Cienie przeszłości: Rozdział XII: Wyjaśnienia

Na początek, zanim przeczytacie tę część chcę powiedzieć (a właściwie to napisać), że dziś jestem już po ostatnim egzaminie, więc mam nadzieję, że uda mi się trochę przyspieszyć z opowiadaniem i wstawiać części szybciej. Tak naprawdę opowiadanie zaczyna się rozkręcać dopiero tutaj i zanim w ogóle zaczęłam je pisać chciałam zacząć je od tego momentu. Jednak myślę, że pokazanie całego kontekstu sytuacyjnego pozwoli wam zrozumieć i być może samemu wcześniej pojąć tę "małą intrygę" jaką przygotowałam a jeśli nie tylko wzbudzi ciekawość i zachęci do dalszego czytania. Mam nadzieję, że historia wam się spodoba. 
Już dziś zacznę pisać następną część, więc być może kolejna pojawi się już jutro. Zachęcam was do komentowania, bo pisząc opowiadanie zazwyczaj różni się ono nieznacznie od mojego pomysłu, więc trudniej jest mi przelać na papier wydarzenia i charakter osób tak, by odpowiadały pierwowzorowi (czasami chcę by dana postać była pozytywna, ale z jego zachowania nie do końca to wynika), dlatego wasze komentarze dotyczące postaci są bardzo pomocne. Za twórczą krytykę będę wam bardzo wdzięczna.
Na koniec miłego czytania. :)


Tydzień później tak jak zwykle w ostatnim czasie wstałam z łóżka jeszcze przed szóstą. To Kubuś był moim doskonałym budzikiem codziennie wstając o tej samej porze, więc nawet nie musiałam mieć elektrycznego. Udałam się szybko do kuchni trzymając jego małe ciałko na rękach i szeroko się uśmiechając. Starałam się nie myśleć o tym co widziałam kilka dni temu.

Parę minut później kaszka była już gotowa. Gdy położyłam ją na foteliku chłopiec ostrożnie wkładał sobie jej porcję do buzi. Obserwowałam go kilka chwil, a potem wyjęłam z lodówki trochę wędliny i ser. Mimo wszystko musiałam przygotować dla Łukasza śniadanie.

I co teraz, pytałam siebie tak jak każdego kolejnego dnia niezmiennie od tygodnia czyli czasu w którym poznałam prawdę. Czy następnego dnia też będziesz udawać, że nic się nie stało?

Że ponad dwa i pół roku po ślubie twój mąż już znalazł sobie kochankę? Że to nie dla twojej wygody, ale korzystając z wymówki sypia na kanapie w pokoju gościnnym? Ostatnio byłam w tym bardzo dobra.

– Cześć mały.- Wstawiałam właśnie tosty gdy rozległ się głos Łukasza. Przez moment zastygłam, starając się rozluźnić. Jak miałam go potraktować? I to jeszcze przy dziecku?

– Meme.- Kuba wymamrotał jeszcze kilka niezrozumiałych wyrażeń, na co mój mąż odpowiedział pełnym niedowierzania wzrokiem również coś cicho szepcząc. Starałam się nie myśleć o jego pocałunku z inną którego byłam świadkiem.

– Hm... tosty?- Gdy zwyczajowo pocałował mnie w kark niemal podskoczyłam zacinając się nożem. Syknęłam.- Kochanie w porządku?- W porządku? Zdradzał mnie z jakąś młodą cizią i pyta się czy wszystko w porządku, bo przecięłam sobie palec?- Daj, trzeba to włożyć pod wodę.

– Poradzę sobie.- Odparłam lekko nerwowym tonem. Nie chciałam by mnie dotykał czy pomagał. Nie mogłam znieść tej gorzkiej farsy gdy zdałam sobie sprawę, że on udaje.

– Karola, na pewno wszystko gra?- Spytał ponownie tym razem poważniejszym tonem. A dla mnie nastała chwila prawdy. Czy będę dalej to ciągnąć czy może w końcu doprowadzę do konfrontacji?

– Tak. Trochę się nie wyspałam.- Usłyszałam swój własny głos gardząc sobą za tchórzostwo.

– A więc nasz maluszek znowu nie dał mamie pospać?- Spytał żartobliwym tonem Kubusia, który znów zaczął coś po swojemu mówić. Nie mogąc się powstrzymać od płaczu z trudem go zdusiłam.- Mój tata ma wpaść na chwilę po południu i naprawić kran w łazience, bo ja nie będę miał na to czasu. Musze dzisiaj zostać dłużej w pracy.

–   Hm?- mrugnęłam.

– Nie wiem czy wrócę na noc, bo mamy zamiar z chłopakami zaplanować pewną akcję do...- Tym razem na nic zdały się moje starania. Bo zdałam sobie sprawę, że przyczyną jego późniejszego powrotu była kochanka. Dlaczego, pytałam go w myślach. Czemu mi to zrobiłeś? Owszem, ostatnio nie układało nam się najlepiej. Wciąż tylko kłóciliśmy się lub mieliśmy tzw. ciche dni, ale byliśmy małżeństwem. I przecież się kochaliśmy. Zaledwie kilka tygodni temu Łukasz mi to wyznał. Czułam jak ciepłe łzy spływają po mojej twarzy. Szybko wytarłam dłonie ścierką nie zważając na wciąż cieknącą krew.

– Kara, co się dzieje?

– Nic.- Odpowiedziałam szybko wychodząc z kuchni. Łukasz w przejściu złapał mnie za rękę nie pozwalając mi na to.

–   Kochanie...

–   Nie nazywaj mnie tak!- Syknęłam. Puścił moje przedramię jak oparzony zaskoczony tym wybuchem.

– Dlaczego? Znów jesteś zła za te spóźnienie? Wiem, że ostatnio dużo pracuję, ale obiecuję, że wszystko ci wynagrodzę...

– Mam to gdzieś. Rób sobie co chcesz.- Z trudem panowałam nad głosem starając się nie krzyczeć, by Kuba nie zorientował się, iż coś jest nie tak.

– Skoro nie chcesz nic mówić, to w porządku.- Łukasz wydawał się być lekko urażony. Jak on w ogóle śmiał? Zdradzał mnie i uważał się za poszkodowanego?

We własnej sypialni ustałam niedaleko okna starając się uspokoić oddech. Przecież musiałam wrócić do kuchni...

Gdy znowu tam weszłam Łukasz siedział już przy stole jedząc przygotowane wcześniej tosty. Nawet nie spojrzał w moim kierunku dając Kubusiowi niewielki kawałeczek szynki. Z ulgą odkręciłam się w stronę regału kuchennego wyjmując kolejną partię tostów. Po paru minutach mąż podniósł się z krzesła patrząc na mnie dziwnym wzrokiem.

–   Muszę już jechać.- odezwał się.

–   Nie bierzesz kanapek?- Spytałam a mój głos brzmiał tylko odrobinę szorstko.

–   Będę z chłopakami w okolicy po południu. Wtedy wpadnę na obiad.

– Świetnie.- Odpowiedziałam wcale tego nie czując. Gardziłam sobą za tchórzostwo, ale w tej chwili wiedziałam, że konfrontacja jest dla mnie niemożliwa.

Gdy zostałam sama z Kubusiem poczułam się jednocześnie lepiej i gorzej. Patrzyłam przez kuchenne okno jak Łukasz wychodzi na podwórko i otwiera drzwi do auta. Na moment nasze oczy się spotkały jakbym przyciągnęła go wzrokiem. Zamarł chwilkę, po czym się uśmiechnął. Ja szybko zasłoniłam z powrotem rolety powtarzając w myślach jak wielkim jestem tchórzem.

Nigdy nie sądziłam, że Łukasz jest zdolny do zdrady. Tym bardziej mając w pamięci to jak kilka lat temu o mnie zabiegał. Ale najwyraźniej każda miłość prędzej czy później się wypala, nieważne jak bardzo gorąca czy namiętna. Najgorsze było to, że niczego nie podejrzewałam. Owszem, mój mąż powoli przestał traktować mnie z taką samą czułością jak po ślubie, ale sądziłam że to raczej rezultat rutyny niż posiadania kochanki. W dodatku nie wyobrażałam go sobie jako faceta zdradzającego żonę. Przecież był funkcjonariuszem policji czy tam CBŚ! I powinien był odważny, uczciwy i wierny...prawda? Tyle tylko, że to nie jest łamanie prawa. Małżeńska niewierność jeszcze nie jest karana.

Próbowałam zmusić się do myślenia o czymś innym, skupienia na zabawie z synkiem czy sprzątaniu, ale było to bardzo trudne. Wciąż nie wiedziałam jak odnaleźć się w nowej sytuacji. Co zrobię gdy już dojdzie do konfrontacji? I czy w ogóle do niej dojdzie zważywszy na fakt, iż moje tchórzostwo trwało już tydzień? Mam zażądać rozwodu? A jak w ogóle zachowa się Łukasz? Będzie się wypierać? A może ucieszy się, że prawda wyszła już na jaw? I co wtedy stanie się z Kubusiem? Czy zostanie ze mną? A może mój mąż będzie chciał walczyć o syna? Właśnie na takich myślach spędziłam ostatni tydzień aż w końcu nakazałam sobie przestać. Nie wolno przecież wyprzedzać faktów. W końcu nic się jeszcze nie stało. Może istnieje na to wszystko logiczne wytłumaczenie. Może ta kobieta tylko rzuciła mu się na szyję a on nie chciał zrobić jej przykrości i... Jezu, ale byłam głupia. Przecież wyraźnie mógł się odsunąć.

I już wcześniej „zapominał” o obrączce. Przypomniałam sobie jak udawał, że po prostu zdjął ją po kąpieli. I jak Beti żartem wspomniała o tym, że abstynencja Łukasza może mieć przyczyny w innej kobiecie. Jakie to wówczas wydawało mi się absurdalne i jak bardzo chciało mi się śmiać. Teraz jednak chciało mi się raczej płakać. Mogłam być zła na męża, twierdzić w gniewie że mam go dość, ale tak naprawdę nadal go kochałam. To tak jak biegacz codziennie wstaje wczesnym rankiem uprawiając godzinny jogging by po jakimś czasie zająć na podium czwarte miejsce. Wówczas jest zły i rozgoryczony, żałuje zmarnowanego na treningi czasu i mówi, że rzuca biegi w cholerę, bo tego nienawidzi. Ale tak naprawdę wcale tego nie czuje. Bo bieganie jest częścią jego życia. Tak jak Łukasz był moją nieodłączną częścią.

Gdy Kubuś po zabawie na dywanie zrobił się śpiący utuliłam go do snu zaczynając sprzątać ze stołu po posiłku. Potem pozmywałam i wytarłam naczynia oraz wszystkie blaty. Darowałam sobie odkurzanie,  bo Kuba był przyzwyczajony do ciszy gdy spał, więc odgłos pracującego silnika mógłby go obudzić. Dopiero jakąś godzinę później skończyłam biorąc się za sypialnię. Była to moja odwieczna rutyna, ale dopiero teraz zauważyłam jak monotonne jest moje życie. Sprzątanie, gotowanie, opieka nad synem, dbanie o męża który zdradza mnie z inną... Kiedy zamieniłam się w kurę domową?

Po dwunastej w napięciu oczekiwałam na przyjście  Łukasza do domu tak jak to zapowiadał. Przygotowałam już obiad choć z trudem starałam się tam nie napluć lub niczego „przypadkiem” nie przesolić. Ale to przecież ja sama zdecydowałam się grać.

Zjawił się dopiero przed pierwszą wraz z Maćkiem i innym na oko trzydziestolatkiem. Przedstawił mi go jako Artura. Potem podchodząc do mnie spytał czy przygotowałam dziś trochę większą porcję tak jak mnie uprzedzał, a gdy potwierdziłam skinieniem głowy głośniej już zaprosił chłopaków.

Byli bardzo mili. Artur wciąż chwalił moją zupę i drugie danie, a gdy przyniosłam wczorajszą szarlotkę poklepał się po brzuchu i stwierdził, że jestem idealną kobietą. Potem dodał, że szkoda iż wyszłam już za mąż, bo chętnie sam by się ze mną ożenił. Maciek roześmiał się przyznając mu rację.

– No, ale niestety, chłopaki ja zauważyłem to pierwszy.- Łukasz delikatnie dotknął mojej dłoni znad stołu a potem przyciągając ją do siebie pocałował. Odebrałam to jako policzek, bo nigdy nienawidziłam hipokryzji, a wiedziałam że robi to tylko na pokaz. Może kiedyś i mnie kochał, ale teraz całą miłość przelewał z pewnością na kochankę. Czy ją też tak całował?

– Zawsze mogę się rozwieść.- Odparłam. Maciek z Arturem się roześmieli, ale mój mąż spojrzał na mnie poważniejąc. Najwyraźniej dostrzegł w mojej wypowiedzi, iż wcale nie był to żart ta jak to odebrali jego koledzy z pracy.

– Maciek, popilnujesz trochę małego? Chciałbym zamienić z żoną słowo na osobności.- Łukasz spojrzał na bawiącego się w kącie Kubusia.

– Jaaasne.- Tamten mrugnął okiem porozumiewawczo do Artura. Zezłościło mnie to, bo domyślałam się co sobie wyobrażali, ale taktownie nic nie dodałam tylko zmusiłam do uśmiechu. A potem pozwoliłam wywlec się Łukaszowi z kuchni.

– Nadal jesteś na mnie obrażona?- Spytał cichym tonem. Jednak ja, po latach wspólnego życia wiedziałam już, że nie zapowiada niczego dobrego.

–   Nie.

– Więc co miał znaczyć tamten komentarz w kuchni, hm? Bo wiem, że to wcale nie był żart. Powiesz mi wreszcie o co chodzi?

–   O nic.

– Kara, nie zachowuj się jak dziecko. Już od kilku dni praktycznie ze mną nie rozmawiasz. Jeśli mamy rozwiązać ten problem dąsanie się niczego nie rozwiąże. Poza tym mam teraz mało czasu.

–  A więc idź, nie rozumiem co cię zatrzymuje.- Powiedziałam sarkastycznie.

– Na Boga czy choć raz nie możesz powiedzieć wprost tylko jak każda kobieta owijać wszystko w bawełnę i karać mnie za coś o czym nie mam zielonego pojęcia?

–   Powinieneś dobrze wiedzieć co zrobiłeś źle.

–   Ale nie mam pojęcia.

–   W takim razie bardzo mi przykro. Wracam do gości.

–   Kara...- Powiedział już groźniejszym tonem. I wtedy coś we mnie pękło. Odwróciłam się do niego z powrotem ledwie panując nad złością.

– Chcesz wiedzieć o co chodzi? Dobrze, powiem ci o co skoro ty jesteś takim tchórzem który nadal woli udawać.- Zrobiłam krótką przerwę na wzięcie oddechu.- Wiem już o twojej kochance.

– Słucham?- Jego zdziwienie było tak ogromne, że aż przekomiczne.- Co ci znowu strzeliło do głowy?! Nie mam żadnej kochanki.

–   A więc zamierzasz się wypierać, tak?- Odparłam.

– Oczywiście, że tak. Nie mam i nie miałem żadnej kochanki. Skąd wpadł ci do głowy tak absurdalny pomysł?!- Patrzył mi w oczy jednocześnie z rozbawieniem i złością jakby nie wiedział czy ma się śmiać czy być wściekły.

– Ten absurdalny pomysł jak się wyraziłeś wcale nie wpadł mi do głowy tylko sama go odkryłam.

– Ze wszystkich...- Pokręcił z niedowierzaniem głową.- Ze wszystkich głupich rzeczy które kiedykolwiek powiedziałaś ta jest najgłupsza. Naoglądałaś się  jakichś oper mydlanych.

–   To ty jesteś głupi jeśli sądzisz, że dam ci się omamić. Myślisz, że wierzę w te twoje coraz późniejsze powroty do domu rzekomo z powodu pracy? W to, że nie chcesz mnie przytulić nie wspominając nawet o sypianiu ze sobą wiecznie wymawiając się zmęczeniem? Zdejmowanie obrączki z powodu zapominania o niej, co? Tylko ciekawe w jakiej sytuacji przeszkadza ci aż tak bardzo, że musisz ją zdejmować.

– I tylko z tego powodu wymyśliłaś sobie, że mam romans? Bo brałem nadgodziny i nie uprawialiśmy ostatnio seksu?- Gdy to powiedział odruchowo spojrzałam na drzwi lekko zażenowana faktem, że koledzy z pracy Łukasza mogli to słyszeć, bo mówiąc to Łukasz podniósł głos.- Skoro tak trzeba było mi o tym powiedzieć, a nie wnioskować bzdurne teorie.- W pierwszej chwili miałam ochotę zaprotestować, bo zabrzmiało to tak jakbym była niezaspokojoną żoną o nieco zbyt wysokim libido, ale wbrew sobie powiedziałam co innego:

– Być może tak bym zrobiła gdybyś od czasu do czasu bywał w domu a nie traktował go jak hotel do nocowania i jadania śniadań.

–   Tak? O ile wiem noc jest najodpowiedniejszą porą do tego czego ci brakuje.

– Ty...- Żachnęłam się tak jakby mnie uderzył. Jak śmiał sprowadzać wszystko do poziomu zwyczajnego popędu?- Nie traktuj mnie protekcjonalnie jakbym była głupią łatwowierną idiotką.

– Więc nie zachowuj się w ten sposób. Naprawdę całymi dniami gdy mnie nie ma ciężko pracuję. Możesz nawet zadzwonić do mojego ojca by się o tym przekonać.

– Tak, a on oczywiście to potwierdzi.- Odpowiedziałam zjadliwie. Łukasz zmrużył oczy.

– Naprawdę w innych okolicznościach by mnie to rozśmieszyło, ale teraz mam ochotę przełożyć cię przez kolano. Przecież to jest tak niewiarygodne, że aż nie wiem czy powinienem się śmiać czy płakać.

–   Może dla ciebie to śmieszne, ale dla mnie i naszego syna nie.

– Karolina, na Boga. Naprawdę wierzysz w to, że mógłbym cię zdradzić?- Gdy zrobił krok w przód jak zrobiłam krok w tył.

–   Nie jest istotne w co wierzę tylko to co widziałam.- Westchnął ciężko.

– Porozmawiamy wieczorem gdy wrócę z pracy. Postaram się być jeszcze przed dziesiątą, teraz muszę już iść.

– Świetnie.- Odpowiedziałam mu. Po chwili dodałam jednak:- Tylko nie wiem czy jeszcze tutaj będę z Kubusiem.- Ta myśl przyszła mi całkiem spontanicznie, ale w chwili gdy ją wypowiedziałam na głos wydała mi się najwłaściwsza. Nie mogę przecież dłużej udawać, że wszystko jest w porządku. I przede wszystkim nie mogłam tolerować niewierności męża.

–   Co to ma znaczyć?

– To co słyszałeś. Nie będę tego dłużej znosić. Wyprowadzam się.- Jego postawa i słowa mnie rozwścieczyły. Minimalizował problem jakby naprawdę nie miał nic do ukrycia! A przecież ja go widziałam. W innej sytuacji może bym nawet się zawahała, ale nie wówczas gdy naocznie doświadczyłam jego zdrady. A on jeszcze szedł w zaparte.

– Karolina do diabła. Przestań gadać głupoty. Jak mam ci udowodnić, że to czysty absurd?

–   Nie możesz, bo i tak wiem, że kłamiesz.

–   Przestań już to powtarzać.

– A ty przestań już się wypierać. Widziałam cię, rozumiesz?- Dokładnie w tej chwili rozległo się pukanie do drzwi.

–   Hej, mogę? Łukasz, musimy się już zbierać. Dzwonił twój ojciec.

– Chwileczkę!- Poprosił mój mąż krzycząc w stronę zamkniętych drzwi. Potem odezwał się do mnie:- Co miało znaczyć to, że mnie widziałaś?

–   Z twoją kochanką. Więc zaprzeczenia są bezpodstawne.

–   Kiedy?

–   Co masz ich kilka, że musisz najpierw wybadać która to była?

–   Kiedy?- Powtórzył twardo.

–   Dokładnie tydzień temu, po południu na Pradze. Co, przypominasz sobie?

Wysoka brunetka w czarnej lateksowej sukience z dużym dekoltem i pasem na biodrach. Całowaliście się.

– O Boże...- Wymamrotał zmieniając się na twarzy, przeczesując dłonią włosy i sprawiając, że moje serce na moment przystanęło. Do tej pory miałam jeszcze nadzieję, że...- Co ty tam robiłaś? Śledziłaś mnie?

–  Tylko to cię interesuje? Czy cię śledziłam?

– Odpowiedz.- Zażądał patrząc na mnie z jakimś dziwnym błyskiem w oczach.- Jak się tam znalazłaś? Czy ktoś do ciebie dzwonił?

– Nie, po prostu wracając ze spaceru z Kubusiem zauważyłam jak wchodzisz do tramwaju i zrobiłam to samo.- Przymknął oczy, a jego twarz pobladła.

– Kuba był tam z tobą? Zabrałaś naszego syna ze sobą w takie miejsce?!- Jego głos był napięty, głośny, wyrażający wyrzut. Rozsierdził mnie tym jeszcze bardziej.

– Nie bój się, widziałam cię z takiej odległości, że nawet nie zdawał sobie sprawy z tego, że to jego ukochany tatuś migdali się z jakąś kobietą.

–   Masz pojęcie co ty zrobiłaś? Czy ktoś cię widział?

–   A co to ma do rzeczy?

–   Odpowiedz. Widziałaś kogoś? Powiedziałaś kim jesteś?

– Tak, kręciło się tam paru facetów, ale nie oznajmiałam wszem i  wobec że niedaleko stoi mój zdradzający mnie mąż. A zresztą nie wiem co to ma do rzeczy.

–   Oczywiście, że nie wiesz.- Syknął.- I nie wiesz nawet na co się naraziłaś. Nigdy więcej tam nie chodź, rozumiesz?

– Nie martw się, już poznałam twoją kochankę. Nie mam zamiaru się z nią zaprzyjaźniać.

– Nadal nic nie rozumiesz? To była kobieta z gangsterskiego świata, córka przestępcy na którego polujemy od kilku lat.

–  Mam pogratulować ci gustu?

–  Karolina, obudź się do cholery! Ona nie jest moją kochanką i nic mnie z nią nie łączy!- Szybko zbliżył się do mnie potrząsając moimi ramionami.- Idąc tam sama naraziłaś siebie, mnie i na dodatek naszego syna na niebezpieczeństwo. Nigdy więcej tego nie rób.

– Więc...więc skoro ona nie jest twoją kochanką to dlaczego ją całowałeś?

– Bo muszę, rozumiesz?! Od jakiegoś czasu jestem wtyczką i jej niby chłopakiem. Muszę udawać. Nigdy nie wziąłbym sobie kochanki, a zwłaszcza kobiety takiego pokroju.

– Ale...- Byłam totalnie skołowana. Jego wyjaśnienia były logiczne i wszystko wyjaśniały tyle, że...wcale mnie nie uspokoiły. Bo udając czy nie i tak mnie zdradzał. Wolno odsunęłam się od niego korzystając z okazji gdy znów ktoś zapukał do drzwi.

–  Moment! Zaraz idę!- Warknął Łukasz.

– Pospiesz się. Nie wiem co wy tam robicie!- Krzyknął Maciek znaczącym tonem, ale ja nawet na to nie zareagowałam. Po chwili mąż zbliżył się do mnie ponownie.

– Teraz rozumiesz na jak wielkie niebezpieczeństwo się naradziłaś? Przecież tam spotykają się najgorsze szumowiny. Na dodatek tej dziewczyny pilnują goryle tatusia, więc gdyby któryś z nich przypadkiem zorientował się kim jesteś ty i Kuba, wszyscy moglibyśmy źle skończyć. To dlatego zdejmowałem obrączkę udając kawalera.

– A nie mógł tego robić ktoś inny?- Spytałam już spokojniej.- Choćby Maciek lub Artur?

– Artur jeszcze nie ma takiego doświadczenia, a co się tyczy Maćka to chciał, ale...

– ...ale dzielny pan Łukasz Kowalski sam zgłosił się na ochotnika czyż nie?

– Nie do diabła! Możesz przestać już mi przerywać i sama wyciągać niewłaściwe wnioski?- Przygryzłam wargę by znów się z czymś nie wyrwać, choć przychodziło mi to z trudem. On wyjaśniał dalej.- Maciek miał się koło niej zakręcić, ale Karina, to znaczy ta dziewczyna nie była nim zainteresowana.

– Bo zainteresowała się tobą, tak?- Dopowiedziałam przez chwilę martwiąc się, że znów zarzuci mi iż mu przerwałam. Ale tak nie zrobił. Skinął tylko głową.- Więc czemu nie mogłeś odmówić? Przecież jesteś żonaty i masz małe dziecko.

–   Wiem. Ale co miałem zrobić? Mnie też zależy na rozgryzieniu tej szajki. Próbowaliśmy nawet z innym agentem, ale też się nie udało. Karina nie zainteresowała się żadnym z nich w ten sposób. Dlatego wraz z ojcem doszliśmy do wniosku, że jeśli ona będzie uważać iż sama wybrała sobie faceta wszystko będzie wyglądać bardziej realistycznie. A ja jako wtyczka będę z kolej bardziej wiarygodny.

–  A może udawanie kawalera bardziej ci się podoba?

–  Jeśli tak myślisz to jesteś kompletną idiotką!- Warknął, a potem wziął głęboki wdech jakby próbował się uspokoić.- Spójrz na mnie, Kara.- Rozkazał, a gdy nic sobie nie zrobiłam z jego polecenia chwycił moją twarz w dłonie zmuszając do spojrzenia mu prosto w oczy.- Kocham cię i nigdy bym cię nie zdradził, a nawet jeśli popsułoby się między nami to i tak fakt, że jesteś moją żoną skutecznie by mnie przed tym powstrzymał. I boli mnie to, że we mnie wątpisz.- Słysząc to w moich oczach stanęły łzy. Łukasz delikatnie starł je kciukami obu rąk.- Proszę nie rób mi tego więcej. I nie płacz. Obiecuję wyznać i opowiedzieć ci wszystkie szczegóły tej prowokacji, ale nie teraz. Chłopaki czekają. To naprawdę tylko praca.

–   Sypiasz z nią?- Spytałam szybko.

–   Mówiłem ci, że to tylko...

– Odpowiedz.- Zażądałam. Gdy ciężko westchnął już znałam odpowiedź.-Jesteś podłym...- Zaczęłam, ale nie zdołałam dokończyć bo do głowy nie przychodził mi w tej chwili żaden kwiecisty epitet. Gdy chciałam wyrwać się z jego uścisku skutecznie mnie unieruchomił.

– Przestań już do cholery. Oczywiście, że z nią nie sypiam. Przecież mówiłem ci, że to jest udawane. I to tylko praca.

– To, że jest udawane nie znaczy, że się nie dzieje. A poza tym prostytutka też jest w pracy sypiając z kim popadnie.- Odpowiedziałam z sarkazmem. Zauważyłam, że znowu go rozzłościłam.

– Ale ja nie jestem prostytutką. A zresztą...myśl sobie co chcesz, nie mam zamiaru więcej czegokolwiek tłumaczyć.- Łukasz puścił mnie i po prostu wyszedł z pokoju. Po kilku minutach przyprowadził do niego Kubusia, a sam z Arturem i Maćkiem wyszedł. Zdążył mi jednak przesłać potępiające spojrzenie.

–   Mama, baje?- Poprosił Kubuś wyrywając mnie z transu.

–   Hm...? Aaa, bajkę. Tak kochanie, włączę. Poczekaj momencik.

Z trudem się uśmiechnęłam starając się udawać radosną. Ale nie było to łatwe. Czy Łukasz naprawdę uważał, że jego wyjaśnienia mnie uspokoją? Że mówiąc iż to tylko praca fakt, że całuje się i być może nawet obdarza śmiałymi pieszczotami obcą kobietę mnie uspokoi choć przyznał, że z nią nie sypia? Że świadomość iż złapanie bandyty jest dla niego nawet ważniejsza od moich uczuć i dotrzymania małżeńskiej przysięgi? Nie, to mi wcale nie pomogło. Owszem, uspokoiłam się gdy wyznał, że tamta laleczka nie jest jego kochanką, ale obiektywnie rzecz biorąc niedużo do tego brakowało. Przypomniałam sobie słowa męża, gdy wyjaśniał, że to początkowo Maciek został wyznaczony do tego zadania, ale Karinie spodobał się Łukasz. Uśmiechnęłam się smutno do siebie. Bo wcale jej się nie dziwiłam. Wysoki, dobrze umięśniony i wysportowany, z wyrazistą kwadratową szczęką i śniadą cerą przykuwał wzrok. Jednocześnie był w jakiś sposób tajemniczy, lekko niechlujny w swoim codziennym ubiorze czy uczesaniu (zwłaszcza ostatnio, bo już rozumiałam czemu nagle zaczął golić się rzadziej) co, wiedziałam z własnego doświadczenia, działało jak magnes na kobiety. W końcu na mnie też podziałało. Czy mogłam się więc dziwić, że córka gangstera wolała dziką, męską wyrazistość niż chłopięcy urok  błękitnych oczu i skorych do uśmiechu ust Maćka? Ja też do cholery wolałabym tego pierwszego. Co ja plotę: nie żadne wolałabym, ale wolałam, bo już dokonałam wyboru. I żadna pieprzona Karinka mi go nie odbierze.

Wątpiłam w słowa męża odnośnie wcześniejszego powrotu do domu, ale o dziwo tego dnia tak jak obiecał przyszedł do domu wcześniej. Czytałam właśnie książkę na łóżku gdy usłyszałam dźwięk klucza do drzwi. Kuba spał już od dobrych dwóch godzin.

– Witaj.- Odezwał się do mnie cicho zbliżając się do kojca Kubusia. Uśmiechnął się na widok śpiącego synka, a ja na moment napawałam się tym widokiem. Do tej pory, nawet po ponad dwóch latach małżeństwa sprawiał mi dużą przyjemność.

– Czemu dziś przyszedłeś tak wcześniej?- Spytałam również szeptem. Przeniósł wzrok z syna na mnie.

– Powiedziałem ojcu, że nie mogę dziś zostać.- Wyjaśnił.- Mamy sobie trochę do wyjaśnienia, bo ostatnio to zaniedbałem. Pójdziemy do kuchni?- Zgodziłam się bez słowa wstając z łóżka i zakładając szlafrok. Delikatnie zamknęłam drzwi sypialni by nie obudzić Kubusia.- Jest coś do jedzenia? Umieram z głodu.

–  Tak, w lodówce masz pastę rybną i kotlety z obiadu. Mogę ci odgrzać.

– Nie trzeba, zjem zimne.- Podszedł do lodówki, otworzył ją wyciągając półmisek. Przez jakiś czas patrzyłam jak je nie odzywając się do niego. Potem wstałam decydując się wstawić wodę na herbatę.- Dzięki.- Mrugnął z pełnymi ustami gdy położyłam przed nim parujący kubek. Drugi postawiłam obok siebie.- Cieszę się, że nie jesteś już na mnie zła.- dodał kończąc jedzenie.

– A kto powiedział, że nie jestem?

– Kara, przecież wyjaśniłem ci wcześniej...

– Tak- przerwałam mu niegrzecznie.- Ale teraz nie chodzi mi o Karinę. Zastanawiałam się nad tym co powiedziałeś gdy przyszedłeś do pokoju.

– Co masz na myśli?

– Twój, powiedzmy, dość wczesny powrót do domu.

– Nie rozumiem.

– Powiedziałeś, że poinformowałeś ojca, że musisz wrócić do domu. Więc czemu nie robiłeś tego wcześniej? Dlaczego nie mogłeś wracać o bardziej przyzwoitych porach jedząc kolację o normalnej godzinie, a nie po nocy? Co znaczy, że wcześniej nie musiałeś tego robić? Nie chciałeś wrócić do domu jak normalny facet i spędzić wieczoru z rodziną?

– Oczywiście, że nie. To znaczy: tak, chciałem. Ale teraz mamy w biurze dużo pracy w związku z ostatnią sprawą.

– Nie sądzę by twój ojciec przez sześć dni w tygodniu spędzał ponad 16 godzin na dobę w pracy choć przecież jest szefem całego CBŚ.

– Tak, ale on zajmuje się już tylko strategiczną robotą, a w papierach może siedzieć w domu. Ja jestem wtyczką, więc chcąc być wiarygodnym muszę utrzymywać relację z kręgiem przestępczym.- Przymknął na moment oczy.- Naprawdę świetnie gotujesz. Chłopaki mieli rację.

– Spędzaj tutaj więcej czasu, a będziesz się mógł o tym bardziej przekonać.

– Karolina, proszę. Nie chcę się już kłócić.- Wstał z krzesła biorąc jeszcze kilka pospiesznych łyków herbaty a że była gorąca skrzywił się lekko. Potem zbliżył do mnie i pocałował w czoło.- Wezmę tylko szybki prysznic. Zaczekasz na mnie? Porozmawiamy.

– Dobrze.- Zgodziłam się bo nie pozostało mi nic innego.

W czasie gdy on się kąpał ja wolno popijałam swoją herbatę. Zastanawiałam się o czym będzie chciał jeszcze rozmawiać ze mną mąż, bo jak na razie to ja już nie chciałam nic wiedzieć. Zdawałam sobie sprawę, że nawet jeśli go poproszę to nie zrezygnuje z tej sprawy. A tylko w ten sposób nasze problemy mogłyby się skończyć. Gdy wrócił miał na sobie bokserkę i spodnie od piżamy co tylko uwypukliło jego idealne umięśnienie. Choć było dość spore, to jednak nie należał do tego typu mężczyzn u których muskulatura jest nadmiernie rozwinięta. Można powiedzieć, że Łukasz miał naturalnie szerokie barki co umożliwiło mu zachowanie proporcjonalnej sylwetki nadając jej lekkości, a nie masywności i nabicia tak jak działo się to w przypadku wielu innych facetów nadużywających siłowni. Teraz wycierał swoje odrobinkę przydługie włosy ręcznikiem, którego biel wyraźnie odcinała się od śniadej, opalonej skóry. Gdy przyłapał mnie na przyglądaniu się mu odwróciłam wzrok udając, że chcę wziąć kolejny łyk ze swojego kubka. Tyle, że był on już pusty.

– Jesteś bardzo zmęczona? Wiem, że musisz rano wstać do Kubusia, więc możemy przełożyć tę rozmowę na kiedy indziej.

– Nie, jeśli chcesz mi coś powiedzieć możesz zrobić to teraz. Nie wiadomo kiedy znów może zdarzyć się to kiedy indziej. A poza tym ty sypiasz jeszcze mniej na dobę i jakoś funkcjonujesz.- Nie mogłam się powstrzymać od drobnej złośliwości.

– Ale ja nie muszę opiekować się energicznym dwulatkiem przez cały dzień.- Odpowiedział jakby nie zauważył w moim tonie przekąsu. Potem odłożył ręcznik przeczesując dłońmi już lekko tylko wilgotne włosy. Usiadł na krześle naprzeciw mnie.

– Więc co takiego pilnego masz mi do powiedzenia, że wreszcie zmusiło cię to do wcześniejszego powrotu?

– Karolina, sarkazm jest tutaj niepotrzebny.

– To nie był sarkazm. Po prostu stwierdziłam fakt. Uważasz, że to nieprawda?- Spojrzał na mnie, a potem spuścił wzrok na swoje dłonie.

– Tak, masz rację. I właśnie o tym chciałem z tobą porozmawiać.- Zaintrygował mnie, więc spojrzałam mu w twarz.

– Co masz na myśli?- Spytałam.

–To wszystko co dzieje się między nami.- Zrobił nieokreślony gest dłońmi jakby dla podkreślenia swoich słów.- Wiem, że ostatnio mamy trochę problemów i oddaliliśmy się od siebie. Ale uwierz mi, że naprawdę wciąż cię kocham i zależy mi na tobie. Nie możesz w to wątpić.- Tym razem to ja spuściłam wzrok.

– Łukasz, wiem. Ignorując fakt mojego dzisiejszego wygłupienia się przed tobą zarzucając ci zdradę to chcę ci powiedzieć, że nigdy wcześniej pod tym względem w ciebie nie wątpiłam. Ale to, że jesteśmy małżeństwem nie powoduje, że nie jesteśmy również w związku. A o każdy związek trzeba dbać. Ty od kilku ostatnich miesięcy w ogóle nawet w nim nie uczestniczysz.

– Wiem, Kara. I przepraszam za to.- Łukasz wziął w swoje dłonie moje mocno je ściskając.- I obiecuję ci, że wszystko ci potem wynagrodzę. Naprawdę. Po zakończeniu tej sprawy nie będę już tyle pracować. I tak zaniedbałem ciebie i Kubusia z czego doskonale zdaję sobie sprawę. Ale nie zrobiłem tego celowo.

–  A jak długo potrwa jeszcze to śledztwo?- Spytałam.

– Najwyżej kilka tygodni, ale mamy nadzieję, że wszystko rozwiąże się już w najbliższym czasie.- Z trudem stłumiłam rozczarowanie. Kilka tygodni? Czyli ile? Dwa, trzy miesiące?- W przyszłym tygodniu ma wydarzyć się coś, co jeśli nikt tego nie spieprzy da nam duże szanse na zdobycie kluczowych dowodów na szefa całej szajki.- Przerwał na moment.- Kara, on naprawdę jest niebezpieczny. Nawet nie wiesz co poczułem gdy powiedziałaś mi o swojej wizycie w miejscu spotkań jego bandy. Gdyby coś złego stało się tobie albo Kubusiowi...

–  Ale nic mi się nie stało.- Odpowiedziałam lekko butnym tonem.

–  Karolina...

– No co? Okej, masz rację, przepraszam. Tyle, że ty robisz to samo. Myślisz, że jak się czuję ze świadomością, że codziennie ryzykujesz zdrowie, a może nawet życie? Na dodatek nie chcesz zdradzić mi żadnych szczegółów tłumacząc się moim bezpieczeństwem.

–  Nic mi się nie stanie.- Odparł z pewnością siebie typowego faceta.

– Jasne. Najwyżej skończysz z kulką w głowie gdy ktoś odkryje, że jesteś wtyczką.- Ze złością wyrwałam swoje dłonie z jego. Potem wstałam z krzesła.- I pewnie uważasz, że to w porządku.

– Kochanie, to tylko moja praca.- On również wstał mówiąc jakimś pobłażliwym tonem.

–. Pamiętasz jak jakiś chłopak napadł na oddział banku w którym pracowałam? Niemal zmusiłeś mnie do powrotu do domu. Więc teraz gdy sytuacja się odwraca nie traktuj mnie tak jakbym była nierozsądnym dzieckiem - Poprosiłam płaczliwym głosem, bo znów zebrało mi się na łzy. Nie chcąc się skompromitować spuściłam głowę z zamiarem odejścia.

– Hej.- Łukasz zatrzymał mnie lekko przyciągając do swojej piersi. Potem mocno objął.- Nie płacz. A przynajmniej nie przeze mnie. Wierz mi, że nie staram się niepotrzebnie ryzykować.

– Więc czemu bierzesz udział w tych prowokacjach?- Odrobinkę odsunęłam się od niego by spojrzeć w oczy.- Przecież nie musisz tego robić. Są przecież inni: bezdzietni i nieżonaci faceci. Chociażby Maciek. On z chęcią chciałby brać udział w takich przedsięwzięciach nie raz o tym mówił.- Łukasz z delikatnym uśmiechem pocałował mnie w skroń.

– A myślisz, że on nie ma rodziny? Że jego bracia lub rodzice cierpieliby mniej po jego śmierci?

–  Nie nie, ale...- Zamilkłam zawstydzona własnym egoizmem.

– Każdy z nas ma coś do stracenia. I każdy nie chce tego stracić, więc stara się być ostrożnym. Ja mam duże doświadczenie, a Maciek...sama widzisz, jest w gorącej wodzie kąpany. Niechybnie zdradziłby się jakimś nierozważnym słowem czy gestem, więc cieszę się, że jednak wypadło na mnie.Poza tym to jest to niejako sprawa osobista.- Już miałam spytać co miało znaczyć jego ostatnie zdanie, ale nie byłam w stanie. Bo z każdym następnym wypowiedzianym słowem Łukasz zataczał delikatnie kółka w okolicy moich łopatek. Jego ciepły, miętowy oddech prawdopodobnie po paście do zębów owiewał moją twarz, a policzek dotykał policzka. Z przyjemnością wtuliłam się w niego jeszcze mocniej.- A teraz...- Jego usta znalazły się niżej, kierując do wgłębienia na szyi.-...teraz może byśmy skończyli ten temat? Bo chciałbym porozmawiać o czymś innym.

– Ttak?- Wyjąkałam z trudem czując jak mój puls przyspiesza gdy do ust dołączył jego język pozostawiając na skórze przyjemny chłód. Od tak dawne Łukasz nie dotykał mnie w ten sposób...

– Aha.- Delikatnie zagryzł mnie za płatek ucha powodując, że przez całe ciało przeszedł mi dreszcz.- Wiesz, w całym tym natłoku bzdur, które naplotłaś mi w czasie obiadu w jednym punkcie miałaś całkowitą rację.

– Tak?- Powtórzyłam znów z jeszcze większym trudem. Z moim mózgiem działo się chyba coś dziwnego gdy prowokacyjnie pokrywał delikatnymi pocałunkami moją twarz starannie omijając jednak ust.

– Yhmm...- Mrugnął ani na moment nie przestając swoich pieszczot rozsuwając kciukiem poły mojego szlafroka by zapewnić więcej pola do popisu swoim ustom.- W tej części gdy wspomniałaś, że cię zaniedbuję. A właściwie twoje potrzeby.

– Och.- Ponownie nie popisałam się elokwencją gdy podparł mnie do krzesełka napierając klatką piersiową na moje piersi a biodrami na moje własne. Przez cienki materiał szlafroczka wyczułam jego podniecenie. Gorącą spłynęło aż do dolnej części mojego brzucha.

–  Sądzę...sądzę, że to... że to da się naprawić.- Wykrztusiłam z trudem. Na twarz Łukasza wykwitł szelmowski uśmiech.

– To świetnie, bo mam ochotę wreszcie pocałować kogoś kogo pragnę najmocniej na świecie.- Odpowiedział mi mąż tym razem bezbłędnie natrafiając w moje wargi. Gdy wsunął mi język do ust nie mogłam powstrzymać się od jęknięcia. Zaraz jednak dotarły do mnie jego ostatnie słowa. Bo przypomniały mi, że nie tylko ja korzystam z tych przywilejów. Podpierając dłońmi jego klatkę piersiową z wewnętrznym sprzeciwem własnego ciała oderwałam się od niego.

–  Dzisiaj też tam byłeś?

– Gdzie?- Spytał zupełnie zdezorientowany nagłą zmianą mego tonu z roznamiętnionego na rzeczowy.

–  Z Kariną. Byłeś z tą kobietą?- Gdy spuścił głowę całe moje podniecenie wyparowało. Całkowicie wysunęłam się z jego objęć.

–  Kara, z nią nic mnie nie łączy. Nie w ten sposób co z tobą.

– Nawet jeśli to, co z nią robisz jest tylko udawane, to jednak wybacz, ale nie potrafię przejść do porządku dziennego nad faktem, że jeszcze kilka godzin a może nawet i minut całowałeś inną kobietę.

– Przecież wiesz, że z nią nie sypiam. Jedyne na co się zgodziłem to kilka pocałunków by wypaść wiarygodnie.- Ze złości tupnęłam nogą wyobrażając sobie te „tylko pocałunki”. Doskonale zdawałam sobie sprawę, że Łukasz tylko nimi potrafi sprawić, by kobieta całkowicie rozpłynęła się w jego ramionach. Czy tak samo całował tę całą Karinę? Chyba nie chciałam poznać odpowiedzi na to pytanie.- Pragnę tylko ciebie.

– Więc przyjdź do mnie gdy zakończysz tę sprawę, gdy już nie będziesz udawał kochanka tamtej laleczki. Dopiero wtedy moja sypialnia będzie dla ciebie otwarta.- Oznajmiłam po czym wyszłam z kuchni. Tylko, że leżąc w łóżku zagryzałam wargi niemal do krwi przytulając się do poduszki i pragnąc by Łukasz był tutaj ze mną zamiast niej.