Prawdziwa miłość (I)

–   Lecę już do biura.- Przemek pocałował mnie w policzek.- Pa pa maleńka- dodał ściskając lekko tłuściutką rączkę naszej małej córeczki, Hani którą trzymałam na rękach.

–   Będziesz tak jak zawsze?

–   Nie, muszę jeszcze przepatrzeć parę dokumentów, więc wrócę później. Nie czekaj na mnie z kolacją.

–   Dobrze.- starałam się ukryć zawód.- Mój mąż cmoknął mnie jeszcze raz. Tym razem w usta.

–   Kocham cię.

–   Ja ciebie też.- Gdy wyszedł zostałam sama. Ciężko westchnąwszy posłałam uśmiech ssącej piąstkę siedmiomiesięcznej pannie, która patrzyła na mnie ogromnymi niebieskimi, niemal fiołkowymi oczami. Potem pokazała mi dumnie swój pierwszy ząbek.

Tak jak każdego dnia rozpoczęłam z nią zabawę. I choć uwielbiałam z nią przebywać ucieszyłam się, że tuż po południu odwiedził mnie Marek.

–   Hej, Laura.

–   Witaj.- przywitałam się z nim. Był moim sąsiadem od nieco ponad 2 lat i bardzo go lubiłam. Może to dlatego, że znaliśmy się jeszcze z liceum, byliśmy w podobnym wieku i oboje interesowaliśmy się archeologią, choć ja właściwie samymi nowymi odkryciami które mi opowiadał. Bo z zawodu był archeologiem. Jednak obecnie jego praca polegała na tym, że pisał artykuły do gazety na temat skamieniałości. Zajmował się również wydaniem swojej pierwszej książki.

–   Jak tam mała?

–   Jak zwykle grymasi, bo wyżynają jej się ząbki.

–   Naprawdę?- zrobił głupią minę do Hani i wyciągnął do niej ręce.- No chodź do wujka.- Ze śmiechem podałam mu ją. Bo tak naprawdę to wcale nie był jej wujkiem tylko moim przyjacielem.

–   Dzięki. Teraz mogę zrobić ci kawy i obiad.

–   Świetnie. Już nie mogę się doczekać. Przecież wiesz, że przychodzę tu tylko dlatego. Stary kawaler nie ma szans na domowy obiadek.- Nie była to prawda. Począwszy od tego, że miał dopiero 28 lat a zakończywszy na tym, że odciążał mnie od moich obowiązków. Taktownie jednak nie zaprzeczyłam. Wiedziałam, że i tak by się nie przyznał. Bo robił to przede wszystkim po to aby mi pomóc.

–   A poza tym to lubisz obecną tu damę.

–   I nie tylko jedną- żartobliwie puścił mi oko. Posłałam mu szeroki uśmiech, a potem poszłam do kuchni. Gdy skończyłam robić gulasz wróciłam do salonu z butlą dla córeczki. Zaczęłam ją karmić. Jednocześnie podałam Markowi chusteczkę.

–   Proszę.- przyjął ją z wdzięcznością, bo mała Hania zaśliniła mu całą dłoń.

Jednak nie narzekał. Odruchowo przypomniałam sobie jak Przemek zwykle krzywił się widząc ślinę na swoim garniturze. No, ale w końcu pracował jako makler i musiał odpowiednio wyglądać w pracy.- A co tam u twojego męża? Słyszałem ostatnio, że przewidział wzrost WIG20 o kilka punktów procentowych więcej niż przewidywali inni. Dzięki temu mój kumpel...

–   Dzięki, ale ja i tak niewiele z tego rozumiem- przerwałam ją wzruszając ramionami z typową ignorancją. Marek pokręcił głową w udawanym przerażeniu.

–   No wiesz co? Dwa lata małżeństwa i niczego się nie nauczyłaś.

–   Nie jestem maklerem tylko geologiem.- Rozmawialiśmy jeszcze przez kilka minut a potem zjedliśmy obiad. Marek wyszedł dopiero około szóstej. Tuż przy wyjściu spytałam:- Na pewno nie zostaniesz dłużej? Nudzi mi się tu samej. A poza tym to miałeś mi opowiedzieć o tym twoim planowanym wyjeździe do Egiptu i o tym co tam planujecie znaleźć.

–   Innym razem. Niedługo twój mąż wróci z pracy i nakryje nas na romansowaniu.- Zażartował. Potem pocałował mnie w policzek.- Wpadnę do ciebie jutro. Na razie.

–   Pa.- I znów zostałam sama. A tuż przed ósmą mała zasnęła. Niestety, nie miałam tu zbyt dużo przyjaciół odkąd wyszłam za mąż za Przemka. Jakoś nie mogłam znaleźć z nikim wspólnego języka, a że znajome z uczelni mieszkały daleko stąd rzadko mnie odwiedzały. Dlatego czasami czułam się straszliwie samotna.

Dopiero wieczorem, tuż przed północą poczułam jak łóżko zadrżało. Przewróciłam się sennie na bok.

–   Wróciłeś?- mąż pocałował mnie w policzek przysuwając i obejmując ramieniem.

–   Yhm. Padam z nóg.

–   Nie powinieneś tyle pracować.

–   Wiem, ale...

–   Ciii, Hania się chyba obudziła.- I rzeczywiście zaraz usłyszeliśmy płacz. Wstałam z łóżka.

–   Nie idź jeszcze.- zaprotestował Przemek.

–   Jest głodna. Dlatego płacze.- ostrożnie wymknęłam się z jego objęć i podeszłam do łóżeczka- Obudziłeś ją.

–   Przecież nawet zdjąłem w przedpokoju buty.- żachnął się.- Ty nawet gdy hałasujesz to nie robi jej różnicy- Uśmiechnęłam się świadoma, że nie może tego zobaczyć. Był zazdrosny o to, że Hania wciąż była bardziej przywiązana do mnie. No ale przecież to logiczne, skoro przebywałam z nią cały dzień i noc.

Gdy nakarmiłam małą po powrocie do łóżka Przemek już spał. Przez egoistyczną chwilę chciałam go obudzić, ale wiedziałam że to zły pomysł. Tylko pogładziłam go po włosach ostrożnie wsuwając się pod kołdrę.

W kolejnych dniach moje życie toczyło się normalnym torem, choć mężowi nadal zdarzało się wracać później. Mimo wszystko w niedzielę po raz pierwszy od miesiąca spędziliśmy we trójkę cały dzień razem. Na dworze było dość ciepło, więc wybraliśmy się do zoo. Hania była zachwycona. Wciąż piszczała na ramionach Przemka, który niósł ją na baranach.

–   To co teraz? Idziemy coś zjeść?- spytałam późnym popołudniem po ponad trzech godzinach.–   Właściwie to powinniśmy już wracać. Skończyło mi się jej mleko w termosie.

–   Kupimy jej jakiś soczek owocowy. W końcu jest już dużą dziewczynką, prawda?- poczochrał Hanię po jej bujnej grzywce, na co ta zaczęła wesoło popiskiwać.

–   Dobra- zgodziłam się. Wybraliśmy pizzerię bojąc się, że w restauracji Hania może zachowywać się za głośno. (w knajpie i tak nie było zbyt cicho, więc jej piski były ledwie słyszalne)

–   To co, z oliwkami jak zawsze?

–   Nie.- odparłam ze śmiechem, bo doskonale pamiętał.- Chyba powinnam zamówić sobie sałatkę. Trochę jeszcze muszę zrzucić.- spojrzałam na swój nadal niezbyt płaski brzuch.

–   Daj spokój.- machnął ręką- I tak jesteś śliczna.- Gdy tak na mnie patrzył i mówił nie mogłam powstrzymać się od wspomnień. Bo zanim zgodziłam się wyjść za Przemka długo trzymałam go w niepewności.

***

Poznaliśmy się cztery lata temu, gdy na okres wakacji zajmowałam się sprzątaniem u bogatej staruszki. Rodzina Kołanieckich, czyli rodzice Przemka mieszkali tuż obok. Pierwszy raz spotkałam go wyprowadzając psa pani Janickiej u której pracowałam. A właściwie to on mnie wyprowadzał, a na widok znajomej twarzy Przemysława

niemal wyrwał mi smycz z dłoni.

–   Hitler!- wołałam go zziajana wciąż biegnąc- Zabiję cię ty okropny kundlu.- mruczałam pod nosem. Gdy się wreszcie zatrzymał, zaszczekał przyjaźnie merdając ogonem.- Przepraszam pana najmocniej. Mam nadzieję, że pana nie ubrudził?- Pierwsze co zauważyłam gdy się odwrócił to jego idealnie białe zęby, które ukazały się w uśmiechu. Bo on najwyraźniej był ubawiony. A także młody i przystojny.

–   Nic się nie stało.- odparł.- Jesteś nową opiekunką pani Barbary?- spytał mnie przechodząc na „ty”

–   Tak zajmuję się domem pani Janickiej. I jej psem też. Tyle, że najwyraźniej niezbyt kompetentnie. Jeszcze raz przepraszam.

–   Nie szkodzi, dobrze się znamy nie stary?- zwrócił się żartobliwie patrząc na psa. Potem pogłaskał go po łbie.- Przemek Kołaniecki.- wyciągnął do mnie rękę.

–   Laura Kapuścińska.- odwzajemniłam się trochę zażenowana. Wywar na mnie niezwykłe wrażenie. Uśmiechnął się lekko.

–   Miło mi cię poznać. Przepraszam, muszę już iść, jestem już spóźniony.- Gdy dotknął dłonią mojego policzka drgnęłam lekko.

–   Spokojnie- zaśmiał się z mojej reakcji- Miałaś trochę błota na policzku.

–   Och- zarumieniłam się z zakłopotania. Z pewnością zrobił to Hitler wytrząsając tę swoją zbyt długą sierść- Przepraszam...to znaczy dziękuję- zająkiwałam się. Zwłaszcza gdy patrzył na mnie tak intensywnie z jakimś dziwnym wyrazem twarzy. Odruchowo spojrzałam na psa by nie zrobić z siebie jeszcze większej kretynki. - Do widzenia.

–   Zaczekaj...- słysząc to moje serce szybciej zabiło.

–   Tak?

–   Będziesz tu jutro z nim spacerować o tej samej porze? To znaczy z Hitlerem?

–   Ttak. Tak sądzę.

–   Świetnie. Może się spotkamy.

Gdy zostałam już sama w parku nie mogłam powstrzymać uśmiechu na twarzy. Był dla mnie taki miły i te jego oczy...można by w nich zatonąć, rozmarzyłam się. Gdy jednak wróciłam ze spaceru do mieszkania pani Janickiego zeszłam na ziemię. Przecież znałam Kołanieckich jako bogatą rodzinę biura maklerskiego. Jak mogłam nawet myśleć o ich synu w ten sposób tylko dlatego, że Przemek był dla mnie miły? Powinnam się raczej cieszyć, że nie nakrzyczał na niezdarną idiotkę, która wypuściła smycz. No, ale z drugiej strony ten durny pies najwyraźniej go poznał i dlatego niemal zbił mnie z nóg aby być bliżej niego.

Jednak nic nie powstrzymało mojej głupiej nadziei gdy ruszałam na spacer kolejnego dnia. W duchu nakazywałam sobie spokój. To, że Kołaniecki pytał o której spaceruję z Hitlerem nic nie znaczyło, próbowałam siebie przekonać. Nawet godzinę później gdy go nie spotkałam. I wcale nie byłam tym rozczarowana...

–   Hej dziewczyno z plamą błota na policzku.- usłyszałam za sobą głos, gdy już miałam kierować się w stronę domu pani Barbary. Odwróciłam się patrząc wprost na fiołkowe oczy Przemka. Tym razem zamiast garnituru miał na sobie szary T-shirt i spodnie pasujące do kompletu. Odruchowo się uśmiechnęłam.

–   Och, to ty- mrugnęłam. Szybko jednak się opanowałam przypominając sobie kim jestem i kim on jest.

–   Wyczekiwałaś mnie?

–   Czemu miałabym to robić?- spytałam z takim zdziwieniem w głosie na jaki było mnie stać. Chyba go jednak nie zwiodłam, bo roześmiał się wesoło. Dlatego dodałam- Właściwie to dopiero teraz sobie przypomniałam...na ciebie rzucił się wczoraj Hitler, tak?- jego śmiech się pogłębił. Poczułam złość, że ze mnie kpi. A jeszcze większą na siebie. Złapałam smycz mocniej i odwróciłam się od niego.

–   Nie gniewaj się- zaszedł mi drogę- Po prostu się z tobą droczyłem. Bo ja za tobą tęskniłem.

–   Bardzo śmieszne.

–   Naprawdę. Śniłaś mi się nawet Lauro.

–   Jakoś ci nie wierzę.

–   Nie jestem kłamczuchem tak jak ty.

–   Ja wcale nie jestem...

–   Nie? Widziałem jak się rozglądasz. To mnie szukałaś wzrokiem.

–   Jesteś śmieszny.

–   Czyżby?- stanął tak blisko mnie, że momentalnie zbił mnie z pantałyku. Poczułam zdradliwy rumieniec. Wyminęłam go bez słowa.

Nasze kolejne spotkanie nastąpiło dopiero cztery dni później. Przez ten cały czas starałam się nie szukać go wzrokiem. Tym bardziej po tym czego przez przypadek dowiedziałam się od pani Barbary gdy na podjeździe obok stanęło kilkanaście samochodów.

–   Oho, gdy Kołanieccy wyjechali na wakacje ich syn znów urządził niezłą imprezę.

–   Przemek?- wyrwało mi się. Zazwyczaj tylko przysłuchiwałam się monologom starszej pani, bo nie oczekiwała rozmowy. Jako samotna staruszka którą raz w miesiącu odwiedzało dwóch synów (o których twierdziła, że czyhają tylko na jej śmierć by dobrać się do majątku) brakowało jej kogoś do kogo mogła otworzyć usta. Dlatego moja reakcja zaskoczyła ją.

–   A więc poznałaś już tego czarusia?- uśmiechnęła się do mnie lekko ukazując jeszcze więcej zmarszczek.- Oho, widzę że tak.- Zauważyła mój rumieniec.

–   Nie, po prostu poznałam go na spacerze z Hitlerem. To wszystko.

–   To dobrze. Wiesz, to bardzo miły chłopak, ale niestały w uczuciach. A taka ładna dziewczyna jak ty z pewnością wpadła mu w oko.

–   Nie sądzę.- odparłam rozczarowana. Ale w końcu przecież przypuszczałam, że ktoś bogaty i przystojny z pewnością może wybierać w dziewczynach do woli.

–   Oby tak było. W tamtym roku pracowała u mnie taka młoda brunetka, też studentka jak ty. No i nawiązała z nim romans- zmarszczyła czoło- Niesmaczna historia. Dość powiedzieć, że musiałam ją zwolnić przed końcem wakacji, a Kołaniecki zostawił ją zaraz potem...- słuchając tego moje głupie serce pękało na pół. Niemal od pierwszej chwili Przemek mnie zauroczył i nie mogłam przestać o nim myśleć.

Na szczęście dzięki pani Janieckiej łatwiej było mi to robić. Odkąd po raz pierwszy wyraziłam zaciekawienie o tym co mówiłam nieustannie opowiadała mi o temacie, który jej zdaniem mnie interesował. A mianowicie rodziny Kołanieckich. Postanowiłam przyjąć taktykę unikania Przemka jak tylko się dało. Moje wysiłki go najwyraźniej bawiły, ale po miesiącu dał za wygraną. Wmawiałam sobie, że czuję ulgę choć tak nie było. Nawet wtedy gdy podczas kolejnego spaceru ujrzałam go idącego w parze z jakąś długonogą blondyną w przeciwsłonecznych okularach. Wówczas po raz pierwszy poczułam się gorsza. Hitler podbiegł do Przemka niepomny moich przestróg  zwracając ich uwagę na mnie.

–   Hej Laura, Hitler znów uciekł?- spytał mnie z uśmiechem.

–   Hitler?- zdziwiła się blond piękność marszcząc mały zgrabny nosek- Dziwne imię.

–   Tak. Przepraszam.

–   Nie szkodzi- odparł Przemek.

–   Szkodzi. Ubrudził mi sukienkę.- wtrąciła się jego towarzyszka.

–   Przykro mi.- powiedziałam przez zęby.

–   Ciekawe kto mi zwróci za pralnię.

–   Wera, daj spokój. Przecież nie będziesz żądała zapłaty i zaskarżała psa. Jej ojciec jest adwokatem- mrugnął do mnie Przemek. Zmusiłam się do bladego uśmiechu. Gdzie się podział ten flirtujący ze mną chłopak, którym był jeszcze tydzień temu? Teraz traktował mnie jak...pomoc domową. Czyli tak jak powinien, dodał szepczący w mojej głowie jakiś smutny głosik.

Po powrocie do domu rozpłakałam się. Trochę pomógł mi telefon mamy, bo z dala od domu czułam się bardzo samotna. Jednak płakałam nad swoją naiwnością i głupotą. Sądziłam, że ktoś taki jak Przemek czuje do mnie miłość? Śmiechu warte.

Po tym wydarzeniu postanowiłam sobie wybić go z głowy. Nawet gdy kilka dni po feralnym spotkaniu z Werą podszedł do mnie i mimochodem powiedział, że była ona tylko jego przyjaciółką.

–   Rozumiem- odparłam tylko- Tylko nie wiem po co mi to mówisz.

–   Wiesz po co. Nadal z ciebie nie zrezygnowałem.

–   Daj już spokój i nie traktuj mnie jak naiwnej gąski z prowincji.

–   O co ci chodzi?

–   O nic. Po prostu odczep się ode mnie.- chwycił mnie za rękę.

–   Czemu jesteś na mnie zła?

–   Nie jestem.- westchnęłam wyszarpując ramię gdy spojrzał na mnie wymownie.- Po prostu nie lubię gdy ktoś się mną bawi.

–   Nie bawię się tobą.

–   Akurat.

–   Mówię poważnie. A poza tym to ty nie chciałaś się ze mną umówić, więc w czym problem? Nic nas nie łączy.

–   Właśnie.

–   Laura, proszę. Przez ciebie niemal wariuję. Wciąż siedzisz w mojej głowie.

–   Och...- momentalnie zmiękły mi kolana.- To znaczy...- chrząknęłam wracając do rzeczywistości- Świetny bajer. Częstujesz nim wszystkie dziewczyny?

–   A więc już ktoś ci naplotkował, co? Pani Janicka znów opowiadała te wymyślone historie?

–   Wcale nie są wymyślone.

–   A skąd możesz wiedzieć? To, że jako nastolatek trochę szalałem nie jest chyba zbrodnią, co? Teraz mam prawie 28 lat i już się wyszumiałem. Ale skąd ta stara plotkara ma o tym wiedzieć skoro od 8 lat nie opuszcza swojej willi?

–   Przemek, ja...

–   Naprawdę cię polubiłem i sądziłem, że ty jesteś inna, wyjątkowa. Ale najlepiej jest wierzyć w plotki, co? Na razie.- Chciałam go jeszcze zawołać, ale poczucie winy mi nie pozwoliło. Czyżbym naprawdę źle go oceniła?

Szansę na przeprosiny miałam dopiero tydzień później gdy pani Janicka kazała mi zanieść Kołanieckim prezent urodzinowy dla matki Przemka w jej imieniu. Wówczas po raz pierwszy zobaczyłam jego dom od wewnątrz.

W środku trwało przyjęcie. O dziwo pani domu okazała się być bardzo miła i zamiast przekazać pudełko gospodyni zaprosiła mnie do salonu. Było tam wielu gości.

–   A więc masz na imię Laura.- zagajała mnie rozmową- Mam nadzieję, że zostaniesz z nami dłużej, to znaczy u pani Basi, bo jesteś bardzo miła.

–   Obawiam się, że nie. Studiuję.

–   Naprawdę? No cóż, pani Janicka z pewnością będzie za tobą tęsknić. Bardzo cię chwaliła przez telefon.

–   Bardzo mi miło.- odparłam nie wiedząc co powiedzieć.

–   Nie wstydź się- widocznie zauważyła moje wahanie.- My, bogate snoby nie jesteśmy tacy źli. Nic cię nie pożre- mimo jej żartu czułam się niezręcznie wchodząc do sali i siedząc w jej rogu. Nie znałam nikogo z gości. Ostrożnie się rozglądając zauważyłam w pewnej chwili Przemka przez szybę. Był w samych kąpielówkach i właśnie wychodził z basenu. Nie mogłam oderwać od niego oczu. Dzięki temu zauważyłam jak uśmiecha się do młodej, mniej więcej w moim wieku rudowłosej dziewczyny w skąpym bikini. Moje serce znów zadrżało.

–   Och, ależ jestem niemądra. Może miałabyś ochotę dołączyć do młodych?

Bawią się na zewnątrz werandy- widocznie zauważyła gdzie sięga mój wzrok. To mnie zawstydziło.

–   Nie, bardzo dziękuję- odparłam.

–   Nie wstydź się. Przemek mówił mi, że się z tobą zaprzyjaźnił.

–   Doprawdy?- Nie mogłam ukryć gorzkiego tonu. Tym bardziej, gdy kątem oka zauważyłam jak Przemek całuje się z wcześniej wspomnianą dziewczyną.

„Naprawdę cię polubiłem i sądziłem, że ty jesteś inna, wyjątkowa. Ale najlepiej jest wierzyć w plotki, co?”

Jak łatwo dałam się mu zwieść! Ale w końcu na tym polegał urok takich lowelasów. Kobiety wierzyły w ich każde słowo. Boże, czułam się jak ostatnia kretynka ze świadomością, że jeszcze pół godziny temu chciałam go przeprosić. A on pewnie śmiał się do ucha swojej rudowłosej przyjaciółki właśnie ze mnie.

–   Bardzo panią przepraszam pani Kołaniecka, ale powinnam już iść. Mam nadzieję, że się pani na mnie nie pogniewa.

–   Ależ skąd dziecinko. Rozumiem.- w tej chwili usłyszałam dźwięk telefonu.- Och to komórka Przemka.- westchnęła.- A jego tu nie ma. Zaraz zawołam kogoś kto mu ją zaniesie.

–   Ja mogę to zrobić- ofiarowałam się. Pani Kołaniecka spojrzała na mnie zaskoczona.

–   Ależ nie kochanie, nie chciałabym cie wykorzystywać.

–   To żaden problem- powiedziałam.- I tak muszę już iść.- starsza kobieta wahała się tylko chwilkę.

–   Naprawdę jesteś bardzo miła. Dziękuję.

–   Nie ma za co. Do widzenia.- Kierując się w stronę basenu wiedziałam, że jest to coś w rodzaju samobiczowania. Jednak nie zwracałam uwagi na to, że moje serce znów pękło na kolejne sto kawałków. Chciałam zobaczyć tylko jego wzrok. Musiałam zobaczyć jak otwarcie będzie ze mnie kpił flirtując z rudą.

–   Panie Kołaniecki, pańska matka kazała mi przekazać telefon.

–   Okej, postaw to na stoliku.- Nawet się nie odwrócił sądząc, że jestem jedną z jego służących dalej pochylając się nad dziewczyną, która z czegoś się śmiała zalotnie na niego patrząc. Gula w moim gardle niemal je rozsadziła. Niemal rzuciłam smartfona na mały stoliczek. To zwróciło jego uwagę

–    Laura? Co ty tu robisz?- w jednej chwili odsunął się od rudej, a uśmiech znikł z jego twarzy.

–   Przynoszę panu telefon. Do widzenia.

–   Panu? Laura zaczekaj.- Z trudem zmusiłam się żeby nie pobiec i iść normalnym krokiem. A jeszcze więcej kosztowało mnie to by się nie rozpłakać.- Do cholery, czekaj!

–   Zostaw mnie i wracaj do swojej kolejnej dziewczyny.

–   Do diabła stój!- zatrzymałam się odwracając tak gwałtownie, że niemal na mnie wpadł. Byliśmy już za bramą, a on stał przede mną boso w samych kąpielówkach.

–   Fajnie było robić mnie w bambuko? Nieźle się uśmiałeś?

–   Wcale się z ciebie nie śmiałem. Z Renatą nic mnie nie łączy.

–   No jasne- przyznałam z sarkazmem- A wpychanie języka do ust jest pewnie nowym sposobem przywitania. Dzięki, że mnie o tym powiadomiłeś.

–   Nie całowałem się z nią.

–   Widziałam cię przez okno.- powiedziałam patrząc mu prosto w oczy.- Nie sądziłam, że jesteś aż takim tchórzem żeby nie być w stanie się do tego przyznać.

–   Okej, nie będę się wypierał.- Wyraźnie zmienił wyraz twarzy i taktykę. - Całowałem się z nią, bo ty mnie odtrąciłaś, zadowolona? Byłem zły i sfrustrowany...

–   Nie stać cię na wymyślenie czegoś lepszego?

–   O co ci do cholery chodzi, co? Zaręczyłem się z tobą czy co? Jesteśmy chociaż parą? Mam prawo całować się z kim chcę i kiedy chcę.- Za moment mnie zatkało. Chrząknęłam próbując pozbyć się guli w gardle.

–   Masz rację.- powiedziałam tylko cicho.- Jesteśmy dla siebie nikim.

Tego dnia czułam się tak beznadziejnie jak nigdy dotąd. Jak mogłam zakochać się w tak zepsutym, rozpieszczonym chłoptasiu, który kłamał i kręcił byleby tylko się ze mną przespać? Rwałam sobie włosy z głowy wyobrażając sobie, że mamy jakąkolwiek szansę na bycie razem. Teraz pragnęłam tylko aby ostatni miesiąc wakacji szybko się skończył bym mogła stąd wyjechać.

Kolejnego dnia na spacerze gdy się spotkaliśmy nie zamieniliśmy ani jednego słowa. Następnego, postanowiłam zmienić godzinę wyprowadzania Hitlera tak aby uniknąć Przemka uprawiającego o tej porze poranny jogging. Zazwyczaj biegał o tej samej porze, więc dzięki temu miałam nadzieję go nie spotkać. I udało mi się. Przez kolejne dwa tygodnie nie widziałam już jego wyblakłego dresu ani szczupłej postaci biegającej ze słuchawkami w uszach. Dopiero w kolejnym tygodniu to się zmieniło.

–   A więc tu jesteś- siedziałam właśnie na ławce nie spuszczając oka z psa. Przez

2,5 miesiąca zaprzyjaźniliśmy się na tyle bym odważyła się spuścić smycz w obawie, że mi ucieknie. - Tak myślałem, że będziesz mnie unikać.

–   Nie unikałam cię. Po prostu uznałam, że tak będzie dla nas wygodniej i rozsądniej- odparłam ignorując fakt, że usiadł na ławce obok mnie. Nawet na niego nie spojrzałam.

–   Chciałem cię przeprosić.- odparł po kilkudziesięciu sekundach milczenia- To co powiedziałem w dniu urodzin mamy...

–   Nie musisz mnie za nic przepraszam- przerwałam mu prędko- To ja zachowałam się jak kretynka i ostatnia naiwna. Mam nadzieję, że puścisz to w niepamięć.

–   Laura, spojrzysz na mnie wreszcie?- Niechętnie spełniłam jego polecenie.

Zaraz jednak tego pożałowałam, bo na jego twarzy ujrzałam skruchę. Był świetnym aktorem.- Żałuję tego co wtedy ci powiedziałem. Byłem zły, bo wciąż musiałem za tobą ganiać, a ty nawet nie pozwoliłaś mi na głupi pocałunek.

–   Zazwyczaj pewnie ustawiają się kolejki, co?- nie mogłam się powstrzymać.

Wolno wstałam z ławki tak by nie pomyślał, że przed nim uciekam. Gwizdnęłam na psa.- Chodź Hitler, wracamy do domu.

–   Proszę wybacz mi. To co mówiłem ci wcześniej...w parku, to prawda. Naprawdę nie mogę o tobie zapomnieć.

–   Tylko z powodu o jakim wspomniałeś wcześniej. Po prostu stanowię dla ciebie wyzwanie- zaczęłam zapinać smycz Hitlerowi.

–   Nie, to zaczęło się już wcześniej. Gdy razem spacerowaliśmy i opowiadałaś mi o sobie, o swoim mieście i studiach...naprawdę mnie to ciekawiło. Zawsze udawałem zainteresowanie, bo rozmowa niewiele dla mnie znaczyła i chodziło mi tylko o to by zaciągnąć dziewczynę do łóżka, ale z tobą jest inaczej. Ja chyba...chyba się w tobie zakochałem.- Wydawało się, że ostatnie stwierdzenie przyszło mu z trudem. Jednak ja nie dałam się zwieść. Mimo to postanowiłam mu zaufać i obnażyć duszę.

–   Chcesz znać prawdę? Tak, od początku mi się spodobałeś nawet przed tym jak cię naprawdę poznałam. I choć trudno mi się do tego przyznać twój uśmiech zrobił na mnie wrażenie. Jednak potem, gdy opowiadałeś mi ciekawe anegdoty w trakcie spacerów ujawniły się twoje inne cechy i moje uczucie tylko się umocniło.

–   Laura...

–   Pozwól mi skończyć- zaprotestowałam- Jednak ten fakt nie znaczy, że dam się wykorzystać i pójdę z tobą do łóżka. Ja nie jestem jedną z tego typu dziewczyn z którymi się zadajesz. Dla mnie intymność coś znaczy, to nie jest tylko seks a wyraz miłości między kobietą a mężczyzną. I może dla kogoś takiego jak ty wydaje się to żałośnie naiwne i śmieszne to nie obchodzi mnie to. Mam tylko nadzieję, że przez wzgląd na to mnie uszanujesz i że mimo wszystko nie pomyliłam się  w twojej ocenie. Bo nie sądzę abyś był aż tak zepsuty za jakiego wszyscy cię uważają. A teraz...chodź już Hitler. Wracamy do domu- zostawiłam Przemka w parku totalnie osłupiałego.

Minęło kilka dni. Kolejny rok studiów zbliżał się coraz szybciej i już nie mogłam się doczekać powrotu do domu. Tęskniłam za rodzicami. Jakież było jednak moje zdziwienie, gdy w przed ostatnim dniem mojej pracy do drzwi pani Janickiej zapukał Przemek.

–   Możemy chwilkę porozmawiać?- poprosił. Wahałam się chwilę, ale pani Barbara już spała, więc....

–   Dobra. Ale góra 10 minut.

Wyszliśmy na tyły domu, do ogrodu. Przemek od razu przeszedł do rzeczy.

–   Zastanawiałem się nad tym co mi powiedziałaś. Przez te ostatnie dni wciąż to roztrząsałem i...doszedłem do wniosku, że naprawdę chcę z tobą być. Chcę abyś była moją dziewczyną. Oficjalnie.

–   Przemek, ja...ja wyjeżdżam pod koniec następnego tygodnia. To i tak nie ma sensu.

–   Przecież będziesz studiować w mieście, prawda? I mieszkasz w akademiku. Będziemy mogli się widywać.

–   Naprawdę tego chcesz?

–   Tak. Jesteś inna. Wydaje mi się, że po raz pierwszy ktoś zajrzał głębiej niż pod tą przystojną powłoczkę.

–   Jaki skromny- roześmiałam się. Po chwili do mnie dołączył.

–   A więc zgadzasz się?

–   Nie wiem. Naprawdę to dla ciebie coś znaczy? Powiedz mi prawdę.

–   Przysięgam na moją zmarłą babcię- odparł kładąc dłoń na sercu poważnym tonem choć uśmiechał się przy tym żartobliwie- Nie chcę się tobą bawić. Obiecuję, że cię nie skrzywdzę...a przynajmniej się postaram.- Wówczas, w ogrodzie pani Janickiej po raz pierwszy się pocałowaliśmy. Nie miałam w tym zbyt dużej wprawy, bo do tej pory chodziłam tylko z jednym chłopakiem w liceum, ale i tak było cudownie. I jemu chyba też, bo po wszystkim uśmiechnął się do mnie szeroko i powtórzył pocałunek.

Tak jak obiecał przynajmniej trzy razy w tygodniu mnie odwiedzał. Poznawaliśmy się coraz lepiej, a ja zakochiwałam się w nim coraz bardziej.

Nie mogę powiedzieć, że przez cały czas było nam cudownie. Czasami kłóciliśmy się o jakąś drobnostkę, czasami ja zarzucałam mu beztroskę a on mi oziębłość. Oczywiście wszystko sprowadzało się do tego, że nie chcę z nim spać ale on taktownie ubierał to w odpowiednie słowa.

–   Znamy się już pół roku. Na co mamy czekać?

–   Na nic. Po prostu nie chcę i tyle. A ty miałeś mnie nie zmuszać.

–   Naprawdę nic do mnie nie czujesz? Jesteś aż taka zimna?

–   Nie jestem zimna.- odparłam oburzona- Po prostu nie jestem jeszcze do tego gotowa.

–   A kiedy będziesz?

–   Nie wiem. Może wtedy gdy wreszcie nie będziesz wciąż o tym gadał. Tylko to się dla ciebie liczy?

–   Nie tylko, ale ten aspekt w związku też jest ważny. Jak mam być ci wierny skoro on nawet nie istnieje?

–   A więc szantaż?!

–   Nie do cholery!- chodził po moim pokoju nerwowym krokiem kręcąc się w kółko po małej przestrzeni.- Po prostu czasami wydaje mi się, że nic do mnie nie czujesz i po prostu jestem dla ciebie przydatny.

–   Co masz na myśli?

–   To, że dzięki mnie masz darmową podwózkę, kolacje w prawdziwych restauracjach a nie w tandetnych studenckich barach i masz  z kimś iść na imprezę. Traktujesz mnie jak przyjaciela.

–   Gdyby tak było to nie całowałabym się  z tobą!- Mierzyliśmy się gniewnym wzrokiem. Po chwili kompletnie wytrącona z równowagi zaczęłam odpinać koszulę.

–   Co ty robisz?- spytał gdy usiadłam na łóżku i zdjęłam buty. Potem zaczęłam rozpinać dżinsy.- Pytałem co robisz.

–   A nie widać?- zdjęłam koszulę, a potem przez głowę bokserkę. Stanęłam przed nim w samym staniku i rozpiętych dżinsach.- Przemek wpatrywał się w mnie jak zahipnotyzowany. A właściwie w moją prawie gołą klatkę piersiową. To rozwścieczyło mnie jeszcze bardziej.- No co, teraz będziesz tylko stał i się patrzył? Czy nie tego właśnie chciałeś?!

–   Tak, ale nie w ten sposób!- warknął i odwrócił się do mnie plecami. Potem chwycił swoją marynarkę z tapczanu i bez słowa wyszedł. Zdążyłam jeszcze krzyknąć, że gdy stąd odejdzie to może nigdy nie wracać gdy trzasnął drzwiami. Z moich oczu trysnęły łzy. Opadłam na podłogę obejmując ramionami nogi. Głowę ukryłam na kolanach.

–   Przepraszam.- słysząc jego cichy, spokojny głos przestałam na chwilę płakać.

A więc wrócił? Podniosłam głowę.- Nie chciałem tak mówić. Nie chcę się już z tobą kłócić Laura. Wybacz mi.- Bez słowa przytuliłam go szlochając w ramię. Mocno mnie objął i uniósł sadzając na swoich nogach. Wciąż nie wypuszczał mnie z objęć.- Laura, ja...naprawdę jest mi ciężko. Staram się zmienić ale nie wiem czy potrafię. Seks zawsze był dla mnie ważny i ja...ja nie wiem czy to się uda. Nie chciałbym cię skrzywdzić, ale chyba nie jestem takim mężczyzną jakiego byś pragnęła. Kocham cię, ale zasługujesz na kogoś lepszego.

–   Chcę ciebie.

–   Teraz tak mówisz, ale...czasami tamte nawyki głęboko we mnie siedzą.

Czasami muszę po prostu zniknąć na tydzień nic nikomu o niczym nie mówiąc, zabawić się przez całą noc czy wrócić do palenia.

–   Mówiłeś, że już nie czujesz takiej potrzeby i głodu nikotynowego...

–   Tak, bo to chciałaś usłyszeć.- westchnął- Bardzo mi przykro. Uwierz mi, że naprawdę chciałem stać się mężczyzną z twoich marzeń.

–   I jesteś.- pogładziłam go po policzku.- Nie chcę byś był ideałem tylko byś był ze mną szczęśliwy. Kocham cię.

–   Wiem i przez to czuję się jeszcze gorzej. Obawiam się, że cię gorzko rozczaruję.

–   Oczywiście, że tak się nie stanie. Więc...już mnie nie kochasz?- spytałam bojąc się poznać odpowiedź.

–   Jasne, że tak. Ale mimo wszystko...

–   Więc kochaj mnie.- pocałowałam go mocno.- Masz rację, czasami za bardzo się boję.

–   Laura...- delikatnie wysunął się z moich objęć. Posadził mnie obok siebie.- Najpierw muszę coś ci powiedzieć. Gdy to usłyszysz możesz zmienić o mnie zdanie- zrobił krótką pauzę- W tamtym tygodniu, na imprezie w biurze...pewna dziewczyna mnie pocałowała- Zamarłam.- Odwzajemniłem jej pocałunek, a gdy zaproponowała żebyśmy poszli do hotelowego pokoju to...

–   Rozumiem, przespałeś się z nią- szybko chwyciłam leżącą na ziemi moją koszulę. Nagle poczułam się strasznie zimna jak wcześniej zarzucał mi Przemek. Chłód przeniknął mnie aż do kości.

–   Nie- pokręcił głową. Zastygłam z wyciągniętą koszulą.

–   Nie?

–   Nie zgodziłem się.- Uśmiechnęłam się z ulgą.- Ale to nic nie znaczy- ostudził mnie- Bo miałem na to straszną ochotę. Pragnąłem jej, rozumiesz?- Zastanawiałam się jak mam potraktować to wyznanie. Wiedziałam, że mężczyźni inaczej podchodzą do spraw damsko męskich niż kobiety. Dla nich nie liczą się emocje i uczucia, ale seksualny popęd. Przynajmniej jeśli chodzi o seks. I że czasami pożądali kobiet, których mogli nawet nienawidzić.

–   Ale mimo wszystko się powstrzymałeś- powiedziałam w końcu- To się liczy.

–   Nie rozumiesz.- pokręcił głową jak w jakimś amoku. Potem wstał z tapczanu.

Spojrzał mi prosto w oczy- Nie wiem czy uda mi się to zrobić jeszcze raz gdy będę miał okazję, rozumiesz?

–   A gdy...gdy ja będę cię zaspokajać to...to będzie ci łatwiej?- spytałam z wahaniem.

–   Tak, ale...

–   Więc kochaj się ze mną.

–   Nie rozumiesz? Właśnie wyznałem ci, że nie potrafię dotrzymać ci wierności a ty proponujesz, że się ze mną prześpisz?

–   Kocham cię głuptasie. I wbrew temu co mówisz wierzę w ciebie. Nie skrzywdzisz mnie.- Tamtego popołudnia kochaliśmy się po raz pierwszy.

Pobraliśmy się rok później. I wbrew temu co sądził Przemek byłam z nim szczęśliwa, tak jak on ze mną. Podróż poślubną spędziliśmy na wyspach kanaryjskich przebywając tam ponad dwa miesiące. Było cudownie, a ja czułam się jak księżniczka ze swoim wymarzonym księciem. Niemal do późna w nocy spędzaliśmy czas na piaszczystej plaży, a całymi dniami wylegiwaliśmy się w ciepłej wodzie.

Po powrocie zamieszkaliśmy z dala od rodzinnego domu Przemka choć moi teściowie na to nalegali. Jednak ja chciałam zamieszkać we własnym, małym przytulnym domku. Mój mąż przystał na tę propozycję.

Kupiliśmy więc mieszkanie w dość dobrej dzielnicy i o solidnej konstrukcji, który za pomocą dekoratora wnętrz zamieniliśmy w przytulne gniazdko. Jakież było moje zdziwienie, gdy wychodząc z domu pewnego dnia ujrzałam znajomą postać.

–   Marek? Nie, to niemożliwe.- szepnęłam do siebie wychodząc z mieszkania.

Młody mężczyzna odwrócił się w moją stronę najwyraźniej słysząc komentarz. Zakłopotana skinęłam mu głową i odezwałam się świadoma, że i tak z naprzeciwka ulicy i tak prawdopodobnie mnie nie usłyszy.- Dzień dobry.-

Facet wpatrywał się we mnie dziwnym wzrokiem a już po chwili kierował w moją stronę. Już miałam schować się do domu gdy usłyszałam:

–   Laura? Laura Kapuścińska?- odwróciłam się. Jeszcze raz spojrzałam na gościa. No nie, to naprawdę...?

–   Marek Groncewicz? Boże, myślałam że mam zwidy! Mieszkasz tu?

–   Tak.

–   A więc jesteśmy sąsiadami.

–   Żartujesz? A więc do do ciebie przez cały tydzień te samochody zwoziły fury mebli? Chyba nieźle ci się powiodło co?

–   Właściwie to...- zakłopotałam się- Właściwie to nie. Po prostu...

–   Już jestem.- w drzwiach pojawił się Przemek. Spojrzał na mnie i na Marka. Wyraźnie na coś czekał. Ocknęłam się.

–   Och, to jest Marek Groncewicz. A to jest Przemek.- mężczyźni wymienili uścisk dłoni.

–   A skąd się znacie?- spytał.

–   Chodziliśmy razem do liceum. A przez jakiś czas nawet się spotykaliśmy.- zaśmiał się krótko. Przemek nie wydawał się być tym rozbawiony. No cóż, ale Marek zawsze taki był: żartobliwy i nigdy poważny. Właśnie dlatego taka stateczna i rozsądna dziewczyna jak ja którą byłam nawet jako nastolatka zdecydowała, że nie jest dobrym materiałem na chłopaka. Choć bosko całował, przypomniałam sobie wbrew woli. Potrząsnęłam głową starając się pozbyć głupich myśli.

–   Nie patrz tak na mnie. To było kilka lat temu- zwróciłam się do Kołanieckiego.

–   A więc jesteście razem? Sory, nie chciałem...

–   Laura jest moją żoną.- Ta informacja wyraźnie zaskoczyła Marka. Szybko to zatuszował.

–   W takim razie gratuluję. Wam obojgu.

–   Dziękuję- Przemek nadal był oficjalny. Szturchnęłam go w żebro.

–   No cóż, będę już leciał. Fajnie było cię spotkać Lauro. I...ciebie też Przemek.- dodał po chwili.

–   Co to miało być?- spytałam męża gdy zostaliśmy sami.

–   Nic. Po prostu pokazuję mu gdzie jego miejsce. To co możemy już jechać?- Roześmiałam się. Potem stanęłam na palcach i pocałowałam go w usta.

–   Tak. Wiesz, ten pokaz zazdrości bardzo mi się podobał.

Nasza małżeńska sielanka trwała w najlepsze, a Przemek przekonał się do Marka i po jakimś czasie nawet nie żartował sobie, że romansuję z Markiem pod jego nieobecność. Wszystko trwało jednak do czasu. Po niecałych 6 miesiącach zaszłam w ciążę. Było to dla mnie lekkim zaskoczeniem, choć używaliśmy tylko prezerwatyw, ale bardzo obawiałam się reakcji Przemka. Wcześniej wielokrotnie podkreślał, że nie zamierza mieć na razie dzieci i chce się nacieszyć gorącą laskę w domu, którą miał tylko dla siebie (jak zwykł żartować). Ja natomiast dopiero co podjęłam dobrze

płatny staż w centrum geodezyjnym, ale przez ciążę musiałam zrezygnować, więc też nie było mi to specjalnie na rękę.

Moje obawy okazały się słuszne. Gdy tylko powiadomiłam o tym męża wciekł się tak, że nie odzywał się do mnie prawie przez dwa tygodnie. Zarzucił mi nawet, że zrobiłam to specjalnie. Byłam tak zszokowana, że nie wiedziałam co mam powiedzieć, jak się bronić. Prawdę mówiąc nie potrafiłam zrozumieć jego awersji.

–   Jestem jeszcze za młody- tłumaczył się potem- Nie dorosłem do bycia ojcem. Na szczęście moi teściowe w tamtym okresie bardzo mi pomogli. Wytłumaczyli, że Przemek przeżył szok i musi tylko oswoić się z tą wiadomością. Tylko dlatego w złości się się nie wyprowadziłam.

Po dwóch tygodniach po tym jak dowiedziałam się o ciąży mój mąż mnie przeprosił. Kupił mi wielki bukiet kwiatów i kołyskę dla dziecka. I choć zamierzałam się na niego jeszcze trochę gniewać lub chociaż podąsać to nie potrafiłam.

Aż do porodu czas minął mi niepostrzeżenie. Czułam się ciężka i niezdarna, a

Przemek nieustannie ze mnie żartował dodając otuchy.

Urodziłam zdrową córeczkę dając jej imię Hania. Niestety, poród był długi i bolesny: dziecko było źle ułożone więc musieli zrobić mi cesarskie cięcie. Dlatego potem przez kilkanaście tygodni nie mogłam nic dźwigać. Przemek troskliwie się mną opiekowałam. I choć bałam się, że nie zaakceptuje naszej córeczki od razu zapałał do niej miłością. Nawet szybciej niż ja, bo pamiętając ile bólu kosztowało mnie wydanie jej na świat to gdy po raz pierwszy trzymałam ją w ramionach czułam niewiele. Z czasem jednak szczerze ją pokochałam.

***

Powróciłam do rzeczywistości. W trakcie powrotnej drogi z zoo wciąż wpatrywałam się w Przemka. W pewnej chwili to spostrzegł. Zmarszczył brwi w dobrze znany mi sposób.

–   Coś się stało?

–   Nic.- potrząsnęłam głową- Po prostu cię kocham.- szeroki uśmiech rozjaśnił mu twarz choć nadal nie spuszczał wzroku z drogi.

–   Ja ciebie też, laleczko.- mrugnął do mnie okiem.

–   Przestań.- roześmiałam się bijąc go dłonią po nodze.

–   Ale przecież tak jest. Prawda Haniu, że mama jest niezłą laleczką?- przez chwilę spojrzał na naszą córeczkę, a ta radośnie zapiszczała. Potem przeniósł na mnie wzrok.- Widzisz?

Do mieszkania dotarliśmy dopiero około dwudziestej. Hania do tej pory już smacznie spała w samochodowym foteliku, więc tylko ostrożnie przeniosłam ją do łóżeczka. Gdy zjawiłam się z powrotem w kuchni Przemek czekał na mnie z butelką wina. Wyciągnął w moją stronę kieliszek.

–   Jest jakaś okazja?- spytałam.

–   A musi być? Po prostu kontynuuję cudowny wieczór z żoną.- Przyjęłam wino i ostrożnie upiłam łyk. Potem usiadłam naprzeciw męża.

–   Chciałbym wznieść toast za moją ukochaną żonę.- Stuknęliśmy się szkłem. Przemek wziął pilota i włączył wierzę z której zaczęła sączyć się muzyka.

–   No wiesz co?- roześmiałam się.

–   No co? Wiem, że to tandetne ale cała ta romantyczna otoczka jest całkiem miła prawda?- Odłożył kieliszek.- Pozwoli pani?- wyciągnął do mnie dłoń.Wstałam.

–   To dla mnie prawdziwy zaszczyt.- odparłam poważnie.- Chwyciliśmy się za ręce, ale potem oboje je uwolniliśmy. Ja objęłam męża za kark, a on trzymał dłonie na mojej talii. Po jakimś czasie zaczęły zjeżdżać coraz niżej. Jego usta tworzyły mokry ślad na mojej szyi. W końcu dotarły do warg. Pocałunek był bardzo władczy i namiętny dlatego nawet zanim poczułam jego podniecenie odsunęłam się lekko.- Przepraszam, jeszcze nie jestem gotowa.

–   Nadal cię coś boli?- wymruczał mi nie zaprzestając wędrówki ustami po moim karku.

–   Właściwie nie, ale dopiero co przestałam karmić piersią...

–   Przecież Hania ma już prawie 7 miesięcy. A ty nie karmisz od 4 tygodni.

–   Ale czasami nadal jeszcze mam laktację. A poza tym...poza tym to jeszcze nie odzyskałam dawnej figury i Hania może nam przeszkodzić...

–   Laura to nieistotne. Chodźmy do sypialni.

–   Daj mi jeszcze 2 tygodnie- szepnęłam mu do ucha gryząc lekko jego koniuszek.- Zapisałam się na fitness i mam nadzieję, że trochę uda mi się zrzucić.

–   Boże, przecież niektóre kobiety wyglądają jak ty nawet gdy nie były w ciąży. To tylko parę kilo. Mi to nie przeszkadza.

–   Ale mi tak. Chcę być dla ciebie piękna.- cmoknęłam go w oba policzki.- Proszę nie bądź zły.

–   Nie jestem. Ale skoro chcesz...sądzę, że powinnaś zatrudnić jakąś opiekunkę. Miałabyś wtedy więcej czasu dla siebie.

–   Tak, ale chcę sama zajmować się naszą córką. A poza tym Marek mi pomaga.

–   Ten poszukiwacz tysiącletnich szkieletów zwierząt nadal kręci się koło ciebie? Powinnaś poznać kogoś innego, wyjść do ludzi.

–   Przecież w okolicy mieszkają tylko Rolikowie, którzy uważają się za arystokratów i pani Karolina, która w tamtym tygodniu o ile się nie mylę skończyła 70 lat.- westchnęłam.- Nie ma tu nikogo w moim wieku.

–   Właśnie dlatego powinnaś gdzieś wyjść, rozerwać się.

–   Nie potrzeba mi tego. Jestem szczęśliwa. Zwłaszcza gdy wracasz z pracy.- Pocałowaliśmy się.

–   Hm- zamruczał z ustami blisko moich.- Te dwa tygodnie są nadal aktualne?

–   Niestety tak.- westchnął ciężko odsuwając się ode mnie.

–   Po prostu nie chcę żebyś myślała, że mi się nie podobasz.

–   Wiem, głuptasie.- Resztę wieczoru tańczyliśmy ciasno objęci, wspominając o tym jak się poznaliśmy. I o tym, że za miesiąc nastąpią cztery lata odkąd się poznaliśmy.

Następnego dnia podczas składania prania dostrzegłam na półce z rzeczami Przemka dziwną wypukłość. Z ciekawością podniosłam stosik koszul. Pod spodem było płaskie puzderko.

–   O matko, jakie cudo- szepnęłam otwierając je i widząc przepiękny złoty naszyjnik. Przypomniałam sobie jak wczoraj nawiązał do naszej rocznicy spotkania. Roześmiałam się. A więc to taką niespodziankę szykował. Gdy zjawił się Marek aby zająć się Hanią byłam w świetnym humorze.

–   Wow, ale dziś promieniejesz.

–   Tak, wstałam prawą nogą.- złożyłam dużego całusa na policzku córeczki a potem impulsywnie to samo zrobiłam z samo z Groncewiczem.

–   A to za co?

–   Za to, że jesteś moim przyjacielem. Jeszcze raz dziękuję. Pamiętaj tylko, że mleko ma na dużej półce, a pieluszki...

–   Tak wiem.- uśmiechnęłam się do niego biorąc torbę z ubraniem sportowym.

–   W dużym słoju są pierniki. Upiekłam je specjalnie dla ciebie.

–   Ty to wiesz jak mnie udobruchać.- roześmiałam się.

–   Pa.

Po ćwiczeniach byłam okropnie zmęczona. Od tak dawna brakowało mi wysiłku fizycznego, że niemal ociekałam potem. Mimo to byłam z siebie dumna.

–   Boże, ale z ciebie burak.- powiedział na mój widok Marek. Reakcja Hani była bardziej entuzjastyczna. Wyciągnęła do mnie rączki i zaczęła wesoło gaworzyć. Chwyciłam ją z ramion Marka.

–   Choć kochanie do mamusi. Przynajmniej ty jedna się ze mnie nie wyśmiewasz.

–   Nie wyśmiewam się z ciebie. W łazience czeka na ciebie gorąca wanna pełna piany.

–   Żartujesz?

–   Nie.- znów oddałam mu Hanię z przepraszającym uśmiechem. Odpowiedział mi tym samym.

–   Jesteś taki kochany. Gdybym nie była żoną Przemka z chęcią wyszłabym za mąż za ciebie. Jesteś idealnym materiałem na męża. Marnujesz się będąc sam.

–   A kto powiedział, że jestem sam?

–   A więc jest ktoś w twoim życiu?- spytałam z niedowierzaniem- Czemu nic o tym nie wiem?

–   Po prostu kogoś kocham.

–   I?

–   I:co?

–   Ona wie? Wyznałeś jej co czujesz?

–   Nie.

–   Tylko nie mów mi, że się boisz. Ty?!- nie mogłam uwierzyć. Roześmiałam się.

–   Nie o to chodzi. Ona spotyka się z kimś innym.

–   Więc spróbuj. Jeśli to prawdziwe uczucie...wiem, że to wredne z mojej strony, ale dla ciebie chciałabym aby ten chłopak ją rzucił.

–   Dzięki, Lauro.

–   Nie ma za co. Aha, i jeśli chcesz to mogę ci pomóc. Dyskretnie wypytać ją...

–   Nie dziękuję. Aż takim fujarą nie jestem.

–   Wiem.

Gdy zjedliśmy razem kolację zjawił się Przemek. Podał dłoń Markowi, a potem cmoknął mnie w policzek. Potem wziął na ręce Hanię.

–   Jak tam ma się nasza mała królewna?- spytał co i rusz podnosząc ją, to opuszczając wywołując jej głośny pisk. Patrzyłam na to z przyjemnością.

–   Będę już szedł.- stwierdził mój przyjaciel.

–   Przecież dopiero co zacząłeś jeść- zaprotestowałam.- Przemek, powiedz mu coś.

–   Laura ma rację, zjedz z nami.

–   Nie chciałbym wam przeszkadzać w rodzinnej kolacji- Nie rozumiałam skąd to napięcie. Już od dawna mąż zaakceptował Marka jako mojego przyjaciela i nie był zazdrosny z powodu łączącego nas dawniej uczucia. Wiedział, że teraz kocham jego. Tak samo było z Markiem. Uważał Przemka za dobrego znajomego, bo nie mieli po prostu czasu się zaprzyjaźnić. Ale od jakiegoś czasu wydawało mi się, że z trudem hamuje złość. Czemu jest na niego zły?

–   Ależ moja żona ma rację. Zostań z nami- Przemek z powrotem włożył Hanię do wózka. Potem usiadł obok mnie obejmując ramieniem.- I potrawka z kurczaka jest chyba twoim ulubionym daniem co?

–   Tak, ale...

–   Nie bądź taki.- poprosiłam uśmiechając się do niego. Przez chwilę wpatrywał się we mnie intensywnie.

–   Dobrze- odparł z wahaniem- Skoro tego chcesz.

Mimo wszystko podczas posiłku towarzyszyło nam napięcie. Nie potrafiłam zmienić tej atmosfery ani tym bardziej zrozumieć. Całkowicie zaskoczyło mnie to, że pod koniec posiłku Marek spytał:

–   Przemek, możemy na chwilę wyjść na zewnątrz? Chciałbym o czymś pogadać.

–   O co chodzi? Nie możemy omówić tego teraz?

–   Wolałbym nie.

–   A więc chodzi o mnie- odparłam.- No cóż, skoro tak to idę  z Hanią do sypialni.

–   Lauro, oczywiście że nie o to chodzi.- powiedział mój przyjaciel.

–   Och wiem, wiem- odpowiedziałam z pobłażaniem.- To pewnie jedna z tych męskich spraw.- poszłam do sypialni, ale nie zamknęłam drzwi licząc że coś usłyszę. Jednak nie byli tacy głupi, bo i tak wyszli na zewnątrz. Zirytowało mnie to. O co mogło chodzić? I dlaczego ukrywali to przede mną?