Cienie przeszłości: Rozdział XVII: Prawda boli

Pewnie część z was mnie znienawidzi za tę część, ale trudno: taka koncepcja :)

Wracając z toalety zastałam mamę z Łukaszem, moimi teściami oraz lekarzem. Na widok ich wyrazu twarzy z miejsca przyspieszyłam kroku.

– Boże!- Okrzyk mamy wzbudził we mnie pierwsze poczucie niepokoju. Kolejny jej łzy.

– Doktorze, co się dzieje?- Spytałam nawet zanim stanęłam obok niego. Wszyscy spojrzeli na mnie niespokojnie- Coś z Kubusiem? Już się obudził?

– Och. Przepraszam.- Moja mama wydała z siebie jęk trzymając się za usta. Serce mocniej zaczęło mi bić.

– Co się stało?- Powtórzyłam gdy doktor wymienił z moim mężem znaczące spojrzenie. Potem przeniosłam wzrok na Łukasza.- Pogorszyło mu się tak?- Widząc jak mocno zaciska usta i ucieka wzrokiem nie wiedziałam już co myśleć.

– Przykro mi, pani syn właśnie zmarł.- Oznajmił beznamiętnie młody doktor.- Organizm był zbyt wycieńczony i słaby by poradzić sobie  z odwodnieniem. Staraliśmy się podawać kroplówkę i...- Nie byłam w stanie słuchać dalszych słów lekarza, bo zatrzymałam się przy pierwszym zdaniu. Nadal jednak nie docierało do mnie jego znaczenie.

– Więc jak długo Kubuś będzie jeszcze musiał tu zostać?

– Pani Kowalska właśnie powiedziałem, że...

– Panie doktorze, proszę już iść. Moja żona jest w szoku.

– Ale...- Nie wiem co zrobił Łukasz, ale lekarz w końcu odszedł. Gdy zostaliśmy sami spytałam go:

– O co mu chodziło? Nic nie zrozumiałam. Kiedy będziemy mogli odebrać Kubę ze szpitala?- Mąż patrzył na mnie spojrzeniem bez wyrazu. Teściowa nerwowo mięła w dłoniach chusteczkę, a jej mąż uciekał wzrokiem w bok. Uśmiechnęłam się do Łukasza.- Czemu tak na mnie patrzysz?

– Karolina, nasz syn...Kuba...on, on...nie żyje.- Do tej pory nie jestem w stanie wyjaśnić swojego irracjonalnego zachowania. Może prawda była dla mnie zbyt przytłaczająca aby ją przyjąć i zrozumieć. W każdym razie zachowywałam się właśnie tak jakbym nie słyszała tego co usiłował powiedzieć mi doktor a potem mąż.

– Pójdziemy go teraz odwiedzić? Ostatnio pielęgniarki powiedziały, że odwiedziny są od dziewiątej, a nie chciały mnie wpuścić, bo mały miał jakieś badanie. Teraz chyba już można, co?

– Nie rozumiesz? On nie żyje. Nie masz już po co go odwiedzać.- Ostatnie słowa wypowiedział niemal szeptem.

– Jak to nie mam po co go...? O czym ty mówisz? Przestań.- Zaczęłam się denerwować, bo jakimś cudem prawda w końcu zaczynała docierać do mojej głowy. Odwróciłam się, a potem biegłam korytarzem aby nie słuchać Łukasza. W tamtej chwili wydawało mi się, że jeśli nie usłyszę prawdy to mój ukochany synek będzie żył. I to właśnie mąż wydawał mi się być wykonawcą wyroku.

– Karolina, zaczekaj. Musimy porozmawiać.

– Zostaw mnie. Mówisz jak potłuczony.

– Kuba nie żyje, rozumiesz?- Zaszedł mi drogę chwytając za ramiona. Jego twardy wzrok mnie przeraził.

– Puść mnie. Chcę odwiedzić Kubusia i muszę porozmawiać z lekarzem.

– Do diabła przecież właśnie z nim rozmawialiśmy! Nasz syn nie żyje!- Potrząsnął mną tak, że aż poczułam ból.

– Łukasz, robisz jej krzywdę- Usłyszałam za nami głos Władysława Kowalskiego.- Jest w szoku, daj jej ochłonąć- Mąż puścił mnie tak szybko jak wcześniej chwycił. Jednak zachwiałam się na nogach z zupełnie innej przyczyny.

– Córeczko w porządku? Zaraz pomogę ci wstać- Pani Mariola z Władysławem Kowalskim próbowali mnie podnieść. Ja się jednak zaparłam klęcząc na szpitalnym korytarzu.

– Gdzie jest mój syn? Gdzie jest Kubuś? Co oni mu zrobili? Chcę zobaczyć

synka!- darłam się nie wiadomo do kogo. Potem spojrzałam na Łukasza, który ze spuszczoną głową stał odwrócony plecami do mnie.- Łukasz, przynieś mi go. Zabieramy go do domu. Tam będzie bezpieczny. Lekarze mu nie pomogą.

– Chyba powinniśmy zawołać pielęgniarkę.- Usłyszałam głos swojego teścia jakby dochodził zza ściany pokoju.- Ona zaraz wpadnie w histerię.

– Gdzie poszedł nasz syn? Czemu ją zostawił?

– Poszedł przecież po Kubusia- Odparłam im na to.- Czemu płaczesz, mamo?

– Boże, Władzio ona wciąż jest w szoku.

– Wszystko w porządku- odpowiedziałam im.- Chodźmy już do Kubusia.

– Zawołaj Danusię. Może jej rodzona matka pomoże.

– Najpierw ją podnieśmy.- Nie wiem co działo się dalej. Pamiętam jeszcze jak moi teściowie podnieśli mnie z podłogi razem z jakąś panią w białym fartuchu, która akurat przechodziła korytarzem.

Obudziłam się jakiś czas potem: kilka minut, godzin...Nie miało to dla mnie żadnego znaczenia. W uszach wciąż rozbrzmiewały mi słowa lekarza:

Przykro mi, pani syn nie żyje. Pani. Syn. Nie. Żyje.

Cztery słowa, które zniszczyły mi życie wypowiedziane tak chłodnym, tak beznamiętnym tonem jakby ktoś stwierdzał, że właśnie na dworze zaczął padać deszcz. Przed oczami stanęła mi twarz Kuby: roześmiane oczy, szerokie usta, rumiane krągłe policzki...Poczułam, że nie mogę złapać tchu i zaczęłam spazmatycznie łapać powietrze.

– Szybko, obudziła się!

– Boże, co się stało?! Córeczko, oddychaj. Spokojnie.

– Karolina, Matko...

– Zawołajcie lekarza- Nie wiem kto wypowiadał poszczególne słowa, ale dokładnie pamiętam ich treść, nerwowy przerażony ton, mocne ściskanie dłoni. Potem ktoś chwycił mnie za rękę zapinając na przedramieniu jakiś pas. Domyśliłam się, że to właśnie sprowadzony lekarz bada mi ciśnienie. Potem chyba dali mi coś na sen, bo obudziłam się dopiero wieczorem we własnym łóżku.

Przy nim siedział na fotelu Łukasz beznamiętnym wzrokiem wpatrzony w okno. Słyszałam dochodzące z kuchni inne głosy: chyba mojej mamy i Bartka. Chwilę potem ujrzałam swoją siostrę Marlenę.

– Karolina, jak się czujesz?- Spytała mnie łagodnym tonem podchodząc do łóżka.

Łukasz dopiero teraz wolnym, niemal mechanicznym ruchem przeniósł wzrok na mnie. Przymknęłam na chwilę oczy.

– Powiedzcie mi, że to nieprawda. Ktoś chwycił moją dłoń i mocno ścisnął, ale

ja ją odepchnęłam. Gdy otworzyłam oczy z powrotem zobaczyłam, że należała do mojego męża.- Łukasz?- W wypowiedzeniu jego imienia kryła się błagalna prośba. Gdy jednak spojrzał w okno, umarła.- Boże nie, nie Kubuś. Nie mój ukochany synek...- Moim ciałem wstrząsnął szloch.

– Uspokój się. Oddychaj.

– Łukasz, zrób coś wreszcie.

– Kara…- Nie wiem czemu na dźwięk jego lekko ochrypłego, jakby odwykłego od mówienia głosu na moment przestałam płakać. Spojrzałam mu w oczy widząc ten sam ból który ja czułam.

– Łukasz, przyprowadź mi go. Chcę zobaczyć Kubusia.- Gdy nachylił się do mnie usiadłam na łóżku łapiąc go za ramiona.- On żyje, prawda? Przecież ten bandyta w końcu go wypuścił! Nic mu nie zrobił. On żyje, rozumiesz?!- Objął mnie mocno, a ja zaczęłam szlochać w jego ramionach- Błagam, powiedz!- Chwycił moją twarz w dłonie trzymając swoją tak blisko, że niemal się stykały.

– Posłuchaj, nasz syn...Kuba nie żyje, rozumiesz? Musisz się opanować.

– Kłamiesz!- Odepchnęłam go ze wstrętem.- Chcę zobaczyć mojego synka.

Zawołajcie go. Kubuś! Kubuś!- Gdy Łukasz próbował mnie uspokoić zaczęłam krzyczeć jeszcze głośniej.

– Dajcie jej środki uspokajające, które zalecił lekarz.

– Nie, nie chcę żadnych środków! Chcę Kubusia!- Zaczęłam krzyczeć i rzucać się na łóżku zupełnie jak wariatka. Gdy tylko mąż próbował mnie powstrzymać gryzłam, drapałam i kopałam gdzie popadnie. Dopiero gdy spośród wielu głosów usłyszałam swoją mamę zdałam sobie sprawę z tego co robię. Ale tylko na chwilę. Zaraz jednak środki zaczęły działać, bo powoli wbrew sobie moje ciało zaczęło się rozluźniać a język plątać. Na koniec zanim zmorzył mnie sen pozostały tylko łzy.

W nocy dręczyły mnie koszmary. Chyba kompletnie się załamałam, bo wydarzenia w mojej głowie odbierałam jak kartki z kalendarza, które wyrwane wymieszały się tworząc bezładną masę pozbawioną kontekstu. W jednej chwili w głowie miałam tamten dzień gdy ludzie Mochowskiego porwali mnie by pogrążyć Jacka; w innej potworne uczucie gdy Łukasz brutalnie wyjawił mi o nim prawdę. Potem obraz zastąpił inny: moment w którym pierwszy raz spotkałam Jacka: wyraźnie słyszałam krople deszczu spadające na ulicę i odgłosy ulicy. Jednak czułam też, że spieszę się do Łukasza. Gdy do niego dotarłam dowiadywałam się, że nasz syn nie żyje, choć nawet nie wiedziałam o istnieniu Kubusia. Jednocześnie jakaś cząstka mojej świadomości była tego świadoma powodując przerażający ból w sercu. Po jakimś czasie jednak znów przeniosłam się na szpitalną salę po tym jak straciłam dziecko. Znów przeżywałam ten sam ból, to samo wrażenie otępienia...

Nie!!!

Nie wiem czy krzyczałam tylko we śnie czy na jawie też. Wiem tylko tyle, że zaraz w moim pokoju rozbłysło jasne światło całkowicie mnie oślepiając. Potem ktoś wskoczył na łóżko przyciągając mnie do siebie. Ujrzałam niewyraźny zarys sylwetki Tomka Kownackiego.

– Straciłam je- Mówiłam z głową  wtuloną w męską koszulkę.- Straciłam nasze dziecko.

– Karolina, już dobrze- Głos był kojący, ale mnie nie potrafił uspokoić.

– Poroniłam. Zabiłam je.

– O czym ty do cholery mówisz? Boże co się z tobą dzieje?

– To moja wina. Nie powinnam tak o siebie nie dbać. Powinnam wtedy jeść, a ono by żyło.

– Poczekaj, zadzwonię do doktora Markuszyńskiego.

– Nie- gdy chciał się odsunąć nie pozwoliłam mu na to. -Jacek, proszę cię wybacz mi.

– Karolina, to ja Łukasz.- Mocny uścisk dłoni zmuszającej moją głowę do podniesienia wzroku niemal sprawiał mi ból.- Karolina, poznajesz mnie?- Otworzyłam oczy patrząc wprost w tęczówki swojego męża. Zdałam sobie sprawę, że wcześniej pomyliłam go z Jackiem i straciłam poczucie rzeczywistości. Nie znaczyło to jednak, że fakty przestały mi się mieszać: głowa pulsowała tępym bólem, a gardło było wyschnięte na wiór. Nagle usłyszałam wokół siebie głos Kubusia. I ostatnie wydarzenia wróciły ze zdwojoną mocą. A właściwie cały ten koszmar. Łukasz nie wracający do domu na noc, scena jego pocałunku z jakąś kobietą, udział w prowokacji, porwanie Kuby, żądanie okupu, beznamiętny głos lekarza informujący mnie o śmierci synka...

– Ty sukinsynu!- Zaczęłam bić go gołymi pięściami po klatce piersiowej.- Ty pieprzony sukinsynu! Jak mogłeś mi to zrobić?!

– Karolina, proszę. Nie wiem jak ci pomóc. Przestań, nie chcę cię skrzywdzić- Mówił z przerwami, bo nie przestawałam się szarpać.

– To wszystko twoja wina! Po co brałeś udział w tej prowokacji?! Po co do cholery udawałeś gangstera! Tyle razy prosiłam cię o to, żebyś przestał ryzykować i tyle pracować. Tyle razy błagałam o to byś wykorzystał zaległy urlop i spędzał z synem więcej czasu...- Z powodu wcześniejszego krzyku teraz mój głos przeszedł w pisk.- Ale nie. Dla ciebie zawsze ważniejsza była praca. To było twoim priorytetem. I zobacz do czego to doprowadziło.- Chyba zdał sobie sprawę, że w tej chwili odzyskałam przytomność umysłu i nie mylę go z Jackiem, bo mnie puścił. Potem wstał z łóżka.

– To nie jest teraz ważne. Wzajemne wyrzuty teraz nic nie dadzą. Nie wskrzeszą go.- Złość pomieszana z szaleństwem znów odżyła. Jak śmiał tak mówić?!

– Dobrze wiesz, że to twoja wina! Gdybyś nie wziął udziału w tej prowokacji nic by się nie stało. Kuba....on nadal byłby tu z nami. No ale wielki agent CBŚ pan Kowalski musiał pokazać jakim jest dzielnym policjantem.- Zadrwiłam.

– Przestań już.- Rozkazał patrząc na mnie twardo. Nic mnie to nie obeszło.

– No tak.- Zaśmiałam się trochę histerycznie- Nie jesteś przecież policjantem.

Wiele razy przecież to powtarzałeś, nie? Hm, w takim razie zastanówmy się kim jesteś... Już wiem.-Udałam, że się nad czymś zastanawiam- Jesteś pieprzonym mordercą!- Krzyknęłam tak głośno jak było mnie stać obdarzając Łukasza wściekłym spojrzeniem- To ty go zabiłeś! Przez ciebie umarł nasz syn i przez twoją pieprzoną ambicję!

– Zamknij się!- Warknął tracąc swoje opanowanie i robiąc dwa albo trzy kroki w stronę łóżka.- To był też mój syn. Wiem, że cierpisz, ale nie pozwolę ci tak mówić. Był dla mnie najważniejszy na świecie.

– I to dlatego wolałeś gździć się z jakąś suką udając wielkiego gangstera zamiast zabrać go na piknik? Obiecałeś, że weźmiesz go na łódkę...a teraz...teraz on nigdy...- Z moich oczu znów trysnęły łzy.

– Karolina...

– Nie zbliżaj się do mnie.- Zaznaczyłam robiąc odpowiedni gest dłońmi.- Nie waż się mnie teraz dotykać.- Na szczęście skierował się nie w stronę łóżka, a nocnej szafki obok niego. Postawił na nim jakąś tubkę.

– Masz, to są środki uspokajające. Weź dwie tabletki.- Przechyliłam się z łóżka aby chwycić małą fiolkę. Potem rzuciłam ją w niego.

– Pieprz się! Myślisz, że to mi pomoże? Najpierw zabijasz mi syna, a potem sądzisz, że pastylka nasenna ukoi mój ból?!

– Nigdy więcej tego nie powtarzaj- Wysyczał kamiennym tonem.

– Bo co? Mnie też zabijesz?- W dwóch susłach znalazł się na łóżku przygwożdżając mnie swoim ciałem głośno wciągając w nozdrza powietrze z trudem hamując wściekłość. Jednak ja ani trochę się nie bałam.

– Ty...

– I co teraz? Co mi zrobisz? No, dalej!- Prowokowałam go. Nie bałam się. Przeciwnie chciałam nawet by mnie zranił. Miałam nadzieję, że fizyczny ból zagłuszy tą nieprzerwaną udrękę w mojej duszy. Ale on tego oczywiście nie zrobił choć warknął dziko unosząc w górę dłoń. Przymknęłam oczy szykując się na cios, pragnąc go jak niczego na świecie by móc go definitywnie znienawidzić, ale nagle ciężar jego ciała zniknął. Usłyszałam tylko dźwięk zatrzaskiwanych drzwi, który w panującej dookoła ciszy wydał mi się nagle przerażający.

Jęknęłam osuwając się bezwładnie na łóżku. Czułam się tak jakby koszmar, który przeżyłam ponad pięć lat temu znów do mnie wrócił jak bumerang. Jedyna różnica polegała na tym, że zamiast Jacka moim mężem był Łukasz, a moje dziecko tym razem miało to nieszczęście i zdążyło się urodzić. Znów poczułam to uczucie, że się duszę. Ściany wydały mi się nagle przesuwać się do środka chcąc mnie zgnieść; otworzyłam więc okno aby wpuścić trochę powietrza. Potem skierowałam się do szafy wyjmując z niej dużą walizkę.

Nie mogłam tu zostać. Bez żadnego ładu i składu pakowałam do niej swoją bieliznę, ubrania, podręczne przedmioty i wszystko inne co akurat miałam pod ręką. Przez ten cały czas łzy nie przestawały płynąć. Jak kiedykolwiek mogłam pomyśleć, że mogę być z Łukaszem szczęśliwa? Wcześniej odrzuciłam miłość Jacka z powodu strachu. Chciałam poczucia bezpieczeństwa, stabilizacji, która pomogłaby mi zapomnieć o całym koszmarze jaki przeszłam mając nadzieję, że znajdę ją w ramionach Kowalskiego. A co tam znalazłam? Tylko ból i rozczarowanie.

To przecież miało się udać. Zamiast gangstera moim mężem został agent CBŚ, a więc człowiek stojący na straży porządku. Czemu więc aż tak spieprzył mi życie? I czemu łudziłam się, że tym razem będzie inaczej?

Do tej pory pamiętam to dominujące uczucie oszukania gdy dowiedziałam się prawdy o Jacku a potem stracie dziecka. Nawet kilka tygodni po tym horrorze nie sądziłam, że uda mi się z tego pozbierać. Jednak jakimś cudem tego dokonałam. Prawie nie myślałam o nienarodzonym dziecku, minęły dręczące mnie koszmary, zniknął paraliżujący strach i obawa, że pewnego dnia ktoś z wrogów Tomka mnie dopadnie. I jak na ironię pomógł mi w tym mężczyzna, który teraz zgotował mi piekło sto razy większe niż te, które przeżyłam wcześniej.

Wiedział jak cierpiałam. Przecież to on przychodził wówczas do szpitala trzymając mnie za rękę i szepcząc słowa pocieszenia. On swoją ostrą przemową sprawił, że po trzech dniach zaczęłam znów się odzywać i normalnie funkcjonować. Wiedział, że dla mnie widok strzelaniny i kilku trupów pokrytych krwią wydał się być tak potworny, że dopiero po kilku miesiącach zdołał zblaknąć na tyle, by pozwolić mi egzystować. Wiedział, że pragnę tylko spokoju, jego miłości i rodziny. A mimo to oszukał mnie sprawiając, że uwierzyłam, iż mam prawo być szczęśliwa.

Ależ byłam naiwna. Zdałam sobie sprawę, że być może pewnym osobom po prostu nie jest to pisane. Że być może należę do tych wiecznych pechowców, których spotykają kolejne bolesne ciosy. Ja jednak nie byłam tak silna jak inni. Ba, byłam tak słaba że nie potrafiłam pogodzić się z bólem uciekając myślami w inne miejsce. Wiedziałam, że po tym co mnie spotkało już się nie podniosę. Zresztą jaka matka potrafi przejść do porządku dziennego po śmierci swojego dziecka? Jak mogłabym zapomnieć o tym jak zmieniałam mu pieluszki, karmiłam, bawiłam się...Jak mogłabym zapomnieć o tym szczerbatym uśmiechu i cieniutkim głosiku szepczącym: mama? Śmierć Kubusia była dla mnie tak bolesna, że pochłonęła całą moją duszę. Gdyby to gangsterzy z którymi walczył Łukasz go zabili wówczas może żal byłby mniejszy. Ale po co oddano mi dziecko na siedem dni by w końcu okazało się, że jego organizm jest tak wycieńczony, że nie był w stanie żyć? Jak okrutna siła, fatum, przeznaczenie, Bóg, los czy co tam jeszcze innego mogła tak mną igrać?

– Co robisz?- usłyszałam głos męża gdy tylko przekroczyłam próg pokoju.

Widocznie stał zaraz za nimi.

– Wyprowadzam się do matki.

– Jest czwarta rano.

– Nie obchodzi mnie to. Nie zostanę tu ani chwili dłużej.

– Opanuj się. Jest noc, ty jesteś roztrzęsiona i wychodzisz w koszuli nocnej na którą narzuciłaś płaszcz. Jutro...

– Wyjdę tak czy inaczej.- Pociągnęłam walizkę za sobą.

– Kara...

– Nigdy więcej tak do mnie nie mów! Nie  jestem żadną Karą!- Zauważyłam jak jego spojrzenie twardnieje.- Daj mi kluczyki auta.

– Są w moim płaszczu- Odparł po jakimś czasie. Pospiesznie obmacałam kieszenie kurtki wiszącej w przedpokoju- Zamierzasz prowadzić w takim stanie?

– Nic ci do tego. Jeśli się rozbije to wina nie spadnie na ciebie. Poza tym...może tak byłoby lepiej.- Znalazłam kluczyki i pomknęłam do wyjścia, bo słyszałam za sobą jakieś dźwięki które powodował biegnący za mną mąż. Wsiadłam do samochodu tak szybko jak tylko mogłam i ruszyłam. Oglądając się za sobą zdążyłam zauważyć jeszcze Łukasza wołającego moje imię. Mocniej wcisnęłam pedał gazu mocno gryząc wargi niemal do krwi. Ujechałam spory kawałek. Dopiero po jakichś kilkunastu minutach zatrzymałam się na poboczu niezdolna do dalszej jazdy. Znów zaczęłam płakać opierając dłonie o kierownicę.

Obudziłam się kilka godzin później. Spojrzałam na zegarek: dochodziło wpół do dziewiątej, a potem na komórkę która nadal piszczała. Odruchowo wzięłam ją do ręki i odczytałam numer na wyświetlaczu. To była moja mama. Nie zdążyłam odebrać, więc szybko zaczęłam wybierać go ponownie. Jednak zanim to zrobiłam zauważyłam kilkanaście innych połączeń które do tej pory ignorowałam. Większość z nich pochodziło od mojego męża. Na moment uczucie kompletnej pustki i niemocy wróciło. Poczułam się jak sparaliżowana, niezdolna do jakiegokolwiek kroku czy myśli. W gardle poczułam przypływ czegoś co uniemożliwiło mi złapanie powietrza. Odruchowo złapałam się za gardło jakby jakieś niewidzialne macki pochwyciły mnie w swoje objęcia i zaczęły dusić. Ale nic tam nie było, a ja nadal nie byłam w stanie zrobić tchu. Czułam jak moja twarz oblewa się purpurą, a serce tłucze się z zawrotną prędkością. Paradoksalnie, bo całkowicie zamroczona i na maksa zdenerwowana wiedziałam co się stało.

Panika.

Jedno małe imię na wyświetlaczu spowodowało łańcuchową lawinę skojarzenie: Łukasz,  wczorajsza kłótnia, wyprowadzka, złość, martwy Kubuś....

Oddychaj, nakazałam sobie w myślach. Oddychaj.

I wtedy się udało. Ból, którym stała się już moja niemoc puścił sprawiając, że jednym wielkim haustem zdołałam wtłoczyć powietrze do ust. Był on jednak tak duży, że znowu niemal się zakrztusiłam. Oparłam głowę o fotel zamykając oczy by się uspokoić. W myślach wciąż nakazywałam sobie pamięć o miarowym oddechu.

Znowu z moich oczu popłynęły łzy. W pośpiechu, choć nie do końca widziałam co robię szukałam portfela by wyjąć z niego ukochane zdjęcie.

- Kubuś.- Szepnęłam na widok małej fotografii synka, którą tam trzymałam.- Mój słodki synku. Dlaczego? Dlaczego cię już nie ma?- Wpatrywanie się w roziskrzone rozbawieniem oczy na zdjęciu sprawiało mi jeszcze większy ból. A zwłaszcza widok znanej mi czapki z daszkiem, którą Łukasz podarował mu na drugie urodziny. Kuba był z niej tak zadowolony, że cały następny dzień chodził w niej po mieszkaniu a gdy próbowałam mu ją zabrać prawie się rozpłakał. Pamiętam jak rozbawiona chwyciłam za aparat by uwiecznić ten moment. Gdybym wiedziała, że będzie to ostatnie zdjęcie które mu zrobię pstryknęłabym jeszcze tysiące razy. Bo teraz nie pozostało mi po nim nic.

Przypomniałam sobie rozmowę sylwestrową z dziewczynami; jak śmiałyśmy się i żartowałyśmy na temat naszych dzieci z Beti. Jak Asia żartowała, że w z tymi jasnymi loczkami i dołeczkami w policzkach gdy dorośnie Kuba rozkocha w sobie wiele dziewcząt.

„takie udane dziecko…Okej, tylko żartowałam.” ,śmiała się. „ Ale Kuba naprawdę w przyszłości będzie łamał wiele damskich serc”

Zaszlochałam zdając sobie sprawę, że to się nigdy nie stanie. Bo Kubuś nie tylko nie dorośnie, ale również nie doczeka osiemnastych urodzin, pierwszej komunii, czy pójścia do szkoły. Ba, on nawet nie doczeka kolejnego roku! Mój mały synek leżał gdzieś w chłodni jak zwierzę. A ja nie miałam nawet siły zobaczyć jego ciała.

Boże, pomyślałam, dlaczego? Czemu to wszystko mnie spotkało? Czemu nie inni, przecież dość już przeszłam po tym jak zostawił mnie Jacek…Na moment przestałam szlochać. Tak Jacek, on mi pomoże. Powinnam zadzwonić do niego.

Tak też zrobiłam, a Bończak zjawił się kilkanaście minut później. Ucieszyłam się na jego widok, bo sądziłam że już dawno wrócił do Gdańska. Potem opowiedziałam wszystko. Nie wstydziłam się łez i nawet nie próbowałam nad sobą panować. A on tylko na mnie patrzył. Patrzył i słuchał w całkowitym milczeniu. Nie mówił, że będzie dobrze tak jak Łukasz. Nie mamił mnie pustymi frazesami, że muszę być silna skoro właśnie zawalił mi się cały świat. Tylko przy mnie był, a jego obecność przynosiła mi ukojenie. Bo ja nie mogłam patrzeć na Łukasza. Nie wówczas gdy patrząc w jego twarz widziałam mordercę Kubusia.

To wszystko było przecież jego winą. To z zemsty ci mężczyźni porwali Kubusia.

Kilka godzin później byłam już u mamy, która na mój widok ze łzami w oczach mnie objęła. Stałyśmy tak jeszcze przez kilkadziesiąt sekund, a żadna z nas się nie odzywała. Słowa nie były tu potrzebne. Bo żadne słowa nie są w stanie opisać tego dominującego uczucia smutku i pustki.

- A więc już wiesz…- Odezwałam się głuchym tonem chwilę później zupełnie niepotrzebnie. Mama skinęła głową.

- Tak. Łukasz dzwonił do mnie w nocy. Powiedział mi co się stało. To znaczy, że wybiegłaś. Bałam się o ciebie kochanie.

- Przepraszam. Ja…ja po prostu musiałam wyjechać. Nie mogłam tam być razem z nim rozumiesz, mamo? Nie mogłam. Nie gdy Kuba nie żyje.- Choć płakałam prawie nieustannie od 15 godzin łzy wcale nie przestawały płynąć. Przeciwnie, wyciekały z moich oczu z siłą wodospadu tak, że niemal czułam jak mocno opuchnięte mam powieki. W końcu mama kazała mi się położyć do łóżka i siedziała przy nim dotąd aż nie usnęłam. I jakimś cudem to mi się udało.

Spałam aż do następnego ranka, choć po przebudzeniu nie ruszyłam się z łóżka. Mama próbowała namówić mnie na rozmowę z Łukaszem, który wciąż wydzwaniał, ale ja nie byłam jeszcze na to gotowa.

Resztę dni aż do pogrzebu spędziłam w domu mamy. Mój ojczym w tym czasie starał się schodzić mi z drogi jak tylko mógł. Najwyraźniej nie radził sobie z kobiecymi łzami, bo za każdym razem gdy widział mnie w takim stanie nie miał pojęcia co powiedzieć. Dlatego nie mówił nic. I tak było lepiej. Nie potrzebowałam współczucia, więc odbieranie telefonu od Beti czy Krysi było bezsensowne. Czego innego mogły chcieć?

Dopiero szóstego dnia pobytu na wsi, wydobrzałam na tyle by wstać i ubrać się a nie paradować po domu w piżamie. Miałam w tym konkretny cel: chciałam zobaczyć Grzegorza Górskiego i jego kolegę. Spojrzeć w oczy mężczyznom, którzy zabili moje dziecko. Dotarłszy na miejsce z Jackiem, okazało się że nie mogę tego zrobić. Sądziłam, że znów zadziałały to wpływy Łukasza, ale policjant wyjaśnił mi, ze Pajęczak próbował uciec i został ranny. Dlatego został mi tylko Górski.

Gdy weszłam do odpowiedniej sali nie spuściłam wzroku ani na chwilę z łysiejącego już bruneta. Do tej pory pamiętałam go z centrum handlowego. I do tej pory plułam sobie w brodę, że tak łatwo dałam się podejść.

- Czego pani chce?- Spytał po jakichś dwóch minutach milczenia. Widać było, że czuje się niezręcznie, ale miałam to gdzieś.- Czemu się pani tak na mnie gapi?!

-  Nie pamiętasz mnie, co?- Odezwałam się cicho.

- A powinienem?

- On nie żyje.

- Kto?

- Chłopiec, którego porwałeś z kumplem. Umarł kilka dni temu w szpitalu.

- Wiem.

 - Tylko tyle masz mi do powiedzenia ty gnido?

- Naprawdę żałuję, że tak się stało. Nie chcieliśmy zabić bachora. To nie moja wina że nie chciał nic jeść ani pić.

- On nie jest żadnym bachorem ty pieprzony sukinsynu.

- Wiem nie o to mi chodziło ja…

-…po co to zrobiłeś, co? Co uzyskałeś dzięki temu porwaniu?

- Nic. Proszę niech pani powstrzyma Irosa. To przez niego Pająk…- Urwał słysząc mój śmiech. Bo wcale nie brzmiał wesoło. Był pozbawiony wszelkiej radości czy rozbawienia. Brzmiał niemal demonicznie nawet w moich uszach.

- Ty? Ty mnie prosisz? Kobietę której zamordowałeś syna?

- Ttto pani…pani jest jego żoną? O…Boże. Teraz i tak już po mnie. On mnie załatwi. Tak jak Pająka.

- I bardzo dobrze. Mam nadzieję, że zgnijesz w więzieniu jeśli twojemu szefowi się to nie uda.

- Nie! To nie szef to on. To…

- Chcę już wyjść. Nie będę dłużej rozmawiała z tym śmieciem.- Zwróciłam się do stojącego w kącie policjanta. Tym razem podjęłam środki ostrożności pamiętając co stało się z Kariną. Kariną, którą nawiasem mówiąc CBŚ wypuściło z braku dowodów.

- Oczywiście. Chodźmy.- Zanim jednak wyszłam położyłam na stoliku przed Górskim fotografię Kubusia. Tę samą, którą dawniej trzymałam w swoim portfelu. Potem pochyliłam się nad mężczyzną.

- Tym razem zapamiętaj moją twarz, bo nigdy ci tego nie daruję. I jeśli pewnego dnia jednak wyjdziesz z więzienia to ja zabiję cię jak psa. Słyszałeś?! Zadarłeś z niewłaściwymi ludźmi.- Górski wyglądał na nieźle przestraszonego. Wiedziałam, że z pewnością nie przestraszył się mnie, ale swojego szefa który miał go, jak sam twierdził, sprzątnąć. W duchu cieszyłam się z tego. Nigdy nie rozumiałam ludzi którzy z zemsty gotowi byli zabić, ale teraz ja sama gdyby dano mi pistolet i pozwolono, z miejsca zabiłabym Górskiego. Nawet gdybym miała resztę życia spędzić w więzieniu satysfakcja wystarczyłaby mi za całą nagrodę. Bo tak jak mu obiecałam nigdy nie zapomnę o tym  zamordował Kubę.- On nigdy nie wyjdzie z więzienia synku.- Szeptałam do siebie wychodząc z więzienia wpatrzona w kamienne mury. –Dopilnuję tego i w ten sposób pomszczę twoją śmierć, kochanie.