Cienie przeszłości: Epilog

- Karolina, chodź wreszcie. Wszyscy już są!

- Idę!- Odkrzyknęłam mężowi po raz kolejny próbując założyć czapeczkę na główkę Dominiki. Ale ona jak zwykle zaczęła ciągnąć za kolorowy sznureczek.

- Ne.- Powtórzyła wyrywając mi się. Z trudem powstrzymałam irytację połączoną z rozbawieniem. Była niegrzeczna, jak zawsze z resztą.

- Od tego słońca będziesz miała brązową buzię jak mały Mulatek. Chociaż od tej czekolady którą rozmazujesz sobie na buzi też.- Powiedziałam niewiadomo po co, bo ona już odwróciła się do mnie biegnąc w koło.

- Mamamama…- W końcu wybiegła z pokoju wesoło popiskując swoim głosikiem. Zrobiłam to samo, bo mimo że miała już 15 miesięcy i od skończenia roku umiała chodzić to czasami zdarzała jej się zbytnia popędliwość. I wtedy niezmiernie lądowała na tyłku.

- Tata!- Ucieszyła się niemal wpadając w ramiona Łukasza. Widząc go w białej koszuli, którą teraz znaczyły ślady małych paluszków naszej córeczki upapranej w czekoladzie nie mogłam powstrzymać rozbawienia. Mimo wszystko nie odsunął ją od siebie tylko jeszcze mocniej przycisnął do swoich ramion.

- Znów mnie upaprałaś, brzydulo. – Ofuknął ją zaczynając łaskotać i podrzucać. Potem gdy chciał ją cmoknąć śmiejąc się zaczęła się wyrywać.- Co, też nie lubisz jak tatuś kuje? Chyba masz to po mamusi.

- Hej.- Zganiłam go wzrokiem.

- No co? Lepiej wyjmij mi czystą koszulę. Emil znów będzie ze mnie żartował.

- Tak jak wszyscy, bo mała zrobiła z ciebie pantoflarza. Trzeba było nie zachęcać jej wcześniej gdy zrobiła to po raz pierwszy. Teraz wydaje jej się to zabawne.

- Ciociu, babcia przyjechała.- Do pokoju wszedł Adaś. A właściwie wbiegł. Miał rozczochrane włosy i rumieńce na policzkach a na twarzy wyraz radosnego podekscytowania. Ten widok sprawił mi niezwykłą przyjemność.

- Świetnie. Możesz zaprowadzić do niej małą? Ja muszę pomóc wujkowi się przebrać.

- Okej.- Odkrzyknął już ciągnąc Dominikę za rączkę, którą ufnie mu dała. Od początku była w niego wpatrzona jak w obrazek. A ja wiedziałam, że takie uwielbienie wyraźnie mu służy. Odkąd zjawił się w naszym domu ponad cztery lata temu bardzo się zmienił. Nie mogę powiedzieć, że decyzja o jego adopcji była łatwą: wiedziałam że ten nieśmiały i wiecznie przestraszony pięciolatek którym wówczas był ma poważne problemy z psychiką wynikające ze środowiska w którym obracał się jego ojciec i dziadek. Dlatego musiałabym być skrajną ignorantką wierząc w to, że będzie nam łatwo, bo czas pokazał że wcale tak nie było. Łukasz początkowo był sceptycznie nastawiony do tego pomysłu. Nie powiedział tego wprost, ale wiedziałam że uważa iż traktuję Adasia jako substytut Kubusia bo był w podobnym wieku co nasz syn gdyby jeszcze żył. Chciał by trafił do zastępczej rodziny i byśmy często go odwiedzali, ale ja się uparłam. Temu dziecku ewidentnie potrzeba było dużo miłości, a ja byłam w stanie mu ją dać. I dzięki temu był tu teraz z nami. Szybko załatwiliśmy wszystkie formalności: fakt że Łukasz był jego wujem czyli bliskim krewnym znacznie uprościł procedurę. I tak już po nowym roku na stałe mógł u nas zamieszkać; oczywiście po ponownym ślubie Łukasza i moim. Malec szybko się zaadoptował: początkowo nieufny i bardzo zamknięty w sobie przeważnie spędzał czas u siebie. Potem, dzięki mojej i Łukasza cierpliwości a także wizytom u dziecięcego psychologa staraliśmy się wytłumaczyć mu tak by go nie przerazić, że jego tata nie był do końca dobry ale od teraz my z Łukaszem postaramy się mu zapewnić stabilny i bezpieczny dom. Zdołał nam zaufać, choć po urodzeniu Jacka widziałam w jego oczach obawę, że teraz nie on będzie w centrum naszego świata.W końcu był naszym biologicznym dzieckiem: to jasne że Adaś bał się że zostanie odstawiony na dalszy plan. Dlatego okazywałam mu tym więcej cierpliwości i miłości, aż w końcu zrozumiał że wcale nie musi na nią zasłużyć. Że gdy coś spsoci nie odrzucę go i nie odeślę do ośrodka. Że naprawdę mi na nim zależy. Jedynym faktem który jeszcze do niedawna mnie niepokoił było to, że nie chciał nazywać mnie swoją mamą czy Łukasza ojcem. Sądziłam, że ma to związek z faktem, iż nigdy nie będziemy znaczyć dla niego tyle by nas tak nazywać ale któregoś dnia malec mi to wyjaśnił. Wyznał, że jego biologiczny ojciec był zły a mama opuściła go zaraz po urodzeniu i te słowa nie kojarzą mu się najlepiej. Dlatego woli nazywać nas ciocią i wujkiem. Poza tym przecież byliśmy nimi naprawdę więc ze łzami w oczach spowodowanych wzruszeniem się na to zgodziłam. I od tej pory do końca zrozumiałam problemy tego małego człowieczka, a on do końca mi zaufał.

Być może dlatego, gdy w naszym życiu pojawiła się moja córka Dominika nie wydawał się tym być aż tak przerażony. Wręcz przeciwnie: cieszył się z małej siostrzyczki, a teraz byli prawie nierozłączni. Jacek, który miał już prawie cztery lata zaczynał podziwiać starszego od niego Adama: imponowały mu jego zdolności i wiek. Czasami jednak nasza hałaśliwa trójka potrafiła nieźle złapać się za łby: nawet mała Dominika potrafiła okładać pięściami swoich starszych braci!

Wiedziałam, że trochę ich rozpuszczam, ale nie mogłam inaczej. Bardzo pragnęłam dzieci i by dojść do tego momentu co dzisiaj musiałam pokonać wiele przeciwności. A zwłaszcza by pokonać obawę, że w każdym momencie mogę je stracić.

- Załóż tę błękitną. Tylko ta jest uprasowana.- Przetrząsając szafę wyjęłam z wieszaka jedną z koszul męża.

- Dzięki.- Z uśmiechem wziął ją do rąk zaczynając rozpinać guziki tej poplamionej.- Twoja córka jest nieznośna.

- Moja? – Parsknęłam.- A twoja to co?

- Na pewno nie jest moja. Moje dzieci są grzeczne.

- Akurat. Rozpuściłeś całą trójkę to teraz masz.

- Jesteś okropna.

- Ty też. Zarzucasz mi niewierność?- Udał, że się zastanawia.

- Chyba jednak nie. Nie miałabyś na to czasu. Jestem wymagającym mężem. Chodź mi pomóż z tymi guzikami. Powinniśmy zejść na dół, bo oskarżą nas o bycie nieodpowiedzialnymi rodzicami.

- Sam sobie radź.- Odburknęłam udając urażoną, ale posłusznie podniosłam czystą koszulę zaczynając ją wkładać na ramionami Łukasza. Ale on przytrzymał moje dłonie.- Co ty…?- Zdążyłam tylko powiedzieć gdy jego usta nakryły moje. Z trudem udało mi się odsunąć.- Jesteś nieznośny. Sam powiedziałeś że powinniśmy zejść na dół.

- Ale można wykorzystać sytuację.- Roześmiał się nic nie robiąc sobie z mojej złości.

- Oho, wy tu się zabawiacie a tam na dole wszyscy czekają.- Na dźwięk głosu Beaty pisnęłam szybko odsuwając się od Łukasza.- Nie po to tłukłam się się przez pół Polski by nawet nie zobaczyć swojej najlepszej przyjaciółki.

- Przepraszam, Łukasz ubrudził sobie koszulę. Zaraz schodzimy.

- No ja myślę.- Odpowiedziała z udawaną surowością. Okrasiła ją jednak szerokim uśmiechem. Po chwili całą trójką zeszliśmy na dół.

Dziś obchodziliśmy z Łukaszem czwartą rocznicę naszego drugiego ślubu, choć w zasadzie minęła już ponad dekada odkąd przysięgaliśmy sobie miłość przed Bogiem. Mimo to każda okazja była dobra do świętowania i spotkania się z całą rodziną, która pozostawiliśmy w Warszawie. Tak jak sugerowałam kiedyś Łukaszowi, wyprowadziliśmy się ze stolicy do Krakowa. Musieliśmy zmienić miasto, otoczenie by zacząć wszystko od nowa. Nowe miejsce umożliwiło nam dobry start, choć z drugiej strony paląc za sobą wszystkie mosty zostawiliśmy tam również przyjaciół i rodzinę. Ale za to mieliśmy zapewniony spokój.

Nie chodziło tylko o media choć te po zamknięciu Astra na dożywocie w więzieniu przez wiele tygodni rozpisywały się o tym. Potem szum trochę opadł, aż do jego planowanej ucieczki po prawie roku. Dopiero niecałe dwa lata temu odetchnęliśmy z ulgą: biologiczny ojciec mojego męża popełnił samobójstwo. Wiedziałam, że Łukasz mimo tego co zrobił Aster i krzywd jakie mu wyrządził nie jest do końca w stanie traktować tego obojętnie. Rozumiałam go: w końcu to był jego ojciec który bez wahania zabił swojego jednego syna chcąc to samo zrobić z nim. Nienawidził go, a jednocześnie z pewnością czuł żal za to jak wiele krzywd mu wyrządził. Dlatego tym bardziej starałam się go wtedy pocieszać.

Kariny Bajkowskiej nigdy więcej nie spotkałam: policja uznała ją za zaginioną i przesłuchiwała mnie ponownie pytała o szczegóły naszego rozstania w tamtym pałacyku. Nie wyznałam, że pozwoliłam jej uciec wdzięczna za to co zrobiła dla Łukasza. Miałam nadzieję, że mimo wszystko ułoży sobie życie z dala ode mnie i mojego ukochanego. Zwłaszcza po tym jak niejako uznała mnie za wartą Łukasza i jego miłości. Może to głupie, ale wierzyłam że nie będzie starała się nas rozdzielić.

- Wreszcie. Jest i nasza szczęśliwa małżeńska para.- Powiedziała radosnym głosem Patrycja, żona mojego szwagra gdy pojawiliśmy się w salonie na dole.- Już myślałam, że zapomnieliście o gościach.

- Jakże byśmy mogli.- Odpowiedziałam jej mocno obejmując. Potem przyjęłam prezent który mi wręczyła.

- Wszystkiego dobrego.- Dodała całując mnie w policzek.Szybko musiała jednak odejść, bo otoczyła mnie cała masa znajomych: Krysia z dwoma córkami, Joasia z czteroletnią już Zuzą wraz z mężem, nowe koleżanki z pracy Renata i Teresa. Aha, bo zapomniałam wspomnieć, że znalazłam bardzo fajną pracę w dużej firmie audytorskiej. We trzy tworzyłyśmy bardzo zgrane trio choć ja po urlopie macierzyńskim wróciłam do niego kilka miesięcy temu. Potem podeszła do mnie mama, mój młodszy braciszek z żoną Marysią oraz siostra. Niestety, dwa lata temu mój ojczym zmarł więc jego z nami nie było. Mama jednak zniosła to dość dobrze: czasami pocieszałyśmy się nawzajem mówiąc o tym, że teraz z pewnością Bartosz dba o Kubusia.

Myśl o zmarłym synku wciąż przyprawiała mnie o odrobinę melancholii ale czas złagodził moje rany. Poza tym miałam Adasia, Jacka i Dominikę które bardzo kochałam.  No i Łukasza. Dlatego starałam się iść na przód i nie tkwić w przeszłości, bo na nią nie mogłam mieć żadnego wpływu. Ważna była chwila obecna i przyszłość, na którą teraz mogłam spoglądać bez obaw. Bo zawsze pragnęłam przecież tylko tego: dużej, szczęśliwej rodziny z ukochanym przy swoim boku.

- I kolejnych szczęśliwych lat pożycia małżeńskiego.- Dodał do życzeń mój Wojtek mocno mnie obejmując. Dopiero rok temu stał się szczęśliwym żonkosiem, choć ślub z Marią planowali już dobre kilka lat. Miał nastąpić dużo wcześniej, ale po drodze młodzi mieli mnóstwo perypetii: raz nawet rozstali się dość poważnie. Mimo wszystko pokonali wszelkie przeszkody i im się udało. Teraz Marysia była w trzecim miesiącu ciąży.- Wszystkiego dobrego siostrzyczko. Ty jak nikt inny na to zasługujesz zwłaszcza po tym co przeszłaś.

- Dziękuję.- Odszepnęłam wzruszona. Starałam się jednak powściągnąć swoje emocje.- Tobie też tego życzę. I traktuj teraz dobrze swoją żonę.- Z udawaną surowością pogroziłam mu palcem. Roześmiał się.

- Tak jest.- Zasalutował mi żartobliwie i odszedł. A ja zaczęłam witać się z kolejnym z gości.

Widok tylu drogich mi osób w jednym miejscu sprawiał mi niesamowitą przyjemność: gwar spowodowany bieganiną maluchów których w pokoju było prawie tuzin, licznych rozmów z rodziną i przyjaciółmi których widywaliśmy sporadycznie podczas ważniejszych świąt lub przejazdem będąc w Warszawie. Mimo to wieczorem, gdy wreszcie nasza piątka została sama poczułam ulgę. Gdy z pomocą męża w końcu zdołaliśmy sprzątnąć zastawione smakołykami stoły po gościach z ulga usiadłam na kanapę. Wówczas trzy i pół letni Jacek, który do tej pory bawił się z Adasiem i Dominiką wdrapał się obok mnie. Wyciągając malutkie rączki z radością wzięłam go na swoje kolana.

To właśnie on był owocem miłości mojej i Łukasza, która wybuchła między nami tamtego dnia w jego kawalerce którą wynajmował z Agatą. To on pozwolił mi wówczas wierzyć, że mój obecny teraz mąż się odnajdzie. I to on dawał mi nadzieję.

Imię, które wybrałam wydawało mi się być naturalne: Łukasz przystał na to bez chwili wahania, choć pan Włodzimierz (teraz mój teść) nie był z tego zadowolony. Uważał, że choć wiele zawdzięczamy Jackowi Bończakowi, to jednak nazwanie tym imieniem dziecka które nosiłam wówczas pod sercem może sugerować że to on jest jego biologicznym ojcem. Zwłaszcza, że przecież sama nie prostowałam tej wersji gdy byłam w ciąży. Mimo to jednak Łukasz mnie poparł: rozumiał co chcę w ten sposób wyrazić i wcale nie czuł się zazdrosny. (Choć czasami wypominał mi tamten pocałunek który złożyłam ustach Jacka w chwili jego śmierci, ale robił to raczej z przekory niż prawdziwej zazdrości.) Wiedział, że to on jest miłością mojego życia i nie wątpił w to. W końcu zbyt wiele przeciwności losu pokonaliśmy aby znowu być razem by jednak okazało się, że to nie było nam pisane.

- Kasia przyjedzie?- Spytał malec patrząc na mnie swoimi błękitnymi oczami. Delikatnie odgarnęłam mu z czoła blond kosmyk.

- Tak, twoja kuzynka przyjedzie. Następnym razem to my ją odwiedzimy.

- Kiedy?- Drążył.

- Już niedługo.- Pocałowałam go w czoło. Ledwie to zrobiłam podeszła do nas Dominika. Choć właściwie to podbiegła. Ona nie wiedziała co to chodzenie. Z trudem wdrapała się na sofę ciągnąc mnie za włosy.

- Uważaj.- Pogroził jej Adaś.- Nie możesz tego robić.

- Daśśśśśśśśśś.- Roześmiała mu się w odpowiedzi próbując z kolei dosięgnąć jego czupryny. Zręcznie się przed tym uchylił, więc gdybym jej nie złapała wywróciłaby się na dywan.

- Jesteś nieznośna Domi. Wiesz o tym?- Spytałam ją retorycznie po raz niewiadomo który. Zaśmiałam się gdy podniosła wzrok i kiwnęła głową jakby rzeczywiście rozumiała co mówię. Mimo bólu to pozwoliłam jej na zabawę swoimi włosami, choć czasami rzeczywiście ciągnęła kosmyki zbyt energicznie.

- I takim oto sposobem zaoszczędzisz na fryzjerze. Moja kochana córeczka potrafi zrobić ci najlepsze uczesanie, prawda?- Łukasz, złożywszy posprzątany już stół też usiadł przy nas.

- Chyba raczej stanę się łysa. Straciłam przynajmniej czwartą część włosów.- Mrugnęłam.

- Co to znaczy czwartą część?- Spytał jak zwykle zaciekawiony Adam. Już od jakiegoś czasu był na etapie: Co to jest i co robisz?

- To znaczy, że bardzo dużo kochanie.- Odpowiedziałam tylko niezdolna wdawać się w zawiłe wywody. Byłam na to zanadto zmęczona.

- Jak dużo?- Drążył.

- Mniej niż połowę.- Dodał Łukasz.

- Czyli ile dokładnie? Trzy tryliony pięćset tysięcy osiemset milonów?- Roześmiałam się.

- Prawie. Pomyliłeś się trochę.

- O pięć miliardów osiem bilionów?

- Skąd znasz te liczby?

- Madzia mnie nauczyła.- Miał na myśli córkę Patrycji i Emila, która w tym roku miała zdawać maturę i zacząć studia na wydziale weterynarii. Ku zdumieniu wszystkich,  a zwłaszcza jej rodziców dwa lata temu diametralnie zmieniła zdanie dotyczące wiązania swojej przyszłości z prawem twierdząc, że prawnicy głównie muszą bronić złych ludzi choć wiedzą że popełnili zbrodnię a jej nie pozwalają na to jej wewnętrzny kodeks moralny. Decyzja może byłaby i dobra, gdyby odnajdując nowe zamiłowanie do zwierząt nie zechciała zostać weganką. Patrycja niemal wychodziła z siebie wyszukując jej w sklepach specjalnych produktów nie zwierających mleka czy żelatyny. Miała jednak nadzieję, że w końcu ulubiona wołowina skusi ją na tyle że zapomni i mordowaniu biednych krówek.

- Ach, Madzia. Mądra z niej dziewczyna co?

- Tak, gdy dorosnę to się z nią ożenię.

- Z nią? Chłopie gdy dorośniesz Magda będzie dla ciebie staruszką.- Zaśmiał się Łukasz.

- I co z tego? Ale jest ładna.- Resztę wieczoru spędziliśmy razem na kanapie starając się oglądać jakąś animowaną bajkę. Mówię staraliśmy się choć Łukasz wcale tego nie robił. Nieustannie wędrował dłońmi po moim karku rozpraszając  mnie albo obejmował szyję delikatnie muskając ramiona w miejscu gdzie znajdował się mój obojczyk. Skutecznie mnie tym rozpraszał.

W końcu, tuż przed dziesiątą, wykąpana i najedzona cała trójka zasnęła leżąc obok nas. Wraz z mężem odnieśliśmy dzieci do łóżek. Potem wreszcie mogliśmy zająć się sobą.

- Jestem wykończona.- Jęknęłam gdy tylko wróciłam spod prysznica. Z ulgą weszłam pod kołdrę.

- Ja też. Już nigdy więcej żadnych imprez. Chyba, że organizowanych nie przez nas.

- Tak. Jestem na to za stara.

- Ty? A co ja mam powiedzieć?

- Ty jesteś młody duchem. Z resztą ciałem też.

- Doprawdy?- Mrugnął uwodzicielsko. Zaśmiałam się delikatnie cmokając go w usta. Potem pozwoliłam się objąć.

- To chyba nie wymaga odpowiedzi.- Odparłam również szeptem wtulona w jego ramię.

- Tobie też nic nie brakuje.

- Dziękuję bardzo, łaskawco.- Zażartowałam.- Twoje komplementy nigdy nie rozwiną we mnie nadmiernej nieskromności.

- To dlatego że się bardzo staram. Inaczej popadniesz w samozachwyt.

- Przy tobie to mi raczej nie grozi.

- Nie martw się.- Uśmiechnął się.- Nawet jak będziesz gruba i brzydka to i tak będę cię kochał.

- A ja ciebie nie.- Odpowiedziałam żartem mimo że nasze twarze dzieliły zaledwie centymetry. – Znajdę sobie jakiegoś przystojnego faceta jako twój substytut z umięśnioną klatką piersiową, wysportowaną sylwetką, łagodnym uśmiechem.- Wyliczałam jednocześnie gładząc jego policzki. Potem uśmiechnęłam się złośliwie.-Ale nie martw się.- Zacytowałam go lekko przedrzeźniając pocierając jednocześnie swoim nosem jego.- Na razie niczego ci nie brakuje. – Teraz mogliśmy bez przeszkód z tego żartować, bo oboje byliśmy pewni swoich uczuć. Wiedzieliśmy, że to fragment naszych „końskich zalotów” i czerpaliśmy z nich prawdziwą przyjemność.

Pocałunek był bardzo delikatny, pozbawiony nadmiernej namiętności i popędliwości. Zdawaliśmy sobie sprawę, że mamy przed sobą całą noc. Potem jednak ta łagodna pieszczota przerodziła się w coś większego; tak jak zwykle z resztą. Bo mimo upływu wspólnie spędzonych lat i świadomości, że teraz nic nam nie zagraża więc czeka nas ich jeszcze więcej nasza namiętność i miłość wcale się nie zmniejszyła. Nawet teraz nie raz potrafiliśmy zachować się niczym niezdarne nastolatki wykorzystując popołudniową nieobecność dzieci i kochać się w środku dnia. A potem śmiać się z tego.

Niektórzy pewnie zapytają: czy po tym wszystkim co przeszliśmy, co ja przeszłam w ogóle można mówić o szczęściu? Czy możliwy jest happy end? Czy normalny człowiek tracąc dziecko, będąc dwukrotnie porwanym, widzącym śmierć i krew może o tym wszystkim zapomnieć, może przestać się bać? Jak może wierzyć w miłość gdy kilkakrotnie był jej brutalnie pozbawianym?

Odpowiedź nie jest prosta.

Przede wszystkim byłam zadowolona ze swojego życia. Kochałam swojego męża, miałam trójkę wspaniałych dzieci które dostarczały mi masę radości (choć zmartwień też), lubianą i dobrze płatną pracę oraz lojalnych znajomych i przyjaciół. Poza tym niektórzy mogą uznać, że moje życie nie było nudne, że miałam swoją „przygodę”. Ale to wszystko nie przyszło mi łatwo: okupione było cierpieniem, masą wyrzeczeń i trudów. Dlatego patrząc wstecz cieszyłam się że to co było jest już za mną. Jasne, że poznając smak bólu i porażki tym bardziej doceniałam najmniejszą nawet drobnostkę: miałam na przykład świra na punkcie robienia zdjęć. Każda śmieszna minka Dominiki, każdy uśmiech Jacka czy dumna postawa Adasia siedzącego na ramionach Łukasza wydawały mi się być warte uwiecznienia przypominając o ulotności chwil. Dzięki temu czułam się trochę lepiej- zupełnie tak jakbym je kolekcjonowała i w każdej chwili mogła do nich wrócić.

Z drugiej jednak strony nie zawsze było tak kolorowo. Czasami po prostu nachodziły mnie takie dni gdy myśląc o przeszłości byłam smutna. Gdy wspominałam przyjaźń z Jackiem oraz jego poświęcenie, Kubusia którego dziecięca buźka już dawno zatarła mi się w pamięci i tylko liczne fotografie pozwalały mi ją pamiętać, twarz Astra strzelającego do własnego syna bo nie był takim „wielkim” przestępcą jak on chciałby żeby był i wiele innych.

Ale Łukasz to rozumiał. Rozumiał, że czasami wpadałam w melancholię zastanawiając się nad swoim życiem i tym jak się potoczyło. Ale wiedział też, że niczego nie żałowałam. Bo cały ten ból i cierpienie którego doświadczyłam teraz stał się źródłem mojej radości i woli walki. Zrozumiałam, że właśnie to jest miarą naszego sukcesu: by pomimo wielu porażek i ciosów się nie poddać. By choćby nie wiem jak było trudno wierzyć w to że się uda, mieć niegasnącą nadzieja i tę pewność, że zawsze może być lepiej. Bo jak powiedział amerykański poeta Ralph Emerson ludzka siła wyrasta ze słabości. I ja całkowicie się z nim zgadzam. 

 

JAK PEWNIE SIĘ DOMYŚLACIE TO JUŻ KONIEC HISTORII TRUDNEJ MIŁOŚCI KAROLINY I ŁUKASZA. I WRESZCIE MOGĘ TROCHĘ ODPOCZĄĆ :) JEDNAK NIEDŁUGO ZAMIERZAM ZNÓW ZACZĄĆ PISAĆ DLATEGO CHCIAŁAM SPYTAĆ WAS O ZDANIE: CZY KONTYNUOWAĆ LOSY PRZYJACIÓŁ Z BRYLANTOWEGO LICEUM? A MOŻE ICH PERYPETIE JUŻ WAS ZNUDZIŁY I WOLELIBYŚCIE ZUPEŁNIE NOWĄ TEMATYKĘ? ZASTANAWIAM SIĘ NAD CYKLEM KRÓTKICH OPOWIADAŃ (DO OKOŁO OBJĘTOŚCIOWO MOICH ZWYCZAJNYCH DZIESIĘCIU ROZDZIAŁÓW) KTÓRE BYŁYBY ZNACZNIE BARDZIEJ SKONDENSOWANE I DYNAMICZNIEJSZE ALBO DWOMA HISTORIAMI. PIERWSZA BYŁABY O TRZECH SIOSTRACH PO PRZEJŚCIACH- NIE TYLKO MIŁOSNYCH, A DRUGA OSADZONA W TROCHĘ SZKOLNYM KLIMACIE O DZIEWCZYNIE Z LICEUM. MAM JESZCZE POMYSŁ NA COŚ LEKKO SURREALISTYCZNEGO, ALE RACZEJ Z NIEWIELKIM AKCENTEM (BEZ ŻADNYCH WILKOŁAKÓW, MAGII, CZY CZAROWNIC BEZ OBAW). I NAPRAWDĘ PROSZĘ WAS O RADĘ, BO NAJCHĘTNIEJ WZIĘŁABYM SIĘ ZA WSZYSTKO NA RAZ, ALE NIESTETY RACZEJ NIE PODOŁAM. 

POZA TYM JESZCZE JEDNO PYTANIE: JAK SPRAWDZAM SIĘ W NARRACJI TRZECIOOSOBOWEJ (TZN Z NARRATOREM?) PEWNIEJ CZUJĘ SIĘ W PIERWSZOOSOBOWEJ (TAKIEJ JAK W CIENIACH PRZESZŁOŚCI), ALE TA Z KOLEI JEST WYRAZEM TYLKO ODCZUĆ GŁÓWNEJ BOHATERKI I JEJ ROZWAŻAŃ, WIĘC NIE UKAZUJE TEGO CO TAK NAPRAWDĘ SIĘ DZIEJE W UMYSŁACH WIELU WAŻNYCH POSTACI. PYTANIE KIERUJĘ GŁÓWNIE DO OSÓB CZYTAJĄCYCH MIŁOSNY GALIMATIAS CZY ZAKOCHANEGO KLAUNA KTÓRZY MAJĄ PORÓWNANIE.