Maskarada część II

- Czekaj: więc podsumowując chcesz bym udawała twoją dziewczynę? Przed twoimi rodzicami?- Po wysłuchaniu Artura zaczęłam się zastanawiać czy mam problemy ze słuchem czy on to wszystko powiedział naprawdę.

- Tak. I nie wiem co w tym takiego śmiesznego, więc może przestałabyś tak rechotać.- Ja nadal jednak nie mogłam powstrzymać się od śmiechu.

- Serio nie rozumiesz? Naprawdę? Więc ci to wyjaśnię: nie cierpię cię, wprost nie znoszę. A za to co mi kazałeś robić utopiłabym cię w łyżce wody. A teraz śmiesz mnie o cokolwiek prosić? I jeszcze sądzić że choćby przez pięć sekund to rozważę? Albo masz mnie za totalną idiotkę, albo świętą.

- Daj spokój, przecież to były tylko takie wygłupy.- Usiłował wszystko zbagatelizować. Ale nie ze mną takie numery, o nie.

- Wygłupy przez które straciłam jedyny wolny wieczór w tygodniu. Dla ciebie to nic nie znaczyło, ale dla mnie wiele. Ja nie mam taty i mamy, którzy są właścicielami firm i od dziewiętnastego roku życia praktycznie muszę utrzymywać się sama. Oprócz stażu jeszcze pracuję nie dla przyjemności, ale z konieczności.

- Przecież cię przeprosiłem.

- I sądzisz, że to załatwia sprawę? O nie kochaniutki. Może to cię w końcu czegoś nauczy. Bo karta jednak może się kiedyś odwrócić i z kata możesz stać się ofiarą.- Zadowolona, że do mnie należy ostatnie słowo odeszłam. Ale jego następne słowa mnie zatrzymały.

- Zapłacę ci.

- Słucham?

- Z tego co powiedziałaś wywnioskowałem, że dodatkowa kasa ci się przyda. Także zapłacę ci za tą maskaradę. To potrwa tylko kilka tygodni i za każdy z nich otrzymasz okrągłą sumkę. Tyle ile chcesz…no może bez przesady. I tylko na pokaz: nic więcej. Żadnych pocałunków, macanek czy innych pieszczot.- Gardziłam sobą za kalkulację którą czyniłam w głowie, ale to zrobiłam. Potrzebowałam nowej lodówki. Telefon miałam tak przestarzały, że nawet nie miałam w nim bluetootha. Została mi jeszcze reszta kredytu za laptopa którego kupiłam trzy lata temu, ale jeszcze nie spłaciłam. No i mogłabym kupić prezenty pani Katarzynie, Basi i panu Andrzejowi…Nie! Nie! Nie! Jak mogłam to w ogóle rozważać?! Przecież nie cierpiałam Artura, nienawidziłam go tak bardzo że…właśnie. Bo teraz miałam okazję się zemścić. I w ten oto sposób się zgodziłam.

***

Trochę denerwowałam się dzisiejszą kolacją, choć bądź co bądź znałam już swoją udawaną przyszłą teściową i teścia (nieco słabiej, bo tylko kilkakrotnie towarzyszył żonie w ośrodku). Poza tym z rozmowy z Arturem wyczułam, że bardzo zależy mu na udawanej znajomości. Zastanawiałam się nad motywami jego zachowania. Czy rodzice chcieli przykręcić mu kurek z kasą lub grozili czymś innym jeśli nie przestanie latać za dziewczynami? Tylko z jakiego powodu? Co takiego zrobił by posuwać się do tak desperackiego kroku by za pieniądze kazać mi udawać swoją dziewczynę bo jego matka bardzo mnie lubi? Szybko jednak dałam sobie z tym spokój choć usiłowałam podejść Arturka by wyznał mi prawdę. On jednak migał się od odpowiedzi. Był wyraźne zły, że domyśliłam się jak bardzo mu na tym zależy. Zapewne uważał, że będę próbowała wyłudzić od niego więcej pieniędzy. No cóż, może i tak zrobię…

- Tylko pamiętaj: spotkaliśmy się trzy miesiące temu przez wspólną znajomą…powiedzmy twoją koleżankę…

-…która nas sobie przedstawiła. Tak pamiętam. Tylko zastanawiam się czemu nie możemy powiedzieć prawdy: że poznaliśmy się na stażu i zabójczo w sobie zakochali.- Westchnęłam teatralnie. Choć prowadził auto- notabene nowiutkie ferrari- to i tak spiorunował mnie wzrokiem. Roześmiałam się.

- Bo miesiąc znajomości to za mało.

- Doprawdy? Tobie przecież wystarczył tydzień by iść do łóżka z Darią.

- A skąd o tym wiesz?

- Głupia nie jestem. Nie byłaby taka zła gdybyś tylko kazał jej zrobić za siebie kilka raportów.

- Sama się zaofiarowała.

- Do łóżka?

- Do napisania raportów.- Warknął.- A poza tym to nie będę z tobą na ten temat gadał.

- Ojej, czyżbyś się zarumienił?- Nie doczekałam się odpowiedzi, bo Artur najwyraźniej postanowił mnie ignorować. Uśmiechałam się do siebie w duchu za to, że chociaż go zirytowałam to on nie mógł wydusić z siebie słowa.

Na kolacji u państwa Chojnackich było bardzo miło. Naturalnie nastąpiło parę spięć, bo przecież przez godzinę nie mogliśmy zaplanować z Arturkiem całego przebiegu naszej znajomości i czasami nieźle się plątaliśmy, ale zbywaliśmy to żartami. Na przykład na temat mojego miejsca zamieszkania czy rodziców. On nie miał pojęcia, że nie żyją a kilka miesięcy temu odeszła również moja babcia. Ja z kolei nie wiedziałam, że ma młodszą siostrę Klaudię, która właśnie rozpoczęła studia za granicą. Co prawda pani Grażyna wspominała kiedyś o córce, ale ten fakt jakoś umknął mi z głowy. No i bądź co bądź gdy byłam tylko wolontariuszką poruszaliśmy głównie temat mieszkańców ośrodka. Nie obyło się też bez drobnych złośliwości: ja nazywałam go raz kochanym leniuszkiem, a on mnie dzianinowym sweterkiem. Dodał nawet, że to właśnie ten fakt go we mnie urzekł.

- Bo która dziewczyna założyłaby tak okropną rzecz wiedząc, że ją pogrubia i zaburza proporcję sylwetki?- Spytał retorycznie- Ale moja Ewelina nie zwraca na to uwagi. Ważne jest dla niej to, że jest to prezent i nie chce robić przykrości pani z domu starości która go dla niej zrobiła.

- Właśnie.- Podjęłam.- Dzięki mnie przynajmniej Artur przestał być taki płytki.- Dodałam nie zwracając uwagi na szturchnięcie pod stołem. Co więcej oddałam mu z nawiązką: kopniakiem w kostkę.

- No no, widzę synku że wreszcie spotkałeś kobietę która potrafi sprowadzić cię do pionu.- Roześmiała się pani Grażyna.

- O tak.- Przyznałam.- Przecież w związku należy akceptować osobę z jej zaletami i wadami. Nawet jeśli te drugie znacznie przewyższają pierwsze.- Przez całą kolację umilaliśmy sobie rozmowę owymi żartami, które dla mnie i dla Artura wcale nie były żartami. Dzięki temu dowiedziałam się przynajmniej za kogo mnie ma: typowego kujonka i udającą empatyczność osobę. Gdy odwoził mnie do domu nie mógł zrozumieć jakim cudem ci ludzie z ośrodka mogą mnie lubić.

- Mama mówiła o tobie w samych superlatywach. Sądziłem, że wolontariuszki to nudne stare panny dziewice które nie dostały się do zakonu a nie ironiczne wiecznie roztrzepane optymistki. Nieźle się kryjesz ze swoim prawdziwym charakterkiem.

- Bardzo zabawne, bo ty też. Mamo, ten staż jest dla mnie wielką szansę i naprawdę dużo z niego wyniosłem.- Trochę obniżyłam głos cytując go lekko sarkastycznie.- Gdybym nie wiedziała jaki z ciebie gagatek uznałabym cię za świętego.

- Świętym raczej nie jestem. Już bliżej mi do ideału.

- Akurat.- Prychnęłam ze śmiechem wiedząc, że to żart bo on też się uśmiechnął.- A teraz spadam, bo jutro muszę rano wstać.

- Czekaj.- Zatrzymał mnie gdy próbowałam wysiąść z auta.- Daj mi swój numer telefonu.

- Po co?

- Żebym mógł się z tobą skontaktować gdy znów zajdzie taka potrzeba. Nie zamierzam cię prześladować.

- Okej, już dobrze.- Uspokajałam go bo zauważyłam  że już zaczął się najeżać.- Trzymaj.- Wręczyłam mu karteczkę z dziewięcioma cyframi.- Na razie.

- Czekaj.- Znów mnie zatrzymał gdy chciałam wysiąść z auta. Spojrzałam na niego z irytacją.

- Co znowu?

- Chciałem…chciałem cię przeprosić. Nie wiedziałem, że musisz radzić sobie ze wszystkim sama i gdy kazałem zrobić ci tamten raport nie sądziłem, że nastręczy ci to tylu trudności. Chciałem ci tylko trochę napsuć krwi, to wszystko.

- Serio mnie przepraszasz? Ty?

- Tak. Dlatego mogłabyś nie kpić, bo mi przejdzie.

- Nie kpię. Po prostu…wow, totalny szok. Która godzina?

- Po dziesiątej, a co?

- Chyba zapiszę to sobie w dzienniczku. Chwila po dwudziestej drugiej: Artur po raz pierwszy w życiu używa słowa przepraszam.

- Hej, miałaś nie kpić a poza tym nie pierwszy raz w życiu. Powiedziałem ci to już wcześniej tego dnia.- Dodał bocząc się jak mały chłopiec. Uśmiechnęłam się.

- Tak, ale nie brzmiało to zbyt szczerze. Ale…w każdym razie dzięki. Może więc następnym razem to ty zrobisz jakieś zadanie za mnie i będziemy kwita.

- Ale w biurze nasza umowa nie działa, rozumiesz? Tam nie będziemy udawać.

- Boże broń.- Zaśmiałam się wychodząc z auta.- Do jutra, dupku.

- Pa sweterku.- Odpowiedział mi po czym odjechał. A ja zastanawiałam się czemu tym razem to mi nie przeszkadzało.

Tak jak uzgodniliśmy w biurze zachowywali się tak jak zawsze: czyli wzajemnie siebie ignorowaliśmy. Artur chyba dla żartu chciał podejść do mnie z jakąś kserówką do zrobienia ale gdy zrobiłam wymowny gest przejeżdżając poziomo palcem dłoni po szyi tylko się roześmiał idąc do kserokopiarki. Poza tym dzięki temu trochę odetchnęłam: póki łączyła nas ta bzdurna umowa mogłam liczyć na spokój.

W piątek gdy szłam do pracy w biurowcu miałam nadzieję znów spotkać Mariusza. Niestety, gdy weszłam do biura było puste a ja w myślach nazywałam siebie idiotką. Jak mogłam liczyć, że zostanie dłużej tylko po to by mnie zobaczyć? Byłam naiwna. Tym bardziej, że przecież ostatnio mówiłam sobie, że nie powinnam robić sobie żadnych nadziei w związku z tą znajomością.

- Chyba ten stażysta znowu ci dopiekł co?- Słysząc za sobą znajomy głos niemal natychmiast się odwróciłam.

- To ty! Dzień dobry.- Uśmiechnęłam się szczerze zadowolona.

- Witaj. Więc czym cię znowu obarczył tamten chłopak?

- Właściwie niczym. Chyba doszliśmy do porozumienia.

- Hm, a więc zdenerwował cię ktoś inny?

- Nie po prostu spodziewałam się, że zastanę biuro puste to znaczy…miało być puste ale ostatnio mówiłeś, że będziesz pracował dłużej i liczyłam na to, że…przepraszam znów za dużo gadam.- Wiedziałam, że strzeliłam gafę. Po uśmiechu Mariusza zrozumiałam, że domyślił się wszystkiego. Zrozumiał, że czekałam na niego.- Nie będę ci w takim razie przeszkadzać. Zacznę od sprzątania innego pokoju.- Dodałam czując, że muszę uciec. Nie chciałam by miał mnie za zadurzoną w nim dziewczynę. Sądziłam, że uda nam się przynajmniej zaprzyjaźnić, bo na coś więcej od kogoś takiego nie miałam co liczyć.

- Nie przeszkadzasz mi. Wręcz przeciwnie.- Co znaczyło to wręcz przeciwnie? Zastanawiając się nad tym stałam jak kołek w tym samym miejscu z odkurzaczem w dłoniach.- Chyba, że to ja ci przeszkadzam?

- Nie, oczywiście że nie.- Zaprzeczyłam szybko nieświadomie znów go bawiąc.

- Cieszę się. Miałem nadzieję cię tu spotkać.

- Naprawdę?

- Tak. Wstyd się przyznać, bo cały tydzień na to czekałem.- Jej, to nie dzieje się naprawdę, to nie może być prawda…- Chyba ostatnim razem zapominałaś bransoletki. Została na półce przy wejściu.

- Och.- Tylko na tyle było mnie stać. Uczucie rozbawienia, rozczarowania i naiwności zmieszały się we mnie tworząc zabójczą mieszankę. A na co w końcu mogłam liczyć? Że Mariusz za mną tęsknił? Że za chwilę wyzna mi dozgonną miłość? Że te kilka naszych spotkań w czasie których zamieniliśmy zaledwie kilka błahych zdań sprawiło, że dostrzegł moją wyjątkowość? A uważałam się za realistkę.- No tak, sądziłam że ją zgubiłam. Dziękuję.- Mimo wszystko naprawdę tak było. Bransoletka była jedyną prawdziwą biżuterią i choć była tylko srebrna bardzo ją lubiłam. Inna sprawa, że przez ostatni tydzień w ogóle nie zauważyłam jej zniknięcia.- Wiele dla mnie znaczy.

- To prezent?

- Tak, od zmarłej już babci.

- Przykro mi.

- Każdego z nas to kiedyś czeka, prawda?- Zrobiłam krótką pauzę.- Zmarła kilka miesięcy temu ale byłam z nią bardzo związana. - Odezwałam się pogrążona w swoich myślach. Potem delikatnie się uśmiechając włożyłam zgubę do kieszeni swojego fartuszka.

- To od niej ten sweter? Zauważyłem, że został uszyty bardzo nietypowym ściegiem.

- Tak to prawda, chociaż nie został wykonany przez moją babcię a jedną z pań w ośrodku w którym mieszkała. Teraz trochę tam pomagam, bo zaprzyjaźniłam się z kilkoma jej znajomymi…- Tym razem wdałam się w dłuższą opowieść nie z powodu zakłopotania czy słowotoku. Po raz pierwszy udało mi się rozluźnić przy Mariuszu, który wydawał się być autentycznie zaineresowany tym co mówię. A mówiłam dużo: o moich zmarłych rodzicach, trudnościach z utrzymaniem się na studiach, pracy. I choć wiedziałam, że nie należy do mojego świata oraz jest dla mnie praktycznie nieznajomym wcale mnie to nie zniechęcało. Bo w jego oczach widziałam zainteresowanie i współczucie choć nie litość. By jednak nie wyjść na narzekalską zakończyłam:- Ale wiesz, przynajmniej dzięki tej szybkiej szkole życia wiele się nauczyłam. Dawniej byłam rozpieszczana przez rodziców jako ich z trudem zdobyta ukochana jedynaczka. Sądzę, że teraz mogłabym być taka jak większość osób po studiach: dzieciaki nie mające pojęcia ile kosztuje mąka czy cukier bo wszystko miały podane na tacy.

- Jak ja.

- Nie, nie ciebie miałam na myśli.

- Ale chyba mieszczę się w tej kategorii. Nie mam pojęcia ile kosztuje kilogram mąki. Zwykle jadam zamówione posiłki albo gotową garmażerię.- Roześmiałam się słysząc tak szczerą odpowiedź.

- Tyle, że przecież jesteś architektem, prawda? Musiałeś zasłużyć sobie na taką pozycję. I to chyba dość dobrym skoro stać cię na wynajęcie biura w takim miejscu. To chyba kosztuje kilka tysięcy prawda?

- No, w zasadzie to…

-…przepraszam, to pytanie było nie na miejscu. Mam jednak tą wadę że zwykle najpierw mówię potem myślę.

- Nic się nie stało. Chciałem powiedzieć, że to mój ojciec założył to biuro wiele lat temu i mamy dożywotnią możliwość najmu.

- Też był architektem?

- Tak. Zaraził mnie tą pasją. Już od najmłodszych lat uwielbiałem kreślić i rysować. Rodzice mówią, że inne pięciolatki bawiły się w piaskownicy budując babki z piasku, a ja stawiałem zamki zastanawiając się nad odpowiednim kątem i odległością tak by się nie rozpadły.- Roześmiał się a po chwili ja do niego dołączyłam. Potem spojrzałam mu w twarz i zauważyłam na niej coś dziwnego. Zmieszana przeniosłam wzrok na jego ramiona a potem (bo to nie pomogło) dłonie. I wtedy zobaczyłam wskazówkę na jego zegarku.

- O Boże.

- Co się stało?

- Już tak późno. Minęło prawie 40 minut, a ja mam tylko godzinę na ten pokój. Szefowa potrąci mi to z pensji.

- Przepraszam, rozgadałem się.

- Nie to moja wina. Jak mówiłam jestem gadułą.

- Więc świetnie do siebie pasujemy.- Słysząc to szerzej otworzyłam oczy, ale Mariusz nie dał mi szansy zastanawiać się dłużej nad tym bo dodał:- Nie musisz tu wcale sprzątać.

- Jak to nie muszę? To moja praca.

- I tak porządki są tu robione regularnie i codziennie. Jeden dzień niczego nie zmieni.

- Ale ja nie mogę. Jeśli ktoś się o tym dowie wyrzucą mnie.

- A kto się dowie? Tylko my dwoje będziemy o tym wiedzieć. To będzie nasz mały sekret.

- Sekret.- Powtórzyłam głucho.

- Tak. I to będzie sprawiedliwe, bo wszystko było moją winą. Dlatego należy ci się kilka dodatkowych minut przerwy.

- Nie wiem czy mogę.

- Możesz. Jakby coś, mów śmiało że ja wydałem ci taki rozkaz.

- Chyba się nie odważę.

- Dlaczego?

- Trochę mnie onieśmielasz.

- Bo? Puszę się jak paw?- Zażartował.

- Nie po prostu nie wiem jak mam cię traktować. Ja tu tylko sprzątam, a ty jakby nie było jesteś moim zwierzchnikiem.

- Właśnie.- Podłapał.- I dlatego mam dla ciebie nowe polecenie.

- Jakie?

- Usiądziesz i napijesz się ze mną kawy.

- Nie mogę.

- Nie wykręcisz się. Sama powiedziałaś, że ja tu rządzę. Poza tym masz jeszcze przynamniej kwadrans jak mówiłaś. Chwila odpoczynku ci się przyda.

- Ale nie mogę….- Czując jak delikatnie chwyta mnie za dłoń wyjmując z niej odkurzacz zamilkłam.

- Możesz. Poza tym powiem ci śmieszną historię o kliencie dla którego projektuję dom. Nawet nie wiesz czego sobie zażyczył…

To popołudnie było piękne.

Wspaniałe.

Magiczne.

Godzina spędzona w towarzystwie Mariusza była spełnieniem moich snów. Wiedziałam, że  się w nim zadurzyłam i że nie powinnam wobec tego robić sobie nadziei, ale mimo wszystko robiłam. Bo on przecież wcale nie musiał ze mną rozmawiać, opowiadać o sobie i słuchać tego co ja miałam do powiedzenia. Mógł mnie potraktować grzecznie, acz obojętnie tak jak powinno być. I to coś znaczyło. Nie wyobrażałam sobie tego.

W sobotę i w niedzielę znów zastałam Mariusza w biurze. I znów wdaliśmy się w miłą pogawędkę choć tym razem robiłam to sprzątając. Gdy chciał mi pomóc nie zgodziłam się, ale on i tak wziął gąbkę i zaczął przecierać nią kurze. Argumentował, że nie może siedzieć gdy kobieta przy nim sprząta.

-  Jestem prawdziwym leniuchem i do sprzątania mam dwie lewe ręce, ale mimo wszystko może choć trochę ci pomogę. Poza tym zawsze byłem za równouprawnieniem.- Ponieważ żartował, ja też obróciłam wszystko w żart.

- Nie, wcale nie o to ci chodzi. Rozgryzłam cię.

- Naprawdę?

- Tak. Chcesz zrobić mi konkurencję. Praca jako architekt ci się znudziła dlatego zamierzasz zmienić branżę na sprzątającą.
- Hm, razem stanowilibyśmy niezły duet sprzątający nie sądzisz?- Naprawdę był cudowny. Teraz byłam pewna, że nie robił tego z czystego altruizmu. Zwłaszcza gdy pod koniec sprzątania oznajmił, że już nie może się doczekać następnego piątku. Nie miałam na tyle odwagi by przyznać to samo.

Dlatego na stażu w poniedziałek byłam trochę rozmarzona. Nawet dla Artura przestałam być tak złośliwa i jego docinki ignorowałam. A gdy spytał mnie o przyczynę odparłam że dziś dzień dobroci dla zwierząt. Nie było mnie stać nawet na odpowiednio dowcipną ripostę.

Choć w zasadzie to…(Boże, nie mogę tego napisać, ale…) go polubiłam. W trakcie dwóch tygodni naszego udawanego związku przed jego rodzicami zdołałam go poznać od nieco innej strony. I owszem był leniem, dupkiem i cwaniakiem, ale nie był tępy. Skończył dwa kierunki studiów, a że ojciec od czasów liceum zabierał go ze sobą ucząc funkcjonowania i specyfiki firmy znał ją nie gorzej niż pracownicy. Gdy spytałam go któregoś razu czemu więc udaje głupka podczas odbywania stażu wzruszając ramionami odparł, że dziewczyny bardziej na niego lecą. No cóż…nie wycofałam przecież tego że jest płytki prawda?

Do domu państwa Chojnackich zostałam zaproszona jeszcze dwukrotnie: na obiad i kolację. Udało mi się obejrzeć nawet zdjęcia Adriana z okresu dzieciństwa. Trochę obraził się na mnie gdy kpiąc odparłam, że jako dziecko był bardzo słodki i że gdyby nie dorósł zakochałabym się w nich. Nazywając mnie niedoszłą pedofilką odszedł naburmuszony do ogrodu gdzie zaczął z ojcem przycinać żywopłot. A ja zostałam sam na sam z panią Grażyną.

- Masz na niego bardzo dobry wpływ wiesz? Już nie pamiętam kiedy z własnej woli pomagał Mateuszowi w pracach ogrodowych.

- No cóż, po prostu gdy zaczyna bardziej gwiazdożyć sprowadzam go na ziemię.- Odpowiedziałam szczerze lekko zakłopotana. Ta część oszustwa mi nie pasowała. Uwielbiałam panią Grażynę, więc nie chciałam jej oszukiwać. W dodatku pochwaliła się wszystkim w ośrodku, że spotykam się z jej synem, więc pan Andrzej z panią Kasią pokpiwali sobie ze mnie mówiąc, że potem odziedziczę ten ośrodek i wspólnie będziemy go prowadzić. I zdałam sobie sprawę, że kłamstwo rzeczywiście trochę zaczyna mi ciążyć. Bo gdybyśmy się wcześniej nie znały i nie miały poznać to okej, ale tak? Arturowi łatwo było powiedzieć: „potem po prostu ze mną zerwiesz: to nie będzie nic trudnego bo w końcu jesteś taka cudowna i dobra że nie dorastam ci do pięt i kopniesz mnie w tyłek. Mama nie będzie na mnie zła; na ciebie też zresztą nie i wszyscy będą szczęśliwi.” Ale całą odpowiedzialność poniosę tylko ja.

- To coś więcej. Choć dokuczacie sobie na każdym kroku widać wasze uczucie. A Artur nigdy nie starał się tak dla żadnej dziewczyny.- Pomyślałam, że musimy być w takim razie świetnymi aktorami, ale nie powiedziałam tego na głos. My, zakochani w sobie? Śmiechu warte. – Sądzę, że dla niego to coś poważnego. Wczoraj na przykład zadawał mi takie pytania…

-…jakie pytania?

- Chyba nie powinnam ci tego mówić, ale pytał mnie o ciebie. Co o tobie wiem, sądzę, jak długo znam. Interesował się twoim życiem.- Tylko po co, zastanawiałam się. Pani Grażyna sądziła że z miłości, ale ja wiedziałam że prawda jest inna. Czyżby szykował jakąś nową sztuczkę i złośliwość? Miałam nadzieję, że nie.

Przez następne dwa tygodnie nasz udawany związek rozkwitał, choć ja byłam trochę zawiedziona. Liczyłam na to, że podczas swojej weekendowej pracy spotkam się z Mariuszem, ale biuro tym razem było puste. Byłam tym bardzo rozczarowana. Może dlatego nie zauważyłam spojrzeń jakie posyłała mi Kamila przez cały dzień. Dopiero tuż przed końcem odważyła się zapytać:

- Słuchaj, spotykasz się z Arturem?

- Co?

- No, jesteście parą?

- Skąd ten pomysł?- Spytałam. Bo przecież tutaj zachowywaliśmy się wobec siebie obojętnie. Nie udawaliśmy narzeczonych.

- Nie wiem. Mnie to się wydaje głupie, no bo przecież ty go nie cierpisz a on jest zwykłym amatorem damskich spódniczek, ale inni…Zbyszek na przykład wczoraj stwierdził, że jakoś ostatnio ci odpuścił a nawet sprawdził jakieś faktury które dał mu Rafał dla ciebie. A on zrobił je sam. W ogóle wszystko teraz robi sam, bez żadnego kręcenia nosem. I często zerka w tę stronę. Początkowo sądziłam, że chodzi mu o mnie ale teraz….Poza tym Daria mówiła, że coś sobie ciągle szepczecie.

- Jej, chyba w to nie wierzycie na serio? Przecież my się nie cierpimy.- Kłamałam, ale jednocześnie wiedziałam że muszę się rozmówić z Arturem. Naprawdę wykonał moją pracę? A więc to dlatego wczoraj nie miałam przez ostatnią godzinę niczego do zrobienia. Czyżby chciał mi się zrehabilitować za tamtą prezentację?

- Tak się domyślałam, ale inni…Wiesz, Daria jest bardzo zazdrosna i wymyśla różne głupoty.- Choć głos Kamili sugerował, że ktoś taki jak Artur nigdy nie zainteresowałby się mną na tej płaszczyźnie poważnie skinęłam głową.

- Pewnie tak.

Mimo wszystko zignorowałam słowa Kamili. Artur zachowywał się wobec mnie w miarę przyzwoicie i to miałoby mi teraz przeszkadzać? Na dodatek w środę widząc, że spóźnia mi się autobus zaproponował że mnie podwiezie do ośrodka.

- Dzięki wielkie. Może coś jeszcze z ciebie wyrośnie.

- Już dawno wyrosłem jakbyś nie zauważyłam.- Odparł mi.

- Mentalnie na pewno nie. Jesteś pewny, że nie chcesz wejść na chwilę? Będzie fajnie.

- Wśród bandy staruszków? O nie dziękuję, moi irytują mnie już wystarczająco.

- Jak chcesz, tchórzu.

- Tchórzu? Kogo nazywasz tchórzem?!- I tak o to rozpieszczony Artur dał się podejść jak dziecko, którym jak kilka minut temu twierdził, nie był. Taktownie mu tego nie wypomniałam: nawet dwie godziny później, gdy po grze w pokera i rozmową z mieszkańcami ośrodka odwoził mnie do domu wciąż paplając o tym co mu opowiadali. Ani wtedy gdy przyznał:

- Wiesz co? W sumie towarzystwo tych zgredków było przyjemne. Daj mi znać, gdy wpadniesz tam kolejny raz.

- Nie omieszkam.- Odparłam ucieszona. Arturek coraz częściej miło mnie zaskakiwał. Pani Grażyna, dowiedziawszy się o tej wizycie kilka dni później również była szczerze zdziwiona. Nawet bardziej niż ja. I naturalnie uważała, że to wszystko dzięki mnie bo odkąd została sponsorką ośrodka to nie udało jej się namówić syna na choćby najmniejszy przejaw zainteresowania nim. Nie zaprzeczałam, bo pośrednio tak było. A ja już dawno zorientowałam się, że Artur był po prostu rozpieszczony a ponieważ nikt niczego od niego nie wymagał on też tego nie robił. Dopiero gdy ktoś go podpuścił lub zmusił rzucając na głęboką wodę zagryzał zęby i robił wszystko bez zarzutu. I jeszcze był z tego zadowolony.

W kolejny weekend nie robiłam sobie zbytnich nadziei co do kontaktu z moim Przystojniakiem, ale w windzie spotkałam Mariusza. Na jego widok serce znów wywinęło mi koziołka i poczułam rozczarowanie, że już wychodzi. Wystarczyłoby przecież bym przyszła dziś do pracy dwie minuty wcześniej. Na dodatek pośród wielu osób mnie nie zauważył a ja jakoś nie czułam się pewnie by samemu zagaić rozmowę. Dopiero gdy chciał już wyjść spostrzegł mnie.

- Ewelina? Cześć.- Wyraźnie ucieszył go mój widok, choć starał się tego nie okazać.

- Witaj.- Odpowiedziałam mu z nieśmiałym uśmiechem. Potem popatrzyliśmy na siebie bez słowa. Winda właśnie się otwierała, a on z niej wychodził. W ostatniej chwili jednak się zatrzymał.

- Masz czas jutro wieczorem?

- Jutro?

- Tak. Około szóstej, po twojej pracy.

- Ale kończę właśnie o osiemnastej.

- W takim razie świetnie się składa. Do zobaczenia.

- Cześć.- Odparłam gdy drzwi już się zamykały. Miałam ochotę skakać z radości. Gdzieś miałam spojrzenia towarzyszących mi osób w windzie, które najwyraźniej zastanawiały się po co ten przystojny mężczyzna w garniturze umawia się z dziewczyną trzymającą zestaw szczotek do mycia podług. Ale miałam to gdzieś, bo w głowie kołatała mi tylko jedna myśl. A więc to miała być randka! Najprawdziwsza randka.

Nazajutrz cała w nerwach udałam się do biurowca robiąc sobie lekki makijaż i starając się ułożyć rano włosy. Potem zdałam sobie sprawę, że to syzyfowa praca bo i tak po ośmiogodzinnej harówce będę wyglądać niezbyt efektownie. Żałowałam, że nie zmieniłam godziny spotkania na choć 60 minut później. I tak gdy Mariusz zjawił się pod recepcją ubrany w garnitur ja poczułam się w swojej zwykłej bluzce i dżinsach jak uboga krewna. Ale on nawet nie zwrócił na to uwagi. Oznajmił tylko, że przez te 5 minut mojego spóźnienia sądził, że go wystawiłam.

Początkowe skrępowanie szybki mi minęło gdy wybraliśmy się do zwykłej małej restauracji na rogu ulicy. Bałam się, że Mariusz zechce mnie zabrać w jakieś eleganckie miejsce a ja wypadnę przy nim jak zwykła chłopka. W którymś momencie odrobinkę rozluźniona winem przyznałam mu się do tego. Zaśmiał się mówiąc, że żałuje iż nie zjawiłam się na spotkanie w tym różowym sweterku, bo bardzo ładnie w nim wyglądałam. Odruchowo przypomniałam sobie jak Artur nazywał mnie ironicznie sweterkiem. A Mariuszowi moje stroje się podobały…uśmiechałam się w duchu do swoich myśli zadowolona gdy po powrocie ze spotkania odprowadził mnie na autobus (nie chciałam by wlókł się prawię godzinę drogi by odwieźć mnie do domu. Poza tym uważałam, że na to jeszcze za wcześniej) i spytał o plany na jutro. Przypomniałam sobie o tym, że obiecałam Chojnackiemu spotkanie w ośrodku, ale zdecydowałam się je odwołać albo skrócić. Randka z Mariuszem była ważniejsza.

Arturowi było to trochę nie w smak. Serio wkręcił się w te wizyty w ośrodku, więc gdy wyszliśmy po godzinie był rozczarowany. Powiedziałam mu nawet, że może przecież zostać sam, ale odparł że czułby się beze mnie skrępowany. Gdy z niego zakpiłam odwzajemnił się mi tym samym pytając czy spieszę się do swojego kochasia. Pewnie sądził, że skwituję to uśmiechem i się zdenerwuje, ale tak się nie stało bo nieświadomie zgadł. A on śmiał się tak, że aż bolał go brzuch.

- Co cię tak bawi?- Spytałam mrużąc oczy.- Że ktoś chcę się ze mną umówić?

- Nie. Po prostu się nie spodziewałem. O której masz tę randkę?

- Za godzinę. Dlatego musiałam wyjść wcześniej by dojechać.

- Co? Więc nie zamierzasz się przygotować?

- Jak to: przygotować?

- No przebrać, zrobić makijaż, fryzurę…nie mów mi że idziesz w takim stroju?

- A co ci do tego?

- Nic.- Nadal był rozbawiony.- Umawiasz się z jakimś rolnikiem że jemu to nie przeszkadza? W ogóle się dla niego nie starasz? A może znacie się jak łyse konie i nie musisz już się wysilać by go czarować? No tak, czekaj to tamten czterdziestolatek?

- Tamta kartka była dla pana Andrzeja i dobrze o tym wiesz. A mój chłopak…to znaczy facet z którym się umówiłam dzisiaj…- poprawiłam się, bo jakby nie było z Mariuszem nie stanowiliśmy oficjalnie pary…-nie zwraca uwagi na powierzchowność i liczy się dla niego coś więcej.

- Jest niewidomy od urodzenia?

- Możesz sobie kpić, ale wyobraź sobie, że tacy mężczyźni istnieją. Ktoś tak powierzchowny jak ty dla którego liczą się tylko duży tyłek czy biust tego nie zrozumie. Poza tym jemu podobają się moje sweterki.

- Wcale nie jestem powierzchowny: a przynajmniej nie tak bardzo. I nigdy nie twierdziłem, że nie podobają mi się twoje sweterki.- Dodał ciszej.

- Że co?

- No…może nie są jakoś szczególnie modne, ale mają swój urok. I do ciebie pasują jak ulał.- Czy mi się wydawało czy wyglądał na zmieszanego? Szybko odchrząknął.- Lepiej się pospiesz, bo mamy tylko godzinę.

- Odwieziesz mnie na spotkanie?

- Lepiej. Wsiadaj.- Skonsternowana spełniłam jego polecenie i…przeżyłam najbardziej zwariowane 60 minut w swoim życiu. Artur najpierw prowadził jak szalony by zaparkować pod centrum handlowym: następnie zawlókł mnie do jakiegoś sklepu i na chybił trafił wybrał kilka sukienek. Następnie popchnął mnie w stronę przymierzalni. Nie chciałam się na to zgodzić, ale zagroził że wejdzie do kabiny razem ze mną i sam mnie rozbierze a potem założy sukienkę. Trochę mnie tym zirytował, ale uświadomiłam sobie że im dłużej zwlekam tym mniej czasu mam na dojechanie na miejsce spotkania  z Mariuszem. Tak więc założyłam wskazane przez niego kreacje.

Były ładne. Zupełnie nie takie jakich mogłabym się po nim spodziewać, czyli bez dekoltu czy nadmiernie krótkiego dołu. W dodatku wyglądały bardzo stylowo. Przymierzyłam dwie, ale trzecia wydawała mi się być najlepsza. Odruchowo spojrzałam na metkę. 220 zł, czyli prawie cztery dni mojej pracy. Szybko wyszłam z przymierzalni.

- I co?

- Nic z tego.

- Nie mieścisz się w żadną?

- Bardzo śmieszne.- Skwitowałam to tylko. Jednak jego pytanie pozwoliło mi dostrzec, że każda z sukienek którą mi dał pasowała na mnie idealnie. Musiał nieźle znać się na ocenie damskim rozmiarów tylko po samym wyglądzie.- Po prostu ta którą mam na sobie jest za droga.

- Tym się nie martw, to będzie prezent.

- Prezent?

- No tak. Ode mnie.

- Jasne. A potem odliczysz to sobie od tygodniówki, którą mi płacisz.

- Jej masz mnie za takiego dupka? Nie odpowiadaj, to pytanie retoryczne.- Westchnął.- Nic ci nie odliczę. A teraz zbieraj się. Zostało nam tylko pół godziny. I jeszcze rozpuść włosy.

- Po co?

- Jak to po co? Żeby go olśnić.- Patrzyłam na niego przez dłuższą chwilę. W końcu się uśmiechnęłam.

- Dzięki. I wiesz co? Może wcale jednak nie jesteś takim dupkiem.

***

Na spotkanie z Mariuszem dojechałam minimalnie spóźniona, choć w granicach rozsądku. Artur i tak gnał jak szalony i nie raz musiałam go stopować. Ale on tylko twierdził, że prowadzi jak zawodowy rajdowiec. Taa, rajdowiec. Kubica też był rajdowcem a zaliczył wypadek w którym się nieźle poharatał.

- Dobra, to tutaj dzięki.

- Pod tym biurowcem? Gościu tu pracuje jako parkingowy?- Już miałam go zbesztać za tę ironiczną uwagę, ale zaniechałam tego. Zamiast tego spytałam:

- A nawet jeśli to co?- Tak jak sądziłam wyraźnie zbiłam go z tropu.

- Nic. Po prostu zakładam że jest przynajmniej minimalnie starszy od ciebie, więc w wieku 26 lat powinien do czegoś dość.

- Naprawdę sądzisz, że to takie proste gdy nie ma się bogatych rodziców po których ma się pewność, że odziedziczy się firmę?- Właściwie to nie wiem czemu go prowokowałam: przecież Mariusz był architektem więc zarabiał niemało. Ale czasami żarty Artura mnie irytowały. Przecież bycie biednym to nic złego a tym bardziej powód do szydzenia.

- Okej, pasuje. Masz rację. A więc idź do tego swojego parkingowego.

- Super. Dzięki za podwózkę.

- Nie ma spraw. Aha, i gdybyś spotkała takiego aroganckiego dupka w garniturku podobnego do mnie to go pozdrów. To będzie mój nudny kuzyn.

- Jasne.- Naturalnie nie potraktowałam jego uwagi poważnie, bo wiedziałam że żartuje. Z uśmiechem na ustach wysiadłam z auta patrząc na biurowiec. Mariusz miał na mnie czekać tak jak ostatnio pod recepcją.

- Jak pięknie wyglądasz. Prawie cię nie poznałem.- Powiedział gdy tylko wzajemnie się dostrzegliśmy.

- Dziękuję, ale wiem że trochę za bardzo się odstawiłam. Ale on się uparł i…

- On?

- No tak.- Z trudem skryłam uśmiech gdy zauważyłam w jego tonie głosu nutę zazdrości. Nie byłam mu więc obojętna.

- Twój przyjaciel?- Już miałam zaprzeczyć, ale uświadomiłam sobie, że w ciągu prawie 5 tygodni oszustwa Artur stał się moim dobrym kolegą. Właściwie wiele o mnie wiedział a ja coraz lepiej rozumiałam jego humorki i zachowania.

- Tak. Ale tylko przyjaciel.- Dodałam.

- To dobrze. Idziemy już?

- Tak. Masz na myśli jakieś konkretne miejsce?

- Prawdę mówiąc myślałem o jakimś spacerze i pizzerii, ale wyglądasz zbyt elegancko.

- Nie, mi to pasuje.- Zaprzeczyłam szybko po czym zorientowałam się że on żartuje. Zarumieniłam się.- Po prostu ostatnio ubrałam się zbyt zwyczajnie, więc chciałam się zrehabilitować.

- To tak jak ja. Odstrojony wówczas w garnitur jak paw pomyślałem, że tym razem założę coś mniej eleganckiego.

- A więc oboje się nie dograliśmy.- Zauważyłam  z szerokim uśmiechem.

- Na to wygląda.

I tym razem bawiłam się świetnie: Mariusz opowiedział mi trochę o swojej pracy, rodzicach, dzieciństwie. Zadawał mi też wiele pytań o to co najbardziej lubię, co chciałabym robić po za kończeniu stażu. Ja z kolei opowiadałam mu o swojej pracy w wolontariacie, mieszkaniu w wynajmowanym pokoju, marzeniach o założeniu w przyszłości własnego biura rachunkowego. Na razie były to jednak tylko marzenia ściętej głowy.

Gdy w końcu, późnym wieczorem musieliśmy się rozstać, Mariusz odwiózł mnie pod blok. Tym razem mu na to pozwoliłam. Zanim odjechał wymieniliśmy się numerami telefonów.

- Dziękuję ci za ten wieczór. Od dawna nie czułem się tak dobrze w czyimś towarzystwie.

- Cała przyjemność po mojej stronie, bo ja też bawiłam się świetnie. Poza tym jak mówiłeś dawno nie chodziłeś na randki, więc to spotkanie pewnie dlatego wydało ci się wyjątkowe.

- Nie tylko.- Zaprzeczył z błyskiem w oku. Potem wziął mnie delikatnie za dłoń.- Mam nadzieję, że nie będziesz jutro przeze mnie przemęczona. Jest prawie północ.

- Coś, ty. Zaczynam dopiero o dziesiątej. Na twoim miejscu martwiłabym się raczej o siebie. Poza tym jak mnie wyrzucą będę pamiętała o twojej propozycji.

- Jakiej?

-  Tej o twojej asystentce. Już zapomniałeś? A może się wycofujesz?

- Nigdy. Nic nie sprawiłoby mi większej przyjemności niż twój widok każdego poranka. Od razu miałbym lepszy humor. Może zabrzmi to nieco banalnie, ale nie sądziłem że są jeszcze na świecie takie dziewczyny jak ty.- Uśmiechnęłam się. Ta rozmowa niespodziewanie stała się bardzo poważna. Postanowiłam to zmienić.

-  Bez grosza przy duszy, w za dużych nieforemnych swetrach i niezbyt ładną? O, zapewniam cię że jest ich na pęczki.

- W innym przypadku pomyślałbym, że domagasz się komplementów.

- Bo tak jest.- Mariusz się roześmiał z mojego żartu. Ale jego dalsze słowa brzmiały już poważniej.

- Jesteś szczera i bezpretensjonalna. Umiesz cieszyć się małymi rzeczami i nie przyjmujesz wobec życia postawy roszczeniowej. Zamiast tego każdy dzień traktujesz jak przygodę i choć nie pozostajesz bierna umiesz docenić to co masz. Do tego pomagasz ludziom w ośrodku…

- Hej, to brzmi jak życiorys jakiejś świętoszkowatej nudnej starej panny.- Przerwałam mu, bo znów wszystko wydawało mi się zbyt poważne.- Mówiłam ci, że te wizyty to czysty egoizm z mojej strony bo kocham tych staruszków.

- Wiem. I właśnie to jest kolejna rzecz którą w tobie uwielbiam. Nie zachowujesz się jak chodząca doskonałość i nie uważasz siebie za kogoś wyjątkowego. Robisz to bo tego chcesz, a nie dlatego że to dobrze wygląda.- Nagle zrozumiałam, że te słowa nie są bez znaczenia. Że choć Mariusz bardzo mnie w nich chwalił to jednak było w nich coś niepokojącego. Jakby mnie do kogoś porównywał. Do kogo? Swojej dziewczyny? Narzeczonej? Żony? Nagle z przerażającą jasnością zdałam sobie sprawę, że nic o nim nie wiem a siedzę w jego aucie niemal w nocy. Ufałam mu i wierzyłam w to, że był ze mną szczery. Mimo to wolałam się upewnić:

- Nie spotykasz się z nikim, prawda?

- To znaczy?- Jego odpowiedź mi się nie spodobała. Przecież pytanie było dość oczywiste.

- Chodzi mi o to, że może i jestem dość naiwna, ale to wczorajsze spotkanie i dzisiejsze trochę wykracza poza granicę przyjaźni, prawda? Jeśli nie, możesz mi powiedzieć. Wolę wygłupić się teraz niż potem gdy wkręcę się na maksa. Także jeśli ty odbierasz to mniej serio i zupełnie inaczej…

-…Początkowo traktowałem cię po prostu jak zabawną sprzątaczkę. Pamiętam, że mijałem cię kilka razy wcześniej zanim po raz pierwszy ze sobą rozmawialiśmy. Nie wiem czy wiesz, ale zawsze myślami biegłaś gdzieś daleko. Raz nawet na mnie wpadłaś.

- Pamiętam. Sądziłam, że o tym zapomniałeś.

- Nie. Po prostu spieszyłem się i dlatego nawet nie spytałem czy nic sobie nie zrobiłaś. Przepraszam.

- Nie szkodzi.- Odpowiedziałam szybko niecierpliwie oczekując tego co powie dalej. – A teraz? Kim jestem dla ciebie teraz?

- Kimś, o kim na samą myśl się odprężam. Każda rozmowa z tobą, każdy gest, spędzony czas sprawiają że czuję, że żyję, że zaczynam wierzyć w to w co przestałem już dawno temu. Brzmi to bardzo patetycznie?

- Odrobinkę.- Powiedziałam szczerze. Mariusz posłał mi ciepły uśmiech.- Ale przynajmniej wiem, że to nie tani bajer.

- Tak to właśnie do tej pory odbierałaś?

- Nie, to znaczy…nie wiem. Nie wiem jak to wszystko zazwyczaj wygląda. Nigdy nie spotykałam się z kimś na poważnie. To znaczy nie sugeruję, że my się już spotykamy…to znaczy w ogóle…- Plątałam się czując rosnące zakłopotanie. Spuściłam głowę marząc o tym by zapaść się pod ziemię. Czemu wyprzedzałam fakty? Czemu po prostu nie dałam mu dojść do głosu by to on wyjaśnił jak traktuje naszą znajomość? I czemu nie mógł powiedzieć tego od razu? Tylko mącił i mówił jaka to nie jestem wspaniała?!

- Denerwujesz się?

- Ja? Skąd.- Odparłam podnosząc głowę. Ale gdy poczułam jego dłoń na swojej drgnęłam.

- W takim razie…boisz się mnie?

- Nie. Po prostu czuję się przy tobie niezdarna i zawsze mówię to czego nie potrzeba. Zazwyczaj nie tak często robię z siebie idiotkę.

- Dzieje się tak z jakiegoś szczególnego powodu?

- Nie. Tak.- Westchnęłam.- Przecież wiesz. Nie dręcz mnie już.- Poprosiłam cicho.- Bawisz się mną.

- Nie. Po prostu tak jak ty nie jestem pewny. Dla mnie to jest coś poważnego.

- Mimo że sprzątam w twoim biurze?

- Może właśnie dlatego. Boisz się, że to ja traktuję to jak zabawę?

- Nie, ale przed chwilą gdy mówiłeś o mnie brzmiało to jak porównanie.- Zauważyłam, że moje spostrzeżenie mu się nie spodobało. Z ciężkim sercem spytałam:

- Spotykasz się już z kimś, prawda?

- Co?

- Ta dziewczyna z którą mnie porównywałeś…to ona.

- Nie. To znaczy tak. Ale już się z nią nie spotykam. Od dawna. Po prostu bardzo się wtedy sparzyłem.

- Nadal ją kochasz?- Spytałam po dłuższej chwili. To pytanie było mi zadać jeszcze trudniej niż poprzednie.

- Nie, gdy o niej myślę czuję tylko złość. Nie byłbym tu z tobą gdybym ją kochał. Nie traktuję takich rzeczy lekko choć większość bogatych facetów tak robi.

- Ale mało cię jeszcze znam.- Wyjaśniłam, bo wydawało mi się że w jego tonie zabrzmiał cień wyrzutu.- A to ważna dla ciebie sprawa choć mi o tym nie powiedziałeś.

- Bo to już przeszłość. Teraz czuję coś zupełnie innego. Chyba…- Mariusz wymownie zawiesił głos-…chyba zakochuję się w tobie, Ewelina.