z Mariuszem więc mogłam odetchnąć z ulgą. Na dodatek z super sukienką oraz karnetem na makijaż i fryzurę. Chciałam zaprotestować nie godząc się by przyjmować od niego prezent po raz kolejny, ale on nie chciał o tym słyszeć.

- Chcę być wyglądała pięknie.- Oznajmił.- Tak pięknie jak tylko się da.

- Wiem, ale nie pozwolę byś wydawał na mnie tyle kasy.

- To nie moja kasa tylko moich staruszków.

- Tym bardziej nie powinnam niczego przyjmować. Zwłaszcza, że nie jestem tak naprawdę twoją dziewczyną.

- I to z tego? Zachowujemy się jakbyś była, więc nie możesz przyjść spocona w jakiejś szmacie wyglądając jakbyś pracowała dwie ostatnie doby.

- Hej, skoro jestem taka paskudna to znajdź sobie inną głupią.

- Już wybrałem ciebie.- Roześmiał się, a ja w odpowiedzi prawie warknęłam (a może prychnęłam) niczym dzikie zwierzę. Dopiero kilkanaście minut później złość trochę mi przeszła. Nie powiem żeby zabieg uczynienia z brzydkiego kaczątka łabędzia był nieprzyjemny, tyle że tak jak wspominałam wcześniej prezenty Artura takie jak te mnie krępowały. Nie miałam nic przeciwko czekoladkom, róży na przywitanie ale nie sukienkom wartym trzy stówy czy makijażu w profesjonalnym salonie podczas gdy mnie nie było stać nawet na zwykłą fryzjerkę. To sprawiało, że czułam się…uwiązana. Jakbym w zamian za prezenty była mu coś winna, choć on niczego przecież ode mnie nie żądał.

- I co? Zadowolony? Nie zrobię ci wstydu?- Zażartowałam dwie godziny później gdy pani z salonu skończyła upinać mi fryzurę. Nieskromnie musiałam przyznać, że dokonała cudu. Miałam raczej zwyczajne, proste włosy do ramion, ale ona zaplotła je w taki sposób, że cały tył lekko się unosił sprawiając wrażenie jakby były niezwykle gęste. No i chyba trochę je przedłużyła, choć nie byłam pewna bo nigdy nie miałam wykonywanego takiego zabiegu. Także całość po prostu zwalała z nóg. Poza tym makijaż…moje oczy wydawały się być większe, a zwyczajny błękit tęczówki który nigdy nie wydawał mi się być szczególnie ładnym aspektem mej twarzy, w połączeniu z paletą cieni do powiek w kolorach od lekkiego niebieskiego poprzez bordowy aż do fioletu sprawiał, że kolor moich oczu wydawał się być niezwykły.

- Jesteś śliczna. Proszę. To jeszcze dopełni obrazku.- Widząc cienkie puzderko w rękach Arturka zaprotestowałam.

- O nie, dziękuję bardzo. Żadnych więcej prezentów. I tak mam wyrzuty sumienia za to wszystko co mi dajesz. I wiesz co? Już nie chcę żadnych pieniędzy za to udawanie. Dzięki tobie wyszłam na prostą.

- Zasłużyłaś na nie. I na to także.- Ponownie wyciągnął w moją stronę pudełko. A ja ponownie pokręciłam głową.

- Nie mogę Artur.

- Możesz. Do tej sukienki potrzeba efektownej biżuterii.

- Więc musi wystarczyć mój wisiorek po babci.

- Ma swój urok, ale potrzebujesz czegoś zwracającego uwagę.

- Wcale nie.

- Wcale tak.- Protestowałam jeszcze przez jakiś czas, gdy w końcu zrezygnowany Chojnacki powiedział: -A więc dobrze: pójdźmy na kompromis. Ty założysz łańcuszek, a po tym wieczorze możesz mi go oddać jeśli nadal będziesz tego chciała.

- A więc dobrze. Na to mogę przystać. Oddasz go innej dziewczynie.

- Na pewno nie.- Skwitowałam tę uwagę ironicznym uśmieszkiem. Już od jakiegoś czasu zorientowałam się, że on traktuje nieco zbyt poważnie naszą udawaną znajomość. To znaczy dba o wiele szczegółów: w pracy nazywał mnie pieszczotliwie swoim słodkim sweterkiem (w końcu i tak wraz z upływem czasu reszta stażystów już wiedziała, że jesteśmy razem), a podczas odwiedzin u jego rodziców czasami całował w policzek i trzymał swoją dłoń na mojej talii (nie robił tego jednak nachalnie, więc pozwalałam na to mimo że początkowa umowa zdecydowanie nie obejmowała takich czułych gestów). No i nie bajerował innych dziewczyn. Chciało mi się śmiać kiedy niedawno podeszła do mnie Daria mówiąc, że tym razem Artur chyba zakochał się na poważnie. Z trudem zachowałam powagę bo byłoby głupio gdybym wtedy parsknęła śmiechem. W końcu udawałam jego dziewczynę, a ona powinna wtedy wyglądać na zadowoloną niż szczerze ubawioną.

Gdy dojechaliśmy z Arturem pod dom jego rodziców, kilkanaście wozów zbiło mnie z tropu. Sądziłam, że przyjęcie będzie dość kameralne bo tak mówił mi Chojnacki ale teraz zorientowałam się że to pojęcie względne. Dla niego trzydzieści osób najwyraźniej nie robiło żadnego wrażenia. Taktownie postanowiłam nie ganić go z tego powodu, choć w duchu byłam trochę zła. Może to było głupie, ale już wysiadając z auta czułam się nie na miejscu. Jakbym przyszła do szkoły w samej bieliźnie albo na środku ulicy krzyknęła że jestem lesbijką. Albo żeby być bardziej dosłownym czułam się jak uboga dziewczyna, która nie ma prawa aspirować do roli narzeczonej kogoś takiego jak Artur. Ta myśl spowodowała, że zrobiło mi się trochę smutno. No bo w końcu jakby nie patrzeć Mariusz pewnie też pochodził z takich kręgów skoro był architektem. I musiał mieć sporo pieniędzy skoro stać go było na garnitury od Hugo Bossa czy Calvina Kleina (kiedyś gdy zdjął marynarkę zauważyłam na jednej z nich to drugie nazwisko). Czy więc miałam jakiekolwiek realne szanse by móc go zdobyć na zawsze? W końcu bajki o Kopciuszki i miłości pokonującej wszelkie przeszkody tylko tym są w istocie: zwykłymi bajkami. Realne życie pokazuje, że ludzie z dwóch różnych światów nigdy nie będą mogli zbudować czegoś trwałego. Czemu więc ja pomimo ostrzeżeń rozsądku zagłuszałam w sobie te myśli? I przede wszystkim dlaczego uświadomiłam je sobie dopiero teraz stając przed domem Chojnackich wypełnionym gośćmi?

- W porządku? Masz nietęgą minę.- Usłyszałam w pewnym momencie skierowane do siebie pytanie Artura.

- Tak, w porządku.- Odpowiedziałam mu lakonicznie z trudem zmuszając się do uśmiechu. Potem patrząc mu w oczy pomyślałam, że trochę przykro będzie się z nim rozstać. W końcu przez parę ostatnich tygodni całkiem nieźle się z nim bawiłam, wyłączając początek naszej znajomości gdy udawał dupka. Może więc raz w miesiącu spotkamy się by pogadać? Nie, to by było przecież totalnie głupie. W końcu musiałabym wyznać Mariuszowi kim był dla mnie Artur jeśli chciałabym kontynuować znajomość z tym drugim. Dlatego postanowiłam dziś wieczorem dobrze się bawić. W końcu to nasz ostatni wieczór z Arturem i prawdopodobnie ostatnie spotkanie tego typu. Potem, gdy za tydzień staż się skończy pewnie nigdy się nie spotkamy. No chyba że całkiem przypadkiem.

- Już jesteśmy. Wszystkiego dobrego, mamo.- Przywitał się z panią Grażyną mój „chłopak” zaraz po tym jak zostaliśmy wpuszczeni do środka przez jakąś kobietę. Ja uśmiechałam się tylko potem całując ją w policzek i składając pospieszne urodzinowe życzenia. Potem wymieniłyśmy kilka uprzejmości (między innymi dotyczącymi mojego stroju i pięknego wyglądu jak się wyraziła) a potem usiadłam ze swoim  „chłopakiem” na wskazanych miejscach. Uśmiechałam się do wszystkich, ale nie mogłam oprzeć się wrażeniu że coś jest nie tak. Nie miałam jednak pojęcia dlaczego.

- Napijesz się szampana?

- Hm?

- Szampana. Pytałem czy masz ochotę.- Powtórzył pytanie Artur. Lekko pokręciłam głową.

- Nie, jeszcze nie teraz.

- Co się dzieje?

- Nic. Po prostu…nie to nic.- Jak niby miałabym wyjaśnić mu swoje uczucie? Uczucie, że coś jest nie tak…Odruchowo spojrzałam w bok w stronę okna. Potem mój wzrok spotkał się na ułamek sekundy ze wzrokiem jakiegoś mężczyzny. Początkowo pewne podobieństwo wzięłam za ułudę, ale patrząc dłużej zorientowałam się że się nie mylę. Bo po drugiej stronie stołu, blisko prawej strony siedział nie kto inny jak Mariusz.

Początkowo zdębiałam. Potrafiłam tylko bez słowa się w niego wpatrywać czując jak uchodzi ze mnie całe powietrze i krew. Tym razem dla odmiany nie zaczerwieniłam się, ale zrobiłam śmiertelnie blada. Czułam jak zalewa mnie zimny pot. Gdy w końcu odzyskałam równowagę i cichym głosem spytałam Artura:

- Kim jest ten mężczyzna w rogu?

- Tamtej? A, to mój kuzyn Maniek. To ten sztywniak co pracuje w tym samym biurowcu co ten twój parkingowy.- Boże, to nie mogło się zdarzyć. Po prostu nie mogło. Przecież mogłam dowiedzieć się o tym wcześniej na dodatek to miała być ostatnia noc oszustwa. A patrząc na ironiczny uśmiech Mariusza rozumiałam co musiał sobie pomyśleć. Miałam zamiar szybko do niego podejść i poprosić o rozmowę na osobności, ale wszyscy by to zauważyli. A Mariusz mógł mnie zdemaskować wywołując niemały skandal. Poczułam przypływ paniki. I co teraz?

- Ewelina, co jest grane? Wyglądasz na chorą.

- Nic mi nie jest. Chcę stąd wyjść.

- Przecież dopiero co przyszliśmy.

- Ale źle się czuję. Przeproś ode mnie mamę i tatę, dobrze? Ja muszę iść.

- Czemu wstajesz? Nie możesz…

- Witaj Artur.- W końcu stało się to czego się obawiałam: dwóch mężczyzn z których jeden udawał mojego chłopaka a drugi nim był stanęło twarzą w twarz. Gestem i błagalnym wzrokiem chciałam powiedzieć Mariuszowi by nic nie mówił, ale on nawet na mnie nie patrzył.

- Siemka, Maniek. Kopę lat, co? Nie sądziłem, że dasz się zwerbować na urodziny mamy.

- W zasadzie to miałem wpaść tylko na chwilkę by wręczyć prezent. Ale wtedy zjawiłeś się z partnerką i pomyślałem że się przywitam.- Dopiero teraz na mnie spojrzał. Jego wzrok był jednak tak beznamiętny jakbyśmy rzeczywiście spotykali się pierwszy raz w życiu. Wiedziałam, że nie wróży to niczego dobrego.

- No tak.- Artur roześmiał się beztrosko przyciągając mnie do swojego boku nie mając pojęcia co w tej chwili właśnie robi.- Przepraszam, zapomniałem dokonać prezentacji. To moja dziewczyna, Ewelina.

- Nie, ja…- Zaprzeczyłam, ale zaraz ugryzłam się w język. Obok nas siedziało wielu krewnych państwa Chojnackich. Miałam powiedzieć, że tylko udawałam że spotykam się z synem pani Grażyny? Musiałam jednak dać sobie na razie spokój z mówieniem prawdy na temat łączącego nas związku.- Ja znam się już z panem Mariuszem.- Dlaczego nazwałam go panem? Chyba do reszty się w ten sposób pogrążyłam.- Sprzątam u niego biuro.

- Ach tak.- Ucieszył się Artur. Najwyraźniej w ten sposób wytłumaczył sobie moje zakłopotanie sądząc, ze po prostu wstydzę się Mariusza. Och, nawet nie zdawał sobie sprawy jak daleko jest od prawdy. Potem dodał szybko:- Wiesz, ona jest strasznie uparta. Mówiłem jej nie raz, że za dużo pracuje ale to jak grochem o ścianę. Moja Ewela lubi robić kilka rzeczy na raz. Nie zadowala ją jedna.

- Niewątpliwie masz rację. Nie zadowala ją pojedyncza rzecz. Musi mieć ich kilka.- Skurczyłam się w sobie słysząc to. Wiedziałam do czego pije. Dwóch facetów. Sądził, że wystrychnęłam go na dudka. Zwłaszcza po tym jak opowiadał mi o Dominice, swojej byłej partnerce. Uważał, że postępowałam tak samo jak ona kierując się tylko pieniędzmi.- Było mi bardzo miło. Muszę już iść.

- Nie.- Zaprotestowałam. Nie mogłam na to pozwolić. Nie tak. Nie mógł odejść w ten sposób.- Nie możesz już iść.

- Ewelina, o co chodzi?- Artur w końcu zrozumiał chyba, że coś jest nie tak.

- Ja…ja muszę z nim porozmawiać.

- Pani? Ze mną? Nie sądzę byśmy mieli o czym.- Odparł mi Mariusz lodowatym tonem celowo podkreślając pierwsze słowo. Potem wyszedł z salonu nie żegnając się nawet z gospodarzami. Był na mnie wściekły. Chciałam wybiec za nim, ale dłoń Artura na przegubie mojego nadgarstka mi nie pozwoliła. Mimo to odruchowo szarpnęłam się.

- O co chodzi? Co miała znaczyć ta scena przed chwilą?

- Nic. Muszę porozmawiać z Mariuszem, puść mnie.

- Ewelina.

- Puszczaj!- Syknęłam głośniej tak by inni nas usłyszeli, więc nie pozostało mu nic innego jak spełnić moje polecenie. Potem szybkim krokiem wyszłam z pomieszczenia a potem biegiem już z budynku aż na parking. Tam zauważyłam wsiadającego do samochodu Mariusza.- Poczekaj! Nie odjeżdżaj.- Nic sobie nie zrobił z moich słów, nawet nie drgnął. Zachowywał się tak jakby ich w ogóle nie słyszał a było to niemożliwe. Znajdowaliśmy się zbyt blisko siebie.- Mariusz, proszę wysłuchaj mnie. To nie jest to na co wygląda.

- Nie?- Spytał ironicznie.- Zaprzeczysz więc, że mój kuzyn jest twoim chłopakiem? Że będąc z nim jednocześnie wodziłaś mnie za nos? Kpiłaś i bawiłaś się?

- Nie robiłam tego. To co łączy mnie z Arturem…to skomplikowane.

- Zauważyłem. Może i on zgadza się na luźny związek, ale ja nie mam zamiaru ani ochoty uczestniczyć w tym trójkącie.

- My tak naprawdę nie jesteśmy razem!- Krzyknęłam. Czułam jak łzy napływają mi do oczu. Wiedziałam, że mi nie uwierzy, że czuje się zraniony więc i tak nic nie wskóram, ale musiałam przynajmniej spróbować.- Mówię prawdę.

- Jesteś niezła. Naprawdę. Nabrałem się na te twojego gadki biednej dziewczynki. I to, że nigdy z nikim nie byłaś. Boże, jak mogłem w ogóle dać temu wiarę? Musiałaś mieć ze mnie niezłą polewkę.

- Nigdy z ciebie nie kpiłam.

- W takim razie z kogo? Z Artura?

- Też nie. On o wszystkim wiedział.

- O tym, że się ze mną spotykasz?

- Tak, bo nas nic nie łączy. Tylko udajemy przed jego rodzicami.

- Masz mnie za aż tak wielkiego durnia sądząc, że w to uwierzę? Powiem ci jak było: chodziłaś z Arturkiem, ale zauważywszy moje zainteresowanie stwierdziłaś, że ja już odziedziczyłem po rodzicach swoje pieniądze a Artur będzie musiał jeszcze poczekać na śmierć ojca. Szybko skalkulowałaś sytuację i postanowiłaś zaryzykować grę na dwa fronty.

- Nie! Wcale tak nie było! Kocham tylko ciebie.

- Kochasz…ktoś taki jak ty w ogóle wie co to znaczy?- Prychnął wsiadając do swojego auta. A potem z piskiem opon odjechał. Łzy, którymi do tej pory nadbiegły moje oczy w końcu znalazły ujście. Rozpłakałam się spuszczając głowę nie martwiąc się pięknym makijażem. Teraz miałam go gdzieś. Paradoksalnie czułam się zraniona choć wiedziałam, że tylko ja ponoszę całkowitą odpowiedzialność za tę sytuację. Jednak inny głosik w mojej głowie szeptał, że Mariusz powinien mi choć trochę zaufać. Na dodatek tak bezpardonowo wykpił to, że po raz pierwszy wyznałam mu swoje uczucia. To naprawdę zabolało. Jeszcze nigdy nie powiedziałam żadnemu mężczyźnie, że go kocham. Nigdy nie szafowałam słowami wyrażającymi emocje których nie czułam.

- A więc to on jest twoim chłopakiem.- Z ciemności wydobył się głos Artura. Pociągając nosem nawet się nie odwracając spytałam:

- Jak wiele słyszałeś?

- Chyba dość by znać ogólny zarys sytuacji. Czemu nie powiedziałaś mi do diabła, że z nich chodzisz?

- A skąd miałam wiedzieć, że się znacie, że jest twoim kuzynem?

- Przecież mówiłaś, że twój facet to parkingowy!

- Nie, to ty tak powiedziałeś a potem żartowałeś tak na każdym kroku!

- Ale mówiłem ci o tym, że mój kuzyn pracuje w tamtym biurowcu. Dlatego nie zapytałaś mnie wtedy o jego nazwisko?

- To samo mogę powiedzieć o tobie.- Odparowałam.- Poza tym w tamtym budynku mieści się przynajmniej sto różnych biur. Jakie było prawdopodobieństwo że sprzątam akurat te twojego kuzyna?

- Najwyraźniej duże skoro tak się stało.- Artur ciężko westchnął.- Chodźmy do środka, zrobiło się zimno.

- Nie chcę. Muszę do niego jechać. Porozmawiać, wyjaśnić. Był bardzo zły.

- Właśnie. Powinnaś dać mu ochłonąć.

- Ale ty nie widziałeś wyrazu jego oczu. On mnie nienawidzi. Uważa, że jestem zwykłą materialistą lecącą na kasę.

- Wiem, że tak nie jest.

- Ale on o tym nie wie.

- Ewelina, powinnaś się uspokoić. Wszystko się wyjaśni.

- Kpisz sobie?!

- Nie. Staram się być racjonalny. Chodźmy do mojego pokoju. – Z trudem udało mi się uspokoić i pozbierać. Artur starał się nawet pomóc mi uratować resztki makijażu, ale powstrzymałam go. Z ulgą się go pozbyłam zdając sobie sprawę, że to nie byłam ja. Jak Mariusz mógł zareagować widząc mnie w pięknej sukience, makijażu, fryzurze i bogatej biżuterii na szyi? Naprawdę wyglądałam na utrzymankę bogatego gacha.

Pół godziny później, niechętnie wróciłam do salonu. Na pytanie pani Grażyny co się stało Artur ułożył zgrabną historyjkę o moim wypadku w wyniku którego musiałam zmyć makijaż. Naprawdę był świetny w tych swoich kłamstwach.

Wieczorem, gdy już dotarłam do swojego mieszkania próbowałam zadzwonić do Mariusza mimo dość później pory: na próżno. Tak jak się spodziewałam ignorował lub odrzucał moje połączenia. Nazajutrz było tak samo: nie spotkałam go też w pracy choć kilka dni wcześniej obiecał, że na mnie poczeka. Tyle, że było to przed akcją na urodzinach pani Grażyny.

W końcu zniechęcona pojechałam autobusem pod jego mieszkanie. Żałowałam jednak, że to zrobiłam.

Mariusz nie chciał słuchać moich wyjaśnień tak jak wczoraj. Obrażał mnie swoimi insynuacjami wciąż nazywając przy tym komediantką i materialistką. Na koniec powiedział nawet, że przy mnie Dominika to niewinny aniołek i kazał wracać do Artura, bo może z nim mi się jeszcze uda. Byłam załamana.

Sam Chojnacki zjawił się pod moimi drzwiami tego samego wieczoru. Był ciekaw jak przebiegła moja rozmowa z Mariuszem i czy udało się nam pogodzić. Gdy z płaczem oznajmiłam mu, że nie zaoferował nawet swoją pomoc.

- Naprawdę aż tak ci na nim zależy?

- To chyba oczywiste.- Warknęłam. Bo jak mógł w ogóle o to pytać gdy zapłakana chlipałam mu wtulona w jego koszulę?

- No tak. Chyba rozumiem. Ale nie powinnaś aż tak się angażować.

- Sądzisz, że to planowałam? Nie. Gdybym mogła sobie wybrać to wybrałabym jakiegoś kolegę z uczelni a nie bogatego i przystojnego architekta który uważa, że lecę na jego kasę. I wtedy nie miałabym żadnych problemów.

- Nie o to mi chodziło. Miałem raczej na myśli samego Mańka.

- Co to znaczy?

- To znaczy, że nie jest taki święty.

- Co ty chcesz powiedzieć?- Odsunęłam się na moment od Artura przerywając płacz.

- Nic.- Artur potrząsnął głową jakby żałował że cokolwiek powiedział.

- Nie, dokończ. Teraz nie możesz zostawić tego nie wyjaśniwszy do końca o co ci chodziło.

- Ale to może ci się nie spodobać.

- Sama o tym zdecyduję.

- Okeej. A więc…Maniek zawsze lubił podrywać kobiety. Nie tak często jak ja, oczywiście. W dodatku wybierał je bardziej starannie ale i tak było ich w jego przeszłości sporo.

- Co ty sugerujesz? Że tylko się mną bawił?

- Nie wiem tego na pewno. Ale znałem go kiedyś. Wiem jaki jest.

 - Ja też. I wcale nie jest taki jak mówisz. On nie jest bawidamkiem!

- Bez urazy, ale ile ty go znasz? Miesiąc? Sześć tygodni?

- Ponad dwa miesiące.- Odcięłam się.- Czasami tyle wystarczy by wiedzieć tak podstawowe rzeczy o mężczyźnie jak chociażby jego charakter.

- Nie sądzę. Niektórzy faceci nieźle się z tym kryją.

- Ale nie Mariusz.

-  Słuchaj, wcale nie twierdzę, że tak było na pewno. Po prostu mówię ci jaki był. To wszystko.

- W to też nie wierzę. Mariusz mówił mi, że spotykał się tylko z jedną dziewczyną Dominiką. Ponad rok temu. I był z nią prawie pięć lat.

- Tak, to był jego jedyny poważny związek. Ale oprócz tego wiele niepoważnych.

- Kłamiesz. Na dodatek mierzysz wszystkich swoją miarą.

- Wcale nie. Kiedyś taki byłem, ale teraz nie. Jeśli kogoś pokocham to na zawsze.

- Skoro tak to dlaczego uważasz że Mariusz nie mógł się zmienić?

- Bo…bo tak jest. On cię nie kocha.- Gdy to usłyszałam odsunęłam się od Artura jeszcze bardziej. Nie mogłam uwierzyć, że mógł to powiedzieć. W jednej chwili poczułam się tak żałośnie jak nigdy dotąd. Chojnacki musiał wyczytać to z mojej twarzy bo szybko wstał łapiąc mnie za dłoń.- Przykro mi, ale taka jest prawda. Maniek chciał cię tylko wykorzystać, a byłaś łatwą ofiarą.

- Dość, nie chcę tego słuchać.

- Ale musisz. Może dzięki temu będzie ci łatwiej.

- Wcale nie. I wiesz co? Może ty mnie za taką uważasz, ale ja wcale nie jestem tak nieatrakcyjna by nikt nie mógł się we mnie zakochać. Może nie jestem bogata i nie mam w zasadzie nic, ale…

- Ewela, ja wcale nie powiedziałam że…

-…Daj spokój, pamiętam co o mnie mówiłeś. Nieładna, ubiera się w sweterki choć wygląda w nich staro. To, że jestem kujonkiem którym można się wysługiwać…myślisz że nie pamiętam?

- Na początku gadałem różne głupoty. Ale teraz i od dawna tak nie myślę.

- Mam to gdzieś, wiesz? Gdzieś ciebie, całego tego układu między nami, dość słów Mariusza choć ja starałam się wyjaśnić mu nieporozumienie. Chcę to wszystko skończyć: już dawno powinnam to zrobić.

- Nie, najpierw musisz mnie wysłuchać.

- Nic nie muszę. Chcę byś wyszedł z tego pokoju.

- Ewelina ja…ja się w tobie zakochałem.

- Żarty sobie robisz?

- Chciałbym ale to prawda. Kocham cię.

- Nie, nie wierzę.- Powiedziałam spuszczając wzrok.

- Więc uwierz. Nie wiem kiedy, nie wiem jak…ale dla mnie stałaś się najważniejszą kobietą. Musiałaś to zauważyć: przecież nawet nie spojrzałem na inne dziewczyny odkąd zaczęliśmy ten udawany układ. A w wieczór urodzin mam zamierzałem ci to powiedzieć.

- Mieliśmy skończyć nasz układ.

- Tak powiedziałem, ale miałem nadzieję że dasz nam szansę zacząć wszystko od początku. I przede wszystkim naprawdę.

- Nadzieję? Przecież wiedziałeś, że od kilku tygodni się z kimś spotykam. Nie miałeś pojęcia, że tym kimś był twój kuzyn ale jak mogło ci się w ogóle wydawać, że mogę rozważyć twoją propozycję?

- Nie sądziłem, że to coś poważnego. Nie wyglądałaś na jakoś szczególnie zakochaną.

- Doprawdy?- Spytałam z sarkazmem.

- Nie zaprzeczysz przecież, że w ostatnim czasie bardzo się do siebie zbliżyliśmy?

- Ale jako co najwyżej przyjaciele. Z mojej strony to nie było nic więcej.

- Ale może być.

- Nie. I tak się nigdy nie stanie.

- Ewelina proszę przemyśl to. Wiem, że teraz jesteś roztrzęsiona, ale…

- …roztrzęsiona?- Roześmiałam się histerycznie.- Właśnie rzucił mnie chłopak w którym byłam zakochana na maksa po czym od ciebie dowiedziałam się że tak naprawdę mnie nie kochał i tylko się mną bawił a ty nazywasz to roztrzęsieniem? Trzęsienie ziemi mojego świata?! Na dodatek proponujesz mi nowy związek? Jesteś chory czy to ze mną jest coś nie tak?

- Nie o to mi chodziło. Wiem, że cierpisz. Ale niedługo o nim zapomnisz. I chcę byś wiedziała, że gdy to się stanie ja będę czekał. Nie niedojrzały szczeniak który kazał ci wykonywać za siebie pracę, myślący tylko o tym gdzie by tu iść na kolejną imprezę, ale młody zakochany mężczyzna o szczerych intencjach.

- Przykro mi jeśli zabrzmi to brutalnie, ale to się nigdy nie stanie. Od tej chwili nie chcę mieć nic wspólnego ani z tobą, ani z twoim kuzynem czy kimś innym z klanu Chojnackich. A teraz wolałabym abyś już wyszedł.

- Ewelina pozwól sobie pomóc.

- Nie potrzebuję pomocy. A szczególnie od ciebie. Do widzenia Artur.


CZĘŚĆ WSZYSTKIM CZYTELNICZKOM ;-) TYM RAZEM WITAM WAS NA KOŃCU OPOWIADANIA, ALE MAM W TYM SWÓJ CEL. Z RACJI TEGO, ŻE JEDNA OSOBA W KOMENTARZACH PYTAŁA MNIE O MOŻLIWOŚĆ ZADANIA MI KILKU PYTAŃ NA TEMAT MNIE SAMEJ I MOICH OPOWIADAŃ POSTANOWIŁAM TO ROZWAŻYĆ. DLATEGO TERAZ CHCIAŁAM WAS ZAPYTAĆ CZY BYŁYBYŚCIE ZAINTERESOWANE STWORZENIEM TAKIEGO ODRĘBNEGO POSTA NA KTÓRYM MOGŁYBYŚCIE ZADAWAĆ MI PYTANIA ODNOŚNIE MOICH OPOWIADAŃ (NP. INSPIRACJI, WYBORU IMION, SAMEJ FABUŁY I PROPOZYCJI JEJ ZMIAN LUB CZEGOKOLWIEK INNEGO) ALBO MNIE SAMEJ (SKĄD CZERPIĘ POMYSŁY ITP.) PYTAM SZCZERZE, BO JEŚLI NIEKTÓRE Z WAS MAJĄ TAKIE PYTANIA TO Z CHĘCIĄ NA NIE ODPOWIEM. Z DRUGIEJ STRONY NIE CHCĘ SIĘ WYDAĆ JAKĄŚ MEGALOMANKĄ TWORZĄC NIEJAKO SWÓJ WŁASNY WYWIAD. 
POZDRAWIAM.