Cienie przeszłości: Rozdział XVI: Koniec czy początek koszmaru?

Staliśmy we trójkę nie wiedząc co powiedzieć. Nie mogąc dłużej znieść tej całej sytuacji i rewelacji Kariny chciałam zapytać czy możemy już iść gdy w tym samym momencie odezwał się mój mąż.

– Po co ją tutaj zabrałeś?- Spytał Jacka.- Przecież wyraźnie ci zabroniłem.

– Bo mnie o to poprosiła.- Odparł mu tamten. Gdy odważyłam się podnieść głowę zauważyłam jak mierzą się spojrzeniami.

– I dlatego naraziłeś ją na spotkanie z tą kobietą? Co miałeś zamiar tym osiągnąć?

- Nie wiem. Nie znałem jej zbyt dobrze. Nie sądziłem, że może być niebezpieczna i agresywna.

– A co, sądziłeś że pogłaszcze ją po głowie?

– Przestańcie już.- Mój głos nie był głośniejszy niż szept, ale skutecznie ich uciszył.- Chce stąd iść.

– Odwiozę cię.- Odpowiedział mi szybko Jacek.

– Nie ma takiej potrzeby. Moja żona wraca ze mną.- Głosem ociekającym zawoalowaną groźbą zagrzmiał Łukasz.

– Przyjechała ze mną, więc i w ten sposób odjedzie. A poza tym czy nie jesteś na teraz na służbie?

– Nie.- Odpowiedział tylko Łukasz.- Ale radzę ci stąd iść. Napaść na więźniarkę też jest karana. Mogę cię wsadzić za to do aresztu.

– Nawet jeśli broniłem przed nią twoją żonę? No nie wierzę...- Prychnął- A może odwzajemniasz jej obsesyjne uczucie? Może wcale nie musiałeś udawać zainteresowanego?- Gdy Łukasz chwycił Jacka za poły koszuli, tamten jednym silnym ciosem powalił go na podłogę. Ja wciągnęłam tylko głośno powietrze obserwując jak mój mąż szybko wstaje pragnąc oddać cios przed którym jednak Jacek skutecznie się uchylił. Przymknęłam na moment oczy by zmobilizować pozostałe pokłady siły na ich rozdzielenie. Bo wiedziałam co będzie dalej. Pobiją się do nieprzytomności albo całkowitego zmęczenia. Uświadamiając sobie to chciałam ich nawet zostawić, zostawić z tą bezsensowną bójką której pretekst stanowiło dobro mojego synka. Bo nie miałam siły na kolejną burdę, a po o tym co się dzisiaj wydarzyło moje nerwy były napięte i czekały tylko by wybuchnąć. Może to dlatego zareagowałam zbyt gwałtownie:

– Przestańcie już! Oszaleliście? Mój syn być może teraz umiera, a wy potraficie zajmować się wszczynaniem bójek?! Jak dla mnie możecie się pozabijać, ale to niestety nie zwróci mi syna!- Gdy oboje utkwili we mnie wzrok spojrzałam na Jacka.- Idź już stąd. Wrócę do domu z Łukaszem.

– Ale...

– Powiedziałam idź. Proszę.- Dodałam już spokojniej przypominając sobie, że w końcu chciał mi pomóc.

– Jak chcesz.- Ostentacyjnym ruchem poprawił swoją koszulę posyłając mordercze spojrzenie Łukaszowi typowo samczą zagrywką. W innych okolicznościach może by i to mnie śmieszyło, ale nie teraz. Teraz miałam gdzieś ich zazdrość.- Do zobaczenia.

Gdy zostaliśmy z Łukaszem sami żadne z nas się nie odezwało. Spodziewałam się, że zarzuci mnie gradem oskarżeń o to, że tu przyszłam, na dodatek ze swoim byłym, ale nic takiego się nie stało. Rzucił mi tylko szybkie spojrzenie, a potem kazał iść za sobą i skierował się do drzwi. Poszłam za nim. W milczeniu pokonaliśmy dalszą drogę, aż w końcu znaleźliśmy się w pomieszczeniu biurowym więzienia. Łukasz podszedł do jednego z dyżurujących policjantów i spytał chyba o łazienkę. Najwyraźniej po spojrzeniach i pytaniach o to czy wszystko jest w porządku domyślił się, że uderzenie Jacka pozostawiło na jego twarzy ślad. Choć wydawał się nie zwracać na mnie uwagi poszłam za nim. Przed męską łazienką się zawahałam, ale że była pusta weszłam i tam. Usłyszałam jak zaklął patrząc w lustro. Wiedziałam co zauważył. Na policzku miał mocne otarcie, które kończyło się przy prawym kąciku ust. Z tego miejsca sączyła się stróżka krwi. Zdecydowanym ruchem odkręcił kurek z zimną wodą i zaczął przemywać nią twarz. Zerknęłam do torebki w poszukiwaniu chusteczek.

– Pomogę ci.- Odezwałam się.

– Poradzę sobie.- Spojrzał na mnie, a jego wzrok przypomniał mi spojrzenie jakim obrzucił mnie wczorajszego wieczoru w jego sypialni gdy z niej uciekłam. Spojrzeniem zranionego mężczyzny, nie tylko fizycznie. Czemu on musi mi to robić teraz, pomyślałam. Mimo wszystko wyjęłam z opakowania trzy lub dwie sztuki chusteczek i zbliżyłam się do Łukasza. Drgnął gdy dotknęłam nimi zranionego miejsca i próbował się odsunąć. Przytrzymałam jednak jego głowę zapobiegając tej próbie. Gdy się zorientował przestał się wyrywać.

– Bardzo cię boli?- Spytałam patrząc mu prosto w oczy. On też patrzył wprost na mnie, ale jednocześnie jakimś dziwnym wzrokiem tak jakby mnie nie widział.

– Czemu mnie nie posłuchałaś i tu z nim przyszłaś?- Odezwał się ignorując moje wcześniejsze pytanie.

– Bo musiałam. Jeśli istnieje chociaż cień szansy i jeśli mogę coś zrobić by go odnaleźć to musiałam to zrobić, rozumiesz? Nawet bez twojej zgody.

– Gdybym wiedział jak bardzo ci na tym zależy to przyjechałbym tu z tobą.- Powstrzymałam się od komentarza, że nie wierzyłam mu ani trochę. Tym bardziej, że pytałam go o to rano. Poza tym udawał faceta więźniarki, którą chciałam odwiedzić. I która go najwyraźniej kochała, pomyślałam przypominając sobie to co Karina mówiła o Łukaszu.

– A więc powiedziałeś jej, że cię zostawiłam?- Zadałam kolejne pytanie. Dopiero teraz jego spojrzenie nabrało ostrości i poczułam, że naprawdę patrzy na mnie a nie coś zupełnie niewidocznego.

– Powiedziałem, że zostawiła mnie żona.- Wyjaśnił po chwili odsuwając chusteczkę by sprawdzić, czy krew nadal leci. Skrzywił się gdy okazało się, że tak. Jacek musiał uderzyć go dość mocno. Tym bardziej, że nosił na dłoni sporej wielkości sygnet. To pewnie jego ostre kontury spowodowały tak duże uszkodzenie.- Musiałem wymyślić jakąś bajkę na potrzeby mistyfikacji.

– I tylko przez przypadek twoja „bajka” zwodniczo przypomina prawdę?- Przeniósł wzrok z lusterka na mnie.

– A więc zamierzasz mnie porzucić dla swojego byłego kochanka?- Spytał z sarkazmem.

– Nie kpij. Doskonale wiesz o co mi chodzi. A może zgadzasz się ze stwierdzeniem tej całej Kariny, że jestem zimną suką?

– Naprawdę chcesz kłócić się o to teraz? Gdy podobno szkoda ci czasu na bezsensowne bójki w czasie których mogłabyś szukać syna?- Gdy mnie skarcił poczułam do niego złość. Jak śmiał parafrazować moje byłe słowa zarzucając mi niekonsekwencje? Miałam go powyżej dziurek w nosie żałując odruchu udzielonej mu pomocy. Odkręciłam się na pięcie z zamiarem wyjścia.- Poczekaj, zaraz wracamy do domu.

– Poradzę sobie.- Rzuciłam tylko żałując, że nie wyszłam wcześniej z Jackiem.

Nie mogłam zrozumieć jak Łukasz może w tej chwili wyskakiwać z pokazem zazdrości. To tak jakby podczas trzęsienia ziemi ludzie martwili się tym, że nie mają antyperspirantu czy pilnika do paznokci. Powinien tak jak ja skupić się na odnalezieniu Kubusia i zapomnieć o naszych prywatnych problemach. Na ich rozwiązanie będziemy mieli jeszcze dużo czasu.

- Przestań w końcu zachowywać się tak jakbyś to ty była jedyną skrzywdzoną i miała prawo do takiego zachowania. Narobiłaś mi wystarczającego wstydu przychodząc tu z tym byłym dilerem w obecności podwładnych.

- A więc tylko to jest dla ciebie ważne? To, że byłam tu z Jackiem? A nie to, że twoja Karinka wie gdzie jest nasz syn, ale nam tego nie mówi?

- Ona nic nie wie.

- Jasne, a ty jej oczywiście wierzysz.- Powiedziałam z sarkazmem. Potem parsknęłam widząc w jego oczach, że naprawdę tak jest.- Och, na miłość boską gdybyś ją trochę przycisnął wyznałaby prawdę. Jesteś taki głupi, że nie umiesz rozpoznać fałszu?  Ty? Wielki agent CBŚ? Ale w końcu nie ma się czemu dziwić: nawet nie zareagowałeś gdy ta kobieta mnie uderzyła.

- Jacek zaatakował ją pierwszy.

- Bronisz jej?- Nie mogłam w to uwierzyć.

- Nie.

- A może naprawdę jest twoją kochanką co?

- Tak jak twoim Jacek?

- Ty podły…

- …przepraszam.- Nagle drzwi korytarza się otworzyły i stanął w nich jakiś mężczyzna w służbowym uniformie CBŚ. Wyglądał na zakłopotanego, więc pewnie słyszał część mojej rozmowy. Miałam to jednak gdzieś. Posłałam jeszcze parodię uśmiechu Łukaszowi dając mu do zrozumienia, że mam gdzieś fakt, iż być może narobiłam mu kolejnego wstydu przed kolegą z pracy.

- Nic nie szkodzi. To ja przepraszam. Pomyliłam toaletę.- Z ulgą wyszłam z budynku, a potem wsiadłam do autobusu.

Przez cały dzień aż do wieczora nie kontaktowałam się z mężem. A i tego w zasadzie nie dało się nazwać rozmową, bo tak jak kilka dniu zostawił mi tylko list. Pisał w nich o prowokacji. „Ja w zamian za Kubę”, przeczytałam.

A więc w końcu udało im się coś zrobić. Nawet jeśli to on miał się poświęcić…Ta myśl mnie zabolała, ale nie mogłam sobie teraz pozwolić na słabość. Łukasz albo Kubuś; mąż albo syn- innych opcji nie było. A mój mąż przynajmniej umie się bronić. Kuba nie.

Przerwałam te myśli słysząc dzwonek do drzwi. Sądziłam, że być może Łukasz wrócił do domu (bo wydawało mi się, że nawet nie nocował tu tej nocy), ale otwierając drzwi ujrzałam w nich Jacka.

- Cześć.- Odezwał się patrząc na mnie. A ja dopiero teraz zorientowałam się, że wybiegłam na dwór tylko w cienkiej koszulce nocnej, która prawdopodobnie prześwituje. Skrzyżowałam ramiona na piersiach by choć trochę się zasłonić. Zaraz jednak je opuściłam. Mój wygląd wcale mnie teraz nie obchodził.

- Hej. Wchodź.- Zachęciłam go mimo wszystko rozglądając się za czymś do przykrycia. Tak jak pamiętałam w salonie leżał mój sweter, który teraz naciągnęłam mimo iż było mi w nim stanowczo za ciepło.- Coś się stało?

- Nie, chciałem tylko sprawdzić jak się trzymasz po wczorajszym. Przepraszam, że tak wcześniej.

- Nic się nie stało. Jak widzisz jakoś się trzymam.- Skrzywiłam się lekko.

- A…Łukasz?

- Nie ma go. Ubzdurał sobie, że jesteśmy kochankami podczas gdy sam, z tą Kariną…

- Karola nie powinnaś teraz o tym myśleć.

- No tak, ale jak on może być taki ślepy. Przecież to dzięki tobie poznali kryjówkę Górskiego gdzie znaleźli jakiś trop. Gdybyś im o tym nie powiedział to…

- …może. A może to Łukasz odkryłby to bez mojej pomocy.

- Ale być może za późno. I tak mija już szósty dzień.- Zamilkłam czując jak znów zbiera mi się na płacz. Sześć dni. Już ponad 120 godzin mój malutki synek spędził w towarzystwie najgorszych szumowin.

- Musisz być teraz silna, Karola. Musisz wierzyć w to, że Kuba odnajdzie się zdrowy i żywy.

- Ale ty nie słyszałeś tego rozpaczliwego głosu. Mój mały kochany synek…- Tym razem rozpłakałam się niezdolna powstrzymać łez. Początkowo Bończak tylko na mnie patrzył, ale po chwili usłyszałam jak podnosi się z krzesła i siada na sofie obok mnie.

- Gdybym mógł w jakikolwiek sposób złagodzić twoje cierpienie to zrobiłbym to.- Powiedział odwracając moją głowę ku swojej tak że nawet mimo łez widziałam żar w jego spojrzeniu. Zamrugałam gwałtownie. – Z radością zastąpiłbym Kubusia.

- Nie mów tak. I tak nie powinnam cię w to wszystko wciągać.

- Cieszę się, że to zrobiłaś.

- A co z twoją rodziną? Zostawiłeś wszystko by ruszyć mi na pomoc. I co cię spotkało ze strony Łukasza?

- To nieważne. Nie zrobiłem tego dla jego wdzięczności. A rodzina…nie mam żadnej rodziny. W Gdańsku poza matką nie został nikt kto by się dla mnie liczył.- Zakłopotało mnie to stwierdzenie, bo mówiąc to nie odrywał oczu ode mnie. Jakby sugerował, że… Nie, z tego wszystkiego przychodziły mi do głowy głupie myśli. To co nas łączyło minęło tak dawno temu, że Jacek z pewnością miał jakąś narzeczoną lub żonę. A przynajmniej dziewczynę. Bo Łukasz nie miał racji. Ja a tym bardziej Jacek już nic do mnie nie czuł.

- Powinieneś już iść. Nie wiem kiedy wróci Łukasz, a nie chcę kolejnej kłótni.- Odparłam stanowczo wstając z sofy. On zrobił to samo.

- Wybacz mi. Nie chciałem byś przeze mnie poróżniła się z mężem.

- Tak wiem.- Powiedziałam odruchowo przypominając sobie, że już mi to kiedyś mówił.- Ale tak będzie lepiej.

- W takim razie…pamiętaj, że gdyby coś się działo to dzwoń. O każdej porze dnia i nocy.

- Dzięki.- Poczułam ulgę gdy w końcu zostałam sama. Miałam mętlik w głowie, bo nagle przyszła mi do głowy myśl, że jemu wcale nie zależy na tym aby mi pomóc, ale właśnie o to by skłócić mnie z Łukaszem. Bo zawsze pojawiał się w takich momentach… No i wczoraj: skąd mój mąż wiedział o tym że poszłam odwiedzić Karinę by dotrzeć do więzienia tak szybko jeśli przebywał w bazie CBŚ? Nie, to nie miało sensu. Widocznie tak mi się tylko zdawało. Naprawdę zaczynałam wariować. Chciałam odzyskać swoje dawne życie, Cofnąć się w czasie niczym Marty McFly. Tyle, że on chyba podróżował do przyszłości, więc to nie najtrafniejsze porównanie.

Po południu odwiedziła mnie pani Mariola przesyłając wiadomość od Łukasza. Chciał aby moja teściowa przyniosła mu trochę rzeczy, bo dziś również nie zjawi się w domu. Wymiana miała się odbyć tak jak poprzednio planowano o trzeciej w nocy.

- A więc nie zjawi się już tak?

- Tak.- Pani Mariola była odrobinkę zakłopotana.- Pokłóciliście się, prawda?

- Tak jakby.- Wzruszyłam ramionami. Nie zamierzałam wyjawiać jej szczegółów wczorajszego dnia.

- Odkąd porwano Kubę wszystkim puszczają nerwy. To naturalne, że Łukasz może być trochę wyprowadzony z równowagi. Dlatego nie powinnaś robić czegoś co mogłoby to spowodować.

- Co ma mama na myśli?- Spytałam domyślając się o co chodzi.

- O nic konkretnego.

- Tak? A ja myślę, że chodzi tu o Jacka Bończaka. Nie mylę się?

- Karolciu, przecież wiesz, że chcę dla was dobrze. Nie oceniam cię ani nie oskarżam, bo rozumiem twój punkt widzenia. Wiem, że chciałaś dobrze i że Jacek…

-…Jacek bardzo nam pomógł. Gdyby nie on to…

-…to jeszcze nic nie znaczące poszlaki, kochanie. Prawdopodobnie i tak dojdzie do prowokacji.

- I co z tego? Agenci rozpracują wszystko szybciej. Nawet jeśli dojdzie do wymiany i tak odbiją Łukasza.

- Tak ci powiedział, prawda?

- Co miał mi powiedzieć?

- Że to nie jest bezpieczne. Ale on wiele ryzykuje.

- Wiem.

- Nie, nie wiesz. Bo gdybyś wiedziała nie doprowadziłabyś do takiego stanu w jakim się rozstaliście. Co zrobisz jeśli on nie wróci?

- Wróci.- Powiedziałam stanowczo, ale w głębi duszy poczułam zwątpienie. Ale przecież list mówił coś innego. Czy Łukasz nadal mnie okłamywał co do szczegółów śledztwa? W sumie nie byłoby to aż takie dziwne zważywszy na to ile ukrywał „dla mojego dobra”. Ale z drugiej strony przecież podobno wszystko było już na najlepszej drodze do odkrycia kryjówki bandziorów.

- Zadzwoń teraz do niego.

- I tak nie odbierze.

- Jak chcesz.- Odparła mi teściowa po dłuższej chwili. Ja jednak wyraźnie widziałam, że zamierzała powiedzieć coś innego.

- Mama też mnie oskarża o romansowanie z Jackiem, prawda?

- Ależ skąd. Przecież wyszłaś za mojego syna.

- Ale sądzi mama, że coś nas łączy.

- Posłuchaj Karolina. To twoje życie i ty o nim decydujesz. Mnie nic do tego.- Z tymi słowami mnie opuściła.

Po jej wyjściu biłam się z myślami. Czy miała rację? Czy mój mąż ryzykował życiem albo zdrowiem? Czy było to aż tak niebezpieczne? Tylko skąd niby miałam o tym cokolwiek wiedzieć skoro on nic mi nie mówił. Wielki super- bohater, pomyślałam jednocześnie ze złością i jakimś wewnętrznym smutkiem. Nasze relacje z pewnością po tym całym koszmarze trudno będzie odbudować- o ile w ogóle będzie to możliwe, ale mimo wszystko nie chciałam jego śmierci. Nie chciałam niczyjej śmierci.

Z nadejściem wieczora moje nerwy były coraz bardziej napięte. Zdawałam sobie sprawę, że najwyraźniej tej nocy nie zasnę. Zaczęłam nawet żałować, że okłamałam wszystkich iż nocuję u teściów ( ich z kolei że nocuje u mnie mama), bo miałam dość tych wszystkich współczujących spojrzeń. Ale teraz czyjeś wsparcie by mi się przydało. Z tego powodu zaczęłam krążyć po pokoju w kółko niczym marionetka nie mogąc sobie znaleźć żadnego miejsca. Co jakiś czas patrzyłam na zegarek dziwiąc się, że upłynęło zaledwie kilka minut. Zastanawiałam się czemu: przecież była dopiero dziesiąta a do wymiany miało dojść za 5 godzin…

Z perspektywy czasu wiem, że być może jakiś szóstym zmysłem lub kobiecą intuicją czy też czymkolwiek innym wyczuwałam, że coś się dzieje. Bo właśnie w tym samym czasie funkcjonariusze CBŚ we współpracy z policją odkryli miejsce przetrzymywania Kubusia i teraz próbowali go odzyskać. Początkowo tak  by porywacze się nie zorientowali ( nie byli pewni w której z części rozpadającego się baraku przebywają wraz z chłopcem), ale później sytuacja wymknęła się spod kontroli i zauważono ich obecność.

Było ich czterech: trzech wytypowanych (łącznie z Górskim) z których dwójka pełniła tylko funkcję ochrony i właściwie tylko wiedziała o porwaniu, ale nie zawiadomiła o tym policji. Tylko dwójka była uzbrojona co ułatwiło policjantom działanie. Akcja nie dowiedziałam się dopiero około północy gdy przyszedł do mnie Maciek informując o wszystkim i karząc jechać do szpitala.

- Boże a więc go skrzywdzili? Jest ranny?- Natychmiastową ulgę zastąpiło uczucie strachu.

- W zasadzie to nie. To znaczy nie w takim sensie. Franek przesłuchiwał porywaczy i z tego co mi wiadomo to chłopiec po prostu nie chciał jeść. Prawdopodobnie ze strachu.

- O Boże.

- Nie martw się, wszystko będzie dobrze. Jest tylko trochę osłabiony i odwodniony, ale z tym lekarze mogą sobie poradzić.

- Dzięki Bogu.

Gdy w końcu zjawiłam się w szpitalu, spostrzegłam na korytarzu Łukasza. Od razu zapytałam go o naszego synka a on wyjaśnił mi całą sytuację. Zaznaczył jednak, że na szczegóły musimy poczekać, bo Kubuś został tu przywieziony zaledwie przed kilkunastoma minutami. Skinęłam głową mając ochotę jednocześnie płakać i się śmiać. Chciałam też jak najszybciej zobaczyć synka, przekonać się naocznie że wszystko z nim w porządku, ale musiałam czekać. Ale to, że się odnalazł było dla mnie najważniejsze.

Resztę nocy spędziłam w szpitalu sama nie wiedząc kiedy zasnęłam. Obudziłam się w jednym ze szpitalnych łóżek. Jak się potem dowiedziałam to Łukasz się mną zajął. Pomyślałam, że będę musiała z nim poważnie porozmawiać i wszystko wyjaśnić, wypytać o szczegóły akcji ale zdecydowanie później. To nie była odpowiednia pora. Teraz chciałam zobaczyć synka.

Gdy w końcu wpuszczono mnie na salę z oczu trysnęła mi fala łez. Mój ukochany mały synek leżał z zamkniętymi powiekami nad wielką machiną, która co chwila wydawała dźwięki jakiegoś pikania. Do jego małego ciałka została przymocowana kroplówka, a blada i zazwyczaj cera wydawała się wręcz przerażająco biała.

- Co oni ci zrobili kochanie.- Wyszeptałam podchodząc jak najbliżej się stało. –Co oni ci zrobili…

Dość szybko w szpitalu znaleźli się członkowie mojej rodziny, w tym moja mama i brat. Byłam wdzięczna Łukaszowi za to, że o tym pamiętał, bo jak prawdę mówiąc nawet nie pomyślałam by o tym kogokolwiek powiadomić. Ale teraz wtulając się w ramię mamy było mi tak dobrze.

- A więc jest zdrowy? Nie ucierpiał w żaden fizyczny sposób?

- Nie, nie bili go jeśli o to pytasz. Ale porządnie wystraszyli, bo wyglądał na strasznie zabiedzonego.

- Że też są tacy ludzie którzy mogą być zdolni do takich okrutnych rzeczy. Porwać dwulatka.- Mama pokręciła z niedowierzaniem głową.

- Ale teraz już wszystko w porządku. Ujęto ich. I ich pomocników też, więc cała czwórka zgnije w więzieniu.

- Mam nadzieję. Nie jestem złą osobą, ale z całego serca życzę im tego. Tylko potwory zachowują się w ten sposób.- Rozmawiałyśmy jeszcze dłuższą chwilę na temat Kubusia, ale stopniowo z czasem nasza rozmowa stawała się coraz bardziej normalna. Teraz, choć Kuba już się odnalazł resztki tygodniowego napięcia wciąż we mnie siedziały. Dlatego spytałam mamę o samopoczucie Marleny, bo w końcu była w ósmym miesiącu ciąży, o jej stosunki z ojczymem i bieżące sprawy. Już od tak dawna tego nie robiłam, że czułam się nieco dziwnie. I zrozumiałam jak bardzo mogłam nieświadomie krzywdzić innych. Jakiś czas później, gdy nadarzyła się odpowiednia chwili, ja w końcu zebrałam się w sobie by na szpitalnym korytarzu  porozmawiać z Łukaszem. Jednak zdążyłam się tylko przywitać, bo usłyszałam jak ktoś woła moje imię. To był Jacek.

- Przepraszam, zaraz wrócę.

- W porządku. I tak miałem zamiar napić się kawy.- Wymownym gestem wskazał dłonią na automat.

- Ja…ja naprawdę nie wiedziałam, że on tutaj będzie. Nie powiedziałam mu i…

- Karolina, właśnie się dowiedziałem że Kuba się odnalazł.- Przerwał nam Jacek i skinął głową Łukaszowi, który kompletnie zignorował ten gest. Palcem wskazującym dotknął tylko kącika swoich ust w miejscu gdzie uderzył go Bończak. Dopiero potem odszedł.

- Nie powinieneś tu przychodzić.- Powiedziałam. Wyglądał na zaskoczonego.

- Dlaczego?

- Dobrze wiesz dlaczego.

- Chodzi o Łukasza, tak? A więc gdy już nie jestem potrzebny mam iść? Okej. Tylko mogłaś chociaż z łaski swojej powiadomić mnie o tym, że to już koniec. Ja też się martwiłem o twojego syna.

- Jacek, to nie tak. Nie o to mi chodziło.

- Nie? A ja myślę, że właśnie o to. To ty do mnie zadzwoniłaś, pamiętasz? To ty prosiłaś o pomoc a ja przyjechałem. Nie po ty by podburzać przeciwko tobie męża, ale odnaleźć syna.

- Wiem. Wybacz mi.- Powtórzyłam czując się podwójnie źle z powodu kłamstwa. Bo przecież jeszcze wczoraj ta myśl przeszła mi przez głowę.

- Nie mam czego. A teraz skoro jak rozumiem z Kubą jest lepiej chyba nie pozostaje mi nic innego jak wracać do siebie.

- Tak, jest tylko odwodniony. Zostań jeśli chcesz.

Właśnie z tego powodu sytuacja w szpitalu stała się napięta. Niewtajemniczona mama co rusz pytała mnie co robi tutaj mój były chłopak dodając, że nie dziwi się iż ten fakt tak irytuje mojego męża. Tyle, że przecież nie mogłam jej teraz wyjaśnić że Jacek to były kryminalista i świadek koronny. I tak nie była w stanie zrozumieć czemu niektórzy zwracają się do niego Tomek a innym razem Jacek. Zmyśliłam na poczekaniu, że to jego pseudonim czy coś w tym stylu. Na większą inwencję nie było mnie stać.

Kuba obudził się dopiero następnego dnia, ale tylko na moment i to prawdopodobnie z powodu gorączki. Zaczęłam się o niego niepokoić coraz bardziej, zwłaszcza widząc jak wymienia szeptem z teściową jakieś uwagi. Gdyby nie lekarz, byłabym pewna że mnie oszukuje i coś jest nie tak. A tak przynajmniej wiedziałam, że doktor by mnie nie okłamał.

Wieczorem, całkowicie zmęczona dałam się namówić Łukaszowi na powrót do domu. Obiecał mi, że zostanie przy naszym synku  i będzie go pilnował. To mnie uspokoiło, bo od czasu porwania bałam się tak, że chciałam aby ktoś zaufany nie spuszczał go z oczu. Nawet w szpitalu.

Szokiem było dla mnie zobaczenie rzeczy Kubusia, które miał na sobie w dniu porwania. Bo najwyraźniej przez kilka dni nie były zmieniane. Tyle, że ich właścicielem był dwuletni chłopiec, który choć od jakiegoś czasu korzystał już z nocnika prawdopodobnie z powodu koszmarnych warunków i strachu teraz o tym zapomniał. Cuchnęło z niego tak mocno, że nawet pomimo tego że Łukasz wyrzucił je do naszego głównego kontenera na śmieci czułam ich smród. Domyśliłam się, że właśnie dlatego mąż mi ich nie pokazał. Na sam widok tych ubranek zbierało mi się na płacz. A raczej na widok tego co z nich zostało.

Minął trzeci, a potem czwarty i piąty dzień, a stan Kubusia nadal się nie poprawiał. Zaczynałam odczuwać coraz to większy niepokój, choć z drugiej strony wszyscy zapewniali mnie że wszystko jest w porządku.

- Kubuś jest małym chłopcem.- Tłumaczył doktor.- To naturalne, że w takim przypadku nawet odwodnienie jest dużym problemem.- Tylko, że kilka dniu temu mówił mi coś zupełnie innego…No i jeszcze fakt, że się nie budził. Czasami tylko szlochał przez sen jakby na wspomnienie tego całego koszmaru krzycząc: mama. Ale moja obecność wcale go nie uspokajała. Zastanawiałam się jak wielkie ślady w psychice zostawi w nim to porwanie. Z jak wielkim piętnem będzie musiał się zmagać.

- Ale to nieważne słoneczko.- Szeptałam do jego śpiącego udręczonego ciałka.- Bo mamusia już jest z tobą i nigdy cię już nie opuści.

Siódmego dnia coś się stało. Nie wiedziałam co, ale lekarze wyglądali na zaniepokojonych . Gdy Łukasz do nich podszedł zaczęli mu coś wyjaśniać, a ja starałam się cierpliwie czekać na koniec ich rozmowy.

- Co się dzieje Łukasz?- Spytałam męża gdy tylko lekarz zaczął iść w kierunku gabinetu.

- Przepraszam, muszę teraz iść z doktorem.

- Ale co się dzieje?

- Powiem ci gdy wrócę.

- Coś nie tak z Kubusiem?!-  Krzyknęłam, ale on już mnie nie słuchał idąc za doktorem. Spojrzałam na mamę z niepokojem.- Coś jest nie tak z Kubusiem, czuję to.

- Przecież gdyby tak było Łukasz by ci powiedział.

- Nie wiem. Ale oni coś ukrywają. Boję się, że…

- Że…?

- Że ci mężczyźni, że oni skrzywdzili Kubusia w inny sposób.

- Jak to inny? Masz na myśli, że…?

- Tak.

- Co też ci przyszło do głowy?! Oni nie wykorzystali go w żaden seksualny sposób!

- Skąd wiesz?- Zapytałam bo mówiła z taką pewnością…

- Rozmawiałam z twoim mężem. Przede mną by tego nie zataił.

- A więc przede mną coś zataja, tak?

- Córeczko, on tylko chce abyś mniej cierpiała.

- Co przede mną ukrywa?

- Nic.

 - Ale powiedziałaś, że tak jest.

- Nie. Chodziło mnie o to, że chronił cię wcześniej. Przecież sama mówiłaś, że nie wiedziałaś o tym że Kubusia znaleziono kilka godzin przed planowanym odbiciem.

- No tak. – Zgodziłam się, choć nie całkiem udobruchana. Przez następne kilkanaście minut milczałam, aż w końcu czując że nieobecność Łukasza się przedłuży zdecydowałam iść do toalety. Miałam nadzieję, że mama ma rację i nic złego się nie stało. Och, jak bardzo się wówczas myliłam…